Οι επικοί χαρακτηρισμοί που έχουν αποδοθεί κατά καιρούς στον πρωθυπουργό, όπως Ηρακλής, Τσιτάχ, Σιμουλτανέ, Αλέν Ντελόν, Μωυσής, τιγκόμενοςείσαιεσύ κοκ από τα μέσα ενημέρωσης, αποδεικνύονται ακριβείς. Με την ενσωμάτωση γύρω στο 99,7% την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, σε σύνολο ψηφισάντων 6.051.211 ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να συγκεντρώσει την προτίμηση 2.403.918 πολιτών, δηλαδή 152.300 περισσότερων από ότι το 2019. Εάν νομίζετε ότι αυτό είναι εύκολο, δοκιμάστε να θέσετε υποψηφιότητα για θυρωρός στην πολυκατοικία, μετά την ολοκλήρωση μιας πρώτης θητείας. Μαζί με τη Νέα Δημοκρατία και τα δηλωμένα μέλη της, (λογικά) πανηγυρίζουν για την επιλογή τους περίπου 2,4 εκατομμύρια συνάνθρωποι μας και οφείλουμε, στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού και της αστικής ευγένειας των οποίων η στήλη είναι υπέρμαχος, να τους συγχαρούμε. Είναι ο ένας στους τέσσερις Έλληνες και Ελληνίδες. Chapeau.

Το κόμμα της συμπολίτευσης, ωστόσο, δεν έρχεται σε κενό αέρος.

Κατ’ αρχάς, υπάρχει ένα τόσο δα θεματάκι με την αποχή. Τα είχαμε γράψει εγκαίρως εδώ στο Olafaq διότι έχουμε ευαισθησίες, δεν είμαστε άνιωθοι. Τουλάχιστον όχι τόσο, όσο το 39,08% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους που άφησαν το GPS να διαλέξει το δρόμο. Πράγματι, ακόμα το ελληνικό κράτος περιμένει από κάποιους νεκρούς να αναστηθούν για να ψηφίσουν. Πράγματι, οι ετεροδημότες αντιμετώπισαν προβλήματα στην διαδικασία λόγω αλφαδιάς διοργάνωσης των εκλογών, και, εν μέρει, κάποιοι δεν ψήφισαν γιατί δεν μπορούσαν και όχι γιατί δεν ήθελαν, π.χ. οι εργαζόμενοι σεζόν. Σε κάθε περίπτωση, όμως, πρώτο κόμμα είναι οι «δεν ξέρω/δεν απαντώ/σας παρακαλώ πολύ δε θα ήθελα», καθώς πρόκειται για 3.881.550 πολίτες, πάνω κάτω.

Ασυγκίνητοι από τις εκκλήσεις για συμμετοχή, την άνευ προηγουμένου βεντάλια των υποψηφίων κομμάτων, την απλή αναλογική που έδινε ελπίδα σε μικρότερους σχηματισμούς, τη ζωή την ίδια που τραβάει την ανηφόρα, παραπάνω από ένας στους τρεις Έλληνες και Ελληνίδες απέρριψε το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, δια της απουσίας του. Εάν αυτό εσάς δε σας τρομάζει, να χαρεί η στήλη την ψυχραιμία σας. Οι άνθρωποι που περπατούν δίπλα μας, μπαίνουν στο ίδιο βαγόνι μετρό, εργάζονται στην επιχείρηση που μας εξυπηρετεί, ή τσακώνονται στο ασανσερ με την τρελή του 3ου, ζουν τις ζωές τους έχοντας αποκοπεί πλήρως από την πολιτική διαδικασία.

Λογικά δεν βλέπουν δελτία ειδήσεων, δεν ξέρουν και δεν σκέφτονται τι συμβαίνει ως μεγάλη εικόνα, παρά μόνο αποσπασματικά, δεν ελπίζουν σε τίποτα, δεν είναι ελεύθεροι αλλά απόλυτα εγκλωβισμένοι γιατί είναι ακριβώς οι πιο ευάλωτοι απέναντι στον εκφασισμό και την ριζοσπαστικοποίηση προς την ακροδεξιά μέσω ενός δήθεν απολιτίκ συντηρητισμού που στην πρώτη στραβή θα τους στείλει να σπάνε καθίσματα στις κερκίδες (ή άλλους στο ξύλο) αντί να διεκδικήσουν το δίκιο τους. Ποια μπορεί να είναι η ελπίδα αυτής της κοινωνίας;

Σα να μην έφτανε που εκλέξαμε, επί της ουσίας, πρωθυπουργό τον «Κανένα» (η στήλη δεν υπονοεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά τον Ομηρικό ήρωα και τρίτη επιλογή στα ερωτηματολόγια «κανέναν από τους δυο»), ο πραγματικός πρωθυπουργός έρχεται με δώρα από τα παλιά: ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών, διάλυση κοινωνικού κράτους, εθνικισμός, θρησκεία και οικογένεια, όπως το είχε πει ο Στέλιος Πέτσας «όποιος αρνείται να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει». Αυτό είναι το πρόγραμμα της κυβερνώσας παράταξης. Δεν το έκρυψαν, αντιθέτως το διαφημίζουν με εκατομμύρια ευρώ σε κάθε πιθανό μέσο προβολής.

Το οποίο οδηγεί ως λογικό συμπέρασμα στην άνευ προηγουμένου συντηρητική στροφή όλων αλλά και, ειδικά, των νέων. Για να πάρει η ΝΔ 40,79% και, ταυτόχρονα, να μην μπορούν οι τρεις επόμενοι μαζί να την ξεπεράσουν (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ – 38,76%) τα μαθηματικά αποδεικνύουν ότι και η νεολαία το έριξε δαγκωτό δεξιά, για οποιονδήποτε λόγο. Ακόμα και εάν γιατί της το είπαν οι γονείς της, υπάκουσε. Σε αυτό το κλίμα, κορδώνεται το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ για τα εκλογικά τους κέρδη. «Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι» έγραφε ο Σοφοκλής στην Αντιγόνη. Ας το μεταφράσουμε σε ιστορικά γεγονότα: κατά πάσα πιθανότητα, μπροστά σε έναν νέο Γρηγορόπουλο, σήμερα οι νέοι θα έλεγαν, «εντάξει μωρέ που να τρέχουμε τώρα»… Ποια μπορεί να είναι η ελπίδα αυτής της κοινωνίας;

Για να μην κουνάμε βεβαίως το δάχτυλο στους νέους 18-24 που πες παιδιά είναι, θα παίξουν, θα πέσουν, θα χτυπήσουν, η Ελληνίδα μάνα αυτή τη στιγμή αγοράζει -εάν μπορεί- τη φέτα γύρω στα 15 ευρώ το κιλό, έχει φτάσει η εξάδα τα αυγά στο σούπερ μάρκετ να κυμαίνεται από 2,5 μέχρι 4,5 ευρώ -λες και τρως την κότα μαζί- ενώ πέρσι το χειμώνα ο Έλληνας πατέρας ήλπιζε να ζεστάνει την καμαρούλα με τα χνώτα του και την αγάπη, αλλά χίλιες φορές να τουρτουρίζει στο κρύο παρά να εκλεγούν οι κομμουνιστές, ή κάτι σαν κομμουνιστές, ή κάτι σαν αριστεροί, τέλος πάντων. Τα 2,4 εκατομμύρια ψηφοφόρων της ΝΔ, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων, δεν είναι γκολντεν μπόιζ.

Η συντριπτική πλειοψηφία επιβιώνει με τον κατώτατο μισθό -γιατί πολύ απλά στο σύνολό της η χώρα αυτό διαθέτει, έχει κάνει σοβαρές υποχωρήσεις στο βιοτικό της επίπεδο από την εποχή μνημονίων ήδη, πλέον δεν τρέφεται καν καλά ή σε πολλές περιπτώσεις ζει σε καθεστώς επισιτιστικής ανασφάλειας, δεν μπορεί να πάει διακοπές να νιώσει άνθρωπος, αν αρρωστήσει, βρίσκεται σε αδιέξοδο και, όμως, το ρίχνει νεοφιλελεύθερα. Φράχτη στον Έβρο να έχουμε κι ας μη βγαίνει ο μήνας. Είναι σίγουρο ότι στην κάλπη οδηγούμαστε με συναισθήματα και όχι με τη λογική, άρα η στήλη θα κάνει την υπόθεση ότι το συναίσθημα αυτών των ανθρώπων είναι ο φόβος, η οργή προς το ξένο, η δυσπιστία, η αμφιβολία, η απώλεια, η παραίτηση, η αποδοχή για το οικείο κακό, ίσως. Ούτε ευτυχισμένοι είναι, ούτε πεισμένοι από κάποιο «Ελληνικό όνειρο». Ποια μπορεί να είναι η ελπίδα αυτής της κοινωνίας;

Το μακρινό 2012, μιλώντας στο τηλέφωνο με στέλεχος του ΠΑΣΟΚ -που τώρα είναι κυβερνητικό στέλεχος της ΝΔ, έλα βρε αδερφέ-, η στήλη, καθήμενη σε αναπαυτική καρέκλα σκηνοθέτη στην βεράντα του πατρικού της σπιτιού, είχε πει «Βρε X θα πιάσετε διψήφιο ποσοστό ή όχι;». Γέλια τρανταχτά και απολαυστικά ακούστηκαν από την άλλη άκρη της γραμμής, τα οποία την επόμενη Κυριακή κόπηκαν καθώς ναι μεν διψήφιο, πλην όμως μόλις 13,8%. Το ΠΑΣΟΚ τελικά έπεσε έως έβδομο κόμμα στη Βουλή, με ποσοστό 4,68% που είναι το χειρότερο στην ιστορία του, και εξέλεξε μόλις 13 βουλευτές, τρία χρόνια μετά, τον Ιανουάριο του 2015. Η άρνηση των ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ να δουν αυτό που κυριολεκτικά έβλεπε όλη η υπόλοιπη Ελλάδα μπορεί μόνο να συγκριθεί με την αντίστοιχη άρνηση των ανθρώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Ανεκδοτολογικού επιπέδου καταστάσεις.

Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία (20,72%) είναι μεγαλύτερη από το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ (20,07%)! Παρεμπιπτόντως, ο εσωτερικός μηχανισμός καταγραφής αποτελεσμάτων της Κουμουνδούρου δίνει ακριβώς τα ίδια ποσοστά. Η στήλη δε διαθέτει ούτε αρκετό χρόνο, ούτε αρκετή υπομονή, ίσως το ίδιο το ίντερνετ να μη διαθέτει αρκετά gigabytes για να γράψει για τα λάθη, τις ανεπάρκειες, τις αδυναμίες, την τεμπελιά, την τσαπατσουλιά, την ασχετοσύνη, την έπαρση, την ανικανότητα αναρίθμητων στελεχών, παραγόντων και παραγοντίσκων του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως. Ημίχρονο.

Όλοι αυτοί, στην χειρότερη τους δυνατή εκδοχή, είναι και ήταν πάντα δημοκράτες, πάντα ανθρωπιστές, πάντα με τον ευάλωτο και δεν διαπιστώνουν απλά ότι «όποιος δεν μπορεί να προσαρμοστεί, δυστυχώς πεθαίνει», αλλά προσπαθούν να κάνουν κάτι ουσιώδες γι’ αυτό, με εντιμότητα. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί όχι μόνο την ήττα της αριστεράς, αλλά, κυρίως, της αστικής δημοκρατίας με φιλελεύθερο πρόσημο. Κακά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, περισσότερο από αριστερός, ήταν μια ελάχιστη φωνή κοινωνικής προόδου και ουμανισμού. Ποια μπορεί να είναι η ελπίδα αυτής της κοινωνίας;

Στο δια ταύτα, συγχαρητήρια στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία. Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου, ιστορική νίκη. Χωρίς καμία υπερβολή είναι ένας θρίαμβος. Και, τώρα, προσδεθείτε.