Τι έγινε λοιπόν χθές βράδυ στην παραλιακή;
Μερικοί υποτιθέμενοι μουσικοί πλακώθηκαν υποτιθέμενα μεταξύ τους στο ξύλο, δίπλα στο υποτιθέμενο crew τους και τις υποτιθέμενες γκόμενές τους («τα πουτανάκια τους», όπως τις αποκαλούν και δημοσίως), κατά την διάρκεια μιας υποτιθέμενης τελετής βραβείων ενός “υποτιθέμενου” μουσικού καναλιού, το οποίο διοργανώνει μια υποτιθέμενη «γιορτή της μουσικής».
Δυο τράπερς, ο Light και ο Snik, έπαιξαν, λέει, ένα βρωμόξυλο που οδήγησε στη διακοπή του σόου των βραβείων του MAD για αρκετή ώρα, αλλά και στον τραυματισμό της Έλενας Παπαρίζου.
Χεστήκαμε και η βάρκα έγειρε.
Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι ή η Φατμέ στο Γενί Τζαμί για ένα εντελώς στημένο πανηγύρι από δυο δισκογραφικές εταιρείες που είναι ΓΤΠΚ (αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, είστε boomers, οπότε γκουγκλάρετε για να δείτε τι σημαίνει το αρκτικόλεξο), με πρωταγωνιστές μερικούς ακραία εγωπαθείς τύπους και άλλες τόσες βιζιτούδες εν είδη σκληροπυρηνικού crew, λες και είμαστε στο Compton του Λος Αντζελες το 1992.
Σας πείραξε η λέξη «βιζιτού»; Μα οι ίδιοι το λένε στα τραγούδια τους: «Η πουτάνα σου, η πουτάνα μου / την κερατώνω και αυτή δεν μ’ αφήνει, η βίζιτα». Αυτός είναι στίχος σε τραπ τραγούδι.
Και καλά, εμένα οι στίχοι δεν με ενοχλούν. Και ούτε καν θεωρώ ότι είναι κάτι άξιο λόγου ή μια αιτία ώστε οι γονείς των 12χρονων και 14χρονων που είχαν την ατυχία να πάνε χθες στην παραλιακή, να τρέμουν μήπως τα παιδιά τους «πάρουν τον κακό τον δρόμο».
Εγώ είμαι 45 χρονών, μεγάλωσα με Slayer, με Venom, με N.W.A., με Public Enemy, με Bodycount, με ιστορίες βιασμών και δολοφονιών στους δρόμους, με το αρχικό, καραβίαιο εξώφυλλο του Appetite For Destruction των Guns ‘n Roses, με ιστορίες περί θυσιών μωρών ως προσφορά στον Σατανά, με ιστορίες που θα έκαναν τον μέσο τράπερ να κριντζάρει από αηδία.
Οπότε τα έχω ακούσει όλα. Δεν θεωρώ δηλάδη ότι η τραπ είναι, δυνητικά, «επικίνδυνη» για την ψυχολογία του μέσου έφηβου.
Εφηβος είναι, αυτά θα ακούσει. Εγώ άκουγα μέταλ και ραπ -και συχνά μέταλ/ραπ και ονειρευόμουν τον ρόλο μου στο βίντεο του «Copkiller» να δολοφονώ μπάτσους, είχα μόλις δει και το Reservoir Dogs με την σκηνή και με κομμένο αυτί, ε και κάπως όλο αυτό έκανε κάτι στην ψυχολογία μου. Αλλά δεν βγήκα έξω να σκοτώνω μπάτσους. Οπότε, τι ακριβώς να με χαλάσει στην τραπ;
Οι αναφορές στις «πουτάνες» τους; Και αυτά τα έχω ακούσει. Το μέταλ δεν είναι και το πλέον φεμινιστικό είδος μουσικής. Μήπως άρχισα, μεγαλώνοντας να δέρνω και να κακοποιώ τις συντρόφους μου; Επίσης όχι.
Ή μήπως με χαλάει όλο αυτό το κακοστημένο θέατρο, το προκάτ πανηγυράκι που επικρατεί στα βίντεοκλίπ τους με τις (φακαντόρο και δήθεν αληθινές, χρυσές) αλυσίδες να κρέμονται από τους λαιμούς τους, λες και είναι πιθήκια που κατέβηκαν από τα δέντρα.
Ή τα δήθεν ακριβά ρολόγια που μοστράρουν στα βίντεοκλιπ τους πιστεύετε όντως ότι έχουν πάνω τους αληθινά διαμάντια; Φο-μπιζού είναι ρε χαζά, που αγόρασε η δισκογραφική τους εταιρεία από ένα πάγκο στο Μοναστηράκι για 5-6 ευρώ. Μπορεί και να έκανε και παζάρια γι’ αυτα, για τόσο μίζερους τύπους μιλάμε.
Ή τα ντεμέκ ακριβά αυτοκίνητα που επιδεικνύουν με τα «πουτανάκια» τους γύρω γύρω, τα οποία αγόρασε η κάθε φτωχάντζα εταιρεία ή έσπευσε να νοικιάσει για ένα κομμάτι ψωμί από μια μάντρα της πλάκας, στο Ίλιον.
Αν τα πιστέψατε όλα αυτά, είστε άξιοι της μοίρας σας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πιτσιρικάδες βέβαια τους πιστεύουν, πέφτοντας στην παγίδα (= trap, καθόλου τυχαίο, θα έλεγα).
Αλλά αν ο τάδε πιτσιρικάς και η δείνα κοπελίτσα έχουν το μυαλό στο κεφάλι τους και μια γερή υποστήριξη από την οικογένειά τους, να τους επισημάνουν 2-3 πράγματα ως προς το θεατράλε και το γελοίο της όλης υπόθεσης, ως ένα είδος μουσικής που θα έρθει και θα προσπεράσει, αυτά τα παιδιά δεν κινδυνεύουν –ούτε η τραπ ως μουσικη είναι, στην βάση της, επικίνδυνη.
Βασικά, είναι ένα απλό σύμπτωμα των καιρών μας και ο καθρέπτης μιας κοινωνίας σε αισθητική αποσύνθεση.
Μιας κοινωνίας με πολύ κακά αισθητικά κριτήρια – άρα και αρκετά ύποπτα ηθικά κριτήρια, καθώς, όπως ισχύει όντως, η Αισθητική αποτελεί από μόνη της και Ηθική.
Η τραπ δεν είναι ο εχθρός της νεολαίας -είναι, βασικά, ένας καθρέπτης, παραμορφωτικός ή μη, που λειτουργεί διαστρεβλωτικά. Εχθρός είναι οι εκφραστές της ελληνικής τραπ και όλοι οι μανατζαρέοι που τους προωθούν. Στερώντας την προβολή από πραγματικά αξιόλογα συγκροτήματα, τόσο σε στίχο όσο και σε προσωπικότητα. Δυστυχώς, ζούμε την εποχή, που οι μόνοι μάνατζερς στην ελληνική ποπ σκηνή, αυτοί της τραπ, έχουν κάνει την αμορφωσιά τάση. Και αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίζει όλους. Και αυτό δεν το κάνει η τραπ μουσική, το κάνουν αυτοί που θέλουν να ελέγχουν το ελληνικό παρακλάδι της.
Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτούς τους τύπους και όχι με την τραπ. Αυτά τα “τίποτα” που νομίζουν ότι κάνουν μουσική και που χθες μόνοι τους ακύρωσαν τους εαυτούς τους και το σύστημα που τους προωθεί. Ούτως ή άλλως αυτό το σύστημα, δεν υπάρχει, είναι αποκύημα της κουτοπονηριάς δύο δισκογραφικών εταιρειών και μερικών κομπάρσων που νομίζουν ότι ήρθαν straight outta Compton, αλλα στην πραγματικότητα δεν ξέρουν καν πως να βγουν με το αυτοκίνητό τους από την Ηλιούπολη χωρίς την βοήθεια του GPS τους, με τόσες πλατείες που έχει.
Και θα πάρουν τηλέφωνο το «πουτανάκι» τους να «καθαρίσει» γι’ αυτούς πριν οι ίδιοι σταματήσουν με τα αλάρμ σε έναν παράδρομο και βάλουν τα κλάματα από την ανημποριά τους.
Μην ψαρώνετε, λέμε.
Τι έγινε λοιπόν χθές βράδυ στην παραλιακή;
Μερικοί υποτιθέμενοι μουσικοί πλακώθηκαν υποτιθέμενα μεταξύ τους στο ξύλο, δίπλα στο υποτιθέμενο crew τους και τις υποτιθέμενες γκόμενές τους («τα πουτανάκια τους», όπως τις αποκαλούν και δημοσίως), κατά την διάρκεια μιας υποτιθέμενης τελετής βραβείων ενός “υποτιθέμενου” μουσικού καναλιού, το οποίο διοργανώνει μια υποτιθέμενη «γιορτή της μουσικής».
Δυο τράπερς, ο Light και ο Snik, έπαιξαν, λέει, ένα βρωμόξυλο που οδήγησε στη διακοπή του σόου των βραβείων του MAD για αρκετή ώρα, αλλά και στον τραυματισμό της Έλενας Παπαρίζου.
Χεστήκαμε και η βάρκα έγειρε.
Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι ή η Φατμέ στο Γενί Τζαμί για ένα εντελώς στημένο πανηγύρι από δυο δισκογραφικές εταιρείες που είναι ΓΤΠΚ (αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό, είστε boomers, οπότε γκουγκλάρετε για να δείτε τι σημαίνει το αρκτικόλεξο), με πρωταγωνιστές μερικούς ακραία εγωπαθείς τύπους και άλλες τόσες βιζιτούδες εν είδη σκληροπυρηνικού crew, λες και είμαστε στο Compton του Λος Αντζελες το 1992.
Σας πείραξε η λέξη «βιζιτού»; Μα οι ίδιοι το λένε στα τραγούδια τους: «Η πουτάνα σου, η πουτάνα μου / την κερατώνω και αυτή δεν μ’ αφήνει, η βίζιτα». Αυτός είναι στίχος σε τραπ τραγούδι.
Και καλά, εμένα οι στίχοι δεν με ενοχλούν. Και ούτε καν θεωρώ ότι είναι κάτι άξιο λόγου ή μια αιτία ώστε οι γονείς των 12χρονων και 14χρονων που είχαν την ατυχία να πάνε χθες στην παραλιακή, να τρέμουν μήπως τα παιδιά τους «πάρουν τον κακό τον δρόμο».
Εγώ είμαι 45 χρονών, μεγάλωσα με Slayer, με Venom, με N.W.A., με Public Enemy, με Bodycount, με ιστορίες βιασμών και δολοφονιών στους δρόμους, με το αρχικό, καραβίαιο εξώφυλλο του Appetite For Destruction των Guns ‘n Roses, με ιστορίες περί θυσιών μωρών ως προσφορά στον Σατανά, με ιστορίες που θα έκαναν τον μέσο τράπερ να κριντζάρει από αηδία.
Οπότε τα έχω ακούσει όλα. Δεν θεωρώ δηλάδη ότι η τραπ είναι, δυνητικά, «επικίνδυνη» για την ψυχολογία του μέσου έφηβου.
Εφηβος είναι, αυτά θα ακούσει. Εγώ άκουγα μέταλ και ραπ -και συχνά μέταλ/ραπ και ονειρευόμουν τον ρόλο μου στο βίντεο του «Copkiller» να δολοφονώ μπάτσους, είχα μόλις δει και το Reservoir Dogs με την σκηνή και με κομμένο αυτί, ε και κάπως όλο αυτό έκανε κάτι στην ψυχολογία μου. Αλλά δεν βγήκα έξω να σκοτώνω μπάτσους. Οπότε, τι ακριβώς να με χαλάσει στην τραπ;
Οι αναφορές στις «πουτάνες» τους; Και αυτά τα έχω ακούσει. Το μέταλ δεν είναι και το πλέον φεμινιστικό είδος μουσικής. Μήπως άρχισα, μεγαλώνοντας να δέρνω και να κακοποιώ τις συντρόφους μου; Επίσης όχι.
Ή μήπως με χαλάει όλο αυτό το κακοστημένο θέατρο, το προκάτ πανηγυράκι που επικρατεί στα βίντεοκλίπ τους με τις (φακαντόρο και δήθεν αληθινές, χρυσές) αλυσίδες να κρέμονται από τους λαιμούς τους, λες και είναι πιθήκια που κατέβηκαν από τα δέντρα.
Ή τα δήθεν ακριβά ρολόγια που μοστράρουν στα βίντεοκλιπ τους πιστεύετε όντως ότι έχουν πάνω τους αληθινά διαμάντια; Φο-μπιζού είναι ρε χαζά, που αγόρασε η δισκογραφική τους εταιρεία από ένα πάγκο στο Μοναστηράκι για 5-6 ευρώ. Μπορεί και να έκανε και παζάρια γι’ αυτα, για τόσο μίζερους τύπους μιλάμε.
Ή τα ντεμέκ ακριβά αυτοκίνητα που επιδεικνύουν με τα «πουτανάκια» τους γύρω γύρω, τα οποία αγόρασε η κάθε φτωχάντζα εταιρεία ή έσπευσε να νοικιάσει για ένα κομμάτι ψωμί από μια μάντρα της πλάκας, στο Ίλιον.
Αν τα πιστέψατε όλα αυτά, είστε άξιοι της μοίρας σας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι πιτσιρικάδες βέβαια τους πιστεύουν, πέφτοντας στην παγίδα (= trap, καθόλου τυχαίο, θα έλεγα).
Αλλά αν ο τάδε πιτσιρικάς και η δείνα κοπελίτσα έχουν το μυαλό στο κεφάλι τους και μια γερή υποστήριξη από την οικογένειά τους, να τους επισημάνουν 2-3 πράγματα ως προς το θεατράλε και το γελοίο της όλης υπόθεσης, ως ένα είδος μουσικής που θα έρθει και θα προσπεράσει, αυτά τα παιδιά δεν κινδυνεύουν –ούτε η τραπ ως μουσικη είναι, στην βάση της, επικίνδυνη.
Βασικά, είναι ένα απλό σύμπτωμα των καιρών μας και ο καθρέπτης μιας κοινωνίας σε αισθητική αποσύνθεση.
Μιας κοινωνίας με πολύ κακά αισθητικά κριτήρια – άρα και αρκετά ύποπτα ηθικά κριτήρια, καθώς, όπως ισχύει όντως, η Αισθητική αποτελεί από μόνη της και Ηθική.
Η τραπ δεν είναι ο εχθρός της νεολαίας -είναι, βασικά, ένας καθρέπτης, παραμορφωτικός ή μη, που λειτουργεί διαστρεβλωτικά. Εχθρός είναι οι εκφραστές της ελληνικής τραπ και όλοι οι μανατζαρέοι που τους προωθούν. Στερώντας την προβολή από πραγματικά αξιόλογα συγκροτήματα, τόσο σε στίχο όσο και σε προσωπικότητα. Δυστυχώς, ζούμε την εποχή, που οι μόνοι μάνατζερς στην ελληνική ποπ σκηνή, αυτοί της τραπ, έχουν κάνει την αμορφωσιά τάση. Και αυτό είναι που πρέπει να μας προβληματίζει όλους. Και αυτό δεν το κάνει η τραπ μουσική, το κάνουν αυτοί που θέλουν να ελέγχουν το ελληνικό παρακλάδι της.
Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με αυτούς τους τύπους και όχι με την τραπ. Αυτά τα “τίποτα” που νομίζουν ότι κάνουν μουσική και που χθες μόνοι τους ακύρωσαν τους εαυτούς τους και το σύστημα που τους προωθεί. Ούτως ή άλλως αυτό το σύστημα, δεν υπάρχει, είναι αποκύημα της κουτοπονηριάς δύο δισκογραφικών εταιρειών και μερικών κομπάρσων που νομίζουν ότι ήρθαν straight outta Compton, αλλα στην πραγματικότητα δεν ξέρουν καν πως να βγουν με το αυτοκίνητό τους από την Ηλιούπολη χωρίς την βοήθεια του GPS τους, με τόσες πλατείες που έχει.
Και θα πάρουν τηλέφωνο το «πουτανάκι» τους να «καθαρίσει» γι’ αυτούς πριν οι ίδιοι σταματήσουν με τα αλάρμ σε έναν παράδρομο και βάλουν τα κλάματα από την ανημποριά τους.
Μην ψαρώνετε, λέμε.
