Ο Αϊνστάιν ποτέ δεν είπε ότι ο ορισμός της σχιζοφρένειας είναι η προσδοκία διαφορετικών αποτελεσμάτων από την επανάληψη της ίδιας πράξης. Πρόκειται για διαδικτυακό μύθο. Ωστόσο, αυτός μπορεί κάλλιστα να είναι ο ορισμός της ανοησίας, η οποία θα έπρεπε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κατά προτίμηση στη θέση της λαγνείας. Όμως, φαίνεται πως οι θρησκευόμενοι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τους ερωτιάρηδες από τους χαζούς κι έτσι εγκλωβιστήκαμε σε αδιέξοδο. Συνηθισμένη στα αδιέξοδα, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αξιωματική και μη, έχει πέσει συχνά στο αμάρτημα της επανάληψης της ίδιας πολιτικής επιλογής με την πεποίθηση ότι *μαγικά* θα φέρει κάποιο άλλο αποτέλεσμα.
Έχει, επίσης, κατά περίπτωση, βουτηχτεί στον βούρκο της αλαζονείας, της ζηλοφθονίας, της οργής, της οκνηρίας, της απληστίας και της λαιμαργίας (κατά το γνωστό «θα φάνε και τα πόμολα»). Αλλά, όχι της λαγνείας. Έθνος ανάδελφο και ξενέρωτο. Παρόλο που η στήλη είναι κατηγορηματικά αντίθετη στη σύνδεση εκκλησίας και κράτους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα πολιτικά πράγματα μπορούν ενίοτε να αναλυθούν με θρησκευτικούς ή και ψυχαναλυτικούς όρους. Διότι η Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα απαιτεί την πίστη μας σε αυτή ώστε να λειτουργεί, δε γίνεται αλλιώς. Συνεπώς, κατ’ αναλογία, οι επτά δαίμονες των λαθών που εξασφαλίζουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή στην κόλαση είναι, επίσης, για τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον για τους κομματικούς ανθρώπους.
ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Δεν είναι όλοι ίδιοι, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνουν. Καθένας δικαιούται τα αποκλειστικά δικά του λάθη. Συχνά ανεπανάληπτα μόνο ως σχήμα λόγου. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί θα σπεύσουν να θίξουν το ζήτημα Πολάκης. Η στήλη δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη. Τουλάχιστον όχι ως προς την ουσία, αλλά ως προς την αισθητική. Εάν θέλετε να μιλήσουμε φιλοσοφικά για την ηθική της αισθητικής, πολύ ευχαρίστως αλλά φοβάμαι πως θα χαθούμε μέσα στο δάσος να μετράμε δέντρα.
Συμβαίνουν ταυτόχρονα δύο πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ που βάζουν στη βιτρίνα του καταστήματος τον Πολάκη (ενώ δε θα έπρεπε). Τα σκάνδαλα που έχει αποκαλύψει ο «αψύς Κρητικός», επί τη βάση πραγματικών και αδιαμφισβήτητων μέχρι στιγμής στοιχείων, έχουν πετάξει εκτός παιχνιδιού προβεβλημένα μέλη της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό δεν το έχει πετύχει κανένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, ο Πολάκης όχι μόνο φαίνεται αλλά είναι και ο μόνος που φαίνεται τόσο. Όσο ο εντατικολόγος μοιράζει απλόχερα εγκεφαλικά με τα αδιανόητα λεκτικά ατοπήματα, τόσο η αξία των αποκαλύψεων του κυριολεκτικά μας γλιτώνει λεφτά, ημών των φορολογούμενων.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς εδώ το αμάρτημα της οργής εκ μέρους του μουστακαλή. Όμως, συνυπάρχει το αμάρτημα της οκνηρίας. Γιατί εάν ο λαός ψήφισε την κυβέρνηση για να κυβερνήσει, ψήφισε και την αξιωματική αντιπολίτευση για να την ελέγχει. Πολύ χρήσιμες οι κοστολογημένες προτάσεις και πιθανόν να χρειαστούν, επί 3μιση χρόνια όμως η πρώτη φορά αριστερά αξιωματική αντιπολίτευση στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Δε γίνεται να αναλύεις τι θα κάνεις για να φέρεις αξιοκρατία, χωρίς πρώτα να έχεις εξηγήσει με ποιο τρόπο ακριβώς η κυβέρνηση διαλύει την αξιοκρατία, διότι πηδάς ένα λογικό βήμα και δεν μπορούν να σε παρακολουθήσουν οι άνθρωποι. Γνωμούλα της στήλης.
Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ και η έννοια της μαζικής επικοινωνίας έχουν πάρει διαζύγιο πριν από πολλά χρόνια, χώρισαν τα έπιπλα στο σπίτι και τράβηξε καθένας τον δρόμο του. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι επί σχεδόν τέσσερα έτη, σέρνεται απολογητικά και διαρκώς πίσω από την ατζέντα που επιβάλλει η κυβέρνηση. Πράγματι, τα μέσα ενημέρωσης δεν βοηθούν αλλά από πότε είναι υποχρέωση τους να βοηθήσουν; Μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν στην ανανεωτική αριστερά, συνεντεύξεις δίνουν όταν θέλουν, ας βρουν τρόπο να το κάνουν σωστά, όχι μόνο για να ξεκατινιάζονται. Όμως, όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει, όπως ξέρουμε, και το βασικό ερώτημα πλέον είναι σε ποιο βαθμό δε θέλει να ζυμώσει. Γιατί η επόμενη τετραετία θα χρειαστεί πάρα πολύ ζύμωμα.
ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Η αμφιθυμία του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να αποφασίσει εάν θέλει να πέσει στο κρεβάτι με τη ΝΔ, εάν θέλει να πέσει στο κρεβάτι με τη ΝΔ αλλά να μην το αντιληφθεί το εκλογικό σώμα ή να το αντιληφθεί και να το επικροτήσει το εκλογικό σώμα, ή να μην πέσει τελικά καθόλου, θυμίζει το ανέκδοτο με την κότα και τον κόκκορα. Ο κόκκορας θέλει να κάνει το σεξ στην κότα και την κυνηγάει. Η κότα θέλει τον κόκκορα αλλά σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος. Οπότε τρέχει, τρέχει, τρέχει και ξαφνικά φωνάζει «ουπς, σκόνταψα».
Το αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ για πάρα πολλούς λόγους είναι η λαιμαργία. Όχι μόνο διότι εάν τελικά τα βρει με τη ΝΔ, το βασικό κίνητρο, και να μην κοροϊδευόμαστε, θα είναι η καρέκλα αλλά και διότι, θέλει την πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο. Η σοσιαλδημοκρατία, έστω και η πολύ λάιτ, με την ακροδεξιά του Μαυρουδή (Μάκη) Βορίδη, του Σπυράδωνη Γεωργιάδη, του Θάνου Πλεύρη, και άλλων διάσπαρτων σταγονιδίων, συγγνώμη αλλά δεν συμβιβάζεται σε κανένα γνωστό σύμπαν. Εάν το ΠΑΣΟΚ βρει τρόπο να τετραγωνίσει τον κύκλο, ο δικός του κύκλος δε θα χωράει πια τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι της ΝΔ. Το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα έχουν διαδραματιστεί από την εποχή Σημίτη και ύστερα, ενώ τα στελέχη που ανέθρεψε ο Σημίτης έχουν πλήρως αφομοιωθεί στη ΝΔ είναι ακόμα ένα επιχείρημα υπέρ της λαιμαργίας. Σε γενικές γραμμές, καλό είναι, εάν δε θες να ξαναχρεοκοπήσεις, να μην βάζεις στο ταμείο τον ίδιο υπάλληλο. Ακόμα και εάν οι άνθρωποι αλλάζουν, οι πολιτικοί όχι.
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος
Με κλειστά μάτια, η ζηλοφθονία είναι το αμάρτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Πολύ θα ήθελε να βρισκόταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, πρωθυπουργός για μια μέρα, αλλά, προς θεού, όχι και ολόκληρη τετραετία συγκυβέρνησης. Αρκετοί πολίτες νιώθουν ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μια φιλολαϊκή ασπίδα τιμιότητας μέσα σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό. Όμως, το ΚΚΕ τα θέλει «όλα, όλα, όλα ή τίποτα» όπως λέει το τραγούδι. Έτσι, από απόσταση δουλεύει για τη Σοβιετική Επανάσταση του μέλλοντος, ενώ η ανεργία καλπάζει και οι εργαζόμενοι κατά κυρίαρχο λόγο απασχολούνται στις υπηρεσίες, δηλαδή έχουν ανατραπεί βασικά συστατικά στοιχεία της κομμουνιστικής ανάλυσης, δε βαριέσαι. Όλα αυτά θα ήταν χαριτωμένα, ίσως και ρομαντικά, εάν οι τόσοι άνθρωποι δεν είχαν πρόβλημα επιβίωσης, πάρα το γεγονός ότι έχουν εισοδήματα. Δηλαδή, για να το πούμε απλά, εάν ο μισθός δεν τελείωνε στις 12 του μήνα. Υπάρχει ακόμα ένα αμάρτημα που μαστίζει το ΚΚΕ, εκ διαμέτρου αντίθετο προς τη λαγνεία. Ας το ονομάσουμε «δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι στα κρεβάτια τους, αρκεί να μην προκαλούν». Οποτεδήποτε έχει έρθει στη Βουλή προς ψήφιση κάποιο νομοσχέδιο που διευρύνει τα δικαιώματα της LGBT+ κοινότητας, το ΚΚΕ με δεξιοτεχνία (ως προς τις αιτιολογίες-δικαιολογίες) έχει απογοητεύσει οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο.Τα περιμένεις αυτά από τη Δεξιά, δε τα περιμένεις από τους απογόνους όσων βασανίστηκαν στα ξερονήσια.
Ελληνική Λύση – Κυριάκος Βελόπουλος
Στην περίπτωση της Ελληνικής Λύσης δε φταίει το κόμμα, φταίει ο λαός. Η στήλη δε θα καταλογίσει κανένα αμάρτημα στην Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου διότι όταν ο λαός ψηφίζει άνθρωπο που πωλούσε επιστολές του Ιησού Χρηστού από τη Ναζαρέτ του οποίου δεν σώζονται γραπτά κείμενα και ενώ, είναι θεοκάραφλος, γλόμπος γυαλιστερός, λανσάρει (με επιτυχία) κρέμες για την τριχόπτωση, η ευθύνη είναι του λαού και δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα παραπάνω. Το γεγονός ότι το ίδιο κόμμα στη Βουλή έχει ψηφίσει κάθε τι βαθιά συντηρητικό, εις βάρος των πολλών και υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, είναι απλά κερασάκι στην τούρτα. Οι εκλογές δεν είναι αστείο. Το Κοινοβούλιο δεν είναι μια παρέα που μαζεύεται να παίξει μπιρίμπα τις καθημερινές και ψάχνουν για τέταρτο. Κάθε άτομο που εκλέγεται έχει δύναμη. Και κάθε ψηφοφόρος έχει τη δύναμη να μην ψηφίζει σα να βγήκε μόλις μεθυσμένος από τα μπουζούκια μετά τα δεύτερα διόδια της Εθνικής Οδού. Have some self-respect, people. (μετάφραση: έχετε λίγο αυτοσεβασμό, άνθρωποι).
ΜέΡΑ25
Όταν απαιτείς ένας ολόκληρος λαός να γράφει το όνομά σου με ένα «ν», Γιάνη μου, η αλαζοννεία είναι σίγουρα το αμάρτημά σου. Εξ όσων συζητιέται στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, που μερικές φορές είναι βαθιά όσο το Γκραν Κάνυον για να θάψουν κόσμο, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που φυλλοροεί το κόμμα σου, Γιάνη μου, προς πάσα κατεύθυνση. Βασικό προαπαιτούμενο της ενασχόλησης με την πολιτική είναι η αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον, στο κοινό καλό. Παρόλο που η αλαζοννεία και η προσωπική φιλοδοξία δεν συγκρούονται ευθέως με αυτές τις έννοιες, υπάρχει ένα μικρό ασυμβίβαστο γιατί ο ελιτισμός εκ των πραγμάτων δημιουργεί απόσταση. Για παράδειγμα, ακόμα και εάν πράγματι έχοντας βγει από το ευρώ, η χώρα περνούσε ακραία δύσκολα για 2-3 χρόνια και μετά γνώριζε πρωτοφανή άνθιση και ανάπτυξη και τρέχαμε όλοι γυμνοί και ευτυχισμένοι στα λιβάδια, μας ρωτάς εμάς που δεν έχουμε καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες και μετοχές στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, τι θα τρώγαμε αυτά τα πρώτα 2-3 χρόνια και εάν θα επιβιώναμε να δούμε τα επόμενα; Δε μας ρωτάς.
Αποφώνηση
Για κλείσιμο, το αμάρτημα της μητρός μου, δηλαδή της στήλης. Τα περισσότερα κείμενα που φιλοξενούνται στο Olafaq από την υπογράφουσα βάζουν στο στόχαστρο την κυβέρνηση. Ακόμα και τώρα, ο μόνος λόγος που προσεκτικά δεν έχει χρεωθεί το αμάρτημα της απληστίας κάπου αλλού είναι γιατί με ρεκόρ απευθείας αναθέσεων τόσο ως προς τα ποσά, όσο και ως προς το πλήθος των συμβάσεων, ρεκόρ μετακλητών, ρεκόρ συγκρουόμενων συμφερόντων (ξέρετε, να είσαι υπουργός και ο πεθερός σου ας πούμε να παίρνει τα έργα, ή να είσαι δικαστικός και να ελέγχεις τον γιο σου, για παράδειγμα), η απληστία είναι ταυτόσημη με τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, παρόλο που είναι λογικό η πένα της κριτικής ή της σάτιρας να βάζει στο μικροσκόπιο την κυβέρνηση, αφού κρατάει την εξουσία (με νύχια και με δόντια, μάλιστα), αυτό δε συνεπάγεται ότι η στήλη είναι διατεθειμένη να αμαρτήσει εθελοτυφλώντας απέναντι στις αδυναμίες των υπολοίπων κομμάτων και πολιτικών στελεχών. Η κριτική και η σάτιρα, όμως, δεν είναι ποτέ ισοπεδωτική, είναι κίνητρο για βελτίωση. Η απάντηση στην ανεπάρκεια δεν είναι να πάμε για ψάρεμα, όπως λέει το άλλο ανέκδοτο. Η απάντηση είναι η συμμετοχή, για να καλυφθεί το κενό, για να ακουστεί κάθε φωνή. Γιατί στο τέλος της ημέρας, για όλα όσα συμβαίνουν, στο μέτρο που μας αναλογεί, ευθύνη έχουμε όλοι και όλες, εκτός από τα παιδιά και τα ζώα. Αυτά πράγματι εξαιρούνται. Όμως δεν είμαστε παιδιά, ούτε ζώα, είμαστε;
Ο Αϊνστάιν ποτέ δεν είπε ότι ο ορισμός της σχιζοφρένειας είναι η προσδοκία διαφορετικών αποτελεσμάτων από την επανάληψη της ίδιας πράξης. Πρόκειται για διαδικτυακό μύθο. Ωστόσο, αυτός μπορεί κάλλιστα να είναι ο ορισμός της ανοησίας, η οποία θα έπρεπε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, κατά προτίμηση στη θέση της λαγνείας. Όμως, φαίνεται πως οι θρησκευόμενοι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τους ερωτιάρηδες από τους χαζούς κι έτσι εγκλωβιστήκαμε σε αδιέξοδο. Συνηθισμένη στα αδιέξοδα, η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αξιωματική και μη, έχει πέσει συχνά στο αμάρτημα της επανάληψης της ίδιας πολιτικής επιλογής με την πεποίθηση ότι *μαγικά* θα φέρει κάποιο άλλο αποτέλεσμα.
Έχει, επίσης, κατά περίπτωση, βουτηχτεί στον βούρκο της αλαζονείας, της ζηλοφθονίας, της οργής, της οκνηρίας, της απληστίας και της λαιμαργίας (κατά το γνωστό «θα φάνε και τα πόμολα»). Αλλά, όχι της λαγνείας. Έθνος ανάδελφο και ξενέρωτο. Παρόλο που η στήλη είναι κατηγορηματικά αντίθετη στη σύνδεση εκκλησίας και κράτους, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι τα πολιτικά πράγματα μπορούν ενίοτε να αναλυθούν με θρησκευτικούς ή και ψυχαναλυτικούς όρους. Διότι η Δημοκρατία ως πολιτικό σύστημα απαιτεί την πίστη μας σε αυτή ώστε να λειτουργεί, δε γίνεται αλλιώς. Συνεπώς, κατ’ αναλογία, οι επτά δαίμονες των λαθών που εξασφαλίζουν εισιτήριο χωρίς επιστροφή στην κόλαση είναι, επίσης, για τους ανθρώπους. Πόσο μάλλον για τους κομματικούς ανθρώπους.
ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
Δεν είναι όλοι ίδιοι, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δε θα γίνουν. Καθένας δικαιούται τα αποκλειστικά δικά του λάθη. Συχνά ανεπανάληπτα μόνο ως σχήμα λόγου. Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ πολλοί θα σπεύσουν να θίξουν το ζήτημα Πολάκης. Η στήλη δεν συμμερίζεται αυτή την άποψη. Τουλάχιστον όχι ως προς την ουσία, αλλά ως προς την αισθητική. Εάν θέλετε να μιλήσουμε φιλοσοφικά για την ηθική της αισθητικής, πολύ ευχαρίστως αλλά φοβάμαι πως θα χαθούμε μέσα στο δάσος να μετράμε δέντρα.
Συμβαίνουν ταυτόχρονα δύο πράγματα στον ΣΥΡΙΖΑ που βάζουν στη βιτρίνα του καταστήματος τον Πολάκη (ενώ δε θα έπρεπε). Τα σκάνδαλα που έχει αποκαλύψει ο «αψύς Κρητικός», επί τη βάση πραγματικών και αδιαμφισβήτητων μέχρι στιγμής στοιχείων, έχουν πετάξει εκτός παιχνιδιού προβεβλημένα μέλη της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό δεν το έχει πετύχει κανένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, ο Πολάκης όχι μόνο φαίνεται αλλά είναι και ο μόνος που φαίνεται τόσο. Όσο ο εντατικολόγος μοιράζει απλόχερα εγκεφαλικά με τα αδιανόητα λεκτικά ατοπήματα, τόσο η αξία των αποκαλύψεων του κυριολεκτικά μας γλιτώνει λεφτά, ημών των φορολογούμενων.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς εδώ το αμάρτημα της οργής εκ μέρους του μουστακαλή. Όμως, συνυπάρχει το αμάρτημα της οκνηρίας. Γιατί εάν ο λαός ψήφισε την κυβέρνηση για να κυβερνήσει, ψήφισε και την αξιωματική αντιπολίτευση για να την ελέγχει. Πολύ χρήσιμες οι κοστολογημένες προτάσεις και πιθανόν να χρειαστούν, επί 3μιση χρόνια όμως η πρώτη φορά αριστερά αξιωματική αντιπολίτευση στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Δε γίνεται να αναλύεις τι θα κάνεις για να φέρεις αξιοκρατία, χωρίς πρώτα να έχεις εξηγήσει με ποιο τρόπο ακριβώς η κυβέρνηση διαλύει την αξιοκρατία, διότι πηδάς ένα λογικό βήμα και δεν μπορούν να σε παρακολουθήσουν οι άνθρωποι. Γνωμούλα της στήλης.
Επιπλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ και η έννοια της μαζικής επικοινωνίας έχουν πάρει διαζύγιο πριν από πολλά χρόνια, χώρισαν τα έπιπλα στο σπίτι και τράβηξε καθένας τον δρόμο του. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι επί σχεδόν τέσσερα έτη, σέρνεται απολογητικά και διαρκώς πίσω από την ατζέντα που επιβάλλει η κυβέρνηση. Πράγματι, τα μέσα ενημέρωσης δεν βοηθούν αλλά από πότε είναι υποχρέωση τους να βοηθήσουν; Μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν στην ανανεωτική αριστερά, συνεντεύξεις δίνουν όταν θέλουν, ας βρουν τρόπο να το κάνουν σωστά, όχι μόνο για να ξεκατινιάζονται. Όμως, όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει, όπως ξέρουμε, και το βασικό ερώτημα πλέον είναι σε ποιο βαθμό δε θέλει να ζυμώσει. Γιατί η επόμενη τετραετία θα χρειαστεί πάρα πολύ ζύμωμα.
ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Η αμφιθυμία του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να αποφασίσει εάν θέλει να πέσει στο κρεβάτι με τη ΝΔ, εάν θέλει να πέσει στο κρεβάτι με τη ΝΔ αλλά να μην το αντιληφθεί το εκλογικό σώμα ή να το αντιληφθεί και να το επικροτήσει το εκλογικό σώμα, ή να μην πέσει τελικά καθόλου, θυμίζει το ανέκδοτο με την κότα και τον κόκκορα. Ο κόκκορας θέλει να κάνει το σεξ στην κότα και την κυνηγάει. Η κότα θέλει τον κόκκορα αλλά σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος. Οπότε τρέχει, τρέχει, τρέχει και ξαφνικά φωνάζει «ουπς, σκόνταψα».
Το αμάρτημα του ΠΑΣΟΚ για πάρα πολλούς λόγους είναι η λαιμαργία. Όχι μόνο διότι εάν τελικά τα βρει με τη ΝΔ, το βασικό κίνητρο, και να μην κοροϊδευόμαστε, θα είναι η καρέκλα αλλά και διότι, θέλει την πίτα ολόκληρη, και το σκύλο χορτάτο. Η σοσιαλδημοκρατία, έστω και η πολύ λάιτ, με την ακροδεξιά του Μαυρουδή (Μάκη) Βορίδη, του Σπυράδωνη Γεωργιάδη, του Θάνου Πλεύρη, και άλλων διάσπαρτων σταγονιδίων, συγγνώμη αλλά δεν συμβιβάζεται σε κανένα γνωστό σύμπαν. Εάν το ΠΑΣΟΚ βρει τρόπο να τετραγωνίσει τον κύκλο, ο δικός του κύκλος δε θα χωράει πια τον Ανδρέα Παπανδρέου, όχι της ΝΔ. Το γεγονός ότι τα μεγαλύτερα μεταπολιτευτικά σκάνδαλα έχουν διαδραματιστεί από την εποχή Σημίτη και ύστερα, ενώ τα στελέχη που ανέθρεψε ο Σημίτης έχουν πλήρως αφομοιωθεί στη ΝΔ είναι ακόμα ένα επιχείρημα υπέρ της λαιμαργίας. Σε γενικές γραμμές, καλό είναι, εάν δε θες να ξαναχρεοκοπήσεις, να μην βάζεις στο ταμείο τον ίδιο υπάλληλο. Ακόμα και εάν οι άνθρωποι αλλάζουν, οι πολιτικοί όχι.
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος
Με κλειστά μάτια, η ζηλοφθονία είναι το αμάρτημα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Πολύ θα ήθελε να βρισκόταν στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, πρωθυπουργός για μια μέρα, αλλά, προς θεού, όχι και ολόκληρη τετραετία συγκυβέρνησης. Αρκετοί πολίτες νιώθουν ότι το ΚΚΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μια φιλολαϊκή ασπίδα τιμιότητας μέσα σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό. Όμως, το ΚΚΕ τα θέλει «όλα, όλα, όλα ή τίποτα» όπως λέει το τραγούδι. Έτσι, από απόσταση δουλεύει για τη Σοβιετική Επανάσταση του μέλλοντος, ενώ η ανεργία καλπάζει και οι εργαζόμενοι κατά κυρίαρχο λόγο απασχολούνται στις υπηρεσίες, δηλαδή έχουν ανατραπεί βασικά συστατικά στοιχεία της κομμουνιστικής ανάλυσης, δε βαριέσαι. Όλα αυτά θα ήταν χαριτωμένα, ίσως και ρομαντικά, εάν οι τόσοι άνθρωποι δεν είχαν πρόβλημα επιβίωσης, πάρα το γεγονός ότι έχουν εισοδήματα. Δηλαδή, για να το πούμε απλά, εάν ο μισθός δεν τελείωνε στις 12 του μήνα. Υπάρχει ακόμα ένα αμάρτημα που μαστίζει το ΚΚΕ, εκ διαμέτρου αντίθετο προς τη λαγνεία. Ας το ονομάσουμε «δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι στα κρεβάτια τους, αρκεί να μην προκαλούν». Οποτεδήποτε έχει έρθει στη Βουλή προς ψήφιση κάποιο νομοσχέδιο που διευρύνει τα δικαιώματα της LGBT+ κοινότητας, το ΚΚΕ με δεξιοτεχνία (ως προς τις αιτιολογίες-δικαιολογίες) έχει απογοητεύσει οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο.Τα περιμένεις αυτά από τη Δεξιά, δε τα περιμένεις από τους απογόνους όσων βασανίστηκαν στα ξερονήσια.
Ελληνική Λύση – Κυριάκος Βελόπουλος
Στην περίπτωση της Ελληνικής Λύσης δε φταίει το κόμμα, φταίει ο λαός. Η στήλη δε θα καταλογίσει κανένα αμάρτημα στην Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου διότι όταν ο λαός ψηφίζει άνθρωπο που πωλούσε επιστολές του Ιησού Χρηστού από τη Ναζαρέτ του οποίου δεν σώζονται γραπτά κείμενα και ενώ, είναι θεοκάραφλος, γλόμπος γυαλιστερός, λανσάρει (με επιτυχία) κρέμες για την τριχόπτωση, η ευθύνη είναι του λαού και δεν έχουμε να συζητήσουμε τίποτα παραπάνω. Το γεγονός ότι το ίδιο κόμμα στη Βουλή έχει ψηφίσει κάθε τι βαθιά συντηρητικό, εις βάρος των πολλών και υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, είναι απλά κερασάκι στην τούρτα. Οι εκλογές δεν είναι αστείο. Το Κοινοβούλιο δεν είναι μια παρέα που μαζεύεται να παίξει μπιρίμπα τις καθημερινές και ψάχνουν για τέταρτο. Κάθε άτομο που εκλέγεται έχει δύναμη. Και κάθε ψηφοφόρος έχει τη δύναμη να μην ψηφίζει σα να βγήκε μόλις μεθυσμένος από τα μπουζούκια μετά τα δεύτερα διόδια της Εθνικής Οδού. Have some self-respect, people. (μετάφραση: έχετε λίγο αυτοσεβασμό, άνθρωποι).
ΜέΡΑ25
Όταν απαιτείς ένας ολόκληρος λαός να γράφει το όνομά σου με ένα «ν», Γιάνη μου, η αλαζοννεία είναι σίγουρα το αμάρτημά σου. Εξ όσων συζητιέται στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, που μερικές φορές είναι βαθιά όσο το Γκραν Κάνυον για να θάψουν κόσμο, αυτός είναι και ο βασικός λόγος που φυλλοροεί το κόμμα σου, Γιάνη μου, προς πάσα κατεύθυνση. Βασικό προαπαιτούμενο της ενασχόλησης με την πολιτική είναι η αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον, στο κοινό καλό. Παρόλο που η αλαζοννεία και η προσωπική φιλοδοξία δεν συγκρούονται ευθέως με αυτές τις έννοιες, υπάρχει ένα μικρό ασυμβίβαστο γιατί ο ελιτισμός εκ των πραγμάτων δημιουργεί απόσταση. Για παράδειγμα, ακόμα και εάν πράγματι έχοντας βγει από το ευρώ, η χώρα περνούσε ακραία δύσκολα για 2-3 χρόνια και μετά γνώριζε πρωτοφανή άνθιση και ανάπτυξη και τρέχαμε όλοι γυμνοί και ευτυχισμένοι στα λιβάδια, μας ρωτάς εμάς που δεν έχουμε καταθέσεις σε ελβετικές τράπεζες και μετοχές στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, τι θα τρώγαμε αυτά τα πρώτα 2-3 χρόνια και εάν θα επιβιώναμε να δούμε τα επόμενα; Δε μας ρωτάς.
Αποφώνηση
Για κλείσιμο, το αμάρτημα της μητρός μου, δηλαδή της στήλης. Τα περισσότερα κείμενα που φιλοξενούνται στο Olafaq από την υπογράφουσα βάζουν στο στόχαστρο την κυβέρνηση. Ακόμα και τώρα, ο μόνος λόγος που προσεκτικά δεν έχει χρεωθεί το αμάρτημα της απληστίας κάπου αλλού είναι γιατί με ρεκόρ απευθείας αναθέσεων τόσο ως προς τα ποσά, όσο και ως προς το πλήθος των συμβάσεων, ρεκόρ μετακλητών, ρεκόρ συγκρουόμενων συμφερόντων (ξέρετε, να είσαι υπουργός και ο πεθερός σου ας πούμε να παίρνει τα έργα, ή να είσαι δικαστικός και να ελέγχεις τον γιο σου, για παράδειγμα), η απληστία είναι ταυτόσημη με τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο, παρόλο που είναι λογικό η πένα της κριτικής ή της σάτιρας να βάζει στο μικροσκόπιο την κυβέρνηση, αφού κρατάει την εξουσία (με νύχια και με δόντια, μάλιστα), αυτό δε συνεπάγεται ότι η στήλη είναι διατεθειμένη να αμαρτήσει εθελοτυφλώντας απέναντι στις αδυναμίες των υπολοίπων κομμάτων και πολιτικών στελεχών. Η κριτική και η σάτιρα, όμως, δεν είναι ποτέ ισοπεδωτική, είναι κίνητρο για βελτίωση. Η απάντηση στην ανεπάρκεια δεν είναι να πάμε για ψάρεμα, όπως λέει το άλλο ανέκδοτο. Η απάντηση είναι η συμμετοχή, για να καλυφθεί το κενό, για να ακουστεί κάθε φωνή. Γιατί στο τέλος της ημέρας, για όλα όσα συμβαίνουν, στο μέτρο που μας αναλογεί, ευθύνη έχουμε όλοι και όλες, εκτός από τα παιδιά και τα ζώα. Αυτά πράγματι εξαιρούνται. Όμως δεν είμαστε παιδιά, ούτε ζώα, είμαστε;
