Ποιος ορίζει τι είναι αμαρτία, κριντζιά, βλαχιά, υπερβολή, ψέμα και αλήθεια στα social media; Μα, κανείς. Συνάμα, όλοι. Ως γνωστόν, ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους έχουμε social media είναι να δώσουμε λίγο φαγάκι στο εγώ μας. Άλλος, να επικοινωνήσουμε, ως κοινωνικά ζωάκια που είμαστε. Τρίτος, να ενημερωθούμε, να ψυχαγωγηθούμε. Γύρω από όλα αυτά, ρέει ως αστερόσκονη το σεξ, η επιθυμία, το πέσιμο, το γκομένισμα, το απαγορευμένο, το μπανιστήρι.

Μες στο ακανόνιστο-από κάθε άποψη-σύμπαν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ό, τι κράζουμε θαυμάζουμε, κι ό, τι νομίζουμε ως πρωτοπορία δική μας γίνεται θεσμός μέσα σε λίγες μόλις σεζόν. Κάποτε, οι κουνημένες φωτογραφίες, ήταν τρελή μπουμεριά, τώρα τάση που επανέφεραν τα εικοσάχρονα και υιοθέτησαν περιχαρείς κι οι 35ρηδες από Ανάφη, Μεταξουργείο και Σαλόνικα.

Γάτες, μπούτια, νοσταλγία, κινηματογράφος, πολιτική και αμένσιοτα quotes για πληγωμένες καρδιές κυβερνούν, λίγο πολύ, τα social media μας. Αν υποθέταμε ότι υπάρχει δικαστήριο για όλες τις χαζομάρες, τις κλισεδιές και τα αναμασήματα που ανεβάζουμε εμείς και οι φίλοι μας, οι ποινές θα ήταν εξόχως αυστηρές για τις ακόλουθες εφτά κατηγορίες αναρτήσεων. Ας τις σκεφτούμε ως τα εφτά αμαρτήματα των social media, εφτά από δεκάδες, χωρίς αμφιβολία.

1.Τα κατοικίδιά μας

Όμορφα, γλυκά, τρυφερά, αγαπημένα. Τα ανεβάζουμε συνεχώς, θα μπορούσαν να μας μηνύσουν. Τι τρώνε, πώς κοιμούνται, πώς τρίβονται πάνω μας, ενσταντανέ από τις βόλτες τους, από την επίσκεψή τους στον κτηνίατρο, για όνομα του καλού θεού, φτά-νει. Μπα, δεν φτάνει. Πάντα, ο πειρασμός καραδοκεί. Ειδικά οι γάτες, εντελώς γελοία υποκείμενα, γεννημένες για το τσίρκο, μας προκαλούν συνεχώς να βγάζουμε στην φόρα τις λαχταριστές φάτσες τους και τα κατορθώματά τους. Ας είναι. Παρεμπιπτόντως, υπάρχει κι αυτό το αριστούργημα στο ελληνικό facebook. Ο Αρσέν είναι σκύλος-σταρ και, μαζί με τα αδέρφια του, άλλαξαν τους κανόνες του ανεβάσματος περιεχομένου για κατοικίδια. Πίσω από όλη την τετράποδη μαγεία, ο δραστήριος συγγραφέας και αρθρογράφος Κυριάκος Αθανασιάδης, πατέρας τριών σκυλιών και μιας (καλλονής!) γάτας.

2.Οι μεθυσμένες μας (ή και όχι) έξοδοι

Τίγκα ήχος στα stories από το deep house party στο νησί, δεκάδες αναρτήσεις με τον κύριο Μπάμπη να τραγουδά τον Αφούση, την Μαριάννα να χορεύει ξιπόλητη ως γνήσια φασαία τον Αφούση, τα τσουγκρίσματα με τα σφηνάκια στο μπιτσόμπαρο και στο background ο Αφούσης  οι Λοκομόντο, η κολλητή πιωμένη μέχρι αηδίας να γελάει στην κάμερα έχοντας εγκαταλείψει για λίγο το λάνα ντελ ρέι status της με τις χαρμολυπημένες πόζες, θλιμμένη σε κάθε πιθανό πεζούλι και ξωκκλήσι. Κάποτε, ήταν κουλ να δηλώνεις στο facebook πού πήγες και τι έφαγες. Αυτό ψιλοσυνεχίζεται στο Insta, τα φαγιά μοιάζουν σαν εμετός πολλές φορές από τον κακό φωτισμό του κλαμπ ρέστοραντ ή από την βρόμικη κάμερα του κινητού (δηλώνω ένοχη, κυρία πρόεδρος).

3. Τα βιβλία πάνω στα μπούτια μας

Ξεκίνησε ως σοβαρότητα και πρωτοτυπία, συνεχίστηε ως soft κουλτουροπόρν, τώρα έγινε πλάκα και το κάνουμε πιθανώς ironically, αφήστε δε που την θέση των μπουτιών ως φόντο για τον κάθε Καββαδία-Πόε-Γώγου-Ροθ αρχίζουν να παίρνουν πλάτες, στήθια, πατούσες. Βιβλία και σώματα, ναι, το λες μια τάση κι αυτό. Και πολύ τριψομουρίστικη κατάσταση: είμαι στην παραλιάρα στη νησάρα με τις μπουτάρες μου, μαυρίζω, διαβάζω, σας στέλνω και μια καλημέρα, περάστε τέλεια και πάρα πολύ καλά κι εσείς μες στο 14 όσο πάτε γραφειάκι ανέμπνευστοι, ξεροί και χλωμοί, ουχί μαυρισμένοι, ουχί σε summer mood και με το βιβλιαράκι σας στριμωγμένο στο σακίδιο, όχι πλάι στο αντηλιακό και το μοχίτο. Sorry not sorry.

4. Η ευαισθησία ως προϊόν σ’ ένα ψηφιακό γιουσουρούμ με τετζερέδες και μπακίρια αναμασημένων απόψεων και προκάτ συναισθημάτων

Σπεύδουν, τρέχουν, λαχανιάζουν να εκφραστούν, να συλληπηθούν, να οργιστούν, σε έναν ξέφρενο καμβά εναλασσόμενων συναισθημάτων και αντιδράσεων που προκύπτουν σχεδόν μηχανικά πια από ό, τι διάολο συμβαίνει εκεί έξω. Πυρκαγιές, ατυχήματα, δυστυχήματα, θάνατοι γηραιών σταρ από όλον τον κόσμο, σφάλματα πολτικών πάσης πλευράς και κατευθύνσεως και πεποιθήσεως. Στρατιές πληγωμένων πολιτών από το ανάλγητο κράτος, τους άτιμους και κακούς συνανθρώπους μας, την στείρα, απολίτιστη, φτωχή πνευματικά εποχή, την κυβέρνηση που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει και όλο λάθη διαπράττει και εγκλήματα. Αν δεν δείξουμε πόσο καλοί, ευαίσθητοι, ανθρώπινοι είμαστε στα social πού θα το δείξουμε; Μήπως στην πραγματική ζωή; Μπα, άστο καλύτερα.

5. Αμένσιοτες τρυφερότητες και αγριότητες εραστών, πρώην, νυν κι επόμενων

Πού να’ ξερε η δόλια η Σάρα η Κέιν ότι θα χρησίμευε για να εκφράσει τον καημό και το μεράκι του ο Πάνος για την Σούλα και πού κι αυτός ο Λειβαδίτης και πού κι η Μάτζη η Χατζηλαζάρου που 30 χρόνια περίμενε τον Ανδρέα της εκείνη, 30 κι η Γεωργίτσα τον Αντωνάκη. Χώρια τα θυμωμένα, ασύντακτα wanna be ποιήματα στα insta stories κάποιου, που προορίζονται για κάποιον άλλο, αλλά τελικά θα το δει ένας κοινός φίλος και θα κάνει πρισκρι και χαμός στο ίσωμα. Στείλε, βρε Πάνο στη Σούλα πόσο πολύ σου έλειψε. Πάτε για έναν καφέ, να πεινάσουν οι μπαρίστι; (αλλά αυτό το αμάρτημα έχει αρκετή πλάκα και μυστήριο, δηλώνω εννοείται καρα-ένοχη και γουστάρω με τα χίλια)

6. Τα εποχιακά

Δεν στολίσαμε σπίτι αν δεν δείξουμε το δέντρο, δεν πήγαμε διακοπές αν δε βγάλουμε το πεντικιούρ στη σέντρα της πλαζ, Πάσχα ούτε λόγος χωρίς βαμμένο αυγό ή δήθεν τάχα μου φωτογραφία από κάποια χωριό με βιολετί λουλούδια, κι όσο για τα πρωτοβρόχια, δράμα και θρίαμβος μαζί. Άπειρα τα περί βροχής άσματα, προκλητικές οι σταγόνες πίσω από το τζάμι του λεωφορείου για καλημερίσιο στόρυ και δεν συμμαζεύεται. Σε μαζικές γιορτές, τύπου Γιώργος-Γιάννης-Κωνσταντίνου και Ελένης-Χρήστος-Ανέστης, οι άνθρωποι που ποστάρουν ταγκάροντας ενενηνταεφτά ανθρώπους με κιτς φωτογραφία όπου κάτι αναβοσβήνει ή έχει φλούο απόχρωση, ας ετοιμάζονται από τώρα για ειδική θέση στην κόλαση με βασανιστήριο να προσπαθούν να μπουν στο Ίντερνετ και η σύνδεση να κόβεται συνεχώς.

7. Τα αυτοσαρκαστικά-ειρωνικά-χιουμοριστικά μέχρι αηδίας

Δεν τα βαριόμαστε ποτέ αυτά τα προφίλ που όλοι ξέρουμε ότι κάνουν πλάκα με το ίδιο τους το σάλιο ασταμάτητα. Καμιά φορά, τείνουμε να τα μιμηθούμε κιόλας, όχι με επιτυχία συνήθως. Τα τρέχουν συνήθως άντρες-όχι, δεν είμαι σεξίστρια, η αγαπημένη μου stand up comedian είναι η Ήρα Κατσούδα, σκάστε. Απλώς, πίσω από όλο αυτό το χιούμορ και το ξεφτίλισμα εαυτών τε και αλλήλων, εμένα μου αρέσει να πιστεύω ότι έχουν μια καρδιά μαλακιά και γλυκιά, σαν σουφλέ σοκολάτας κι ότι απλώς ντρέπονται να ποστάρουν μια φωτογραφία από την παραλία και να πουν πόσο όμορφ περνάνε, οπότε αναγκάζονται να γίνουν λίγο σούργελα. Αγαπώ αυτό το αμάρτημα (που στην πολλή την ρεπετισιόν μπορεί και να σε κάνει να πλήξεις) γιατί νομίζω ότι το χιούμορ είναι δείγμα ευφυίας και καλοσύνης.

Bonus track: Κεφαλαία γράμματα, καλημεροκαληνύχτες αλύπητα, υπερβολικό ποστάρισμα ancient memes, σούλα γκλάμορους και ανεκδότων, αλόγιστη αποστολή reels και memes, τεράστια ηχητικά μηνύματα και κλήση άγνωστων ανθρώπων από το πουθενά, ενώ μόλις έγιναν διαδικτυακοί φίλοι, συνιστούν βαρύτατα αδικήματα, των οποίων οι ποινές θα όφειλαν να φλερτάρουν με την ιδέα του πλήρους εξοστρακισμού από τα σόσιαλ, αλλά εντάξει, ας μην υπερβάλλουμε τώρα (sic).