Είναι μια κακή φωτογραφία αυτή που προξένησε τούτο το άρθρο. Δεν θα διαφωνήσω. Τραβήχτηκε, όμως, από ένα κινητό – μπαχατέλα που είχα πριν από μερικά χρόνια και συγκεκριμένα στις 30 Αυγούστου του 2015. Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου κι άκουσα τη Γιώτα Γιάννα να μου λέει: «Ετοιμάσου, περνάω σε λίγο να σε πάρω με το αμάξι. Πάμε στης Αρλέτας να μας παίξει κιθάρα και να τραγουδήσουμε». Φτάνουμε στης Αρλέτας κατά τις 8 – ακόμη ήταν μέρα έξω. Μας άνοιξε η ίδια, που είχε «βαρύνει» αρκετά απ’ τα προβλήματα με την υγεία της. Περάσαμε στο σαλόνι της κι εκεί η Αρλέτα έπιασε τη «Μαρία», όπως είχε ονομάσει την πρώτη – πρώτη κιθάρα της από τα μέσα του 1960. Άρχισε να παίζει και να τραγουδάει το «Άνοιξε λίγο το παράθυρο» από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Ένας Όμηρος».
Η Γιώτα κι εγώ σκυφτοί και αμίλητοι σαν να θέλαμε να ρουφήξουμε στην κυριολεξία κάθε λέξη, κάθε στίχο που έβγαινε απ’ τα χείλη της μ’ εκείνη την πράα φωνή της. Ύστερα οι δυο τους έπιασαν την κουβέντα και ο χρόνος μοιραία γύρισε πίσω. Στα «Χρυσά Κλειδιά» της Πλάκας που πήγαινε η Αρλέτα και άκουγε τη Γιώτα Γιάννα να ιερουργεί μέσα στη ραστώνη του καπνού και του αλκοόλ. «Είσαι η πιο αυθεντική λαϊκή ερμηνεύτρια», άκουσα την Αρλέτα να εκφράζει το θαυμασμό της στη Γιώτα Γιάννα, κάτι που ομολογώ πως είχα συνηθίσει να βλέπω και ν’ ακούω τα τελευταία χρόνια από πολλούς σημαντικούς ομότεχνούς της.
Θυμάμαι τώρα, ας πούμε, τη Μαρία Φαραντούρη να μου τηλεφωνεί για να μου πει πως μόλις είχε δει τη Γιώτα σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή να ερμηνεύει το «Νυν και αεί» των Ξαρχάκου – Γκάτσου και την απόλαυσε με την ψυχή της. Τα ίδια είχε πει και η Αρλέτα πάνω – κάτω, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να συγκρίνει τη Γιώτα με τις μαύρες τραγουδίστριες της τζαζ. Η Γιώτα μπορεί να χαιρόταν με την τόση αγάπη και αποδοχή, αν και μάλλον κοκκίνιζε από αμηχανία με τέτοια διθυραμβικά σχόλια. Έτσι, προτίμησε να βγάλει τη φυσαρμόνικα της και να προτείνει στην Αρλέτα να τραγουδήσουν κάτι μαζί. Ήταν το «Δεν θα ξαναγαπήσω (Το μερτικό μου απ’ τη χαρά)» των Μάνου Λοΐζου – Λευτέρη Παπαδόπουλου που απογείωσε κάποτε ο Στέλιος Καζαντζίδης με την τεράστια φωνή του. «Για πάρτη σου, Γιώτα. Ένα slow – rock για σένα», είπε η Αρλέτα που άρχισε να παίζει και να τραγουδά το γνωστό αυτό ζεϊμπέκικο ως ακουστική μπαλάντα. Όταν μπήκε και ο ήχος της φυσαρμόνικας κι είδα το σώμα ολόκληρο της Γιώτας να διαπερνάται από την ένταση του οργάνου, ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει. Όλα είχαν σταματήσει, για την ακρίβεια, μπρος σε μια τόσο σπάνια στιγμή. Τώρα που την ξαναβλέπω, δεν είναι καθόλου κακή αυτή η φωτογραφία που «τράβηξα» τις δυο τους. Είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο μέσα από το μεγάλο βιβλίο με την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Είναι μια κακή φωτογραφία αυτή που προξένησε τούτο το άρθρο. Δεν θα διαφωνήσω. Τραβήχτηκε, όμως, από ένα κινητό – μπαχατέλα που είχα πριν από μερικά χρόνια και συγκεκριμένα στις 30 Αυγούστου του 2015. Ήταν απόγευμα Κυριακής όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου κι άκουσα τη Γιώτα Γιάννα να μου λέει: «Ετοιμάσου, περνάω σε λίγο να σε πάρω με το αμάξι. Πάμε στης Αρλέτας να μας παίξει κιθάρα και να τραγουδήσουμε». Φτάνουμε στης Αρλέτας κατά τις 8 – ακόμη ήταν μέρα έξω. Μας άνοιξε η ίδια, που είχε «βαρύνει» αρκετά απ’ τα προβλήματα με την υγεία της. Περάσαμε στο σαλόνι της κι εκεί η Αρλέτα έπιασε τη «Μαρία», όπως είχε ονομάσει την πρώτη – πρώτη κιθάρα της από τα μέσα του 1960. Άρχισε να παίζει και να τραγουδάει το «Άνοιξε λίγο το παράθυρο» από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη «Ένας Όμηρος».
Η Γιώτα κι εγώ σκυφτοί και αμίλητοι σαν να θέλαμε να ρουφήξουμε στην κυριολεξία κάθε λέξη, κάθε στίχο που έβγαινε απ’ τα χείλη της μ’ εκείνη την πράα φωνή της. Ύστερα οι δυο τους έπιασαν την κουβέντα και ο χρόνος μοιραία γύρισε πίσω. Στα «Χρυσά Κλειδιά» της Πλάκας που πήγαινε η Αρλέτα και άκουγε τη Γιώτα Γιάννα να ιερουργεί μέσα στη ραστώνη του καπνού και του αλκοόλ. «Είσαι η πιο αυθεντική λαϊκή ερμηνεύτρια», άκουσα την Αρλέτα να εκφράζει το θαυμασμό της στη Γιώτα Γιάννα, κάτι που ομολογώ πως είχα συνηθίσει να βλέπω και ν’ ακούω τα τελευταία χρόνια από πολλούς σημαντικούς ομότεχνούς της.
Θυμάμαι τώρα, ας πούμε, τη Μαρία Φαραντούρη να μου τηλεφωνεί για να μου πει πως μόλις είχε δει τη Γιώτα σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή να ερμηνεύει το «Νυν και αεί» των Ξαρχάκου – Γκάτσου και την απόλαυσε με την ψυχή της. Τα ίδια είχε πει και η Αρλέτα πάνω – κάτω, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να συγκρίνει τη Γιώτα με τις μαύρες τραγουδίστριες της τζαζ. Η Γιώτα μπορεί να χαιρόταν με την τόση αγάπη και αποδοχή, αν και μάλλον κοκκίνιζε από αμηχανία με τέτοια διθυραμβικά σχόλια. Έτσι, προτίμησε να βγάλει τη φυσαρμόνικα της και να προτείνει στην Αρλέτα να τραγουδήσουν κάτι μαζί. Ήταν το «Δεν θα ξαναγαπήσω (Το μερτικό μου απ’ τη χαρά)» των Μάνου Λοΐζου – Λευτέρη Παπαδόπουλου που απογείωσε κάποτε ο Στέλιος Καζαντζίδης με την τεράστια φωνή του. «Για πάρτη σου, Γιώτα. Ένα slow – rock για σένα», είπε η Αρλέτα που άρχισε να παίζει και να τραγουδά το γνωστό αυτό ζεϊμπέκικο ως ακουστική μπαλάντα. Όταν μπήκε και ο ήχος της φυσαρμόνικας κι είδα το σώμα ολόκληρο της Γιώτας να διαπερνάται από την ένταση του οργάνου, ο χρόνος έμοιαζε να έχει σταματήσει. Όλα είχαν σταματήσει, για την ακρίβεια, μπρος σε μια τόσο σπάνια στιγμή. Τώρα που την ξαναβλέπω, δεν είναι καθόλου κακή αυτή η φωτογραφία που «τράβηξα» τις δυο τους. Είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο μέσα από το μεγάλο βιβλίο με την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
