Ο όρος “woke” έχει υποστεί μια από τις πιο βίαιες ετυμολογικές μεταβολές. Η προέλευση της λέξης μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά είναι ενδιαφέρον να εξετάσουμε την ιστορική μεταμόρφωσή της και πώς ουσιαστικά εξελίχθηκε από μια λέξη που σημαίνει αφυπνισμένος και συνειδητοποιημένος σε ένα πολιτιστικό όπλο που χρησιμοποιείται για να προκαλέσει συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας. Στη μουσική, ιδιαίτερα στη ραπ και το χιπ-χοπ, το “woke” συχνά εκφράζει συναισθήματα θάρρους και δύναμης και χαρακτηρίζει όλους όσους έχουν κοινωνική συνείδηση και συσπειρώνονται για να επιφέρουν κοινωνική αλλαγή. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η κατάχρησή του όρου, είναι πέρα για πέρα ανησυχητική.
Όπως και πολλοί κοινωνικοί όροι της κοινής γλώσσας, το “woke” προήλθε από την αφροαμερικανική αργκό, ως ένας τρόπος να αναφερθεί κανείς στον ακτιβισμό, την κοινωνική συνείδηση αλλά και την επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων. Το να είσαι “woke” ήταν σαν να διαθέτεις μια υπερδύναμη, καθώς υπονοούσε ότι μπορούσες να δεις πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν: είχες τα μάτια σου ανοιχτά και ήσουν έτοιμος να πολεμήσεις για τα πράγματα που δεν εξυπηρετούσαν πλέον εσένα ή την κοινότητά σου. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του ’90, καθώς το ραπ κίνημα κέρδιζε έδαφος, τα “woke” και κοινωνικά ζητήματα εντάσσονταν ως σημείο αναφοράς στη μουσική.
Ενώ πολλοί καλλιτέχνες, όπως οι Public Enemy, KRS-One και A Tribe Called Quest, χρησιμοποίησαν τα “woke” ζητήματα ως έναν τρόπο προώθησης της κριτικής σκέψης και ενθάρρυνσης των άλλων να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, η άνοδος του διαδικτύου και η ανάδειξη των δεξιών προσωπικοτήτων δρομολόγησαν μια αλλαγή που είδε τον όρο να αποκτά μια πιο η άνοδος του διαδικτύου και η ανάδειξη των δεξιών προσωπικοτήτων προκάλεσαν μια αλλαγή που οδήγησε στο να αποκτήσει ο όρος μια πιο αρνητική διάσταση. Ιστορικά, το “woke” ήταν ένα προσφιλές χαρακτηριστικό που υποδήλωνε αυθεντικότητα και αποδοχή, σηματοδοτώντας την αυθεντικότητα της ραπ και της hip-hop μουσικής. Ωστόσο, μια πραγματική μετατόπιση σημειώθηκε όταν πολλά γκρουπ τον οικειοποιήθηκαν χρησιμοποιώντας τον για να προσβάλλουν την αντιπολίτευση.
Πριν γίνει ένας πιο υποτιμητικός όρος, το “woke” και το “wokeness” στη μουσική συνδέθηκε – και εξακολουθεί να συνδέεται – με την αριστερή προοδευτικότητα. Ουσιαστικά εκφράζει την ισότητα για όλους, ανεξάρτητα από το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, τη θρησκεία ή την τάξη. Σύμφωνα με τον λεξικογράφο Tony Thorne, ο βασικός ορισμός της λέξης είναι να «αφυπνιστείς ή να ευαισθητοποιηθείς σε ζητήματα δικαιοσύνης». Το 1971, χρησιμοποιήθηκε στο θεατρικό έργο Garvey Lives!, το οποίο περιελάμβανε το απόσπασμα: «Ήμουν κοιμισμένος όλη μου τη ζωή. Και τώρα που ο κ. Garvey με αφύπνισε, θα παραμείνω άγρυπνος. Και θα τον βοηθήσω να αφυπνίσει και άλλους μαύρους».
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και του 2010, το “woke” παρέμεινε ακόμα σε μεγάλο βαθμό μια φράση που χρησιμοποιούνταν περισσότερο μεταξύ των μαύρων κοινοτήτων, μέχρι που οι θάνατοι του Michael Brown και του Eric Garner το 2014 πυροδότησαν το παγκόσμιο κίνημα Black Lives Matter. Ξαφνικά, το “woke” έγινε ένας ευρέως διαδεδομένος όρος που σκοπό είχε να ταρακουνήσει τις μάζες, παροτρύνοντάς τες να αντιμετωπίσουν έμπρακτα τον συστημικό ρατσισμό που για καιρό αγνοούσαν.
Το 2017, η λέξη συμπεριλήφθηκε επίσημα στο λεξικό της Οξφόρδης, με την έννοια του «“καλά πληροφορημένου” με την πολιτική ή πολιτιστική έννοια».
Σύμφωνα με τον Thorne, ωστόσο, ενώ ο όρος εξακολουθεί να έχει τις ρίζες του στην αριστερή ιδεολογία, οι άνθρωποι που είναι πραγματικά “woke” δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιήσουν τον όρο, επειδή «έχει οικειοποιηθεί, συν-χρησιμοποιηθεί και τοξικοποιηθεί από την alt-right και τους δεξιούς ηγέτες», λέει. «Όσοι είναι woke μπορούν ακόμα να μιλούν για ενσυναίσθηση, συμπόνια και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις εύηχες, κοφτές σλανγκ λέξεις και να επιστρέψουν στο να εξηγήσουν τι πραγματικά πιστεύουν».
Στη μουσική, αυτό συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την κουλτούρα της ακύρωσης και τις συνεχιζόμενες διαμάχες που διαποτίζουν τη βιομηχανία. Ο Thorne ισχυρίζεται ότι, όταν ο όρος χρησιμοποιήθηκε από προοδευτικούς, δεν επρόκειτο για μια λέξη με την οποία είχαν εμμονή. Οι δεξιοί ομόλογοί τους, ωστόσο, είναι κολλημένοι στο να χρησιμοποιούν τον όρο ως προσβολή και ως όρο-ομπρέλα για να περιγράφουν με συνοπτικές διαδικασίες τους αντιπάλους τους. Η μουσική βιομηχανία, όπως και πολλές άλλες δημιουργικές βιομηχανίες, βιώνει συνεχώς συγκρούσεις λόγω των αντικρουόμενων απόψεων των μουσικών και των fans, αποτυπώνοντας τη σύγχρονη, αδυσώπητη αντίφαση του “woke”.
Όσοι στη βιομηχανία επιδεικνύουν το “wokeness” τους κινδυνεύουν πλέον να αντιμετωπίσουν αντιδράσεις από ομάδες “αντι-woke” που πιστεύουν ότι η επίκληση της προκατάληψης στις διάφορες μορφές της δεν είναι τίποτα περισσότερο από υποκρισία. Η εργαλειοποίηση της λέξης “woke” έχει οδηγήσει σε μια τεράστια παρερμηνεία του τι σημαίνει πραγματικά ο όρος, και γίνεται αφορμή για να στρέψουν την κάννη του όπλου εναντίον περιθωριοποιημένων ομάδων. Πρόσφατα παραδείγματα αυτής της παράδοξης μετατόπισης υπάρχουν στην εισροή απόψεων διάφορων διασήμων για τα διεμφυλικά και non-binary άτομα. Ο Alice Cooper, για παράδειγμα, είναι κάποιος που θα περίμενε κανείς ότι θα προωθούσε την κατάρριψη των έμφυλων διαχωρισμών, λαμβάνοντας υπόψη τη φανταχτερή συμπεριφορά του επί σκηνής και τη χρήση μακιγιάζ καθ’ όλη τη δεκαετία του 1970 και του ’80.
Ωστόσο, αποκάλεσε επίσης τα transgender άτομα «μόδα», υποστηρίζοντας ότι το φύλο που αποδίδεται σε κάποιον κατά τη γέννηση είναι αυτό που φέρει σε όλη του τη ζωή. Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί άμεση σύνδεση με την κουλτούρα του “woke”, αλλά οι αντιδράσεις που δέχτηκε, σε συνδυασμό με την παύση της συνεργασίας του με την εταιρεία καλλυντικών του, οδήγησαν πολλούς να τον κατηγορήσουν ότι ηγήθηκε της “αντι-woke” επίθεσης και προκάλεσε περισσότερο κακό παρά καλό. Ο Nick Cave, από την άλλη, φαίνεται να υιοθετεί την ακριβώς αντίθετη στάση, υποστηρίζοντας κάποτε μάλιστα ότι αποδέχεται τα transgender άτομα σε ένα σαρωτικό σχόλιο για την αγάπη προς «όλους τους θαυμαστές μου».
Ωστόσο, όταν πρόκειται για το “wokeness”, η άποψη του Cave φαίνεται να είναι κάπως πιο σκληροπυρηνική. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στην The Guardian, ο Αυστραλός καλλιτέχνης ισχυρίζεται ότι είναι «ιδιοσυγκρατικά συντηρητικός», εξηγώντας ότι κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι τέτοιος είναι «κάποιος που έχει μια θεμελιώδη κατανόηση της απώλειας, μια κατανόηση ότι το να γκρεμίσεις κάτι είναι εύκολο, το να το ξαναχτίσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο».
Επιτίθεται στην «έλλειψη ταπεινότητας» της κουλτούρας «woke» σε μια απάντηση του 2019 στο The Red Hand Files. Υπό το φως τέτοιων στιγμών, ορισμένοι επικριτές έχουν υποθέσει ότι οι πεποιθήσεις του συνδέονται με το alt-right, κάτι που δεν ισχύει καθόλου. Αντίθετα, είναι πολύ πιο προσωπικές και πολύπλοκες, ισχυρίζεται. Επιπλέον, στην ίδια συνέντευξη αναφέρει ότι δεν συμφωνεί «με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη αυτού του στόχου – το cancel ανθρώπων. Υπάρχει έλλειψη συμπόνοιας, έλλειψη συγχώρεσης. Αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα πιστεύω σε πνευματικό επίπεδο».
Ο ορισμός του Cave για τον συντηρητισμό βγάζει κάποιο νόημα, σε κάποιο βαθμό, αλλά μόνο επειδή ακούγεται τόσο ευρύς που θα μπορούσε να ισχύει και για τους φιλελεύθερους, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων της εργατικής τάξης, ή των περιθωριοποιημένων ή των ανθρώπων με προκαταλήψεις, οι οποίοι επίσης έχουν μια θεμελιώδη κατανόηση του τι σημαίνει να βιώνεις μια απώλεια και να εργάζεσαι σκληρά για να το ξανακερδίσεις. Η ” woke” κουλτούρα μπορεί να στερείται «ταπεινότητας», αλλά κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι οι άνθρωποι που ξεσπούν κατά του φανατισμού και του ρατσισμού, είναι δικαιωματικά θυμωμένοι. Όσο περισσότερο σκαλίζετε την απάντηση του Cave, τόσο περισσότερο γίνεται σαφές ότι ο μουσικός έχει πέσει θύμα του σκοτεινού δεξιού ορισμού της λέξης. Στην ουσία, φαίνεται να έχει μπερδέψει τον αυθεντικό όρο “woke” με τον δεξιό πολιτικαντισμό.
Αυτό είναι το σημείο στο οποίο ο κουλτούρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Όσοι ισχυρίζονται ότι «απωθούνται» από την κουλτούρα του “woke” -για να δανειστώ μια λέξη που χρησιμοποίησε ο Cave- φαίνεται ότι έχουν χάψει την παρερμηνευμένη εκδοχή της λέξης. Άλλοι, εκείνοι που έχουν καταστήσει σαφές ότι αναμφισβήτητα αντιτίθενται στην προοδευτική τάση, πατούν στην επανοικειοποίηση και εργαλειοποίηση της λέξης και παροτρύνουν τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Πέρα από τις προφανείς επιπτώσεις αυτής της ζύγκρουσης, υπήρχε ένα ζήτημα εξ αρχής όταν η λέξη υποβλήθηκε σε μαζική χρήση πέραν της αφροαμερικανικής κοινότητας που την εισήγαγε και της αρχικής αριστερής ιδεολογία που γέννησε εξ αρχής τη λέξη.
✥ Δείτε επίσης: Τι πάει λάθος με την «woke» κουλτούρα στην Ελλάδα;
Ο όρος “woke” έχει υποστεί μια από τις πιο βίαιες ετυμολογικές μεταβολές. Η προέλευση της λέξης μπορεί να φαίνεται προφανής, αλλά είναι ενδιαφέρον να εξετάσουμε την ιστορική μεταμόρφωσή της και πώς ουσιαστικά εξελίχθηκε από μια λέξη που σημαίνει αφυπνισμένος και συνειδητοποιημένος σε ένα πολιτιστικό όπλο που χρησιμοποιείται για να προκαλέσει συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας. Στη μουσική, ιδιαίτερα στη ραπ και το χιπ-χοπ, το “woke” συχνά εκφράζει συναισθήματα θάρρους και δύναμης και χαρακτηρίζει όλους όσους έχουν κοινωνική συνείδηση και συσπειρώνονται για να επιφέρουν κοινωνική αλλαγή. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, η κατάχρησή του όρου, είναι πέρα για πέρα ανησυχητική.
Όπως και πολλοί κοινωνικοί όροι της κοινής γλώσσας, το “woke” προήλθε από την αφροαμερικανική αργκό, ως ένας τρόπος να αναφερθεί κανείς στον ακτιβισμό, την κοινωνική συνείδηση αλλά και την επαγρύπνηση εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων. Το να είσαι “woke” ήταν σαν να διαθέτεις μια υπερδύναμη, καθώς υπονοούσε ότι μπορούσες να δεις πράγματα που οι άλλοι δεν μπορούσαν: είχες τα μάτια σου ανοιχτά και ήσουν έτοιμος να πολεμήσεις για τα πράγματα που δεν εξυπηρετούσαν πλέον εσένα ή την κοινότητά σου. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1980 και του ’90, καθώς το ραπ κίνημα κέρδιζε έδαφος, τα “woke” και κοινωνικά ζητήματα εντάσσονταν ως σημείο αναφοράς στη μουσική.
Ενώ πολλοί καλλιτέχνες, όπως οι Public Enemy, KRS-One και A Tribe Called Quest, χρησιμοποίησαν τα “woke” ζητήματα ως έναν τρόπο προώθησης της κριτικής σκέψης και ενθάρρυνσης των άλλων να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, η άνοδος του διαδικτύου και η ανάδειξη των δεξιών προσωπικοτήτων δρομολόγησαν μια αλλαγή που είδε τον όρο να αποκτά μια πιο η άνοδος του διαδικτύου και η ανάδειξη των δεξιών προσωπικοτήτων προκάλεσαν μια αλλαγή που οδήγησε στο να αποκτήσει ο όρος μια πιο αρνητική διάσταση. Ιστορικά, το “woke” ήταν ένα προσφιλές χαρακτηριστικό που υποδήλωνε αυθεντικότητα και αποδοχή, σηματοδοτώντας την αυθεντικότητα της ραπ και της hip-hop μουσικής. Ωστόσο, μια πραγματική μετατόπιση σημειώθηκε όταν πολλά γκρουπ τον οικειοποιήθηκαν χρησιμοποιώντας τον για να προσβάλλουν την αντιπολίτευση.
Πριν γίνει ένας πιο υποτιμητικός όρος, το “woke” και το “wokeness” στη μουσική συνδέθηκε – και εξακολουθεί να συνδέεται – με την αριστερή προοδευτικότητα. Ουσιαστικά εκφράζει την ισότητα για όλους, ανεξάρτητα από το φύλο, τη σεξουαλικότητα, τη φυλή, τη θρησκεία ή την τάξη. Σύμφωνα με τον λεξικογράφο Tony Thorne, ο βασικός ορισμός της λέξης είναι να «αφυπνιστείς ή να ευαισθητοποιηθείς σε ζητήματα δικαιοσύνης». Το 1971, χρησιμοποιήθηκε στο θεατρικό έργο Garvey Lives!, το οποίο περιελάμβανε το απόσπασμα: «Ήμουν κοιμισμένος όλη μου τη ζωή. Και τώρα που ο κ. Garvey με αφύπνισε, θα παραμείνω άγρυπνος. Και θα τον βοηθήσω να αφυπνίσει και άλλους μαύρους».
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και του 2010, το “woke” παρέμεινε ακόμα σε μεγάλο βαθμό μια φράση που χρησιμοποιούνταν περισσότερο μεταξύ των μαύρων κοινοτήτων, μέχρι που οι θάνατοι του Michael Brown και του Eric Garner το 2014 πυροδότησαν το παγκόσμιο κίνημα Black Lives Matter. Ξαφνικά, το “woke” έγινε ένας ευρέως διαδεδομένος όρος που σκοπό είχε να ταρακουνήσει τις μάζες, παροτρύνοντάς τες να αντιμετωπίσουν έμπρακτα τον συστημικό ρατσισμό που για καιρό αγνοούσαν.
Το 2017, η λέξη συμπεριλήφθηκε επίσημα στο λεξικό της Οξφόρδης, με την έννοια του «“καλά πληροφορημένου” με την πολιτική ή πολιτιστική έννοια».
Σύμφωνα με τον Thorne, ωστόσο, ενώ ο όρος εξακολουθεί να έχει τις ρίζες του στην αριστερή ιδεολογία, οι άνθρωποι που είναι πραγματικά “woke” δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιήσουν τον όρο, επειδή «έχει οικειοποιηθεί, συν-χρησιμοποιηθεί και τοξικοποιηθεί από την alt-right και τους δεξιούς ηγέτες», λέει. «Όσοι είναι woke μπορούν ακόμα να μιλούν για ενσυναίσθηση, συμπόνια και κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά νομίζω ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις εύηχες, κοφτές σλανγκ λέξεις και να επιστρέψουν στο να εξηγήσουν τι πραγματικά πιστεύουν».
Στη μουσική, αυτό συνδέεται σε μεγάλο βαθμό με την κουλτούρα της ακύρωσης και τις συνεχιζόμενες διαμάχες που διαποτίζουν τη βιομηχανία. Ο Thorne ισχυρίζεται ότι, όταν ο όρος χρησιμοποιήθηκε από προοδευτικούς, δεν επρόκειτο για μια λέξη με την οποία είχαν εμμονή. Οι δεξιοί ομόλογοί τους, ωστόσο, είναι κολλημένοι στο να χρησιμοποιούν τον όρο ως προσβολή και ως όρο-ομπρέλα για να περιγράφουν με συνοπτικές διαδικασίες τους αντιπάλους τους. Η μουσική βιομηχανία, όπως και πολλές άλλες δημιουργικές βιομηχανίες, βιώνει συνεχώς συγκρούσεις λόγω των αντικρουόμενων απόψεων των μουσικών και των fans, αποτυπώνοντας τη σύγχρονη, αδυσώπητη αντίφαση του “woke”.
Όσοι στη βιομηχανία επιδεικνύουν το “wokeness” τους κινδυνεύουν πλέον να αντιμετωπίσουν αντιδράσεις από ομάδες “αντι-woke” που πιστεύουν ότι η επίκληση της προκατάληψης στις διάφορες μορφές της δεν είναι τίποτα περισσότερο από υποκρισία. Η εργαλειοποίηση της λέξης “woke” έχει οδηγήσει σε μια τεράστια παρερμηνεία του τι σημαίνει πραγματικά ο όρος, και γίνεται αφορμή για να στρέψουν την κάννη του όπλου εναντίον περιθωριοποιημένων ομάδων. Πρόσφατα παραδείγματα αυτής της παράδοξης μετατόπισης υπάρχουν στην εισροή απόψεων διάφορων διασήμων για τα διεμφυλικά και non-binary άτομα. Ο Alice Cooper, για παράδειγμα, είναι κάποιος που θα περίμενε κανείς ότι θα προωθούσε την κατάρριψη των έμφυλων διαχωρισμών, λαμβάνοντας υπόψη τη φανταχτερή συμπεριφορά του επί σκηνής και τη χρήση μακιγιάζ καθ’ όλη τη δεκαετία του 1970 και του ’80.
Ωστόσο, αποκάλεσε επίσης τα transgender άτομα «μόδα», υποστηρίζοντας ότι το φύλο που αποδίδεται σε κάποιον κατά τη γέννηση είναι αυτό που φέρει σε όλη του τη ζωή. Φυσικά, αυτό δεν αποτελεί άμεση σύνδεση με την κουλτούρα του “woke”, αλλά οι αντιδράσεις που δέχτηκε, σε συνδυασμό με την παύση της συνεργασίας του με την εταιρεία καλλυντικών του, οδήγησαν πολλούς να τον κατηγορήσουν ότι ηγήθηκε της “αντι-woke” επίθεσης και προκάλεσε περισσότερο κακό παρά καλό. Ο Nick Cave, από την άλλη, φαίνεται να υιοθετεί την ακριβώς αντίθετη στάση, υποστηρίζοντας κάποτε μάλιστα ότι αποδέχεται τα transgender άτομα σε ένα σαρωτικό σχόλιο για την αγάπη προς «όλους τους θαυμαστές μου».
Ωστόσο, όταν πρόκειται για το “wokeness”, η άποψη του Cave φαίνεται να είναι κάπως πιο σκληροπυρηνική. Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στην The Guardian, ο Αυστραλός καλλιτέχνης ισχυρίζεται ότι είναι «ιδιοσυγκρατικά συντηρητικός», εξηγώντας ότι κάποιος που ισχυρίζεται ότι είναι τέτοιος είναι «κάποιος που έχει μια θεμελιώδη κατανόηση της απώλειας, μια κατανόηση ότι το να γκρεμίσεις κάτι είναι εύκολο, το να το ξαναχτίσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο».
Επιτίθεται στην «έλλειψη ταπεινότητας» της κουλτούρας «woke» σε μια απάντηση του 2019 στο The Red Hand Files. Υπό το φως τέτοιων στιγμών, ορισμένοι επικριτές έχουν υποθέσει ότι οι πεποιθήσεις του συνδέονται με το alt-right, κάτι που δεν ισχύει καθόλου. Αντίθετα, είναι πολύ πιο προσωπικές και πολύπλοκες, ισχυρίζεται. Επιπλέον, στην ίδια συνέντευξη αναφέρει ότι δεν συμφωνεί «με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την επίτευξη αυτού του στόχου – το cancel ανθρώπων. Υπάρχει έλλειψη συμπόνοιας, έλλειψη συγχώρεσης. Αυτά έρχονται σε αντίθεση με όσα πιστεύω σε πνευματικό επίπεδο».
Ο ορισμός του Cave για τον συντηρητισμό βγάζει κάποιο νόημα, σε κάποιο βαθμό, αλλά μόνο επειδή ακούγεται τόσο ευρύς που θα μπορούσε να ισχύει και για τους φιλελεύθερους, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων της εργατικής τάξης, ή των περιθωριοποιημένων ή των ανθρώπων με προκαταλήψεις, οι οποίοι επίσης έχουν μια θεμελιώδη κατανόηση του τι σημαίνει να βιώνεις μια απώλεια και να εργάζεσαι σκληρά για να το ξανακερδίσεις. Η ” woke” κουλτούρα μπορεί να στερείται «ταπεινότητας», αλλά κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι οι άνθρωποι που ξεσπούν κατά του φανατισμού και του ρατσισμού, είναι δικαιωματικά θυμωμένοι. Όσο περισσότερο σκαλίζετε την απάντηση του Cave, τόσο περισσότερο γίνεται σαφές ότι ο μουσικός έχει πέσει θύμα του σκοτεινού δεξιού ορισμού της λέξης. Στην ουσία, φαίνεται να έχει μπερδέψει τον αυθεντικό όρο “woke” με τον δεξιό πολιτικαντισμό.
Αυτό είναι το σημείο στο οποίο ο κουλτούρα έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Όσοι ισχυρίζονται ότι «απωθούνται» από την κουλτούρα του “woke” -για να δανειστώ μια λέξη που χρησιμοποίησε ο Cave- φαίνεται ότι έχουν χάψει την παρερμηνευμένη εκδοχή της λέξης. Άλλοι, εκείνοι που έχουν καταστήσει σαφές ότι αναμφισβήτητα αντιτίθενται στην προοδευτική τάση, πατούν στην επανοικειοποίηση και εργαλειοποίηση της λέξης και παροτρύνουν τους άλλους να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Πέρα από τις προφανείς επιπτώσεις αυτής της ζύγκρουσης, υπήρχε ένα ζήτημα εξ αρχής όταν η λέξη υποβλήθηκε σε μαζική χρήση πέραν της αφροαμερικανικής κοινότητας που την εισήγαγε και της αρχικής αριστερής ιδεολογία που γέννησε εξ αρχής τη λέξη.
