Kάθε εβδομάδα οι συντάκτες του αγαπημένου σας FAQ Team γράφουν ποια πράγματα τους ανεβάζουν (ή τους κατεβάζουν) συναισθηματικά, ψυχολογικά και εγκεφαλικά!
Εύα Αναστασιάδου
👍 Το ηλιοβασίλεμα, τα λουλούδια που μου περνάει από τη βεράντα της η γειτόνισσα, ο πρωινός καφές στο μπαλκόνι πριν χαράξει, οι μικρές ουσιαστικές στιγμές με καλούς φίλους.
👎 Η κλιματική κρίση είναι εδώ και δείχνει με κάθε τρόπο πως ο πλανήτης πνέει τα λοίσθια. 30ρια Απρίλη μήνα, η Ευρώπη έβραζε, και τώρα, μια βδομάδα μετά τις ζέστες στην Ελβετία χιονίζει και αναμένονται βροχές και ακραία καιρικά φαινόμενα στην Ελλάδα. Το λες και τρομακτικό.
Δήμητρα Βασιλειάδη
👍 Ο πολύωρος χορός στο αγαπημένο Frau, ένα μήνυμα με πολλή αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον, μία στιγμή γεμάτο γέλια και ένα καινούργιο μέλος στην οικογένεια 45 ημερών. Ένα γατάκι μπορεί να είναι το ψυχικό φάρμακο που αναζητάτε.
👎 Μόλις διάβασα μία έρευνα που λέει ότι οι νέοι (17-34) βιώνουν εργασιακή εξουθένωση και ότι αμείβονται πολύ χαμηλά. Τώρα με την 6ήμερη εργασία μάλλον θα αναπολούν τις ημέρες του 5νθημερου στο οποίο σπάνια δεν έκαναν απλήρωτες υπερωρίες. Τόσο καιρό ήταν ξεκούραστοι, απλά δεν το ήξεραν. Τι σημασία έχει αν άλλες χώρες της Ευρώπης εφαρμόζουν την 4ήμερη εργασία; Εμείς, πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο γιατί είμαστε «τεμπέληδες». Έτσι δεν είναι;
Γεωργία Δρακάκη
👍 Ο Θεοδόσης Μίχος έβγαλε βιβλίο. Το Erflix έβαλε την ταινία ”Πίσω απ’ τις Θημωνιές” -θυμάμαι τον Σταμουλακάτο να μου λέει πως είναι πολύ περήφανος που παίζει σε αυτήν. Το “Goodbye Lindita” επιστρέφει στο Rex. Ωραία πράγματα πάντα (θα) συμβαίνουν σε αυτήν την πόλη.
👎 Κλείνει το σινεμά Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. (Εκεί, είχα δει με την ιδανική συντροφιά το Tar.) Το Δίπορτο, η παλαιότερη, αγαπημένη ταβέρνα, θα είναι επίσης παρελθόν σε λίγο καιρό-άντε γεια, μνήμες χιλιάδων ανθρώπων, άντε γεια ιστορία. Πάντοτε (θα) μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο αυτή η πόλη.
Νίκος Παγουλάτος
👍 Δε θυμάμαι πού αλλά κάπου το είχα διαβάσει και το θυμήθηκα: «Τα πράγματα δεν συμβαίνουν σε εμάς, αλλά για εμάς». Επίσης, «Οι ηλίθιοι μιλάνε, οι δειλοί σωπαίνουν, αλλά οι συνετοί ακούνε» – John Wick 4. Δεν ήμουν ποτέ φανατικός των αποφθεγμάτων, αλλά το τελευταίο διάστημα κάτι συμβαίνει μέσα μου, υποθέτω, και το μυαλό μου συνεχώς ανασύρει ατάκες. Κάποιος λόγος θα υπάρχει, που θα τον ανακαλύψω σύντομα.
👎 Νομίζω ότι το ίντερνετ είναι νεκρό, τουλάχιστον εκείνη η πύλη προς την πληροφορία όπως την αγαπήσαμε και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, ριζοσπαστικό, μια νέα συνθήκη και ένα διαφορετικό πλαίσιο επικοινωνίας και μετάδοσης, ή την επιστροφή σε έναν πιο γειωμένο τρόπο αλληλεπίδρασης και ενημέρωσης.
Γιάννης Παπαϊωάννου
👍 Όχι το Olafaq δεν έκλεισε, δεν κλείνει, δεν θα κλείσει. Έτσι, για να χαρεί και η κάθε κυρά-Γιώργαινα της ελληνικής millennial δημοσιογραφίας και να μπορεί να συνεχίσει να μας αντιγράφει ασύστολα.
👎 Κλείνει το Παλάς στο Παγκράτι, ένα ιστορικό σινεμά της γειτονιάς, ένα πανέμορφο σημείο της πλατείας με το συντριβάνι, που μόνο όμορφες αναμνήσεις είχε να μας προσφέρει. Κλείνει και το Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. Και η ουρά των ονομάτων μεγαλώνει. Γιατί σιγά σιγά θα κλείσουν κι άλλα χειμερινά, και θερινά σινεμά. Μεγάλο ντισλάικ, λοιπόν, στο κράτος, που δεν έχει την ικανότητα να διατηρήσει υπό την προστασία του κτήρια όπως το Παλλάς ή το Αλεξάνδρα, ανεξάρτητα από την περιοχή που τα φιλοξενεί. Μεγάλο ντισλάικ σε όλα όσα κλείνουν, και σε όλα αυτά που γκρεμίζονται για να ανοίξει ο μεγάλος δρόμος της όποιας νέας ανάπτυξης σε μια γκρεμισμένη Ελλάδα.
Μίλτος Τόσκας
👍 Νικήτρια του Βραβείου LUX: “Στο Γραφείο των Καθηγητών“. Τρεις εξαιρετικές κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Πόλις: Γκούτλαντ του Νίκου Μπακουνάκη, 800 μετ’εμποδίων του Σταύρου Ζουμπουλάκη και η Ζωή με το Δικό σου Φως του Abdellah Taia.
👎 H θερμοκρασία που θύμισε τέλος Μαΐου και συνδυασμό με την υγρασία και τη σκόνη έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Χριστιάνα Στυλιανού
👍 Η τρομερή φωτογραφία στο Ripley, η υπέροχη άνοιξη, το να γνωριζεις ξανά και ξανά ομορφους ανθρώπους, κάτι που πηγαίνει ενάντια στο χρόνο και το γήρας, οι φίλοι που γεννάνε παιδιά, το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Video Poetry που ξεκίνησε χθες. Μου φέρνει μια αίσθηση ενδυναμωτική και αισιόδοξη. Από την όμορφη συνέντευξη μου με τα παιδιά, κρατάω μια φράση του Alain Badiou που η Πόππη Δέλτα μοιράστηκε: «Αν ο έρωτας είναι πολιτική πράξη, τότε ο οργασμός είναι επανάσταση και η ηδονή χρέος». Επιπλέον, ένα τελευταίο λάικ για τον χρόνο που περνάω ξανά στην πόλη, που μου έρχεται να την αγκαλιάσω σφιχτά και να της πω με ύφος χολιγουντιανό: “It’s been a while since we’ve seen each other”. Και καπάκια σαν τον Joey από τα φιλαράκια με μισό κατεβασμένο γυαλί ηλίου: “How you doin’?”. Και το Sympathy for the Devil να παίζει υπόκωφα στο background. Καιρός να ξανασυναντηθούμε λοιπόν και να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Η άνοιξη προσφέρεται άλλωστε για κάτι τέτοιο.
👎 Ξύπνησα λοιπόν σήμερα με μια απορία -ετεροχρονισμένη κατά τα άλλα σε σχέση με την αποσπασματικότητα της επικαιρότητας και της εκρηκτικής δημοσιογραφίας: Ποιος είπε ότι η ελληνική αστυνομία δεν συνοδεύει γυναίκες με περιπολικά; Μια χαρά τις συνοδεύει στον νόμιμο προορισμό τους, τα σύνορα δηλαδή, εκεί όπου τις παρατάει αφού τις γδύσει και τις εξευτελίσει σεξουαλικά. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτές οι γυναίκες δεν μπαίνουν συνήθως στο discourse μας περί έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών. Κάτι ίσως που χρήζει σκέψης και κυρίως αυτοκριτικής του σύγχρονου φεμινισμού. Δεύτερο και τελευταίο και τρανταχτό ντισλάικ, η υπερεργασία. Η υπερκόπωση, η εξάντληση που ρουφά κάθε πάθος για ζωή. Δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε. Μπάστα ρε παιδιά λίγο!
Kάθε εβδομάδα οι συντάκτες του αγαπημένου σας FAQ Team γράφουν ποια πράγματα τους ανεβάζουν (ή τους κατεβάζουν) συναισθηματικά, ψυχολογικά και εγκεφαλικά!
Εύα Αναστασιάδου
👍 Το ηλιοβασίλεμα, τα λουλούδια που μου περνάει από τη βεράντα της η γειτόνισσα, ο πρωινός καφές στο μπαλκόνι πριν χαράξει, οι μικρές ουσιαστικές στιγμές με καλούς φίλους.
👎 Η κλιματική κρίση είναι εδώ και δείχνει με κάθε τρόπο πως ο πλανήτης πνέει τα λοίσθια. 30ρια Απρίλη μήνα, η Ευρώπη έβραζε, και τώρα, μια βδομάδα μετά τις ζέστες στην Ελβετία χιονίζει και αναμένονται βροχές και ακραία καιρικά φαινόμενα στην Ελλάδα. Το λες και τρομακτικό.
Δήμητρα Βασιλειάδη
👍 Ο πολύωρος χορός στο αγαπημένο Frau, ένα μήνυμα με πολλή αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον, μία στιγμή γεμάτο γέλια και ένα καινούργιο μέλος στην οικογένεια 45 ημερών. Ένα γατάκι μπορεί να είναι το ψυχικό φάρμακο που αναζητάτε.
👎 Μόλις διάβασα μία έρευνα που λέει ότι οι νέοι (17-34) βιώνουν εργασιακή εξουθένωση και ότι αμείβονται πολύ χαμηλά. Τώρα με την 6ήμερη εργασία μάλλον θα αναπολούν τις ημέρες του 5νθημερου στο οποίο σπάνια δεν έκαναν απλήρωτες υπερωρίες. Τόσο καιρό ήταν ξεκούραστοι, απλά δεν το ήξεραν. Τι σημασία έχει αν άλλες χώρες της Ευρώπης εφαρμόζουν την 4ήμερη εργασία; Εμείς, πρέπει να δουλέψουμε περισσότερο γιατί είμαστε «τεμπέληδες». Έτσι δεν είναι;
Γεωργία Δρακάκη
👍 Ο Θεοδόσης Μίχος έβγαλε βιβλίο. Το Erflix έβαλε την ταινία ”Πίσω απ’ τις Θημωνιές” -θυμάμαι τον Σταμουλακάτο να μου λέει πως είναι πολύ περήφανος που παίζει σε αυτήν. Το “Goodbye Lindita” επιστρέφει στο Rex. Ωραία πράγματα πάντα (θα) συμβαίνουν σε αυτήν την πόλη.
👎 Κλείνει το σινεμά Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. (Εκεί, είχα δει με την ιδανική συντροφιά το Tar.) Το Δίπορτο, η παλαιότερη, αγαπημένη ταβέρνα, θα είναι επίσης παρελθόν σε λίγο καιρό-άντε γεια, μνήμες χιλιάδων ανθρώπων, άντε γεια ιστορία. Πάντοτε (θα) μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο αυτή η πόλη.
Νίκος Παγουλάτος
👍 Δε θυμάμαι πού αλλά κάπου το είχα διαβάσει και το θυμήθηκα: «Τα πράγματα δεν συμβαίνουν σε εμάς, αλλά για εμάς». Επίσης, «Οι ηλίθιοι μιλάνε, οι δειλοί σωπαίνουν, αλλά οι συνετοί ακούνε» – John Wick 4. Δεν ήμουν ποτέ φανατικός των αποφθεγμάτων, αλλά το τελευταίο διάστημα κάτι συμβαίνει μέσα μου, υποθέτω, και το μυαλό μου συνεχώς ανασύρει ατάκες. Κάποιος λόγος θα υπάρχει, που θα τον ανακαλύψω σύντομα.
👎 Νομίζω ότι το ίντερνετ είναι νεκρό, τουλάχιστον εκείνη η πύλη προς την πληροφορία όπως την αγαπήσαμε και έγινε αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Χρειαζόμαστε κάτι καινούργιο, ριζοσπαστικό, μια νέα συνθήκη και ένα διαφορετικό πλαίσιο επικοινωνίας και μετάδοσης, ή την επιστροφή σε έναν πιο γειωμένο τρόπο αλληλεπίδρασης και ενημέρωσης.
Γιάννης Παπαϊωάννου
👍 Όχι το Olafaq δεν έκλεισε, δεν κλείνει, δεν θα κλείσει. Έτσι, για να χαρεί και η κάθε κυρά-Γιώργαινα της ελληνικής millennial δημοσιογραφίας και να μπορεί να συνεχίσει να μας αντιγράφει ασύστολα.
👎 Κλείνει το Παλάς στο Παγκράτι, ένα ιστορικό σινεμά της γειτονιάς, ένα πανέμορφο σημείο της πλατείας με το συντριβάνι, που μόνο όμορφες αναμνήσεις είχε να μας προσφέρει. Κλείνει και το Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. Και η ουρά των ονομάτων μεγαλώνει. Γιατί σιγά σιγά θα κλείσουν κι άλλα χειμερινά, και θερινά σινεμά. Μεγάλο ντισλάικ, λοιπόν, στο κράτος, που δεν έχει την ικανότητα να διατηρήσει υπό την προστασία του κτήρια όπως το Παλλάς ή το Αλεξάνδρα, ανεξάρτητα από την περιοχή που τα φιλοξενεί. Μεγάλο ντισλάικ σε όλα όσα κλείνουν, και σε όλα αυτά που γκρεμίζονται για να ανοίξει ο μεγάλος δρόμος της όποιας νέας ανάπτυξης σε μια γκρεμισμένη Ελλάδα.
Μίλτος Τόσκας
👍 Νικήτρια του Βραβείου LUX: “Στο Γραφείο των Καθηγητών“. Τρεις εξαιρετικές κυκλοφορίες από τις εκδόσεις Πόλις: Γκούτλαντ του Νίκου Μπακουνάκη, 800 μετ’εμποδίων του Σταύρου Ζουμπουλάκη και η Ζωή με το Δικό σου Φως του Abdellah Taia.
👎 H θερμοκρασία που θύμισε τέλος Μαΐου και συνδυασμό με την υγρασία και τη σκόνη έκαναν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Χριστιάνα Στυλιανού
👍 Η τρομερή φωτογραφία στο Ripley, η υπέροχη άνοιξη, το να γνωριζεις ξανά και ξανά ομορφους ανθρώπους, κάτι που πηγαίνει ενάντια στο χρόνο και το γήρας, οι φίλοι που γεννάνε παιδιά, το 11ο Διεθνές Φεστιβάλ Video Poetry που ξεκίνησε χθες. Μου φέρνει μια αίσθηση ενδυναμωτική και αισιόδοξη. Από την όμορφη συνέντευξη μου με τα παιδιά, κρατάω μια φράση του Alain Badiou που η Πόππη Δέλτα μοιράστηκε: «Αν ο έρωτας είναι πολιτική πράξη, τότε ο οργασμός είναι επανάσταση και η ηδονή χρέος». Επιπλέον, ένα τελευταίο λάικ για τον χρόνο που περνάω ξανά στην πόλη, που μου έρχεται να την αγκαλιάσω σφιχτά και να της πω με ύφος χολιγουντιανό: “It’s been a while since we’ve seen each other”. Και καπάκια σαν τον Joey από τα φιλαράκια με μισό κατεβασμένο γυαλί ηλίου: “How you doin’?”. Και το Sympathy for the Devil να παίζει υπόκωφα στο background. Καιρός να ξανασυναντηθούμε λοιπόν και να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο. Η άνοιξη προσφέρεται άλλωστε για κάτι τέτοιο.
👎 Ξύπνησα λοιπόν σήμερα με μια απορία -ετεροχρονισμένη κατά τα άλλα σε σχέση με την αποσπασματικότητα της επικαιρότητας και της εκρηκτικής δημοσιογραφίας: Ποιος είπε ότι η ελληνική αστυνομία δεν συνοδεύει γυναίκες με περιπολικά; Μια χαρά τις συνοδεύει στον νόμιμο προορισμό τους, τα σύνορα δηλαδή, εκεί όπου τις παρατάει αφού τις γδύσει και τις εξευτελίσει σεξουαλικά. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι αυτές οι γυναίκες δεν μπαίνουν συνήθως στο discourse μας περί έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών. Κάτι ίσως που χρήζει σκέψης και κυρίως αυτοκριτικής του σύγχρονου φεμινισμού. Δεύτερο και τελευταίο και τρανταχτό ντισλάικ, η υπερεργασία. Η υπερκόπωση, η εξάντληση που ρουφά κάθε πάθος για ζωή. Δεν θέλουμε να ζούμε για να δουλεύουμε. Μπάστα ρε παιδιά λίγο!
