Χθες το βράδυ, στον Λόφο του Στρέφη, όπως καταγράφεται σε βίντεο που δημοσιεύτηκε στο YouTube και στα social media, αστυνομικοί εμποδίζουν αναίτια κοπέλες να προσεγγίσουν το γηπεδάκι του μπάσκετ. Όταν οι κοπέλες άρχισαν να διαμαρτύρονται, οι αστυνομικοί κινήθηκαν απειλητικά εναντίον τους. Τότε ένας άνδρας που εκείνη την ώρα έπαιζε μπάσκετ μαζί με τα παιδιά του επενέβη, λέγοντας στους αστυνομικούς να μην τολμήσουν να χτυπήσουν τις κοπέλες γιατί έχει και αυτός παιδιά. Μπαίνει στη μέση και τότε δέχεται χτυπήματα, με τις κοπέλες να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται.
Στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τις κοπέλες ο άνδρας ξυλοκοπήθηκε άγρια μπροστά στα παιδιά του, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά, φέροντας οίδημα στο κεφάλι, μώλωπες στα χέρια, στο πρόσωπο και σ’ όλο του το σώμα. Μάλιστα μετά από τον ξυλοδαρμό του οι αστυνομικοί τον προσήγαγαν στο τμήμα, και στη συνέχεια η προσαγωγή του μετετράπηκε σε σύλληψη.
Στα Εξάρχεια η αστυνομική αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο, με τους αστυνομικούς καθημερινά να εμποδίζουν κατά το δοκούν πολίτες να χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους, διώχνοντας παρέες νέων που τρώνε κρέπες στην πλατεία, κάνοντας επιθετικά σχόλια σε κοπέλες, και απειλώντας τους περίοικους, με αποτέλεσμα την ολοένα και περισσότερο υπονόμευση της έννοιας του δημοσίου χώρου αλλά και των στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων.
Καλό είναι λοιπόν εκεί στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, στα κατά τόπου αστυνομικά τμήματα στις γειτονιές, αλλά και στη σχολή της, να καταλάβουν πως οι έφηβοι, οι νέοι και οι γονείς τους όταν τους χτυπούν και τους κλωτσάνε σαν σακιά, έχουν και κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Τουλάχιστον σε συνθήκες αστικής νομιμότητας, ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, που έχουν προκύψει από κοινωνικούς αγώνες, αλλά και από αυτή την αστική συνθήκη θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στα βασικά της αστυνομικής εκπαίδευσης.
Σαφώς και η ανομολόγητη λειτουργία της αστυνομίας είναι η καταστολή, και έτσι χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις, ωστόσο αν θέλουν, οι ίδιοι οι αστυνομικοί, η κοινωνία να τους βλέπει και σαν εργαζόμενους, οφείλουν να διαφοροποιούνται επί τόπου αλλά και δημόσια από αυτές τις μισάνθρωπες πρακτικές. Αλλιώς η ευθύνη εξατομικεύεται και τότε το σύνθημα «Μ-Γ-Δ», ακόμη και αν υπάρχουν εξαιρέσεις, θα χαρακτηρίζει όλους τους αστυνομικούς ως πρόσωπα.
Σε μια χώρα όπου τα κοινά, ο δημόσιος χώρος και οι γειτονιές συνεχώς αποικίζονται από τις δυνάμεις της αγοράς και του χρήματος, η αστυνομία καλείται να υπερασπιστεί αυτή τη συνθήκη. Σε μια γενική κατάσταση μαζικής ανεργίας, αντί να δοθούν πόροι για την πρόνοια, την υγεία, την εκπαίδευση και τη στέγαση, στελεχώνονται -τα ήδη υπερστελεχωμένα- σώματα ασφαλείας με περισσότερο δυναμικό και διαρκώς προστίθενται νέα σώματα -με τη νεοσύστατη αστυνομία ανέργων- που προορίζονται για αστυνόμευση κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής.
Τί μένει λοιπόν όταν η καταστολή ξεκληρίζει όλους τους θεσμούς και η έστω και υποτυπώδης πρόνοια πάει περίπατο;
Η αστυνομία σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα αποτελεί συγκροτημένο σώμα ατόμων το οποίο υπάγεται στο κράτος και έχει ως αποστολή την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του ελληνικού κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης. Η αστυνομία κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, ακολουθώντας πάντα τις διαταγές της εκάστοτε κυβέρνησης. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν μέσα στις αρμοδιότητες της αυτές εμπίπτουν και οι απρόκλητες επιθέσεις σε γονείς στις παιδικές χαρές, στην ήδη βασανισμένη από καταστολή γειτονιά των Εξαρχείων. Κι επιπλέον, αν η εντολοδόχος κυβέρνηση συμφωνεί με την κίνηση αυτή. Σίγουρα το να την «πέφτουν» αστυνομικοί σαν χούλιγκαν σε μια παιδική χαρά, ελαστικοποιεί την αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος. Το να χτυπάς έναν πατέρα μπροστά στα ίδια του τα παιδιά που κλαίνε τρομαγμένα, και στην συνέχεια να τον συλλαμβάνεις στρέφει ένα μεγάλο και καθόλου ευκαταφρόνητο μέρος των πολιτών ενάντια στην κυβέρνηση, και όχι άδικα, αφήνοντας πίσω ένα ένα αστυνομικό κράτος όπου κανένας πολίτης δεν είναι ασφαλής, και όπου κινδυνεύουν ακόμα και οι γονείς μαθητών όταν πλησιάζουν μπασκέτες…
Χθες το βράδυ, στον Λόφο του Στρέφη, όπως καταγράφεται σε βίντεο που δημοσιεύτηκε στο YouTube και στα social media, αστυνομικοί εμποδίζουν αναίτια κοπέλες να προσεγγίσουν το γηπεδάκι του μπάσκετ. Όταν οι κοπέλες άρχισαν να διαμαρτύρονται, οι αστυνομικοί κινήθηκαν απειλητικά εναντίον τους. Τότε ένας άνδρας που εκείνη την ώρα έπαιζε μπάσκετ μαζί με τα παιδιά του επενέβη, λέγοντας στους αστυνομικούς να μην τολμήσουν να χτυπήσουν τις κοπέλες γιατί έχει και αυτός παιδιά. Μπαίνει στη μέση και τότε δέχεται χτυπήματα, με τις κοπέλες να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται.
Στην προσπάθειά του να υπερασπιστεί τις κοπέλες ο άνδρας ξυλοκοπήθηκε άγρια μπροστά στα παιδιά του, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά, φέροντας οίδημα στο κεφάλι, μώλωπες στα χέρια, στο πρόσωπο και σ’ όλο του το σώμα. Μάλιστα μετά από τον ξυλοδαρμό του οι αστυνομικοί τον προσήγαγαν στο τμήμα, και στη συνέχεια η προσαγωγή του μετετράπηκε σε σύλληψη.
Στα Εξάρχεια η αστυνομική αυθαιρεσία έχει ξεπεράσει κάθε όριο, με τους αστυνομικούς καθημερινά να εμποδίζουν κατά το δοκούν πολίτες να χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους, διώχνοντας παρέες νέων που τρώνε κρέπες στην πλατεία, κάνοντας επιθετικά σχόλια σε κοπέλες, και απειλώντας τους περίοικους, με αποτέλεσμα την ολοένα και περισσότερο υπονόμευση της έννοιας του δημοσίου χώρου αλλά και των στοιχειωδών ατομικών δικαιωμάτων.
Καλό είναι λοιπόν εκεί στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών, στα κατά τόπου αστυνομικά τμήματα στις γειτονιές, αλλά και στη σχολή της, να καταλάβουν πως οι έφηβοι, οι νέοι και οι γονείς τους όταν τους χτυπούν και τους κλωτσάνε σαν σακιά, έχουν και κάποια στοιχειώδη δικαιώματα. Τουλάχιστον σε συνθήκες αστικής νομιμότητας, ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, που έχουν προκύψει από κοινωνικούς αγώνες, αλλά και από αυτή την αστική συνθήκη θα πρέπει να συμπεριλαμβάνεται στα βασικά της αστυνομικής εκπαίδευσης.
Σαφώς και η ανομολόγητη λειτουργία της αστυνομίας είναι η καταστολή, και έτσι χρησιμοποιείται από τις κυβερνήσεις, ωστόσο αν θέλουν, οι ίδιοι οι αστυνομικοί, η κοινωνία να τους βλέπει και σαν εργαζόμενους, οφείλουν να διαφοροποιούνται επί τόπου αλλά και δημόσια από αυτές τις μισάνθρωπες πρακτικές. Αλλιώς η ευθύνη εξατομικεύεται και τότε το σύνθημα «Μ-Γ-Δ», ακόμη και αν υπάρχουν εξαιρέσεις, θα χαρακτηρίζει όλους τους αστυνομικούς ως πρόσωπα.
Σε μια χώρα όπου τα κοινά, ο δημόσιος χώρος και οι γειτονιές συνεχώς αποικίζονται από τις δυνάμεις της αγοράς και του χρήματος, η αστυνομία καλείται να υπερασπιστεί αυτή τη συνθήκη. Σε μια γενική κατάσταση μαζικής ανεργίας, αντί να δοθούν πόροι για την πρόνοια, την υγεία, την εκπαίδευση και τη στέγαση, στελεχώνονται -τα ήδη υπερστελεχωμένα- σώματα ασφαλείας με περισσότερο δυναμικό και διαρκώς προστίθενται νέα σώματα -με τη νεοσύστατη αστυνομία ανέργων- που προορίζονται για αστυνόμευση κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής.
Τί μένει λοιπόν όταν η καταστολή ξεκληρίζει όλους τους θεσμούς και η έστω και υποτυπώδης πρόνοια πάει περίπατο;
Η αστυνομία σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα αποτελεί συγκροτημένο σώμα ατόμων το οποίο υπάγεται στο κράτος και έχει ως αποστολή την πρόληψη και καταστολή του εγκλήματος και την προστασία του ελληνικού κράτους και του δημοκρατικού πολιτεύματος στα πλαίσια της συνταγματικής τάξης. Η αστυνομία κατέχει το νόμιμο μονοπώλιο της βίας, ακολουθώντας πάντα τις διαταγές της εκάστοτε κυβέρνησης. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν μέσα στις αρμοδιότητες της αυτές εμπίπτουν και οι απρόκλητες επιθέσεις σε γονείς στις παιδικές χαρές, στην ήδη βασανισμένη από καταστολή γειτονιά των Εξαρχείων. Κι επιπλέον, αν η εντολοδόχος κυβέρνηση συμφωνεί με την κίνηση αυτή. Σίγουρα το να την «πέφτουν» αστυνομικοί σαν χούλιγκαν σε μια παιδική χαρά, ελαστικοποιεί την αίσθηση ασφάλειας κι εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος. Το να χτυπάς έναν πατέρα μπροστά στα ίδια του τα παιδιά που κλαίνε τρομαγμένα, και στην συνέχεια να τον συλλαμβάνεις στρέφει ένα μεγάλο και καθόλου ευκαταφρόνητο μέρος των πολιτών ενάντια στην κυβέρνηση, και όχι άδικα, αφήνοντας πίσω ένα ένα αστυνομικό κράτος όπου κανένας πολίτης δεν είναι ασφαλής, και όπου κινδυνεύουν ακόμα και οι γονείς μαθητών όταν πλησιάζουν μπασκέτες…
