Ο Τόμας σιχαινόταν τους ανθρώπους που προσποιούνται, τους ανθρώπους που παριστάνουν συνειδητά ή ασυνείδητα κάτι άλλο από αυτό που είναι, αν και ο Τόμας πίστευε ότι ποτέ και κανένας δεν μπορεί να προσποιηθεί ασυνείδητα κάτι άλλο από αυτό που είναι, και το κακό με τον Τόμας ήταν ότι είχε ένα ταλέντο, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω καμία άλλη λέξη εκτός από την λέξη ταλέντο, ο Τόμας είχε, λοιπόν, αυτό το αδιανόητο, αυτό το τρομακτικό σχεδόν ταλέντο να καταλαβαίνει τους ανθρώπους που προσποιούνται από την πρώτη σχεδόν στιγμή. Δέκα λεπτά κουβέντας, έλεγε ο Τόμας, είναι υπεραρκετά για να αντιληφθείς εάν κάποιος προσποιείται ή όχι.

Αυτό το φυσικό θα έλεγε κανείς ταλέντο του Τόμας δεν ήταν ωστόσο ένα φυσικό και μόνο φυσικό ταλέντο. Αντιθέτως, ήταν ένα ταλέντο που το είχε ακολουθήσει πολλή και σκληρή δουλειά από την πλευρά του Τόμας ασφαλώς. Ο Τόμας ήταν υπέρ της άποψης ότι το ταλέντο από μόνο του δεν είναι απολύτως τίποτα εάν δεν γίνει μια εξονυχιστική έρευνα και σπουδή πάνω σε αυτό. Το ταλέντο είναι μόνο η αρχή, έλεγε ο Τόμας, και όχι, στην περίπτωση αυτή η αρχή δεν είναι το ήμισυ του παντός, η αρχή είναι μόνο η αρχή, έλεγε ο Τόμας, η αρχή είναι ένα σημείο εκκίνησης και μόνο, έλεος πια με όλη αυτή τη θεοποίηση της αρχής, έλεγε ο Τόμας, η αρχή δεν είναι παρά ένα σημείο που μακάρι να ξέραμε πού ακριβώς θα μας βγάλει τελικά αυτό το αρχικό σημείο. Το ταλέντο ή η κλίση ή η ροπή ή η προδιάθεση ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, έλεγε ο Τόμας, πάνω απ’ όλα είναι ευθύνη.

Το ταλέντο είναι ένα δυσβάσταχτο χάρισμα, ένα μεγαλειώδες φορτίο, είναι ένα καταραμένο άχθος, που ουαί κι αλίμονο εάν δεν σταθείς στο πλευρό του όπως ακριβώς του αξίζει να σταθείς στο πλευρό του. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό, έλεγε ο Τόμας, από ένα ταλέντο που έμεινε απλά και μόνο ένα ταλέντο. Είναι σαν να γεννιέται ένα μωρό, έλεγε ο Τόμας, αλλά αυτό το μωρό να μη μεγαλώνει ποτέ. Αφύσικο πράγμα, έλεγε ο Τόμας. Και τρομακτικό, πολύ τρομακτικό, έλεγε ο Τόμας. Μπορείς να φανταστείς πιο τρομακτικό και πιο αξιοθρήνητο θέαμα από ένα νεογέννητο μωρό που δεν μεγαλώνει ποτέ αλλά που, αντιθέτως, παραμένει ΓΙΑ ΠΑΝΤΟΤΕ ένα νεογέννητο μωρό, ένα πανέμορφο μωρό είναι η αλήθεια, όλα τα νεογέννητα μωρά είναι πανέμορφα, αλλά που, ωστόσο, όλα τους, όλα τους ανεξαιρέτως, εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζουμε, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τα κάνουν όλα επάνω τους, ψιλά και χοντρά, να σκούζουν σπαρακτικά όταν πεινάν ή όταν πονάν, να τους τρέχουν τα σάλια, να βγάζουν όλους αυτούς τους ακατανόητους και απελπισμένους ήχους που πασχίζουν ακόμη να μεταμορφωθούνε σε λέξεις, να κοιμούνται, να ξυπνάνε, να βυζαίνουν, να τρώνε, και μετά πάλι από την αρχή τα ίδια και τα ίδια; Μπορείς να φανταστείς πιο τρομακτικό θέαμα από αυτό; ρωτούσε ο Τόμας και ούρλιαζε καμιά φορά.

Εγώ, πάντως, δεν μπορώ, απαντούσε ο Τόμας. Θεέ μου, έλεγε και ξανάλεγε ο Τόμας, κυριολεκτικά απορώ πώς διάολο δεν βρέθηκε ποτέ σε ολόκληρο τον πλανήτη ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου να φτιάξει ένα θρίλερ με αυτό το θέμα: Ένα νεογέννητο μωρό που παραμένει νεογέννητο μωρό και που δεν μεγαλώνει ποτέ! Ένα ταλέντο που μένει απλά και μόνο ένα ταλέντο είναι κάτι πολύ λυπηρό για τις περιβόητες ανθρώπινες δυνατότητες. Κι όχι μόνο λυπηρό, αλλά και ύποπτο, πολύ ύποπτο, έλεγε ο Τόμας, διότι μία δυνατότητα που παραμένει δυνατότητα και δεν εξελίσσεται σε ικανότητα, σημαίνει ότι η δυνατότητα τελικά είναι μια μπούρδα, μια πολύ κακόγουστη μπούρδα, είναι μια παγίδα εάν η δυνατότητα δεν αντιμετωπιστεί ως πρόκληση για ένα μελλοντικό ολοκληρωμένο δημιούργημα…

Υγ: απόσπασμα από μια αδημοσίευτη Αυτοβιογραφία