Η απόφαση του αστικού δικαστηρίου της Νέας Υόρκης σχετικά με τις κατηγορίες εναντίον του Donald Trump για βιασμό δεν φαίνεται να έχει προκαλέσει τις αναμενόμενες αντιδράσεις που μία ανάλογη ενοχοποιητική κατηγορία θα έπρεπε να προκαλέσει.

Ο πρώην Πρόεδρος της Αμερικής, ο πρώην πλανητάρχης, κρίθηκε ένοχος για συκοφαντική δυσφήμιση, για ξυλοδαρμό και σεξουαλική επίθεση και κανείς δεν φαίνεται να πέφτει από τα σύννεφα. Τουναντίον, πολλοί είναι εκείνοι που συνεχίζουν να μην πιστεύουν το θύμα και στοχοποιώντας την ηθική του ακεραιότητα -μία πρακτική που κάθε κακοποιητής εφαρμόζει σε δικαστικές διαμάχες και που ο ίδιος ο Trump βέβαια υιοθέτησε όλον αυτόν τον καιρό- προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία της συγκεκριμένης απόφασης.

Φαίνεται λες και ήταν δεδομένο ότι η πολιτική αυτή φιγούρα που κρατούσε για 4 χρόνια τα ηνία της αμερικανικής αυτοκρατορίας και έχει κατηγορηθεί από τουλάχιστον 12 γυναίκες για επίθεση, ότι όντως θα ήταν ένοχος. Ήταν δεδομένο ότι ο πρώην πλανητάρχης είχε αγγίξει τέτοια σημεία παραβατικότητας, διαφθοράς και ηθικής ένδειας.

Ο Trump μπορεί να μην βρίσκεται πια άμεσα στην πολιτική σκηνή, ο “Tραμπισμός” όμως είναι έντονος και κυριαρχεί σε πολλές πτυχές της κοινωνίας. Η υποστήριξη ενός ανθρώπου που εξαρχής είχε μία ρητορική μίσους, εξέφραζε απερίφραστα ρατσιστικές δηλώσεις και επιδιδόταν σε σεξιστικά κρεσέντο απέναντι σε γυναίκες, με προσωπικές επιθέσεις, και φαλλοκρατικές εξάρσεις, εγείρει ισχυρές ανησυχίες για τις απαιτήσεις και τα όρια του κοινωνικού συνόλου.

Σε όλη τη διάρκεια της εκδίκασης της υπόθεσης, γίναμε μάρτυρες της διαπόμπευσης μίας γυναίκας που βρήκε το θάρρος να καταγγείλει τον βιασμό της. Βρήκε το ψυχικό σθένος να δηλώσει ότι ο πρώην πρόεδρος της Αμερικής την κακοποίησε σεξουαλικά. Και έζησε την τραυματική αυτή εμπειρία ξανά και ξανά, σε ένα ανθρωποφαγικό σύστημα που στοχοποιεί το θύμα, και δεν το προστατεύει. Κολλάμε σε λεπτομέρειες για το αν συμπληρώνει η επίθεση όλα τα απαραίτητα κριτήρια για να χαρακτηριστεί βιασμός ή απλά επίθεση.

Γιατί είναι μάλλον τόσο ευτελές το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης που κάθε πολιτεία στις ΗΠΑ, κάθε χώρα, έχει λεπτές ισορροπίες και ψιλά γράμματα για το αν τελικά τη βίασε ή απλά της επιτέθηκε. Σίγουρα πρέπει να προστατεύεται ο καθένας από ψευδείς δηλώσεις, ωστόσο, παρακολουθούσαμε live τη διαπόμπευση μίας γυναίκας από πρώην πρόεδρο της Αμερικής και κανείς δεν έμεινε άναυδος!

Ο ίδιος την αποκαλούσε ψεύτρα και σε όλη τη διαδικασία τη ρωτούσαν ξανά και ξανά γιατί δεν αντέδρασες και δεν φώναξες, επιβεβαιώνοντας ότι τα τα επίπεδα ενσυναίσθησης και ευαισθησίας φαίνεται να έχουν μειωθεί και το επίπεδο αδιαφορίας ενισχύεται από την αμφιβολία της αποτελεσματικότητας της δικαιοσύνης.

Η κατάλυση των αξιών και η αδυναμία μας να αντιδράσουμε

Παγκοσμίως, ηγέτες, πολιτικοί αρχηγοί, πρόεδροι και μέλη κυβερνήσεων κατηγορούνται για διαφθορά, για παιδεραστία, για σεξουαλικές επιθέσεις, για συμπεριφορά ποινικά κολάσιμη, εμπόριο ναρκωτικών και μία ζωή παραβατικότητας. Και η κοινή γνώμη μοιάζει να μη σοκάρεται πια.

Να μην δημιουργείται αυτό το αίσθημα της προδοσίας, ότι εμπιστεύτηκε έναν άνθρωπο, μία φιγούρα, ένα κόμμα που τελικά αποδείχτηκε ανήθικο και σκάρτο. Θεωρούμε δεδομένο ότι όποιος ασχολείται με την πολιτική είναι διεφθαρμένος και αυτό είναι επικίνδυνο για δύο λόγους.

Αφενός, απαξιώνεται το λειτούργημα της πολιτικής εκπροσώπησης -γιατί θα έπρεπε να είναι λειτούργημα και όχι καριέρα-. Και αφετέρου, μαρτυρά ότι βρισκόμαστε σε μία εποχή χωρίς απαιτήσεις ηθικές, χωρίς να θέτουμε όρια. Λες και σταδιακά μας έχουν μετατρέψει σε άβουλα όντα με κυρίαρχη τη ματαιότητα και τη ρητορική της ισοπέδωσης που μας καθιστά ανήμπορους να αντιδράσουμε και να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο, και έτσι απέχουμε γιατί τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει.

Ένας ηγέτης αποτελεί πρότυπο. Θέτει το παράδειγμα και καθοδηγεί. Εμπνέει και εμπνέεται. Τροφοδοτεί το κοινωνικό σύνολο με αξίες και όρεξη για αλλαγή, για εξέλιξη, για αξιοκρατία, απλότητα και ταπεινότητα και στρώνει το δρόμο για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που οι συνεχιστές θα αξιοποιήσουν. Οι μεγάλοι ηγέτες δίνουν μορφή και κάνουν πράξη τις αξίες και τα οράματα της κοινωνίας τους και της εποχής του.

Η έκπτωση των ιδεολογιών, η κατάλυση των αξιών και η κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών συστημάτων έχουν δημιουργήσει ρωγμές και έχουν διαβάλει την πίστη μας στην αλλαγή, στο όραμα και την κοινωνική εξέλιξη. Η υπερκατανάλωση, η αφθονία, η τεχνολογική επανάσταση χωρίς την ενίσχυση της παιδείας και της κριτικής σκέψης δεν γεννούν εμπνευσμένους ηγέτες, αλλά διαχειριστές και τεχνοκράτες, που προσπαθούν να προσφέρουν αυτό που ζητάει η αγορά και οι πολυεθνικές.

Λες και σταδιακά, με τη μέθοδο του εμβολιασμού, μας μπόλιασαν με αδιαφορία, με διαφθορά και σαπίλα και τίποτα δε μοιάζει πια περίεργο. Τίποτα δε μας προκαλεί έκπληξη, τίποτα δεν μας φέρνει εκτός ορίων έτσι ώστε να αντιδράσουμε και να σπάσουμε τα δεσμά της αποχαύνωσης.

Ζούμε στην εποχή της της κανονικοποίησης της αλητείας.

Που δε μας κάνει εντύπωση ότι κάποιος πολιτικός αρχηγός, εκπρόσωπος του λαού βιαιοπραγεί, κακοποιεί και βιάζει. Δε μας κάνει εντύπωση η οικογένεια που διέφυγε από τον πόλεμο και όλα της τα υπάρχοντα είναι αυτά που κουβαλάει. Δεν σοκαριζόμαστε από τον πόλεμο, τη φρίκη, τη δολοφονία, τον ξεριζωμό, το μίσος, την απανθρωπιά και τον ρατσισμό.

«Ξύπνησε! Στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως» τραγουδούσαν οι Magic de Spell με αφορμή τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία, και μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.