Εκατοντάδες Ουκρανοί πεθαίνουν στους δρόμους. Αλλοι τόσοι έχουν παρατήσει τα σπίτια και τις οικογένειές τους και εδώ και πέντε μήνες έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Τα νοσακομεία στο Κίεβο δεν προλαβαίνουν να περιθάλπτουν ασθενείς κάθε ηλικίας με πάσης φύσεως τραυματισμούς, ημιθανείς, με ακρωτηριασμούς.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά στην εποχή της χλίδας, του φαίνεσθαι, των ίνφλουενσερς, του instagram και της απόλυτης ασέβειας σε οτιδήποτε που, έστω, προσεγγίζει την ανθρωπιά;
Την ίδια στιγμή που ένας γιατρός ακρωτηριάζει το πόδι ενός 20χρονου Ουκρανού στρατώτη, μερικά χιλιόμετρα παραδίπλα, ο πρόεδρος της χώρας, ο ίδιος αυτός απίθανος τύπος που κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, στις αρχές του Μαρτίου, είχε διαρρεύσει ψεύτικες φωτογραφίες του δήθεν στο μέτωπο του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αυτός που θέλει να περνιέται ως ο ηγέτης ενός έθνους που τα έβαλε με τον «μπούλη ρώσο ξάδελφο», χτενίζεται, μακιγιάρεται και δέχεται το styling 2-3 ανθρώπων που ταξίδεψαν από τις ΗΠΑ ειδικά γι αυτό τον σκοπό: προκειμένου να «κανονικοποιήσουν» την εικόνα του Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Φορώντας αυτό το, πανταχού παρόν, χακί, στρατιωτικό και ντεμέκ «μάχιμο» μπλουζάκι του (ωραίο, αλλά παλιό και χιλιοπαιγμένο επικοινωνιακό τρικ), ο ίδιος και η σύζυγός του, Ολένα Ζελένσκα, πόζαραν στο εξώφυλλο του Vogue με τη γνωστή φωτογράφο των διασημοτήτων Άνι Λίμποβιτς να βρίσκεται πίσω από την κάμερα. Και όλα αυτά για τις ανάγκες ενός άρθρου αφιερωμένου μεν στην Πρώτη Κυρία της Ουκρανίας, αλλά που φυσικά χώρεσε σε αυτήν και ο (αγαπημένος της Δύσης και των ΗΠΑ) πρόεδρος –μην χάσει η Βενετιά βελόνι δηλαδή και δεν χώσει κάπου την ουρά του.
Σε μια άλλη λήψη, ο Ζελένσκι φοράει ένα μαύρο ζιβάγκο και με τον Ολένα κρατούνται αγκαλιά και κοιτούν την κάμερα. Και εκεί σκέφτεσαι, εντελώς κυνικά: Ηθοποιό δεν θέλανε για πρόεδρο οι Ουκρανοί (και η Δύση) όμως; Ας το(ν) λουστούνε τώρα, να κυνηγάει την γυναίκα του από πίσω για να φανεί και αυτός στην Vogue.
Γιατί ο Ζελένσκι είναι σε αυτό τον χώρο χρόνια και αφενός έχει μάθει να παίζει όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι καλά, ενώ αφετέρου είναι κάργα ο άνθρωπος αυτός που θα έκανε τα πάντα για μια ακόμη στιγμή (καλής ή κακής) δημοσιότητας, γιατί μην ξεχνάμε ότι πρώτα θα σου φύγει το χούι και μετά η ανάσα.
Αλλά μετά, εσύ, ως πολίτης αναρωτιέσαι κάπως ενσυναισθητικά: «μώρε μήπως ο Ζελένσκι χώθηκε έτσι εμβόλιμα σε ένα αφιερωματικό άρθρο για την γυναίκα του προκειμένου – και καλά – να εμψυχώσει τους συμπολίτες του οι οποίοι δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Ρωσία;»
Κατά πως έκαναν δηλαδή και πολλοί ηγέτες στο παρελθόν: Τσόρτσιλ, Στάλιν, Χίτλερ, όλοι τους έχουν φωτογραφηθεί κάποια στιγμή, μεσούντος ενός πολέμου, προκειμένου μετά η φάτσα τους να μπει σε μια εφημερίδα της εποχής και να λειτουργήσει εμψυχωτικά για όσους βρίσκονταν τότε στα χαρακώματα.
Και μετά η λογική και ο πραγματισμός σου επαναφέρουν την σκέψη ξανά στην τάξη: για ποια εμψύχωση στον ουκρανικό λαό μιλάμε; Δεν υπάρχει πλέον Διαδίκτυο στην Ουκρανία, το τεύχος της Vogue δεν θα φτάσει ποτέ μέχρι την Ουκρανία και οι πολίτες χέστηκαν και η βάρκα έγειρε αν θα δουν τον πρόεδρο τους στο εξώφυλλο ενός glossy γυναικείου περιοδικού, να επιζήσουν θέλουν. Να βγούνε ζωντανοί από όλον αυτόν εφιάλτη που τους τράβηξε, εν μέρει ηθελημένα, ο Ζελένσκι.
Είναι όπως η γνωστή αγγλοσαξονική παροιμία:to add insult to injury, που μεταφράζεται κάπως σαν το «Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».
Γιατί όντως, αντί αυτός ο τύπος να κάτσει και να αποδεχτεί όλα αυτά που του έχει κατά καιρούς προσφέρει η Δύση (από λεφτά μέχρι διαπραγματευτικές διαξόδους) όλους αυτούς τους μήνες προκειμένου να λήξει ο πόλεμος, κάθεται να κωλοβαράει κάνοντας φωτογραφήσεις. Δεν ξέρω αν η Ουάσινγκτον, μεταξύ πολλών άλλων, τού έχει υποσχεθεί, άπαξ και λήξει η σύρραξη, μια νέα και πολλά υποσχόμενη καριέρα στο Χόλιγουντ. Και έχει ήδη αρχίσει η κεφαλαιοποίησή της -άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι, για την συγκεκριμένη συνέντευξη, ο Ζελένσκι και η γυναίκα του, απαίτησαν (και το αίτημά τους έγινε αποδεκτό από τη Vogue) να τους φωτογραφήσει η σπουδαία Ανι Λίμποβιτς.
Η οποία, να το πούμε και αυτό, πέταξε μέχρι την Ουκρανία κατόπιν ειδικών χειρισμών από την αμερικανική κυβέρνηση και προκειμένου να μην υπάρξει κανά παρατράγουδο, καμιά πτώση αεροπλάνου και γίνουμε και ρεζίλι μετά. Ή, όπως το έθεσε καλύτερα, ο αμερικανός συγγραφέας David Angelo: «τι κάναμε; Στείλαμε την Λίμποβιτς στο Κίεβο με κίνδυνο να συμβεί το οτιδήποτε να ξεσπάσει ένας Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος; Και όλα αυτά για μια φθηνιάρικη φωτογράφηση; Πάμε καλα;»
Η πλήρης κανονικοποίηση του πολέμου και των όποιων επιπτώσεων του είναι εδώ. Και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα γι’ αυτό (ή προς την αντίθετη κατεύθυνση). Απλώς, να θαυμάσουμε το «πολύ ωραίο και διακριτικό μακιγιάζ της Ολένα Ζελένσκα» και να γυρίσουμε σελίδα. Στο περιοδικό Vogue και, μαζί, στις ζωές μας.
Εκατοντάδες Ουκρανοί πεθαίνουν στους δρόμους. Αλλοι τόσοι έχουν παρατήσει τα σπίτια και τις οικογένειές τους και εδώ και πέντε μήνες έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Τα νοσακομεία στο Κίεβο δεν προλαβαίνουν να περιθάλπτουν ασθενείς κάθε ηλικίας με πάσης φύσεως τραυματισμούς, ημιθανείς, με ακρωτηριασμούς.
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά στην εποχή της χλίδας, του φαίνεσθαι, των ίνφλουενσερς, του instagram και της απόλυτης ασέβειας σε οτιδήποτε που, έστω, προσεγγίζει την ανθρωπιά;
Την ίδια στιγμή που ένας γιατρός ακρωτηριάζει το πόδι ενός 20χρονου Ουκρανού στρατώτη, μερικά χιλιόμετρα παραδίπλα, ο πρόεδρος της χώρας, ο ίδιος αυτός απίθανος τύπος που κατά τις πρώτες ημέρες του πολέμου, στις αρχές του Μαρτίου, είχε διαρρεύσει ψεύτικες φωτογραφίες του δήθεν στο μέτωπο του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, αυτός που θέλει να περνιέται ως ο ηγέτης ενός έθνους που τα έβαλε με τον «μπούλη ρώσο ξάδελφο», χτενίζεται, μακιγιάρεται και δέχεται το styling 2-3 ανθρώπων που ταξίδεψαν από τις ΗΠΑ ειδικά γι αυτό τον σκοπό: προκειμένου να «κανονικοποιήσουν» την εικόνα του Βολοντίμιρ Ζελένσκι.
Φορώντας αυτό το, πανταχού παρόν, χακί, στρατιωτικό και ντεμέκ «μάχιμο» μπλουζάκι του (ωραίο, αλλά παλιό και χιλιοπαιγμένο επικοινωνιακό τρικ), ο ίδιος και η σύζυγός του, Ολένα Ζελένσκα, πόζαραν στο εξώφυλλο του Vogue με τη γνωστή φωτογράφο των διασημοτήτων Άνι Λίμποβιτς να βρίσκεται πίσω από την κάμερα. Και όλα αυτά για τις ανάγκες ενός άρθρου αφιερωμένου μεν στην Πρώτη Κυρία της Ουκρανίας, αλλά που φυσικά χώρεσε σε αυτήν και ο (αγαπημένος της Δύσης και των ΗΠΑ) πρόεδρος –μην χάσει η Βενετιά βελόνι δηλαδή και δεν χώσει κάπου την ουρά του.
Σε μια άλλη λήψη, ο Ζελένσκι φοράει ένα μαύρο ζιβάγκο και με τον Ολένα κρατούνται αγκαλιά και κοιτούν την κάμερα. Και εκεί σκέφτεσαι, εντελώς κυνικά: Ηθοποιό δεν θέλανε για πρόεδρο οι Ουκρανοί (και η Δύση) όμως; Ας το(ν) λουστούνε τώρα, να κυνηγάει την γυναίκα του από πίσω για να φανεί και αυτός στην Vogue.
Γιατί ο Ζελένσκι είναι σε αυτό τον χώρο χρόνια και αφενός έχει μάθει να παίζει όλο αυτό το επικοινωνιακό παιχνίδι καλά, ενώ αφετέρου είναι κάργα ο άνθρωπος αυτός που θα έκανε τα πάντα για μια ακόμη στιγμή (καλής ή κακής) δημοσιότητας, γιατί μην ξεχνάμε ότι πρώτα θα σου φύγει το χούι και μετά η ανάσα.
Αλλά μετά, εσύ, ως πολίτης αναρωτιέσαι κάπως ενσυναισθητικά: «μώρε μήπως ο Ζελένσκι χώθηκε έτσι εμβόλιμα σε ένα αφιερωματικό άρθρο για την γυναίκα του προκειμένου – και καλά – να εμψυχώσει τους συμπολίτες του οι οποίοι δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα απέναντι στην Ρωσία;»
Κατά πως έκαναν δηλαδή και πολλοί ηγέτες στο παρελθόν: Τσόρτσιλ, Στάλιν, Χίτλερ, όλοι τους έχουν φωτογραφηθεί κάποια στιγμή, μεσούντος ενός πολέμου, προκειμένου μετά η φάτσα τους να μπει σε μια εφημερίδα της εποχής και να λειτουργήσει εμψυχωτικά για όσους βρίσκονταν τότε στα χαρακώματα.
Και μετά η λογική και ο πραγματισμός σου επαναφέρουν την σκέψη ξανά στην τάξη: για ποια εμψύχωση στον ουκρανικό λαό μιλάμε; Δεν υπάρχει πλέον Διαδίκτυο στην Ουκρανία, το τεύχος της Vogue δεν θα φτάσει ποτέ μέχρι την Ουκρανία και οι πολίτες χέστηκαν και η βάρκα έγειρε αν θα δουν τον πρόεδρο τους στο εξώφυλλο ενός glossy γυναικείου περιοδικού, να επιζήσουν θέλουν. Να βγούνε ζωντανοί από όλον αυτόν εφιάλτη που τους τράβηξε, εν μέρει ηθελημένα, ο Ζελένσκι.
Είναι όπως η γνωστή αγγλοσαξονική παροιμία:to add insult to injury, που μεταφράζεται κάπως σαν το «Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι».
Γιατί όντως, αντί αυτός ο τύπος να κάτσει και να αποδεχτεί όλα αυτά που του έχει κατά καιρούς προσφέρει η Δύση (από λεφτά μέχρι διαπραγματευτικές διαξόδους) όλους αυτούς τους μήνες προκειμένου να λήξει ο πόλεμος, κάθεται να κωλοβαράει κάνοντας φωτογραφήσεις. Δεν ξέρω αν η Ουάσινγκτον, μεταξύ πολλών άλλων, τού έχει υποσχεθεί, άπαξ και λήξει η σύρραξη, μια νέα και πολλά υποσχόμενη καριέρα στο Χόλιγουντ. Και έχει ήδη αρχίσει η κεφαλαιοποίησή της -άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι, για την συγκεκριμένη συνέντευξη, ο Ζελένσκι και η γυναίκα του, απαίτησαν (και το αίτημά τους έγινε αποδεκτό από τη Vogue) να τους φωτογραφήσει η σπουδαία Ανι Λίμποβιτς.
Η οποία, να το πούμε και αυτό, πέταξε μέχρι την Ουκρανία κατόπιν ειδικών χειρισμών από την αμερικανική κυβέρνηση και προκειμένου να μην υπάρξει κανά παρατράγουδο, καμιά πτώση αεροπλάνου και γίνουμε και ρεζίλι μετά. Ή, όπως το έθεσε καλύτερα, ο αμερικανός συγγραφέας David Angelo: «τι κάναμε; Στείλαμε την Λίμποβιτς στο Κίεβο με κίνδυνο να συμβεί το οτιδήποτε να ξεσπάσει ένας Γ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος; Και όλα αυτά για μια φθηνιάρικη φωτογράφηση; Πάμε καλα;»
Η πλήρης κανονικοποίηση του πολέμου και των όποιων επιπτώσεων του είναι εδώ. Και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα γι’ αυτό (ή προς την αντίθετη κατεύθυνση). Απλώς, να θαυμάσουμε το «πολύ ωραίο και διακριτικό μακιγιάζ της Ολένα Ζελένσκα» και να γυρίσουμε σελίδα. Στο περιοδικό Vogue και, μαζί, στις ζωές μας.
