Συχνά, μας πιάνει μια παρελθοντολαγνεία, μια μιζεραμπιλιτέ στον τρόπο που νοσταλγούμε νομίζοντας ότι η εποχή μας υστερεί σε σχέση με «τα παλιά, καλά χρόνια». Ότι τότε γίνονταν ρομαντικά ραντεβού, ήταν όλα πιο αυθεντικά, πιο τρυφερά, πιο ουσιαστικά. Ξεχνάμε την έλλειψη φαρμάκων, ισότητας γυναικών, δυσκολίες μετακίνησης, αλλά και θεσμών όπως η προίκα ή το προξενιό. Όχι, αδέρφια μου, ο έρωτας στα χρόνια μας είναι πολύ πιο υπέροχος, γιατί όταν συμβαίνει εν μέσω υπερπροσφοράς και μεγαλύτερης ευκολίας κατάκτησης και μοιράσματος, το κύμα του είναι πιο σαρωτικό. Αλλά και πάλι, γιατί να κάνουμε συγκρίσεις;

Πάντοτε, πιστεύω, και από πάντοτε οι άνθρωποι ερωτεύονταν με πάθος, με ρίγος, με τρέλα. Το καταδεικνύουν έργα τέχνης, η λογοτεχνία, το σινεμά. Πάντα ο έρωτας συνέβαινε κι έβρισκε τρόπους να πραγματωθεί. Έβγαιναν ραντεβού; Συναντιόνταν στο νυφοπάζαρο της πλατείας Αγάμων, νυν Αμερικής; Αντάλλασσαν καυτές ή τρυφερές επιστολές; Κλέβονταν; Ε, συνέβαινε. Και φυσικά, όχι μόνο μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ο μεγάλος ποιητής Λαπαθιώτης ήταν ερωτευμένος με έναν άντρα, τον Κώστα. Το ποίημά του που μελοποιήθηκε καταπληκτικά από τον Ξυδάκη με τίτλο «Ερωτικό» έχει την ακροστιχίδα των αρχικών του έρωτά του.

Το 1922 κατέφθασαν στην Αθήνα ερωτιάρες Σμυρνιές, χωρίς άντρες, μιας που τους είχαν χάσει στα πεδία της μάχης. Πιο καπάτσες από τις Αθηναίες και τις Πειραιώτισσες, πιο καλλιεργημένες, πιο μες στην μόδα (η Σμύρνη την δεκαετία εκείνη ήταν το Παρίσι της Μεσογείου και της Ανατολής), ξύπνησαν πάθη κι έρωτες στους γκάγκαρους, αναστάτωσαν καρδιές και κορμιά. Εκείνη την εποχή (και τα επόμενα όχι λίγα χρόνια) ήταν πολύ διάσημη επέμβαση η περίφημη παρθενορραφή μιας που η παρθενία ήταν πολύ σημαντικό αγαθό για μια γυναίκα υπό το αυστηρό βλέμμα του άντρα που θα την έπαιρνε κι ο οποίος την ήθελε ”άθικτη”. Το ότι τα ήθη ευτυχώς χαλάρωσαν, γιατί η ανθρωπότητα (ο ίδιος ο άνθρωπος, βασικά) έχει έμφυτη τάση προς την πρόοδο και είναι εξελικτική η πορεία, είναι μόνο καλό.

Ναι, πριν από 100 χρόνια μπορεί να μην συνέβαινε σεξ σε ένα πρώτο ραντεβού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα, στο 2024 του AI, της τεχνολογίας και της προχωρημένης επιστήμης, συμβαίνει πάντοτε. Τα ζευγάρια ρίχονται άμαθα στο παιχνίδι του έρωτα, ανυπεράσπιστα στο τερέν του αλληλοσπαράγματος. Η επιθυμία για γάμο, για αποκλειστικότητα, η έκφραση υπερβολών, η ποιητικότητα που διακατέχει τους ερωτευμένους είναι πράγματα διαχρονικά. Απλώς, ο Σεφέρης έγραφε στην Μάρω του «όλο μου το σώμα πονεί από επιθυμία», ενώ ένας σημερινός Γιώργος μπορεί να στέλνει την Agapi του Sigma στο Instagram αντί καλημέρας. Ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη (όπως και εκατοντάδες ανώνυμοι ερωτευμένοι, κρυπτοζευγαρωμένοι, «φίλοι») έβγαιναν για περίπατο στο Ζάππειο, ενώ σήμερα μπορεί ένας Κώστας και μια Μαρία να συναντιούνται στην πλατεία της γειτονιάς τους, με τις παρέες τους, έτσι για ξεκάρφωμα. Πάλι θα κοιτιούνται όλο το βράδυ. Πάλι, όταν επιστρέψουν σπίτι θα σκέφτονται έντονα ο ένας τον άλλον, δεν θα μπορούν να κοιμηθούν αμέσως.

Με συγκλονίζουν αυτές οι σκέψεις. Με κάνουν να νιώθω ένα είδος απροσδιόριστης ασφάλειας. Δεν φοβάμαι. Και το 2189, αν υπάρχει κόσμος, όπως αυτός θα υπάρχει, τα άτομα θα επιδίδονται στο αρχαίο τάξιμό τους, αυτό που η φύση ενεργοποιεί μέσα τους: την ανάγκη για ένωση, για επιστροφή στην Μήτρα, ουσιαστικά, το θείο κουλούριασμα των κορμιών («Ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω/ Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο/Να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο/Κουλουριασμένοι σαν μπάλα να εκτοξευτούμε/Μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε», που λένε και οι Stereo Nova). Λίγα έχουν αλλάξει από τον σκληρό πυρήνα της διαδικασίας των ραντεβού, ιδίως των πρώτων ραντεβού: ιδρωμένες παλάμες, κοιτάγματα στον καθρέφτη, τσίμπημα στα μάγουλα ή μια περασιά κοκκινάδι, ρουζ, χαϊλάιτερ, δοκίμασμα αναπνοής αν βρομάει, αν είναι φρέσκια, αγωνία ιδίως στ’ αγόρια (ναι, τότε και τώρα ακόμα) αν έχουν αρκετά χρήματα, αν θα τους φθάσουν για να κεράσουν, η μικρή σκέψη που αφιερώνουν τα κορίτσια στο ντύσιμο, πιθανά στο εσώρουχο, στην προσωπική τους υγιεινή, κι όλοι, αγόρια κορίτσια, αγόρια με αγόρια και κορίτσια με κορίτσια, να είναι πλυμένα, καθαρά, να δουν πώς θα μπαλώσουν την έξοδο, αν δεν μπορούν να την εκμυστηρευτούν στους γονείς τους, να δείχνουν άνετοι, ατάραχοι (κανείς, ποτέ!), να δείξουν σπιρτάδα, χιούμορ, ευστροφία, γενναιοδωρία, ευγένεια, να κατακτήσουν τον άλλο, την άλλην.

Όταν πάω για ποτό στο Au Revoir -εκεί και αν έχω κάνει δύο πολύ συγκεκριμένα, θανατηφόρα από πάσα άποψη ραντεβού!- σκέφτομαι ότι μια γυναίκα που σήμερα δεν ζει, είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο, πριν 50 χρόνια να έκανε εκεί το πρώτο της ραντεβού με κάποιον που την σημάδεψε. Τα μάτια μου πλανιούνται στον χώρο, στις ψάθες στους τοίχους, λέω «κι αυτή τις ψάθες κοίταζε» στην όποια στιγμή μικρής αμηχανίας. Κι αν τώρα τα φιλιά μπορούν να είναι δημόσια (ναι, ακόμα και για τα gay άτομα σε ένα χώρο σαν το Au Revoir, έξω καρδιά, όπως ευτυχώς και σε αρκετούς ακόμα στην πόλη!), κάποτε δεν ήταν. Κάποτε, το ζευγάρι έπρεπε να πάει κάπου στα σκοτεινά για ν’ αγγιχτεί. Ξέρω, όμως, μαντεύω, το φιλί θα είχε το ίδιο πάθος. Το κοίταγμα αμέσως μετά το άνοιγμα των σφαλιστών ματιών τον ίδιο ηλεκτρισμό.

Ας πιούμε απόψε ένα ποτό στην υγειά των μελλοντικών ζευγαριών που μπορεί να βλέπουν τα δικά μας μιλένιαλ ραντεβού ως ultra retro και παλιομοδίτικα μια μέρα! Ας ξέρουν ότι όσο καυλώνουν κι αγχωνονται εκείνα, άλλο τόσο κι εμείς. Κάποια πράγματα είναι στον χρόνο αναλλοίωτα, απλώς οι γιαγιάδες μας ντρέπονται και δεν θα μπορέσουν μάλλον ποτέ να μας το παραδεχθούν τελείως ανοιχτά. Ευτυχώς, τα ντοκουμέντα, οι ιστορίες των παλιών μαγαζιών, η ίδια η τέχνη μιλάνε, μιλάνε και μας λένε όλα τα σημαντικά, όλα όσα χρειαζόμαστε πραγματικά.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News