Η Θεσσαλονίκη απέκτησε μετρό. Βέβαια, δεν λειτουργεί αλλά είναι εκεί, σκαμμένα τα τούνελ. Στην μεταδημοκρατία εξάλλου ορίζεται από το μηδέν η έννοια των λέξεων. Η Θεσσαλονίκη θα είχε αποκτήσει μετρό το 2021, αν η κυβέρνηση δεν αποφάσιζε να ακολουθήσει μια εντελώς διαφορετική οδό από αυτήν που είχαν ήδη πάρει τα έργα, να ξηλώσει όλο τον αρχαιολογικό πλούτο του σταθμού Βενιζέλου τα μαύρα μεσάνυχτα, χωρίς να ενημερώσει, ως όφειλε, την UNESCO και παρά τη διεθνή κατακραυγή, να τον μεταφέρει με μπουλντόζες σε αποθήκες όπου χορταριάζει μαζί με άλλες αρχαιότητες, κατά πάσα πιθανότητα υπό βροχή.

Όμως, η Θεσσαλονίκη απέκτησε μετρό. Το οποίο θα λειτουργήσει το 2023, λέει η κυβέρνηση. Αλλά, οι Θεσσαλονικείς, όπως εύγλωττά διατυπώθηκε από χαμουτζήδες δημοσιογράφους, «απέκτησαν την πρώτη τους εμπειρία μετρό». Να είχαν μετακινηθεί στην Αθήνα για εκδρομή ή σε μια πρωτεύουσα του εξωτερικού για ταξίδι θεωρείται απίθανο τέτοιοι μπαγιάτηδες που είναι. Μπήκαν στον έναν σταθμό που άνοιξε για τις απαραίτητες selfies, κάθισαν αναπαυτικά σε έναν βαγόνι που δεν πηγαίνει πουθενά, δεν ακολουθεί κανένα δρομολόγιο, και ένιωσαν το βίωμα «μετρό». «Νιώθω μετρό», όπως λέει ο στίχος «ακούω την αγάπη».

Το 2018, ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε τα έργα στην Θεσσαλονίκη, τα οποία παρεμπιπτόντως δεν έχουν πολύ σπουδαίες διαφορές από τότε πλην του αρχαιολογικού ξηλώματος, και είχε πέσει η μαύρη λύσσα για έναν μουσαμά που απεικόνιζε πού θα τοποθετηθούν τα μελλοντικά εκδοτήρια. Δεν κάλεσε πολίτες για φωτογραφίες. Δεν παρίστανε ότι ταξιδεύει με συρμό, αυτός ή άλλοι. Πάλι η στήλη θεωρεί ότι οι τυμπανοκρουσίες και οι μπάντες ήταν λάθος, διότι δεν έχει σημασία το ποσοστό ολοκλήρωσης αλλά αν ο κόσμος μπορεί να πάει στη δουλειά του, και ο κόσμος περίμενε και περιμένει το λεωφορείο 45 λεπτά δίχως σκίαστρο.

Η διαφορά είναι ότι σήμερα, παρά τις πληροφορίες, τις γνώσεις, τις πηγές, τους συγγενείς στη βόρειο Ελλάδα, τα τρίγωνα πανοράματος και τα λαδάδικα, μετά από τον καταιγισμό των τίτλων, των τηλεοπτικών δελτίων, των ραδιοφωνικών αναφορών, η στήλη για πρώτη φορά σήκωσε το τηλέφωνο και με γνήσια έκπληξη ρώτησε φίλους και γνωστούς: «Ρε παιδιά, αποκτήσατε μετρό;», για να εισπράξει ένα χορταστικό γέλιο από την άλλη άκρη της -κατά μεγάλη πιθανότητα παρακολουθούμενης- γραμμής. Όχι, η Θεσσαλονίκη δεν απέκτησε μετρό. Όχι, ο γάιδαρος δεν πετάει.

Η απόλυτη αντιστροφή της πραγματικότητας οδηγεί τη δημοκρατία σε διασυρμό και την ψυχική υγεία στην αποβάθρα. Για παράδειγμα, συζητώντας με τον μέσο Έλληνα αυτή τη στιγμή για την τουριστική σεζόν του 2022, μάλλον θα σχολιάσει «χρονιά ρεκόρ, δόξα στον Βασιλάκη τον Κικίλια». Όμως δεν ήταν χρονιά ρεκόρ, ήταν χρονιά με -12,4% εισερχόμενη ταξιδιωτική κίνηση, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία των αφίξεων από τα αεροδρόμια και τους τελωνιακούς σταθμούς, σε σχέση με το 2019. Υπήρξε η επιτυχία ότι συγκρατήθηκαν τα τουριστικά έσοδα, το οποίο στην τελική ίσως είναι και πιο σημαντικό, αλλά είναι ξεκάθαρο ψέμα ότι η χώρα έλαμψε στα πλάτη και τα μήκη.

Στις σημαντικές ειδήσεις της χθεσινής ημέρας, της Δευτέρας, καταγράφεται επίσης η «αύξηση κατά 4 ολόκληρα δισεκατομμύρια των καταθέσεων των νοικοκυριών». Στους τίτλους. Γιατί εάν διαβάσει κάποιος το άρθρο διαπιστώνει ότι η αύξηση αφορά όλο το έτος 2022, τα νοικοκυριά και τα ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ιδρύματα μαζί. Έφερε το Σταύρος Νιάρχος x δισεκατ. στη χώρα, άφησε και 50 ευρώ η κ. Τούλα από το ψιλικατζίδικο στην τράπεζα και μαζεύτηκαν. Παρακάτω, με δύσκολες λέξεις αντιλαμβάνεται ακόμα ότι τον Οκτώβριο αυτές οι καταθέσεις αυξήθηκαν κατά 121 εκατ. ενώ τον Νοέμβριο είχαν αυξηθεί κατά 753 εκατ. Υπάρχει μια διαφορά, δεν υπάρχει; Επιπλέον, τον Οκτώβρη μειώθηκαν οι καταθέσεις των επιχειρήσεων, οι καταθέσεις της γενικής κυβέρνησης, η χρηματοδότηση (βλ. δάνεια) προς τις επιχειρήσεις, η χρηματοδότηση νοικοκυριών και μη κερδοσκοπικών εταιρειών, ενώ μόνες κερδισμένες βγαίνουν οι τράπεζες και οι ασφαλιστικές εταιρείες. Ο τίτλος όμως άλλα γράφει, οπότε ο αναγνώστης σκέφτεται «κάτι θα ξέρει, μόνο εγώ δεν έχω για σούπερ μάρκετ. Άσε που μπορεί κάτι να κάνω λάθος. Εγώ».

Κάποιοι παλαβοί φιλόσοφοι υποστηρίζουν ότι η αλήθεια είναι αξιολογική κρίση. Για τον Βασίλη Κικίλια η χρονιά ήταν ρεκόρ, για την Έλενα Κουντουρά -τα νούμερα της οποίας έως τώρα δεν έχει ξεπεράσει κανείς- η χρονιά ήταν μιεχ. Καθένας κουβαλάει την αλήθεια του, και έτσι και στραβά πάει ο γιαλός, και στραβά αρμενίζουμε. Όμως, αν η αλήθεια είναι αξιολογική κρίση, δηλαδή ερμηνευτική προσέγγιση, η ακρίβεια των αριθμών και των γεγονότων δεν είναι. Κανονικά, εδώ έρχεται ο ρόλος του επιστήμονα ή του δημοσιογράφου. Να διασταυρώνει εάν σερβίρει φρέσκια σφυρίδα με λαιμ σως ή βλίτα βραστά χωρίς λάδι.

Όμως, φαίνεται πως σχεδόν όλοι, της αντιπολίτευσης περιλαμβανομένης, έχουν παραιτηθεί από το μαγείρεμα ή, μάλλον, αυτό είναι το μόνο που κάνουν. Η στήλη είναι σαφές ότι δημοσιογραφεί. Εν εξάλλω καταστάση την περισσότερη ώρα. Και παρόλο που δεν πιστεύει ούτε ελάχιστο στη δημοσιογραφία των πολιτών, καθώς οι πολίτες για δέκα λαϊκς παραπάνω είναι ικανοί να ισχυριστούν ότι πέφτει ο ουρανός στα κεφάλια τους, θέλει να ελπίζει ότι μπορούν σε έναν υγιή βαθμό να αμφισβητήσουν τις αυθεντίες και τα σύμβολα. Την ατελείωτη προπαγάνδα, ανακατεμένη με ανοησία, που ξεχειλίζει από κάθε πιθανό πομπό προς κάθε πρόθυμο δέκτη. Να γίνουν έξαλλοι κι εκείνοι ακόμα μια φορά. Μακάρι να μη χρειαζόταν. Αλλά, αν θέλουν ποτέ να πάρουν όντως το μετρό στη Θεσσαλονίκη, για αρχή, πρέπει να ξέρουν ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Να αναγνωρίσουν την ακρίβεια των αριθμών και των γεγονότων. Σας παρακαλώ. Σας ικετεύω.