Η ενδοοικογενειακή βία βρίσκεται σε έξαρση. Η ηδονοβλεψία βρίσκεται σε έξαρση. Ο παιδοβιασμός βρίσκεται σε έξαρση. Η υπόθεση στα Πετράλωνα, ωστόσο, μοιάζει να συγκεντρώνει όλες τις νοσηρότητες μέσα σε ένα διαμέρισμα και να αποκαλύπτει παράλληλα το έλλειμα της πολιτείας και τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας.
Η ιστορία αφορά μια οικογένεια της διπλανής πόρτας σε μια αθηναϊκή γειτονιά. Μοιάζει με απόσπασμα σεναρίου του greek weird cinema. Ο πατέρας βιάζει τα παιδιά του και καλεί τους φίλους του. Όλοι μαζί βιάζουν τα ανήλικα παιδιά μιας οικογένειας τσουγγρίζοντας ποτήρια. Η μητέρα παρακολουθεί και συναινεί στο πάρτι οργίων. Τα παιδιά καταγγέλλουν το βιασμό τους στην αστυνομία. Για την ακρίβεια καταγγέλουν τον πατέρα τους για σεξουαλική κακοποίηση και προώθηση τους σε άλλους ενήλικες και τη μητέρα τους για συγκάλυψη. Η μητέρα τους –σύμφωνα με τις καταγγελίες– ήταν αυτόπτης μάρτυρας των παιδοβιασμών, στους οποίους συμμετείχαν φίλοι του ζευγαριού στο πλαίσιο πάρτι. Οι αρχές τα αγνοούν και τα αφήνουν να συνεχίζουν να ζουν στο σπίτι με τους παιδοβιαστές τους. Τα παιδιά λειτουργούν για καιρό ως γονείς των ακατάλληλων γονιών τους και ταυτοχρόνως ως σκευάσματα ηδονής τους. Η υπόθεση βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Γιατί δεν θωρακίζονται τα δικαιώματα των παιδιών σε ένα κράτος νεωτερικό; Πως φτάνουν κάποιοι ενήλικες να υποκύπτουν στα ανεξέλεγκτα ένστικτά τους, να αντλούν νοσηρή κακοποίηση –ενεργητική ή παθητική– κακοποιώντας τα ίδια τους τα παιδιά και κανένας να μην κάνει κάτι για αυτό; Πως θα μπορέσουν τα κακοποιημένα παιδιά να μεταβολίσουν τη σεξουαλική εκμετάλλευση που υπέστησαν;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τα παιδιά απορροφούν τις καθηλώσεις και τις φαντασιώσεις των ενηλίκων που τα μεγαλώνουν. Συνεπώς, τα παιδιά που κακοποιούνται, έχουν μάθει να υπάρχουν ως αντικείμενα κακοποίησης μέσα στην οικογένεια. Η βία είναι εκείνο που τα συνδέει με τους «φροντιστές» τους. Οι ενήλικες που τα κακοποιούν, ενδεχομένως, να έχουν υπάρξει οι ίδιοι κακοποιημένα παιδιά. Βάσει της διεθνούς βιβλιογραφίας ένας παιδόφιλος που λειτουργεί σαδιστικά απέναντι σε ένα παιδί, συνήθως, έχει πέσει ο ίδιος θύμα κακοποίησης στην πρώιμη παιδική του ηλικία. Η προσφυγή στη βία είναι η δική του ψυχική απάντηση στην ταπείνωση που υπέστη. Και εδώ ανοίγει ένας φαύλος κύκλος βίας και νοσηρότητας.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο ένα κράτος δικαίου είναι ικανό να σπάσει έναν τέτοιο φαύλο κύκλο βίας και κατά πόσο προστατεύεται η παιδική ανηλικότητα στη χώρα μας; Για ποιο λόγο η παιδική σεξουαλική κακοποίηση παραμένει ταμπού και πως σχετίζεται αυτό με το γεγονός πως οι ελληνικές αρχές κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες υποθέσεις σεξουαλικής ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα; (εφόσον φυσικά επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες).
Η υπόθεση στα Πετράλωνα (υποτίθεται πως) ερευνάται από το 2017, όταν τα δυο αδέλφια, σήμερα 17 και 22 ετών, κατήγγειλαν τον κατ’ εξακολούθηση ομαδικό βιασμό τους, όταν ακόμα πήγαιναν στον δημοτικό. Είχε προηγηθεί η παρέμβαση ενός εκπαιδευτικού όταν κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά μέσα. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν όταν το μικρό τότε αγόρι άρχισε να του περιγράφει καθημερινές σκηνές σεξουαλικής κακοποίησης ως κανονικότητα.
Η ελληνική δικαιοσύνη δεν παρενέβη ποτέ. Τα παιδιά επανήλθαν με μήνυση κατά της μητέρας τους πριν από λίγο καιρό και έτσι η υπόθεση επανήλθε στην επικαιρότητα. Να διευκρινίσουμε πως τα παιδιά που βιάστηκαν είναι τρία αδέλφια, ένα εκ των οποίο είναι ακόμα ανήλικο και μένει ακόμα και σήμερα με τη μητέρα του. Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την ψυχική υγεία ενός παιδιού που έχει υποστεί κακοποίηση από τον πατέρα του με τη μητρική συναίνεση;
Ο φαύλος κύκλος βίας και νοσηρότητας δεν θα κλείσει ποτέ για καμία οικογένεια, όσο δεν υπάρχει έγκαιρη ψυχοκοινωνική παρέμβαση- καθώς οι εμπειρίες κακοποίησης που βιώνουμε ως παιδιά επηρεάζουν την κοινωνικοσυναισθηματική μας ανάπτυξη. H ελληνική πολιτεία δεν θα καταφέρει ποτέ να προστατέψει τα παιδιά της όσο οι σκοτεινές πλευρές της μητρότητας και της πατρότητας παραμένουν ταμπού και όσο η πατριαρχική δομή εξουσιάζει την κρίση της…
Η ενδοοικογενειακή βία βρίσκεται σε έξαρση. Η ηδονοβλεψία βρίσκεται σε έξαρση. Ο παιδοβιασμός βρίσκεται σε έξαρση. Η υπόθεση στα Πετράλωνα, ωστόσο, μοιάζει να συγκεντρώνει όλες τις νοσηρότητες μέσα σε ένα διαμέρισμα και να αποκαλύπτει παράλληλα το έλλειμα της πολιτείας και τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας.
Η ιστορία αφορά μια οικογένεια της διπλανής πόρτας σε μια αθηναϊκή γειτονιά. Μοιάζει με απόσπασμα σεναρίου του greek weird cinema. Ο πατέρας βιάζει τα παιδιά του και καλεί τους φίλους του. Όλοι μαζί βιάζουν τα ανήλικα παιδιά μιας οικογένειας τσουγγρίζοντας ποτήρια. Η μητέρα παρακολουθεί και συναινεί στο πάρτι οργίων. Τα παιδιά καταγγέλλουν το βιασμό τους στην αστυνομία. Για την ακρίβεια καταγγέλουν τον πατέρα τους για σεξουαλική κακοποίηση και προώθηση τους σε άλλους ενήλικες και τη μητέρα τους για συγκάλυψη. Η μητέρα τους –σύμφωνα με τις καταγγελίες– ήταν αυτόπτης μάρτυρας των παιδοβιασμών, στους οποίους συμμετείχαν φίλοι του ζευγαριού στο πλαίσιο πάρτι. Οι αρχές τα αγνοούν και τα αφήνουν να συνεχίζουν να ζουν στο σπίτι με τους παιδοβιαστές τους. Τα παιδιά λειτουργούν για καιρό ως γονείς των ακατάλληλων γονιών τους και ταυτοχρόνως ως σκευάσματα ηδονής τους. Η υπόθεση βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Γιατί δεν θωρακίζονται τα δικαιώματα των παιδιών σε ένα κράτος νεωτερικό; Πως φτάνουν κάποιοι ενήλικες να υποκύπτουν στα ανεξέλεγκτα ένστικτά τους, να αντλούν νοσηρή κακοποίηση –ενεργητική ή παθητική– κακοποιώντας τα ίδια τους τα παιδιά και κανένας να μην κάνει κάτι για αυτό; Πως θα μπορέσουν τα κακοποιημένα παιδιά να μεταβολίσουν τη σεξουαλική εκμετάλλευση που υπέστησαν;
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Τα παιδιά απορροφούν τις καθηλώσεις και τις φαντασιώσεις των ενηλίκων που τα μεγαλώνουν. Συνεπώς, τα παιδιά που κακοποιούνται, έχουν μάθει να υπάρχουν ως αντικείμενα κακοποίησης μέσα στην οικογένεια. Η βία είναι εκείνο που τα συνδέει με τους «φροντιστές» τους. Οι ενήλικες που τα κακοποιούν, ενδεχομένως, να έχουν υπάρξει οι ίδιοι κακοποιημένα παιδιά. Βάσει της διεθνούς βιβλιογραφίας ένας παιδόφιλος που λειτουργεί σαδιστικά απέναντι σε ένα παιδί, συνήθως, έχει πέσει ο ίδιος θύμα κακοποίησης στην πρώιμη παιδική του ηλικία. Η προσφυγή στη βία είναι η δική του ψυχική απάντηση στην ταπείνωση που υπέστη. Και εδώ ανοίγει ένας φαύλος κύκλος βίας και νοσηρότητας.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι κατά πόσο ένα κράτος δικαίου είναι ικανό να σπάσει έναν τέτοιο φαύλο κύκλο βίας και κατά πόσο προστατεύεται η παιδική ανηλικότητα στη χώρα μας; Για ποιο λόγο η παιδική σεξουαλική κακοποίηση παραμένει ταμπού και πως σχετίζεται αυτό με το γεγονός πως οι ελληνικές αρχές κλείνουν τα μάτια μπροστά σε μια από τις μεγαλύτερες υποθέσεις σεξουαλικής ενδοοικογενειακής βίας στην Ελλάδα; (εφόσον φυσικά επιβεβαιωθούν οι καταγγελίες).
Η υπόθεση στα Πετράλωνα (υποτίθεται πως) ερευνάται από το 2017, όταν τα δυο αδέλφια, σήμερα 17 και 22 ετών, κατήγγειλαν τον κατ’ εξακολούθηση ομαδικό βιασμό τους, όταν ακόμα πήγαιναν στον δημοτικό. Είχε προηγηθεί η παρέμβαση ενός εκπαιδευτικού όταν κατάλαβε πως κάτι δεν πάει καλά μέσα. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν όταν το μικρό τότε αγόρι άρχισε να του περιγράφει καθημερινές σκηνές σεξουαλικής κακοποίησης ως κανονικότητα.
Η ελληνική δικαιοσύνη δεν παρενέβη ποτέ. Τα παιδιά επανήλθαν με μήνυση κατά της μητέρας τους πριν από λίγο καιρό και έτσι η υπόθεση επανήλθε στην επικαιρότητα. Να διευκρινίσουμε πως τα παιδιά που βιάστηκαν είναι τρία αδέλφια, ένα εκ των οποίο είναι ακόμα ανήλικο και μένει ακόμα και σήμερα με τη μητέρα του. Τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για την ψυχική υγεία ενός παιδιού που έχει υποστεί κακοποίηση από τον πατέρα του με τη μητρική συναίνεση;
Ο φαύλος κύκλος βίας και νοσηρότητας δεν θα κλείσει ποτέ για καμία οικογένεια, όσο δεν υπάρχει έγκαιρη ψυχοκοινωνική παρέμβαση- καθώς οι εμπειρίες κακοποίησης που βιώνουμε ως παιδιά επηρεάζουν την κοινωνικοσυναισθηματική μας ανάπτυξη. H ελληνική πολιτεία δεν θα καταφέρει ποτέ να προστατέψει τα παιδιά της όσο οι σκοτεινές πλευρές της μητρότητας και της πατρότητας παραμένουν ταμπού και όσο η πατριαρχική δομή εξουσιάζει την κρίση της…
