To Ηρώδειο χτίστηηκε μεταξύ των ετών 160 και 174 μ.Χ. από τον πάμπλουτο Ηρώδη Αττικό, φιλόσοφο και γόνο παλιάς αθηναϊκής οικογένειας, στη μνήμη της συζύγου του. Ουσιαστικά, ο τύπος έφτιαξε ένα κλάσικ ρωμαϊκό ωδείο για να υποστηρίζει κυρίως μουσικά happenings. Ο Παυσανίας, που επισκέφθηκε την Αθήνα επί Μάρκου Αυρηλίου, περιέγραψε το Ηρώδειο ως «το αξιολογότερο απ’ όλα τα άλλα οικοδομήματα αυτού του είδους». Ατυχώς, το 268 μ.Χ., ούτε έναν αιώνα από την ολοκλήρωση της κατασκευής του, το ωδείο καταστράφηκε από πυρκαγιά κατά την εισβολή των Ερούλων. Έκτοτε το ερείπιό του αξιοποιήθηκε ως λατομείο οικοδομικού υλικού, προστατευμένος τόπος κατοικίας και οχυρό. Το 1667 ενσωματώθηκε στο τείχος που περιέβαλε την νότια κλιτύ της Ακρόπολης, ενώ το 1857, λίγο πριν επέμβουν οι αρχαιολόγοι, το βάθος της επίχωσης στο κοίλο υπερέβαινε τα 12 μέτρα και ο χώρος χρησίμευε ως αγρός για καλλιέργειες. Η πλήρης ανασκαφή αποκάλυψε μια εικόνα καταστροφής, με λιγοστές επί τόπου σωζόμενες σειρές εδωλίων.

Μετά την Απελευθέρωση, η ανάγκη του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους να στηρίξει την ταυτότητά του επιμένει, και είναι λογικό, σε μια στροφή προς την αρχαιότητα για λόγους σεβασμού πτος την ελληνική ιστορία και ,ήδη το 1867, το πρόσφατα ανασκαμμένο Ηρώδειο φιλοξενεί την πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος ενώ τα επόμενα χρόνια πραγματοποιούνται διάφορες εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης. Στο μεταξύ, ο ιστορικός χώρος αρχίζει να χρησιμοποιείται τακτικά για τέλεση παραστάσεων και δημόσιων εκδηλώσεων.  Περνάει από διάφορες φάσεις, φιλοξενεί θιάσους, τις Δελφικές εορτές του Σικελιανού και, κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής, το Ηρώδειο φιλοξενεί συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, αλλά και παραστάσεις της νεοσύστατης Εθνικής Λυρικής Σκηνής στις οποίες πρωταγωνιστεί και η νεαρή Μαρία Κάλλας!

Το 1947, με τον Εμφύλιο να συνεχίζει να μαίνεται, το Αρχαιολογικό Συμβούλιο αποφασίζει την αναμαρμάρωση του δαπέδου του ωδείου και την «πλήρη αυτού αναστήλωση εσωτερικώς και εξωτερικώς» με στόχο την «.καλυτέρα εξυπηρέτηση των εν τω Ωδείω διδομένων συγχρόνων παραστάσεων». Την δαπάνη αναλαμβάνει το Εθνικό Θέατρο ενώ συμμετέχουν η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Η απόφαση της Κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ιδρύσει το Φεστιβάλ Αθηνών, βρίσκει το Ηρώδειο απολύτως πρόσφορο έδαφος, ενώ προχωρά και η διαδικασία της πλήρους αναμαρμάρωσης.

Σε όλα αυτά τα νεότερα χρόνια λειτουργίας του Φεστιβάλ Αθηνών, η σκηνή του Ηρωδείου φιλοξένησε σχεδόν όλα τα κορυφαία ονόματα του χώρου της μουσικής, του χορού και του θεάτρου από την Ελλάδα και τον κόσμο.

Στο Ηρώδειο φιλοξενούνται και εξωτερικές, ανεξάρτητες του Φεστιβάλ παραγωγές. Μια περσινή, ας πούμε, παράσταση που έκανε αίσθηση ήταν η επετειακή συναυλία που διοργάνωσε ο Βασίλης Λέκκας για τους Socrates και τον Γιάννη Σπάθα. Φέτος, εδώ και μήνες, έχει φουντώσει ένας μηντιακός και καφενειακός (κυριολεκτικά!) διάλογος-αντίλογος σε σχέση με την συναυλία της Άννας Βίσση, σε συνδυασμό μάλιστα με την μη συμπερίληψη (πολύ κακώς, ανάλυση σε άλλο κείμενο, στο μέλλον) της συναυλίας του Χρήστου Λεοντή. Στο Ηρώδειο, πάντα.

Η Άννα Βίσση δεν αμοίβεται από το Φεστιβάλ. Και ο Χρήστος Λεοντής δεν κατάφερε να υποστηρίξει μια ανεξάρτητη, εξωτερική παραγωγή, όπως μπόρεσε η Άννα Βίσση. Και ενώ τα πανάκριβα εισιτήριά της εξαντλήθηκαν το πρώτο τετράωρο της διάθεσής τους (και ας ήταν τσουχτερά, στα 220 ευρώ οι μπροστά μπροστά θέσεις και με πιο οικονομικά τα των 20 ευρώ, με περιορισμένη ορατότητα), στο ελληνικό facebook της διανόησης και της λαγνείας για λιθοβολισμό στα καρπερά δέντρα, ιδίως εκείνα που δεν είναι με τους όρους που θέλει εκείνο πολιτικοποιημένα, ξέσπασε κύμα αντιδράσεων και γράφτηκαν μπόλικες ειρωνίες και υποτιμητικά σχόλια.

Η λογική πίσω από αυτό; Μπορείτε να μαντέψετε: «Μα από πού κι ως πού η Βίσση στο Ηρώδειο; Τα’ χουμε κάνει πια όλα ίσωμα, η μπουζουκόβια με τις ποπ και σκυλάδικες επιτυχίες στα αρχαία μάρμαρα!». Φυσικά, αυτές οι φωνές είναι μειοψηφικές. Και βέβαια, στην πλειοψηφία τους, αδιάβαστες περί του φαινομένου Βίσση. Οι κλασικοί τύποι και τύπισσες που ανακόπτουν την διαμόρφωση γούστων τους με βάση κάποια παλιότερη ή πατροπαράδοτη, ακόμα, άποψή τους περί ζωής, τέχνης, ομορφιάς, καλοσύνης και κακίας. Άνθρωποι που ενώ διαθέτουν λιγότερο από έναν αιώνα ζωής στον πλανήτη, για κάποιον λόγο που μου φαίνεται πάντοτε παράξενος και δυσερμήνευτος, δεν επιθυμούν να κοινωνήσουν τις πλούσιες πτυχές αυτού του υφάσματος που λέγεται πολιτισμός. Σαν τον μπαμπά μου που τρώει δέκα δεκαπέντε συγκεκριμένα φαγητά και διατείνεται ότι σιχαίνεται την μουστάρδα και το σούσι, ενώ δεν τα έχει δοκιμάσει ποτέ κι εγώ χτυπιέμαι, άλλα έπειτα παραιτούμαι γιατί τουλάχιστον ο μπαμπάς μου δεν λέει ότι η μουστάρδα και το σούσι είναι για πέταμα, ούτε ότι οι άνθρωποι που τα προτιμούν είναι για τα μπάζα και απαράδεκτοι.

Καταλαβαίνετε πού το πηγαίνω, αναμφίβολα. Όλο αυτό το διάστημα, εν μέσω πολύ σοβαρών εξελίξεων στην χώρα και τον πλανήτη μας (καύσωνας, πυρκαγιές, πολιτικές αναλγησίες που δεν παύουν να λαμβάνουν χώρα υπεργείως σε ρυθμό ζεϊμπέικικο ή υπογείως για να φάμε δυνατές σφαλιάρες ως πολίτες μετά το καλοκαίρι) συζητήσαμε σχετικοί και άσχετοι πολύ σχετικά με την Επίδαυρο και την Κιτσοπούλου, την Μήδεια και το αρχαίο δράμα στο σήμερα. Αποκαλύφθηκαν καντάρια συντηρητισμού, αλλά και θολοκουλτούρας που στέκεται ως αντίδραση στις αρχαιολαγνικές ιαχές, ότι δήθεν οτιδήποτε μοντέρνο οφείλει να μας αρέσει. Συγκρούστηκαν ιδεολογικά και αισθητικά στρατόπεδα, για να αποκαλυφθεί ότι ο συντηρρητισμός μας ως Ελλήνων είναι κάτι βαθιά ριζωμένο μέσα μας-τονίζω ότι δεν θεωρώ συντηρητισμό τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την απροθυμία αλλαγής άποψης.

Αν το κόμμα που ψηφίζω κάνει κάτι, έχει πάντα δίκιο. Αν ο υπουργός του κόμματός μου διαπράξει σφάλμα, ήταν άτυχη στιγμή. Αν χάσει η ομάδα μου, ήταν σε κακή μέρα. Αν νικήσει, η άλλη ομάδα είναι άχρηστη. Αν διέπομαι από αγωνιστικότητα και κατεβαίνω στις πορείες, δεν μπορώ να περάσω καλά σε ένα σκυλάδικο, τη βρίσκω μόνο με συναυλίες. Αν είμαι στ’ αλήθεια διαβαστερός τύπος, διαβάζω μόνο ξένους συγγραφείς κι όχι Έλληνες της πλάκας-τα δικά μου ποιήματα, βέβαια, είναι καλά…

Και όλα αυτά-και ακόμη περισσότερα- είναι απολύτως εντάξει, όταν εκπορεύονται από μια αληθινή κλίση, ροπή, γνήσιο γούστο. Όταν υποβάλλεται στην κρίση ενός έσω δικαστή η απόλαυση την οποία υποτίθεται ότι οφείλει να μας προσφέρει η τέχνη, μαζί με την ανάταση και την εκπαίδευση ενίοτε, τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θλιβερά. Γνωρίζουμε όλοι ανθρώπους που ακούν κρυφά έναν καλλιτέχνη ή κάνουν στόρυ από παντού, εκτός από τα ακριβά εστιατόρια και τις ξαπλώστρες της πρώτης σειράς στη Μύκονο-είτε γιατί απαξιώνουν ουσιαστικά οι ίδιοι τις επιλογές τους, είτε γιατί δεν θέλουν να προκαλέσουν «στους καιρούς που ζούμε», που θα πει, κυρίως, ότι δεν θέλουν να μπλέξουν με εμμονικούς τύπους που θα τους κατακρίνουν ή θα τους πιάσουν στο στόμα τους. Όπως με τις πυρκαγιές: τα έβαλαν με τον Αντίνοο Αλμπάνη που διαφήμιζε κάποιο προϊόν, άνθρωποι που, ενώ πόσταραν δακρύβρεχτα άρθρα, έστελναν, ναι, σε μένα προσωπικά, λινκ από Instagram γκόμενών τους. Γιατί, αλίμονο, αν με κάθε συμφορά που βιώνουμε ως κοινωνία, καταβαραθρώνουμε το άτομο και τις ζωώδεις ανάγκες του, τα συναισθήματα χαράς που προκύπτουν από προσωπικά επιτεύγματα και επιθυμίες του.

Πόσο επικίνδυνος, αλήθεια, ο πάσης φύσης συντηρητισμός που γεννά υποκριτικές στάσεις, αναπόφευκτα, και σηκώνει δάχτυλα που δείχνουν και φορά παρωπίδες στο ανθρώπινο βλέμμα μας, το προορισμένο για διάπλατους ορίζοντες, για άγρα εμπειριών και γνώσεων; Πόσο τρομαχτικό, αλήθεια, να φοβόμαστε να αγαπήσουμε κάτι που αγαπά «ο πολύς ο κόσμος», να επαναπαυόμαστε στην γαμάτη εναλλακτικότητά μας, που μας οδηγεί να αγαπάμε έναν καλλιτέχνη μέχρι τουλάχιστον να γίνει εμπορικός; Το είπαν και οι ανυπέρβλητοι ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ με τον τίτλο του άλμπουμ τους «Φτηνή ποπ για την ελίτ», μια δισκάρα. Σε σχόλια κάτω από κομμάτια στο Youtube, υπάρχει άνθρωπος που έχει γράψει ότι οι Κόρε Ύδρο είναι τόσο καλοί, που κακώς είναι τόσο γνωστοί.

Έτσι, λοιπόν, ταμπουρωνόμαστε συνεχώς σε στρατόπεδα. Και εμάς που δεν ανήκουμε σε κάποιο, μας κρίνουν κάποιοι άλλοι, συνήθως εκείνοι που απαιτούν το ποιοτικό να μην κάνει εμπορικό γκελ ώστε οι Κόρε ύδρο το πρωί να βαράνε σφραγίδα και το βράδυ να κάνουν τέχνη γιατί έτσι και γιατί σύστημα και γιατί καπιταλισμός και γιατί… Μας κρίνουν ως απολιτίκ, ως «ανέστιους άποψης», λες και η άποψη είναι στέγη και ντουβάρι για να μας προστατέψει και όχι πηλός στα δικά μας χέρια για να διαμορφώνεται από εμάς τους ίδιους κάθε τόσο, κάθε όσο.

Πίσω στην Άννα Βίσση

Μια φορά πήγα και την άκουσα στο Hotel Ερμού, πριν μερικά χρόνια και έπαθα πλάκα. Ποτέ δεν ήμουν φαν, γιατί δεν έτυχε να με τραβήξει κάτι τόσο πολύ και να την ψάξω. Πάντοτε την παραδεχόμουν, γιατί η φωνή που άκουγα από τα λιγοστά τραγούδια που ήξερα ήταν και είναι φωνάρα. Για τις ανάγκες του κειμένου, ψαχούλεψα λίγο το βιογραφικό της και έπαθα δεύτερη και μεγαλύτερη πλάκα-μάλλον κατανόησα γιατί εκστασιάστηκα τόσο πολύ στο λάιβ της στον ιδιαίτερο χώρο της Ερμού, όπου πλαισιωνόταν από νέους μουσικούς, για την ακρίβεια σολίστ, για την περισσότερη ακρίβεια καλλιτεχνάρες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου το show εκείνο, βγαλμένο από το παρελθόν όσο και από το μέλλον, στα σημεία του, με εκρήξεις επί σκηνής, στιγμές γαλήνης, αμείωτο ενδιαφέρον του κοινού που συμμετείχε σαν ένα σώμα και, βέβαια, μια αξιοσέβαστη παραγωγή από πίσω που δεν αφαιρούσε ίχνος ψυχής και αυθεντικότητας από την παράσταση και την έκφραση της Άννας Βίσση.

Η Άννα Βίσση έχει κάνει τέρατα, είναι σταρ γιατί έχει λάμψει διεθνώς, έχει μια καταπληκτική φωνή, έχει ερμηνεύσει μερικά απολαυστικά τραγούδια που άφησαν εποχή, έχει ξεκινήσει από τα σπάργανα της «ποιοτικής» μουσικής, μετακύλησε στο εμπορικό ποπ, έχει παίξει σε μπουζούκια, έχει κάνει όμως και καλλιτεχνικές τρέλες που δεν θα μπορούσαν εύκολα να υποστηριχθούν από κάποιον άλλο εγχώριο συνάδελφό της, όπως το rockumentary της «Όσο έχω φωνή» που περιλαμβάνει υλικό των τριών τελευταίων χρόνων και δείχνει σκηνές από την καθημερινή της ζωή, την προετοιμασία ενός δίσκου, παρασκήνιο των φωτογραφήσεων και των ζωντανών εμφανίσεων της καθώς και προσωπικές στιγμές. Προβλήθηκε το 2011. Έχει κάνει την ροκ όπερα Δαίμονες, σε μουσική του Νίκου Καρβέλα, με φοβερούς συνεργάτες που σημείωσε τριπλή επιτυχία: όταν πρωτοπαίχτηκε, όταν ξαναπαίχτηκε μετά από χρόνια και όταν ξανακυκλοφόρησε ως ένθετος δίσκος σε γνωστό περιοδικό, το οποίο αύξησε τις πωλήσεις του συνταρακτικά λόγω αυτού.

«Η Άννα Βίσση, μία από τις πιο καταξιωμένες, πολυβραβευμένες, διαχρονικές, εμπορικές κι αγαπητές καλλιτέχνιδες, που φέτος συμπληρώνει 50 χρόνια διαρκούς κι επιτυχημένης παρουσίας στην ελληνική μουσική, έρχεται για πρώτη φορά στο εμβληματικό Ηρώδειο, σε μία συναυλία – σταθμό, μέσα από την οποία θα ενισχυθεί το φιλανθρωπικό έργο της ΕΛΕΠΑΠ. Την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου, στις 21:00, στο Ηρώδειο, η Άννα Βίσση πρωταγωνιστεί σε μία υψηλών προδιαγραφών και ιδιαίτερης αισθητικής συναυλία. Σ’ αυτή τη μαγική βραδιά θα παρουσιάσει, μέσα από ένα ξεχωριστό μουσικό πρίσμα, τα πιο σπουδαία τραγούδια της, τραγούδια που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στην καριέρα της καθώς και στην ελληνική μουσική εν γένει, από τον συνθέτη της ζωής της, Νίκο Καρβέλα.»

Αυτά γράφει το δελτίο τύπου της πολυσυζητημένης συναυλίας. 

Κάποιοι συμπολίτες της Άννας Βίσση θεωρούν ότι δεν κάνει για το Ηρώδειο μια καλλιτέχνιδα που το  2014 βραβεύτηκε με τον τίτλο “Doctor of Arts” από το University of Bolton, για την μεγάλη της προσφορά στον χώρο της μουσικής, που το 2016 τιμήθηκε και για την θεατρική της συμβολή από την Ακαδημία Ελληνικών Βραβείων Τέχνης, με το τιμητικό ”Κορφιάτικο βραβείο Σοφία Βέμπο”, που έχει τραγουδήσει εκπληκτικά Ρίτσο, Θεοδωράκη και Κουγιουμτζή.

Κάποιοι συμπολίτες της θεωρούν ότι δεν κάνει για τον Ηρώδειο, ο άνθρωπος που κυκλοφόρησε κάποια στιμή ένα εξ ολοκλήρου ξενόγλωσσο άλμπουμ (Everything I Am), το οποίο έγινε χρυσό στην Ελλάδα, ασημένιο στις ΗΠΑ και πλατινένιο στην Κύπρο. Εκτός συζήτησεις οι δίσκοι της που γίνονταν ανάρπαστοι επί σειρά ετών. Εκτός συζήτησης η εμβληματική της συναυλία στο Βουκουρέστι, στο βαλκανικό πολιτιστικό γεγονός “2001 – A Peace Odyssey”, με τον ίδιο τον Κοστουρίτσα και την μπάντα του να την συνοδεύουν επί σκηνής. Εκτός συτζήτησης και το ότι το 2021, η Άννα Βίσση τραγούδησε για πρώτη φορά στη σκηνή του Salle des Etoiles Sporting (Σάλα των Αστεριών) στο Μόντε Κάρλο του Μονακό, παρουσία του πρίγκιπα Αλβέρτου Β΄ του Μονακό. Η συγκεκριμένη συναυλία έγινε για φιλανθρωπικό σκοπό για την διατήρηση και προστασία της Μεσογειακής φώκιας.

Και βέβαια, εκτός συζήτησης ότι στο εξωτερικό η Άννα Βίσηη έχει εμφανιστεί σε σημαντικά θέατρα όπως το Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ και η Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, το Κάρνεγκι Χολ και το Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν της Νέας Υόρκης. Η Βίσση, επίσης, είναι η μοναδική Ελληνίδα τραγουδίστρια που άγγιξε την κορυφή του Billboard Dance Club Chart με το αγγλόφωνο τραγούδι Call Me, ενώ αρκετά τραγούδια της έχουν μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες. Χώρια η Eurovision, χώρια οι τελετές έναρξης και λήψης Ολυμπιακών Αγώνων Ελλάδας και Κύπρου.

Δύο πολύ συγκινητικά της τραγούδια είναι το «Τρομαγμένο μου» (για τον Ζακ Κωστόπουλο, με ένα συγκλονιστικό video clip, όπου πρωταγωνιστεί η Μπέτυ Βακαλίδου) και το «Όσοι Αγαπάνε δεν πεθαίνουνε», που ερμήνευσε μαζί με την εμβληματική Γιώτα Γιάννα, στην καριέρα της οποίας η Βίσση έδωσε νέα πνοή-η ίδια η Γιώτα Γιάννα το είχε δηλώσει λίγο πριν φύγει από την ζωή.

Είναι πιθανό να καλοδεχόμασταν περισσότερο την Βίσση στο Ηρώδειο αν καταγόταν από τον Καναδά, την Ιταλία ή την Κίνα. Έλληνας που θέλει να πατήσει «ιερά χώματα» δεν δικαιούται να έχει κάνει σουξέ για τον λαό. Πρέπει να λέει σοβαρά τραγούδια, κατά προτίμηση να πεινάει και λίγο, αλλιώς τι καλλιτέχνης είναι, πρέπει να μην ακούγονται και πολύ τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο, αλλιώς για ποια συγκίνηση, για ποια υψηλή τέχνη μιλάμε;

Στο Ηρώδειο, την Άννα Βίσση θα συνοδεύουν το Σύνολο Ποικίλης Μουσικής «Φιλαρμόνια» υπό τη διεύθυνση του Αλέξιου Πρίφτη (με τον οποίο έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν, στις παραστάσεις «Δαίμονες» και «Οι Καμπάνες Του Edelweiss»), η 40μελής Ακαδημαϊκή Χορωδία Νέων Αθηνών και η βραβευμένη πιανίστα Βικτωρία Φιοράλμπα Κιαζίμη. Στη βραδιά εμφανίζονται και μέλη από την μπάντα της Άννας Βίσση.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσοι και όσες θα βρίσκονται στο Ηρώδειο τον Σεπτέμβριο θα περάσουν φοβερά κι εμείς οι άλλοι ας έχουμε να λέμε. Να φανταζόμαστε Επιδαύρους με αισθητική Μινωτή και Ηρώδεια με συμφωνικές ορχήστρες Γερμανών συνθετών για να αισθανόμαστε ότι ο πολιτισμός δεν έχει εκπέσει. Σημειωτέον, η ΕΛΕΠΑΠ, Ελληνική Εταιρία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Προσώπων, www.elepap.gr είναι το πρώτο φιλανθρωπικό, μη κερδοσκοπικό σωματείο στην Ελλάδα. Από το 1937, με 220 άτομα, εξειδικευμένο, επιστημονικό προσωπικό και 6 κέντρα σε όλη την Ελλάδα σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Χανιά, Ιωάννινα, Βόλο και Αγρίνιο, υποδέχεται καθημερινά 1.100 βρέφη, παιδιά αλλά και ενήλικες με αναπηρία και τους προσφέρει ολοκληρωμένα προγράμματα αποκατάστασης. Αυτό δεν το εισφέρω ως άλλοθι για την παρουσία της Βίσση στο Ηρώδειο. Απλώς, να βρίσκεται σημειωμένο.

Εύχομαι, σε μερικά χρόνια, το Φεστιβάλ Αθηνών να συμπεριλάβει στο πρόγραμμά του στο Ηρώδειο Θανάση Παπακωνσταντίνου, Μαρίνα Σάτι, Νίκο Πορτοκάλογλου, Rotting Christ, Άννα Βίσση, Χρήστο Λεοντή, Φοίβο Δεληβοριά, Χρήστο Νικολόπουλο, Active Member, Σεμέλη Παπαβασιλείου, Εισβολέα και άλλους σπουδαίους δημιουργούς και ερμηνευτές που μας αφορούν, που σημειώνουν επιτυχία, που το έργο τους μιλάει αντί εκείνων καλύτερα, που έχουν κοινό να τους αγαπά. Ιερή είναι η μουσική, όχι το Ηρώδειο. Όσοι και όσες γκρινιάζουν για αυτά τα ανήκουστα πράγματα (!), είναι οι ίδιοι και οι ίδιες που απορούν που οι νέοι αποστρέφονται τον ελληνικό πολιτισμό, που δεν τον κοινωνούν, που δεν τον υποστηρίζουν. Γιατί, θέλουν τον ελληνικό πολιτισμό να μοιάζει με τα αγάλματά του: να είναι ακίνητος και παγωμένος. Ο ελληνικός πολιτισμός, όμως, προχώρησε εξελισσόμενος. Ο Ευριπίδης υπήρξε avant guard μειώνοντας το πλήθος του Χορού, ο Καρυωτάκης ένας μοντέρνος ποιητής που είχε μπει στο μάτι του Παλαμά και η Κατερίνα Γώγου μια «τρελή του φεγγαριού» για την Ακαδημία.

Αντί υστερογράφου, ένα πολύ σημαντικό τραγούδι της Άννας Βίσση που επιτέλους θα αντηχήσει στον μεγαλειώδη χώρο που του αξίζει:

Και πολύ άργησες να τραγουδήσεις στο Ηρώδειο, Άννα Βίσση!