Η Ράνια Τζίμα φιλοξενώντας το δελτίο ειδήσεων του Mega, τον υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη, του έκανε μια ερώτηση:

«Υπό αυτές τις συνθήκες, θεωρείτε ότι υπάρχουν οι πολιτικές προϋποθέσεις για να ζητήσετε την ψήφο των πολιτών;», είπε αναφερόμενη στις επερχόμενες εκλογές.

«Η Ν.Δ. έχει μια θητεία 3,5 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν πολλά καλά, αλλά υπήρξαν και αστοχίες και υπάρχουν ευθύνες», απάντησε ο πολιτικός και η Ράνια Τζίμα αποκρίθηκε: «Δεν πιστεύω ότι λέγοντας αστοχίες εννοείτε αυτήν την περίπτωση».

«Όλα αυτά θα συνεκτιμηθούν από τους πολίτες. Όλα όμως», ανταπάντησε ο Μάκης Βορίδης για να ακούσει το ψυχρό, σαφέστατο «μάλιστα» της δημοσιογράφου.

Η Ράνια Τζίμα αποθεώθηκε, γιατί απλώς έκανε την δουλειά της. Γιατί αυτή είναι η δουλειά των δημοσιογράφων.  Την δουλειά της έκανε και ενώπιον του Γιάννη Πρετεντέρη, ο οποίος τόνισε την αποκλειστική ευθύνη του οδηγού. «Τι άλλο μπορεί να’ ναι; Όλα αυτά που θα έπρεπε να έχουν τοποθετηθεί για να προλάβουν το ανθρώπινο λάθος. (…) Να μαλώσουμε δηλαδή με την κοινή λογική; Πουθενά σε καμία χώρα του πλανήτη δεν γίνονται αυτά».

Το δημοσιογραφικό της σθένος και ήθος η Ράνια η Τζίμα το έχει δείξει κι άλλες φορές -βέβαια, δεν είναι «διάσημη» όπως τα άλλα δύο πρόσωπα, που θεωρήθηκαν πρόσωπα των ημερών, σε επίπεδα σχεδόν γραφικά. Πόση ανάγκη έχουμε από καθοδηγητές, από ανθρώπους που δίνουν «γραμμή», εξαιτίας του φόβου να εκφράσουμε την άποψή μας, όπως την έχουμε διαμορφώσει μετά από μελέτη, σκέψη και παρατήρηση.

Τι ανοησία κι αυτή: να γινόμαστε χειροκροτητές των αυτονόητων. Αλλά και οποία θλίψη αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο: τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα τελικά. Γιατί αν ήταν, δεν θα προξενούσαν και τόση εντύπωση…

Ο Αντώνης Κανάκης είναι ένας καλός συγγραφέας και ένας από τους ευφυείς ανθρώπους της τηλεόρασης, που όμως πλέον έχει χάσει αίγλη/λάμψη/πρωτοτυπία/γαματοσύνη και αφορά περισσότερο τους μπούμερ οι οποίοι πιθανώς εκπλήσσονται από την «αλητεία» του και τα καλαμπούρια του. Και όχι, δεν γίνεται να μην τον παραδεχθούμε για τις δηλώσεις του, ειδικά στο σκέλος που κάνει κριτική στην δημοσιογραφία:

«Οι εκφράσεις όπως παπαγάλος που χρησιμοποιούνται ή τα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους είναι λίγα. Όταν η δημοσιογραφία είναι υπάλληλος κομμάτων, καναλαρχών και διαφόρων άλλων συμφερόντων τότε γίνεται εχθρός της Δημοκρατίας. Μη στενοχωριέστε θα βάλουν τα τσιράκια τους, θα επιτεθούν και σε εμάς, θα επιτεθούν σε εσάς. Γιατί μπορούν να δημιουργούν μια πλασματική πραγματικότητα. Όσο κι αν λέτε ότι βρέχει ενώ σας φτύνουν, δεν βρέχει. Σας φτύνουν. Όσο κι αν αύριο έχετε 200 site, 200 μικρούς δημοσιογράφους, πέντε εφημερίδες, φιλαράκια και κολλητούς και μπορείτε να τους βάλετε όλους να γράφουν αυτό που εσείς θέλετε, σας φτύνουν».

Όλα αυτά από την συχνότητα του ANT1. Από μια ακόμα συστημικότερη συχνότητα, αυτήν του ΣΚΑΪ, ο one of a kind, θρασύς με ερείσματα, άριστος χειριστής της ελληνικής και πάντοτε γεμάτος ενέργεια Νίκος Μουτσινάς, τα χώνει στο ίδιο ύφος για τα περί Τεμπών, ευθυνών και δημοσιογραφικής διαχείρισης της τραγωδίας:

«Μιλάμε για ένα τραγικό συμβάν έτσι κι αλλιώς και η τηλεόραση το κάνει πιο τραγικό. Δεν μπορούμε να ενώσουμε αυτό που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι οπότε το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσευχηθούμε για αυτές τις ψυχές και δύναμη για τους ανθρώπους που έχουν μείνει πίσω», είπε αρχικά ο Νίκος Μουτσινάς.

Και συνέχισε:

«Τώρα μιλάμε για μια καραμέλα, που λέγεται “ανθρώπινο λάθος”. Έχει χαθεί πια το μέτρο, μας λένε ό,τι να ‘ναι, τους κοιτάμε στα μάτια, υπάρχει πάντα μία “συγγνώμη”. Τρεις κυβερνήσεις, πάρα πολλοί υπουργοί, κανείς δεν ασχολήθηκε, κανείς δεν θα ασχολιόταν, αν δεν γινόταν το δυστύχημα. Μιλάμε για ένα κομμάτι που λείπει: την πρόνοια. “Ανθρώπινο λάθος” είναι που κατεβήκαμε εδώ, να φοβάσαι να βρέξει να χιονίσει, να ταξιδέψεις, συμβαίνει να ξαναφοβηθείς για τη ζωή σου. Όλα αυτά, καταλαβαίνετε, σκάνε ένα ένα. Ρε παιδιά τι γίνεται; Δεν φταίει μόνο ένας. Νιώθω ένα αδιέξοδο, παρ’ όλα αυτά θα πρέπει κάτι να γίνει. Ο άλλος παραιτήθηκε και πάλι θα είναι στο ψηφοδέλτιο. Δεν τα κατάφερε σε εκείνο το υπουργείο, θα τα καταφέρει στo τροφίμων», ανέφερε για την περίπτωση Κώστα Καραμανλή.

«Βγήκε ο πρωθυπουργός, σαν να είναι πάλι κορονοϊός, ίδια φάτσα. Ο επικοινωνιολόγος πρέπει να αλλάξει. Αλλάξτε τον, πρωθυπουργέ! Γιατί είτε είναι κορόνα, είτε ατύχημα, είτε βιασμοί, είναι μια ίδια φάτσα στεναχωρημένη. Αν δεν το αντέχετε, μπορείτε να παραιτηθείτε. Όχι μόνο ο πρωθυπουργός, όλοι. Είναι ανθρώπινο να πούμε ότι δεν μπορούμε. Ας έρθει κάποιος που μπορεί», είπε στο τέλος ο Μουτσινάς.

Η ελληνική τηλεόραση είναι βόθρος κι ο Μουτσινάς κι ο Κανάκης (μάλλον, δυστυχώς, ούτε και η Τζίμα) δε θα νοιάζονταν για τα περί σιδηροδρόμου, μιζών, παραλείψεων. έργων που έχουν πληρώσιε με φόρους οι ίδιοι οι πολίτες και λοιπά ψιλά γράμματα ΑΝ ΔΕΝ είχε χυθεί αίμα κόσμου. Όλες και όλοι τους γνωρίζουν πια το παιχνίδι των σόσιαλ μήντια, με την επιβεβλημένη υπερεαισθησία και με ανάδειξη αρετών όπως «έξω από τα δόντια», «χώστα» κλπ-ανεξαρτήτως αν τελικά όλες και όλοι εκ τους ασφαλούς τα χώνουμε και, στην πραγματικότητα, θα δυσκολευόμασταν σε μία δια ζώσης αναμέτρησή μας με τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας.

Πόσοι από εμάς, ας πούμε, θα τολμούσαμε να του πούμε το δημοφιλές, υβριστικό σύνθημα κατά πρόσωπο;

Ξέρουν πολύ καλά οι Κανάκηδες και οι Μουτσινάδες πώς να συνεχίσουν να κάνουν την δουλειά τους. Είναι hot και hyped να είσαι ευαίσθητος, τολμηρός, αντι-συμβατικός (μα πού πήγαν οι συμβατικοί, επιτέλους;), είναι cool να αντιδράς, να κατηγορείς την εξουσία λαϊκίζοντας ελαφρώς και αναπόφευκτα-την περίοδο που όλοι κατηγορούν την εξουσία.

Από την άλλη, δεν είναι και δεδομένα όλα αυτά. Τόσοι τηλεστάρ, τόσες τηλεστάρ, εμείς με Κανάκη και Μουτσινά (και Τζίμα) ασχοληθήκαμε. Η Γιάμαλη, ας πούμε, τα έλεγε και πριν, τα λέει και τώρα. Η Γιάμαλη δεν περίμενε να σκοτωθούν άνθρωποι για να τα βάλει με τις παραλείψεις ενός κουτσού κράτους.

Και από την άλλη άλλη άλλη, χωρίς καμία πρόθεση υποτίμησης των σκέψεων που μοιράστηκαν με το κοινό τους οι ως άνω τηλεπαρουσιαστές (τους οποίους προσωπικά σέβομαι και θαυμάζω για λόγους που ουδεμία σχέση έχουν με την τηλεοπτική τους καριέρα), θα ήθελα να μου επιτρέψετε να σας κοινοποιήσω μια παραβολή του συγγραφέα Δημήτρη Τσεκούρα, την οποία δημοσίευσε σήμερα στο Facebook του. Και ο νοών νοείτω. Γιατί, ξημερώνουν κιόλας «οι επόμενες μέρες» κι εμείς μοιάζει να βαυκαλιζόμαστε με το πόσο καλοί και ευαίσθητοι άνθρωποι είμαστε εμείς και οι τηλεστάρ μας.

Αυτό όμως δε λύνει τίποτα. Δεν εξυγιαίνει τίποτα. Αποκαλύπτει απλώς πως δεν έχουμε ακόμα λόγο να χάσουμε παντελώς τις ελπίδες μας για κοινή λογική και, ίσως, έναν δικαιότερο κόσμο σύντομα, έστω κάποτε.

Ο λόγος στον συγγραφέα:

«ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΑΒΟΛΗ.
ΕΝ ΘΕΡΜΩ -ΜΑΛΛΟΝ-.

Μα γίνεται κάτι τέτοιο; Γίνεται;;; Ε και βέβαια γίνεται. Άκου εκεί αν γίνεται! Γίνεται και παραγίνεται, δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία ότι γίνεται. Για την ακρίβεια απορώ πώς είναι δυνατόν να σας πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να ΜΗΝ γίνεται κάτι τέτοιο.

Και εντάξει, μην ακούτε εμένα που λέω ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, εγώ είναι γνωστό ότι είμαι ένας φιλύποπτος άνθρωπος, ένας κακιασμένος άνθρωπος, ένας αντιρρησίας άνθρωπος που πιστεύει ότι κάτι τέτοιο ασφαλώς και ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, αλλά παρακάμψτε εμένα, σας παρακαλώ πολύ, παρακάμψτε εμένα και το φιλύποπτο, το κακιασμένο μου μυαλό, και εσείς κοιτάχτε άρον άρον να ταχθείτε υπέρ της άποψης ότι γίνεται, ότι ναι, γίνεται και παραγίνεται κάτι τέτοιο.

Ποιο είναι το κάτι τέτοιο;

Το κάτι τέτοιο είναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και καθόλου μα καθόλου ύποπτο ένας άνθρωπος, ας πούμε -ΓΙΑ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΤΙ ΠΑΡΑΒΟΛΙΚΑ-, να έχει περάσει όλη του τη ζωή σκυμμένος πάνω από κάτι τυπωμένα αντικείμενα που φέρουν την υπογραφή ονομάτων ευρείας καταναλώσεως, όπως Λένα Μαντά ή Χρύσα Δημουλίδου και τα τοιαύτα, και, αίφνης, αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο ίδιος άνθρωπος να ουρλιάζει, ούτε καν να μιλάει, αλλά ναι, ναι, ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ περί του Λογοτεχνικού Μεγαλείου του Μπροχ επί παραδείγματι, και του Μπέρνχαρντ, και του Γονατά, και της Ντίκινσον.

Ναι, κάτι τέτοιο είναι απολύτως φυσικό! Είναι κάτι που γίνεται και παραγίνεται. Να κοιμάσαι αγκαλιά με την Μαντά και να ξυπνάς με τα γλωσσόφιλα του Μπέρνχαρντ. Ναι, πρόκειται για κάτι απολύτως φυσικό. Πρόκειται για κάτι που γίνεται και παραγίνεται.

Ένα κακό όνειρο ήταν η Λένα.
Η Λένα; Ποια Λένα;
Εσύ τον Τόμας ήθελες -πάντοτε. Τον Τόμας.
……………..
ΥΓ: η εν λόγω και εν θερμώ γραμμένη μικρή παραβολή αφιερωμένη σε τρεις τηλεοπτικούς αστέρες.
Με αγάπη
Δημήτρης Τσεκούρας»