Τον τελευταίο καιρό, τα social media έχουν κατακλυστεί από χιουμοριστικά βίντεο, ρηλς, γκιφς ή όπως λέγονται όλα αυτά τα ωραία, junky τσιρκολίκια που μεθούν την πλήξη μας στο καθημερινό scroll down με την εξής κύρια ιδέα: αν μια γυναίκα βρεθεί μόνη σε ένα δάσος ή σε έναν δρόμο και έχει να επιλέξει ανάμεσα σε έναν άνδρα και σε μια αρκούδα, η γυναίκα διαλέγει χωρίς δεύτερη σκέψη την αρκούδα. Γιατί η αρκούδα, ας πούμε, θα σε φάει μια και καλή, δεν θα σου την φέρει, δεν θα σε πληγώσει, δεν θα σε βιάσει, απλώς θα σε κατασπαράξει.

Ο άντρας συνωνυμείται (επιτρέψτε μου την λέξη) με τον Εχθρό της γυναίκας, σταθερά, αβασάνιστα, εμμονικά και παρωπιδικά τα τελευταία πολλά χρόνια. Η όποια αντίδραση με φωνές λογικής (μακριά από το ομώνυμο κόμμα της αδαούς από όλες τις απόψεις Λατινοπούλου), με αντίλογο, με επιχειρήματα βασισμένα σε μετρήσεις, νούμερα, έρευνες, βαφτίζεται πρόχειρα #NotAllMen και όποια γυναίκα ή άτομο τολμήσει να πει ή να γράψει πως ‘‘παιδιά, για όνομα, οι βιαστές και οι γυναικοκτόνοι είναι μια θλιβερή μειοψηφία που βεβαίως και πρέπει να τιμωρηθεί όπως της αξίζει, αλλά, έλεος, δεν απαρτίζουν την κοινωνία μας άντρες θύτες και γυναίκες θύματα, αλλιώς δεν θα λειτουργούσε τίποτα’‘-τότε, το #NotAllMen γίνεται περιγραφικό μιας υποτιθέμενης σήψης και εσωτερικευμένου μισογυνισμού στις γυναίκες. Οι οποίες εννοείται επίσης πως μετατρέπονται σε pick me girls. Γιατί δύο δρόμοι υπάρχουν: αν αγαπάς την γυναίκα αληθινά, θα πρέπει να μισείς τον άνδρα, να κάνεις πλακίτσα με την ανδρική υπόσταση συνεχώς (πόσο cool, θεούλη!), θα πρέπει τα αντανακλαστικά σου να είναι συνεχώς alert μην και ακούσεις/δεις/πάρεις χαμπάρι κάποια απαράδεκτη, σεξιστική συμπεριφορά εκεί έξω στη ζωή και εδώ μέσα στα σόσιαλ. Ο άλλος δρόμος είναι να υπερασπίζεσαι τους άνδρες που είναι κατά βάση επικίνδυνα χόμπιτ, άρα να χάνεις το δικαίωμα να είσαι γυναίκα που αγαπά και τις γυναίκες, που αγωνίζεσαι, που ούτε ξέρεις σε τι ακριβώς συνίσταται το pick me ως φασούλα, που αγαπάς να διαβάζεις, να διασταυρώνεις πληροφορίες, να ακούς όλες τις πλευρές, να σκέπτεσαι προτού μιλήσεις, να έχεις συνείδηση, να αφουγκράζεσαι την πραγματικότητα.

Πίσω στην πλάκα με τις αρκούδες. Δεν μου φαίνεται, προσωπικά, καθόλου αστεία. Ο άντρας είναι άνθρωπος. Η αρκούδα είναι ένα συμπαθές ζώο, που μπορεί κάλλιστα να γίνει επικίνδυνο (χωρίς δόλο, φυσικά, που εννοείται είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό) και να κινδυνέψω εγώ και τα παιδιά μου και οι φίλοι μου και ο καλός μου. Α, ναι. Έχω και τον ”καλό μου”. Ο οποίος καθόλου μειοψηφία δεν είναι επειδή δεν βιάζει και δεν σκοτώνει. Άλλωστε, οι περισσότεροι άντρες στις ζωές των περισσότερων γυναικών της Δύσης έχουν διαδραματίσει έναν υπέρμετρα θετικό ρόλο, τέτοιον που είναι ικανός να δημιουργήσει αισθήματα ζεστασιάς και ευγνωμοσύνης: ο μπαμπάς μας, εκείνος ο δάσκαλος, ο νονός, ο μεγάλος ξάδερφος, ο μικρός αδερφός, ο πρώτος λυκειακός έρωτας, ο συνάδελφός μας, ο τάδε, ο δείνα. Οι άντρες μας. Αναπόσπαστο κομμάτι και ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας που λειτουργεί με τις γέφυρες, τα κτήρια, τα δίκτυα συγκοινωνίας, την τεχνολογία-τομείς στους οποίους κανείς τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια δεν απαγόρευσε σε καμία γυναίκα να μην εμπλακεί.

Κάποιος άντρας, επειδή είναι άνθρωπος, πράγματι μπορεί να σε πληγώσει. Είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Όμως, οι άνθρωποι, ας πούμε εδώ οι άντρες, για να συνεχίσουμε το Λογύδριο της Αρκούδας, είναι οι μόνοι που μπορούν μαζί σου να κάνουν έρωτα, ένα πάρτυ, διακοπές, μια επιχείρηση, μια οικογένεια, να συγκροτήσουν μια παρέα, να πάτε μαζί σε μια συναυλία, να φάτε γαριδάκια βλέποντας ταινίες, να κοιμηθείτε αγκαλιά με τρόπο-άλλον-από-αυτόν-που-κοιμόμαστε-με-τα-κατοικίδιά-μας, να είναι εκεί σε μια κρίση πανικού μας, να μας κάνουν δώρο μια ανθοδέσμη, να μας κρατήσουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή μας, να μας πάνε με το αμάξι στην κηδεία της μάνας μας όταν είμαστε ράκη. Μια αρκούδα δεν κάνει τίποτα μα τίποτα από όλα αυτά. Βεβαίως! Αρκούδα είναι!

Και ναι, έχω νιώσει κι εγώ κίνδυνο από άντρα που περπατά πίσω μου στον δρόμο. Έχω νιώσει όμως και ασφάλεια πλάι σε τόσους άντρες. Έχω νιώσει θαλπωρή, εμπιστοσύνη, γαλήνη, έρωτα, αγάπη. Αυτά τα συναισθήματα που και γυναίκες (όχι όλα), αλλά φυσικά και άντρες μού έχουν χαρίσει είναι αρκετά για να με κάνουν να ρισκάρω, αν το θέλετε, και να πάω με τον άντρα, όχι την αρκούδα. Οι περισσότερες γυναίκες, όπως έκαναν και οι συναδέλφισσές μου στο Olafaq, θα μου πουν ”καλά, βρε παιδί μου, κι εμείς τα ξέρουμε αυτά, αλλά…” Δεν έχει αλλά κάποιες φορές. Αισθάνομαι κούραση με όλο αυτό το πανηγύρι που δεν οδηγεί πουθενά, παρά εξιτάρει κι άλλο τα καταδικασμένα στην καθαρματίαση άτομα και τα κάνει ανεξέλεγκτα απέναντι σε γυναίκες που ούτε Olafaq διαβάζουν, ούτε ποια είναι η Μποβουάρ ξέρουν, ούτε συχνάζουν σε αφιερώματα γυναικείου σινεμά στον Δαναό. Αισθάνομαι κούραση με τις γυναίκες της γενιάς μου που υψώνουν γροθιά και ανάστημα υπέρ της αρκούδας και κατά του άντρα-έστω και αφορμώμενες από το χιούμορ ή τα τραύματά τους- αλλά θέλουν να φροντίζονται από άνδρες, να κατανοούνται από άνδρες, να σεξουαλίζονται με άνδρες, να γκρινιάζουν για την έλλειψη ανδρών.

Να θεωρούνται συλλήβδην όλοι οι άντρες γουρούνια. Επιστροφή στο παρελθόν με τρόπους μπανάλ, άξεστους, άχρηστους στην πράξη. Και, παράλληλα, φόβος πολλών γυναικών να ”μπλέξουν” για να μην κατηγορηθούν από μία επίσης μειοψηφία γυναικών που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να κρίνουν, να παραληρούν και να βλέπουν παντού εχθρούς, ”σύστημα”, καταπιεστές και δυνάστες. Ο μόχθος, η ευγένεια και η ομορφιά που έχω συναντήσει στους άντρες της ζωής μου (δεν μιλώ μόνο για ερωτικούς συντρόφους) με κάνει να παίρνω ξεκάθαρη θέση, ιδίως σε καιρούς που έχει γίνει της μόδας-δυστυχώς-η άδικη μεταχείριση κάποιων ανδρών, με την απειλή της μήνυσης για βιασμό, για κακοποίηση, για ό, τι. Άνδρες αθωώνονται στα δικαστήρια και δεν γίνονται ποτέ είδηση. Αλλά έχουν κιόλας χάσει δουλειές, ευκαιρίες, ψυχική υγεία. Επειδή γεννήθηκαν με πούτσο και όχι με μουνί.

Σοβαρά; Λέω ”φτάνει”. Και το λένε κι άλλες, πολλές, φίλες μου, συντρόφισσές μου, αναγνώστριές μου, συνοδοιπόρισσές μου, παντελώς άγνωστές μου. Αλλά δεν είναι όλες δημοσιογράφοι ή γραφιάδες ή ινφολυένσερς ή παρουσιάστριες ή, ή, ή, ούτε έχουν όλες την διάθεση να στοχοποιηθούν. Εγώ δυστυχώς δεν έχω άλλη επιλογή-αλλιώς, θα χρειαστεί αμέσως να αλλάξω επάγγελμα. Με αυτό που έχω επιλέξει, πρέπει να συνεχίσω να μιλώ χωρίς φόβο. Να συνεχίσω να ενημερώνομαι, να ακούω, να κατανοώ, να μην ταμπουρώνομαι πίσω από καμία απόλυτη άποψη που λαχταράει να στραγγαλίζει ανθρώπινες υποστάσεις: γυναικείες, ανδρικές, ομοφυλόφιλες, πακιστανικές, ισραηλίτικες, παλαιστινιακές, εργοδοτικές, υπαλληλικές υποστάσεις. Αυτό δεν είναι ισαποστακισμός. Όταν συμβαίνει κάτι συγκεκριμένο, λαμβάνω θέση. Πάντοτε. Βουτιά σε γενικολογίες που προκύπτουν από αδιαβασιά και ευκολία και λατρεία στο ”ανήκειν σε κοπάδια” δεν πρόκειται να κάνω. Δεν θα θεωρώ τους άντρες μαλάκες, όταν καθημερινά η ζωή μου ομορφαίνει από αυτούς. Δεν θα θεωρώ τις γυναίκες πουτάνες, όταν καθημερινά η ζωή μου ομορφαίνει από αυτές. Όταν χρειάζομαι και άντρες και γυναίκες (μωρέ, μην σας πω και αρκούδες!) για να είμαι ευτυχισμένη. Όταν είμαι κι εγώ με την σειρά μου απαραίτητη και στων δύο φύλων τις ζωές.

Είμαι κατά των κακοποιών, της κακοποίησης. Είμαι υπέρ των ανθρώπων. Είμαι υπέρ της τήρησης των νόμων. Της αυστηροποίησης κάποιων ποινών. Της παιδείας από το σπίτι σε αγόρια και κορίτσια. Είμαι υπέρ της αγάπης, του έρωτα, της εμπιστοσύνης. Είμαι υπέρ της ζωής. Είμαι κατά των τσουβαλιασμάτων πάσης φύσεως. Είμαι κατά της ατμόσφαιρας διχασμού ανάμεσα στα φύλα. Οι γυναίκες και οι άνδρες είναι σύμμαχοι. Δεν μπορώ να δω τους άνδρες συνολικά ως εχθρούς μου, δεν είμαι έντεκα. Δεν μπορώ να δω τις γυναίκες συνολικά ως φίλες μου, δεν είμαι έντεκα. Η ζωή, η καθημερινότητα κάνει θεωρίες σαν αυτές να καταρρίπτονται συνεχώς. Πόσες δεν νιώσαμε μοναξιά από την μη συμμαχία στην πράξη μαζί μας μιας γυναίκας από την οποία το αναμέναμε; Αυτό το κείμενο θα φέρει μπόλικο υβρεολόγιο στο inbox μου-έχω πια συνηθίσει, αλλά δεν λυπάμαι γιατί έστω και έτσι προσφέρω την χαρά σε κάποια άτομα να αισθάνονται ότι πατάσσουν τον μισογυνισμό, βρίζοντας μια γυναίκα που διατηρεί άλλη από αυτά άποψη. Αλλά, εγώ το βράδυ θα γείρω στην αγκαλιά του αγαπημένου μου (που είναι άντρας, παρεμπιπτόντως, και όχι αρκούδα) και θα κοιμηθώ ευτυχισμένη. Το πρωί, μία από τις κολλητές μου μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και ν’ ανάψουμε κι ένα τσιγάρο γιατί θα’ χουμε να πούμε πολλά…Α, ναι. Έχω και φίλες. Γυναίκες, ε;