Προειδοποίηση νούμερο 1: Αυτό είναι ένα κείμενο που επιλέγει να γκρινιάξει, με την άνεση και την χάρι των κειμένων που επιλέγουν να θαυμάσουν, να αναδείξουν, να συγκινήσουν/συγκινηθούν. Και η γκρίνια, παιδιά, είναι μες στο παιχνίδι. Είναι κομμάτι του παζλ.
Προειδοποίηση νούμερο 2: Αυτό είναι ένα κείμενο που μπορεί και να αφορά περισσότερο τους γραφιάδες, δημοσιογράφους, ανθρώπους των media και τους καλλιτέχνες. Ας είναι. Προσωπικά, εύχομαι να έχουμε αρκετό τέτοιο αναγνωστικό κοινό στο Olafaq.gr.
Τρία, δύο, ένα, πάμε.
Η γλώσσα που μιλάμε και που γράφουμε, σαν άλλο δέρμα, διαθέτει τα δικά της εξανθήματα, τις δικές της ευαίσθητες περιοχές. Αλλά η γλώσσα έχει και τα δικά της σκληροτράχηλα σημεία: αγκώνες, γόνατα και τα συναφή.
Είναι κάποιες λέξεις που έχουμε συνηθίσει, πια, ότι δεν φέρουν νόημα, είναι κάπως κενές. Σαν εκείνα τα τραγούδια, τα μεγαλειώδη, αλλά που δεν καταφέρνουν να ακουστούν αληθινά, γιατί μας ανήκουν κανονικότατα, τα έχουμε σκονίσει και πολυφορέσει. Πριγκιπέσσα του Μάλαμα, ένα πράγμα.
Πάρτε μια λέξη: «αριστούργημα». Τι όμορφη λέξη. Ο Ερμής του Πραξιτέλη. Η Καπέλα Σιστίνα. Ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές. Η πρώτη ζωγραφιά του παιδιού μας για εμάς. Το σημείωμά του το πρωί. Ναι, όλα αυτά μπορεί να είναι «αριστούργημα», αλλά μάλλον δεν είναι. Ή μήπως είναι;
Τι μπέρδεμα!
Μια άλλη λέξη «πρόσκληση». Δημοσιογραφική πρόσκληση. Περισσότερο πρόκληση. Πού να πρωτοπρολάβει να πάει ο έρημος ο δημοσιογράφος; Κι αν πάει κάπου, δεν του αρέσει και θέλει να γράψει κακή κριτική, τι θα γίνει μετά; Κι αν πάει κάπου, αλλά δεν καταφέρει να γράψει κάτι; Η δημοσιογραφική πρόσκληση είναι συνδεδεμένη με το έργο του δημοσιογράφου, την δουλειά του.
Μην κοιτάτε που πολλοί φίλοι σας σας δίνουν τις προσκλήσεις τους και πάτε εσείς αντί γι’ αυτούς. Καμιά φορά, οι υπεύθυνοι επικοινωνίας θέλουν να κάνουν τα θέατρα να φαίνονται γεμάτα και κάνουν τα στραβά μάτια.
Σου λέει, ένα ζευγάρι παλάμες είναι κι αυτό, χειροκρότημα θα ρίξει.
Φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολο να προσκληθείς σε θέατρο, παρά σε μια μουσική σκηνή. Οι μουσικές σκηνές τσιγκουνεύονται ακόμα και το «κρασί της παρέας» που χρεώνουν 6 ή 7 ευρώ ανά ποτήρι. Αλλά τα δελτία τύπου σύννεφο. Συν τα μουτράκια αν δεν δημοσιεύεις. Ναι. Θα ήθελα μια πρόσκληση της προκοπής από μια μουσική σκηνή: με την είσοδο και το ποτό, σα να καλείς κόσμο στο σπίτι. Και βεβαίως, να γράψουμε για το λάιβ. Να συνεργαστούμε.
Η πιο άβολη «δημοσιογραφική πρόσκληση» είναι αυτή που αφορά παρουσιάσεις βιβλίων. Να έρθω να γράψω τι; Να κάνω συνέντευξη από ποιον; Κάλεσέ με ως κοινό, καλύτερα, και αν μπορέσω θα έρθω. Και πρωτίστως, φρόντισε να έχω λάβει το βιβλίο το οποίο ενδιαφέρεσαι να προωθήσεις. Μίλησέ μου για τον συγγραφέα. Ή για την μεταφράστρια. Να σκεφτώ ένα ενδιαφέρον θέμα.
Αναρωτιέμαι αν οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων γνωρίζουν ότι τα δελτία τύπου που δημοσιεύονται ξερά δεν έχουν μεγάλη τύχη από κλικ. Κλικ παίρνουν τα θέματα. Πολλά κλικ τα καλά θέματα-ή αυτά που έχουν καλή τύχη. Τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων τους νοιάζει να έχουν λινκ να στείλουν στον εκάστοτε συνεργαζόμενο/πελάτη τους. Κατανοητό, ως έναν βαθμό. Αλλά έτσι δεν παράγεται ομορφιά. Πολλώ δε μάλλον, δεν παράγεται «αριστούργημα».
Το άλλο ατόπημα (γλωσσικό και όχι μόνο) είναι ο special guest, μια φράση που αποτελείται από δύο λέξεις οι οποίες κάτι υποτίθεται ότι πρέπει να σημαίνουν, αλλά τελικά δεν σημαίνουν τίποτα.
Η αληθινή σημασία τους έγκειται αλλού: η κοπέλα του μπουζουξή που θα πει τρία κομμάτια, μια φίλη από το fb εμφανίσιμη που υποθέτουμε ότι θα τραβήξει κόσμο (μόνο ο γκόμενός της θα έρθει και θα πίνει μπίρα στο μπαρ βλοσυρός), ένας καλλιτέχνης που θαυμάζει η μπάντα και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει αυτή την εποχή έρχεται ψιλοσυνοφρυωμένος και κουρασμένος να πάρει ένα θερμό χειροκρότημα και να πει τα 4 σουξέ του. Φυσικά, συνήθως, αυτός ο καλλιτέχνης περισσότερο ή λιγότερο διακριτικά θα ζητήσει να αναγραφεί στην αφίσα με γραμματοσειρά μεγαλύτερη από τους άλλους μουσικούς της βραδιάς. Μιλάμε για λάιβ που απευθύνονται σε 50, 70, 100 άτομα. Όχι κάτι περισσότερο.
Δεν έχω ζήσει σε άλλη χώρα και σιχαίνομαι την μόνιμη, «βλαχαδερίστικη» και γεμάτη αισθήματα κατωτερότητας σύγκριση της χώρας μας, των καλλιτεχνών μας, των έργων μας με άλλες χώρες του κόσμου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι παραβλέπω το μικρό μέγεθος της Ελλάδας, της Αθήνας, του καλλιτεχνικού χώρου, του δημοσιογραφικού χώρου. Η σοβαροφάνεια και η ακαμψία που χαρακτηρίζουν πολλές καταστάσεις, ανθρώπους και θεσμούς είναι χαρακτηριστική του επαρχιώτικου ιδιώματός μας ως χώρας.
Οι πράξεις νικούν τις λέξεις;
Άσε παραέξω τις επίσημες πρεμιέρες (που δεν είναι επίσημες, είναι απλώς η μέρα που, μετά από μερικές παραστάσεις που έχουν ήδη παίξει, κρίνεται καταλληλότερη για να προσελκύσει τοπικές και όχι μόνο διασημότητες, δημοσιογράφους και εμφανίσιμους ινφλουένσερς ή/και απλώς κολλητούς και κολλητές με vibe γαματοσύνης και όρεξη για εκατοντάδες stories) και προσπάθησε να καταλάβεις πώς μπορείς να επικοινωνήσεις την δουλειά που εκπροσωπείς με τρόπο που της αξίζει και της ταιριάζει.
Άσε παραέξω την τσιγκουνιά (αφού ήδη δεν πληρώνεις καλά τον άνθρωπο που σου κάνει την επικοινωνία, απαιτείς από τους μουσικούς να φέρουν κόσμο, έχεις ύφος) και βρες ποιοι είναι οι μουσικογραφιάδες που σε ενδιαφέρει να έρθουν, να γράψουν, να σε μάθουν. Και δεν είναι μόνο οι παλιοί, βγάζει και καινούργιες σοδειές η φάση.
Άσε παραέξω την υπερβολή (αριστούργημα, μεγαλείο, θαύμα, όνειρο) και κοίτα να λές την αλήθεια με τρόπο πάντοτε ευγενικό, αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Είναι πολύ πασέ πράγμα το να είσαι έτσι εμπρός κι αλλιώς πίσω από τον άλλον. Και κανείς δεν έχει ανάγκη το ψέμα, ακόμα και αν δεν το κατανοεί εκείνη την ώρα. Όχι, δεν γίνεται ό, τι έχεις δει από τις γιορτές των Χριστουγέννων μέχρι τώρα που διαβάζεις αυτές τις σειρές να είναι αριστούργημα. Δεν γίνεται καν να σου έχουν αρέσει όλα όσα είδες.
Άσε τους guests και τους stars, και κάνε ένα live γαμιστερό, από καρδιάς, φέρε τους φίλους σου να τραγουδήσουν, keep it simple.
Άσε τα ψέματα και βγες απ’ τον τεκέ.
(Μωρ’ δεν πα να κάνεις ό, τι θέλεις κι εσύ… Αισθάνεσαι καλά, όμως, στ’ αλήθεια; Αισθάνεσαι έντιμος; )
Προειδοποίηση νούμερο 1: Αυτό είναι ένα κείμενο που επιλέγει να γκρινιάξει, με την άνεση και την χάρι των κειμένων που επιλέγουν να θαυμάσουν, να αναδείξουν, να συγκινήσουν/συγκινηθούν. Και η γκρίνια, παιδιά, είναι μες στο παιχνίδι. Είναι κομμάτι του παζλ.
Προειδοποίηση νούμερο 2: Αυτό είναι ένα κείμενο που μπορεί και να αφορά περισσότερο τους γραφιάδες, δημοσιογράφους, ανθρώπους των media και τους καλλιτέχνες. Ας είναι. Προσωπικά, εύχομαι να έχουμε αρκετό τέτοιο αναγνωστικό κοινό στο Olafaq.gr.
Τρία, δύο, ένα, πάμε.
Η γλώσσα που μιλάμε και που γράφουμε, σαν άλλο δέρμα, διαθέτει τα δικά της εξανθήματα, τις δικές της ευαίσθητες περιοχές. Αλλά η γλώσσα έχει και τα δικά της σκληροτράχηλα σημεία: αγκώνες, γόνατα και τα συναφή.
Είναι κάποιες λέξεις που έχουμε συνηθίσει, πια, ότι δεν φέρουν νόημα, είναι κάπως κενές. Σαν εκείνα τα τραγούδια, τα μεγαλειώδη, αλλά που δεν καταφέρνουν να ακουστούν αληθινά, γιατί μας ανήκουν κανονικότατα, τα έχουμε σκονίσει και πολυφορέσει. Πριγκιπέσσα του Μάλαμα, ένα πράγμα.
Πάρτε μια λέξη: «αριστούργημα». Τι όμορφη λέξη. Ο Ερμής του Πραξιτέλη. Η Καπέλα Σιστίνα. Ένα πιάτο πατάτες τηγανιτές. Η πρώτη ζωγραφιά του παιδιού μας για εμάς. Το σημείωμά του το πρωί. Ναι, όλα αυτά μπορεί να είναι «αριστούργημα», αλλά μάλλον δεν είναι. Ή μήπως είναι;
Τι μπέρδεμα!
Μια άλλη λέξη «πρόσκληση». Δημοσιογραφική πρόσκληση. Περισσότερο πρόκληση. Πού να πρωτοπρολάβει να πάει ο έρημος ο δημοσιογράφος; Κι αν πάει κάπου, δεν του αρέσει και θέλει να γράψει κακή κριτική, τι θα γίνει μετά; Κι αν πάει κάπου, αλλά δεν καταφέρει να γράψει κάτι; Η δημοσιογραφική πρόσκληση είναι συνδεδεμένη με το έργο του δημοσιογράφου, την δουλειά του.
Μην κοιτάτε που πολλοί φίλοι σας σας δίνουν τις προσκλήσεις τους και πάτε εσείς αντί γι’ αυτούς. Καμιά φορά, οι υπεύθυνοι επικοινωνίας θέλουν να κάνουν τα θέατρα να φαίνονται γεμάτα και κάνουν τα στραβά μάτια.
Σου λέει, ένα ζευγάρι παλάμες είναι κι αυτό, χειροκρότημα θα ρίξει.
Φυσικά, είναι πολύ πιο εύκολο να προσκληθείς σε θέατρο, παρά σε μια μουσική σκηνή. Οι μουσικές σκηνές τσιγκουνεύονται ακόμα και το «κρασί της παρέας» που χρεώνουν 6 ή 7 ευρώ ανά ποτήρι. Αλλά τα δελτία τύπου σύννεφο. Συν τα μουτράκια αν δεν δημοσιεύεις. Ναι. Θα ήθελα μια πρόσκληση της προκοπής από μια μουσική σκηνή: με την είσοδο και το ποτό, σα να καλείς κόσμο στο σπίτι. Και βεβαίως, να γράψουμε για το λάιβ. Να συνεργαστούμε.
Η πιο άβολη «δημοσιογραφική πρόσκληση» είναι αυτή που αφορά παρουσιάσεις βιβλίων. Να έρθω να γράψω τι; Να κάνω συνέντευξη από ποιον; Κάλεσέ με ως κοινό, καλύτερα, και αν μπορέσω θα έρθω. Και πρωτίστως, φρόντισε να έχω λάβει το βιβλίο το οποίο ενδιαφέρεσαι να προωθήσεις. Μίλησέ μου για τον συγγραφέα. Ή για την μεταφράστρια. Να σκεφτώ ένα ενδιαφέρον θέμα.
Αναρωτιέμαι αν οι υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων γνωρίζουν ότι τα δελτία τύπου που δημοσιεύονται ξερά δεν έχουν μεγάλη τύχη από κλικ. Κλικ παίρνουν τα θέματα. Πολλά κλικ τα καλά θέματα-ή αυτά που έχουν καλή τύχη. Τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων τους νοιάζει να έχουν λινκ να στείλουν στον εκάστοτε συνεργαζόμενο/πελάτη τους. Κατανοητό, ως έναν βαθμό. Αλλά έτσι δεν παράγεται ομορφιά. Πολλώ δε μάλλον, δεν παράγεται «αριστούργημα».
Το άλλο ατόπημα (γλωσσικό και όχι μόνο) είναι ο special guest, μια φράση που αποτελείται από δύο λέξεις οι οποίες κάτι υποτίθεται ότι πρέπει να σημαίνουν, αλλά τελικά δεν σημαίνουν τίποτα.
Η αληθινή σημασία τους έγκειται αλλού: η κοπέλα του μπουζουξή που θα πει τρία κομμάτια, μια φίλη από το fb εμφανίσιμη που υποθέτουμε ότι θα τραβήξει κόσμο (μόνο ο γκόμενός της θα έρθει και θα πίνει μπίρα στο μπαρ βλοσυρός), ένας καλλιτέχνης που θαυμάζει η μπάντα και επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει αυτή την εποχή έρχεται ψιλοσυνοφρυωμένος και κουρασμένος να πάρει ένα θερμό χειροκρότημα και να πει τα 4 σουξέ του. Φυσικά, συνήθως, αυτός ο καλλιτέχνης περισσότερο ή λιγότερο διακριτικά θα ζητήσει να αναγραφεί στην αφίσα με γραμματοσειρά μεγαλύτερη από τους άλλους μουσικούς της βραδιάς. Μιλάμε για λάιβ που απευθύνονται σε 50, 70, 100 άτομα. Όχι κάτι περισσότερο.
Δεν έχω ζήσει σε άλλη χώρα και σιχαίνομαι την μόνιμη, «βλαχαδερίστικη» και γεμάτη αισθήματα κατωτερότητας σύγκριση της χώρας μας, των καλλιτεχνών μας, των έργων μας με άλλες χώρες του κόσμου. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι παραβλέπω το μικρό μέγεθος της Ελλάδας, της Αθήνας, του καλλιτεχνικού χώρου, του δημοσιογραφικού χώρου. Η σοβαροφάνεια και η ακαμψία που χαρακτηρίζουν πολλές καταστάσεις, ανθρώπους και θεσμούς είναι χαρακτηριστική του επαρχιώτικου ιδιώματός μας ως χώρας.
Οι πράξεις νικούν τις λέξεις;
Άσε παραέξω τις επίσημες πρεμιέρες (που δεν είναι επίσημες, είναι απλώς η μέρα που, μετά από μερικές παραστάσεις που έχουν ήδη παίξει, κρίνεται καταλληλότερη για να προσελκύσει τοπικές και όχι μόνο διασημότητες, δημοσιογράφους και εμφανίσιμους ινφλουένσερς ή/και απλώς κολλητούς και κολλητές με vibe γαματοσύνης και όρεξη για εκατοντάδες stories) και προσπάθησε να καταλάβεις πώς μπορείς να επικοινωνήσεις την δουλειά που εκπροσωπείς με τρόπο που της αξίζει και της ταιριάζει.
Άσε παραέξω την τσιγκουνιά (αφού ήδη δεν πληρώνεις καλά τον άνθρωπο που σου κάνει την επικοινωνία, απαιτείς από τους μουσικούς να φέρουν κόσμο, έχεις ύφος) και βρες ποιοι είναι οι μουσικογραφιάδες που σε ενδιαφέρει να έρθουν, να γράψουν, να σε μάθουν. Και δεν είναι μόνο οι παλιοί, βγάζει και καινούργιες σοδειές η φάση.
Άσε παραέξω την υπερβολή (αριστούργημα, μεγαλείο, θαύμα, όνειρο) και κοίτα να λές την αλήθεια με τρόπο πάντοτε ευγενικό, αλλιώς τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Είναι πολύ πασέ πράγμα το να είσαι έτσι εμπρός κι αλλιώς πίσω από τον άλλον. Και κανείς δεν έχει ανάγκη το ψέμα, ακόμα και αν δεν το κατανοεί εκείνη την ώρα. Όχι, δεν γίνεται ό, τι έχεις δει από τις γιορτές των Χριστουγέννων μέχρι τώρα που διαβάζεις αυτές τις σειρές να είναι αριστούργημα. Δεν γίνεται καν να σου έχουν αρέσει όλα όσα είδες.
Άσε τους guests και τους stars, και κάνε ένα live γαμιστερό, από καρδιάς, φέρε τους φίλους σου να τραγουδήσουν, keep it simple.
Άσε τα ψέματα και βγες απ’ τον τεκέ.
(Μωρ’ δεν πα να κάνεις ό, τι θέλεις κι εσύ… Αισθάνεσαι καλά, όμως, στ’ αλήθεια; Αισθάνεσαι έντιμος; )
