Σαν σήμερα πριν από δέκα χρόνια ο εβδομηνταεπτάχρονος Δημήτρης Χριστούλας αυτοκτόνησε κάτω από ένα δέντρο στην Πλατεία Συντάγματος με ένα πιστόλι, διαμαρτυρόμενος για την ελληνική κρίση χρέους. Όπως έγινε γνωστό από μαρτυρίες της κόρης του αλλά και γειτόνων, ο Δημήτρης Χριστούλας ήταν έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, με ενεργή συμμετοχή σε όλες τις λαϊκές διεκδικήσεις των τελευταίων ετών. Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ήταν άνθρωπος πράος, καλλιεργημένος, ευγενής.. Ο θάνατός του προκάλεσε αυθόρμητη συρροή ανθρώπων που ήρθαν για να τοποθετήσουν άνθη και σημειώματα στον τόπο όπου πέθανε. Τη νύχτα της 4ης Απριλίου ακολούθησαν συμπλοκές με τις αστυνομικές δυνάμεις με αποχώρηση των Ευζώνων, ενώ μια μέρα αργότερα συνεχίζονταν οι μικροεμπλοκές. Η πολιτική κηδεία του έγινε στις 7 Απριλίου στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, ενώ η σορός του, όπως ήταν η τελευταία του επιθυμία, μεταφέρθηκε στη Βουλγαρία για να αποτεφρωθεί.

Σήμερα εικόνες από δορυφόρο δείχνουν μαζικό τάφο στη Μπούτσα της Ουκρανίας περίπου δεκατεσσάρων μέτρων, που φαίνεται ότι βρίσκεται κοντά σε μια εκκλησία. Οι δορυφορικές εικόνες έρχονται σε αντίθεση με τους ρωσικούς ισχυρισμούς περί προβοκάτσιας και στημένων εικόνων. Επιπλέον, η Μαριούπολη μετατράπηκε σε ερείπια σε λίγες εβδομάδες. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, περισσότεροι από τρεις χιλιάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, αλλά οι πραγματικοί αριθμοί είναι οι δεκάδες χιλιάδες αθώοι άνθρωποι που σκοτώθηκαν, στους οποίους δεν επετράπη να βγουν απο την πόλη.

Ερωτήματα γεννούνται και ταλανίζουν το μυαλό μου με αφορμή αυτές οι δύο άσχετες μεταξύ τους ιστορίες που το μόνο που τις συνδέει είναι ένα αδιόρατο πένθος.

Γιατί η ζωή αλλά και ο θάνατος κάποιων να είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε αντίθεση  με τη ζωή η τον θάνατο  κάποιων  άλλων που είναι βυθισμένη στην ασημαντότητα  και την αφάνεια;

Ποιοι αξίζει να ζουν και να τους πενθούν όταν πεθάνουν και ποιοι είναι ανάξιοι να ζουν και να τους θυμούνται αν πέρασαν καν από την ζωή;

Τελικά θρηνούμε τους ανθρώπους που φεύγουν, και με κάποιο τρόπο ταυτιζόμαστε μαζί τους, θεωρούμε ότι θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς στη θέση τους. Αυτό εξασφαλίζει και έναν αξιοπρεπή θάνατο, η αίσθηση των άλλων πως θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του κάποιος άλλος. Όμως, είτε όταν κάτι συμβαίνει πολύ μακριά, αρκετά ώστε να μη μας επηρεάζει, είτε όταν αυτός που πεθαίνει ή δολοφονείται θεωρούμε πως είναι πολύ κατώτερος μας -ναι τέτοιες αντιλήψεις υπάρχουν- τότε δεν ταυτιζόμαστε, νιώθουμε ότι κάτι δεν μας αφορά. Το ίδιο άραγε δεν γίνεται και με όσους χάνονται από Covid; Που πλέον αδιαφορούμε όσες και όσοι λόγω υγείας νιώθουμε ασφαλείς. Δεν είναι στόχος μου εδώ πέρα να ηθικολογήσω, απλά να μοιραστώ τις ανησυχίες μου για την πραγματικότητα που ζούμε στο σημερινό κόσμο και να θέσω ένα ερώτημα που παραμένει ανοικτό: Ποιες μορφές ζωής δικαιούνται τελικά την αναγνώριση του ανθρώπινου;