Κι αν δεν έχετε ξανακούσει τα glimmers (άκου λέξη!), είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα triggers όλο και κάπου τα έχετε πετύχει. Είναι κι αυτή η ανθρώπινη ροπή μας να κρατάμε και να αναλύουμε περισσότερο τα αρνητικά από τα θετικά, τα δυσάρεστα από τα ευχάριστα… Στα ελληνικά, τα triggers θα μπορούσαν να αποδοθούν ως “πυροδοτήσεις”, ως πράγματα ικανά να μας αναζωπυρώσουν ένα παλιότερο τραύμα, μια απώλεια, ένα πένθος. Ένα ζευγάρι που φιλιέται παθιασμένα, τρεις μέρες μετά τον επίπονο χωρισμό μας. Μια εικόνα από ένα συγκεκριμένο μέρος, στο οποίο συνέβη κάτι δυσάρεστο. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Είναι ενδιαφέρον, αλλά και σημαντικό να εντοπίζουμε ποια είναι τα triggers μας, και με τι σχετίζονται, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορούμε είτε να τα αποφύγουμε, είτε να τα φροντίσουμε, είτε να δουλέψουμε με αυτά και να ανακαλύψουμε περισσότερα για τον εαυτό μας. Στον αντίποδά τους, βρίσκονται τα glimmers. Κι αν τα triggers είναι μικρές ριπές σκοταδιού και άγχους, τα glimmers μοιάζουν με πεταλούδες, με αχτίδες φωτός, με μικρές ομορφιές.
Μπορεί να είναι το αίσθημα που μας αφήνει η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, το να βγούμε στο μπαλκόνι το πρωί, η πρώτη γουλιά καφέ της μέρας, η συνάντηση με την αγαπημένη μας φίλη που μένει μακριά μας και την βλέπουμε δυο φορές το χρόνο. Τα glimmers αποτίνουν φόρο τιμής σε κάτι που θα λέγαμε ”η επαναστατική δύναμη της ομορφιάς, της ίδιας της ζωής”. Κι αν εντοπίζουμε συνεχώς triggers, ίσως ήρθε η στιγμή να ανακαλύψουμε και να εξερευνήσουμε περισσότερο και τα glimmers μας. Κάποια, θα είναι μόνο για εμάς. Θα είναι οι δικές μας αχτίδες, οι προσωπικές μας πυγολαμπίδες μες στα καθημερινά σκοτάδια της ρουτίνας, της εργασιακής ζωής, των προσωπικών δυσκολιών.
Η επιλογή του να παραμένεις αισιόδοξος σε μία πραγματικότητα η οποία σε triggerάρει με τους πιο ύπουλους τρόπους, είναι μία πράξη επαναστατική που απαιτεί καθημερινή εξάσκηση. Βλέπεις, για να αντισταθείς στην κατάφορη ασχήμια, πρέπει να εκπαιδεύσεις το μυαλό και τις αισθήσεις σου, ώστε να διακρίνουν τις ανεπαίσθητες ομορφιές που σε περιβάλλουν, δηλαδή τα glimmers, την χαρά που ριζώνει, όπως τα όμορφα λουλουδάκια, στα πιο απίθανα μέρη.
Ο όρος glimmers καθιερώθηκε ως έννοια από τον νευροεπιστήμονα Stephen Porges το 1995 μέσα από το έργο του «Polyvagal Τheory», ενώ το 2018 συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο «The Polyvagal Theory in Therapy: Engaging the Rhythm of Regulation» της κοινωνικής λειτουργού Deb Dana. Απέκτησε μεγάλη απήχηση τον Φεβρουάριο του 2022, μετά από ένα βίντεο που ανάρτησε η ψυχολόγος Justine Grosso στο TikTok, το οποίο συγκέντρωσε 100.000 προβολές. Σύμφωνα με την Dana, τα glimmers μας βοηθούν να ρυθμίσουμε με τέτοιον τρόπο το νευρικό μας σύστημα, ώστε να νιώθουμε πιο ανάλαφροι, διαυγείς και λιγότερο triggered.
Σε μία σύγχρονη εποχή που κυριαρχούν ο φόβος και η τοξικότητα (αλλά και η συνεχής, δίχως νόημα συχνά ανακύκλωση στις κουβέντες μας αυτών των αρνητικών εννοιών), δεν είναι να πέφτουμε και από τα σύννεφα που ο όρος glimmers έχει συγκεντρώσει συνολικά πάνω από 3,2 εκατομμύρια προβολές μόνο στο TikTok. Ποια όμως μπορεί να είναι τα δικά μας glimmers;
Ας διαχειριστούμε, για αρχή, την υπερπληροφόρηση-ας βάλουμε ένα στοπ στο πόσες αρνητικές ειδήσεις λαμβάνουμε καθημερινά. Και αυτό, όχι, επουδενί δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε στην τύχη της την πολιτική μας και κοινωνική μας συνείδηση. Οι γονείς ενός καλού φίλου μού εξηγούσαν τις προάλλες ότι κάπου μες στα χρόνια της κρίσης έβαλαν την τηλεόρασή τους σε ένα κουτί και την εγκατέλειψαν πλάι στα σκουπίδια-η διάθεσή τους βελτιώθηκε άμεσα, δεν δέχονταν καθημερινό εκφοβισμό από τα κανάλια. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι επιλέγουν μέχρι σήμερα άλλους τρόπους να ενημερωθούν και να ενεργοποιηθούν ως πολίτες και μέλη των κοινοτήτων τους. Τους θαύμασα απεριόριστα.
Στην συνέχεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη μνήμη μας. Ας χαλαρώσουμε κάποια στιγμή που θα έχουμε λίγο χρόνο. Ας σκεφτούμε τι θέλαμε, τι κάναμε για όσα θέλαμε, τι μας χαροποιούσε μέχρι πρόσφατα, γιατί απωλέσαμε τη σύνδεσή μας μαζί του. Μπορούμε να φέρουμε στο νου τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων, να θυμηθούμε τα σύκα που μας καθάριζε η γιαγιά. Αλήθεια, πόσον καιρό έχουμε να φάμε σύκα; Κάπως έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε να συναντιόμαστε πάλι με όσα μας κάνουν ευτυχισμένους. Μήπως τον τελευταίο καιρό δεν ακούμε μουσική; Μήπως τηλεφωνιόμαστε με τους δικούς μας μόνο για να γκρινιάξουμε;
Ας περάσουμε μια μέρα παρατηρώντας γύρω μας. Αλήθεια, προσέξαμε ποτέ το γιασεμί της απέναντι μάντρας; Μπορούμε να πάμε να το μυρίσουμε. Όχι, δεν είναι παλαβομάρες αυτά τα πράγματα. Παλαβομάρα είναι να λιμνάζουμε και να βαθαίνουμε όλο και πιο πολύ στις γκρίνιες και στην αρνητική μας διάθεση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ούτε λίγο υπεύθυνοι για την προσωπική μας γαλήνη. Τόπο στα glimmers: από τη μυρωδιά του σβέρκου του μωρού μας, μέχρι ένα ματσάκι λουλούδια από τη λαϊκή των 3 ευρώ είναι εκεί έξω κι εκεί γύρω και μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε και να εντάξουμε πιο ενεργά στην καθημερινότητά μας.
Με πληροφορίες και από loveandgrief.gr, Queen.gr
Κι αν δεν έχετε ξανακούσει τα glimmers (άκου λέξη!), είναι σχεδόν βέβαιο ότι τα triggers όλο και κάπου τα έχετε πετύχει. Είναι κι αυτή η ανθρώπινη ροπή μας να κρατάμε και να αναλύουμε περισσότερο τα αρνητικά από τα θετικά, τα δυσάρεστα από τα ευχάριστα… Στα ελληνικά, τα triggers θα μπορούσαν να αποδοθούν ως “πυροδοτήσεις”, ως πράγματα ικανά να μας αναζωπυρώσουν ένα παλιότερο τραύμα, μια απώλεια, ένα πένθος. Ένα ζευγάρι που φιλιέται παθιασμένα, τρεις μέρες μετά τον επίπονο χωρισμό μας. Μια εικόνα από ένα συγκεκριμένο μέρος, στο οποίο συνέβη κάτι δυσάρεστο. Και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Είναι ενδιαφέρον, αλλά και σημαντικό να εντοπίζουμε ποια είναι τα triggers μας, και με τι σχετίζονται, γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορούμε είτε να τα αποφύγουμε, είτε να τα φροντίσουμε, είτε να δουλέψουμε με αυτά και να ανακαλύψουμε περισσότερα για τον εαυτό μας. Στον αντίποδά τους, βρίσκονται τα glimmers. Κι αν τα triggers είναι μικρές ριπές σκοταδιού και άγχους, τα glimmers μοιάζουν με πεταλούδες, με αχτίδες φωτός, με μικρές ομορφιές.
Μπορεί να είναι το αίσθημα που μας αφήνει η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, το να βγούμε στο μπαλκόνι το πρωί, η πρώτη γουλιά καφέ της μέρας, η συνάντηση με την αγαπημένη μας φίλη που μένει μακριά μας και την βλέπουμε δυο φορές το χρόνο. Τα glimmers αποτίνουν φόρο τιμής σε κάτι που θα λέγαμε ”η επαναστατική δύναμη της ομορφιάς, της ίδιας της ζωής”. Κι αν εντοπίζουμε συνεχώς triggers, ίσως ήρθε η στιγμή να ανακαλύψουμε και να εξερευνήσουμε περισσότερο και τα glimmers μας. Κάποια, θα είναι μόνο για εμάς. Θα είναι οι δικές μας αχτίδες, οι προσωπικές μας πυγολαμπίδες μες στα καθημερινά σκοτάδια της ρουτίνας, της εργασιακής ζωής, των προσωπικών δυσκολιών.
Η επιλογή του να παραμένεις αισιόδοξος σε μία πραγματικότητα η οποία σε triggerάρει με τους πιο ύπουλους τρόπους, είναι μία πράξη επαναστατική που απαιτεί καθημερινή εξάσκηση. Βλέπεις, για να αντισταθείς στην κατάφορη ασχήμια, πρέπει να εκπαιδεύσεις το μυαλό και τις αισθήσεις σου, ώστε να διακρίνουν τις ανεπαίσθητες ομορφιές που σε περιβάλλουν, δηλαδή τα glimmers, την χαρά που ριζώνει, όπως τα όμορφα λουλουδάκια, στα πιο απίθανα μέρη.
Ο όρος glimmers καθιερώθηκε ως έννοια από τον νευροεπιστήμονα Stephen Porges το 1995 μέσα από το έργο του «Polyvagal Τheory», ενώ το 2018 συμπεριλήφθηκε στο βιβλίο «The Polyvagal Theory in Therapy: Engaging the Rhythm of Regulation» της κοινωνικής λειτουργού Deb Dana. Απέκτησε μεγάλη απήχηση τον Φεβρουάριο του 2022, μετά από ένα βίντεο που ανάρτησε η ψυχολόγος Justine Grosso στο TikTok, το οποίο συγκέντρωσε 100.000 προβολές. Σύμφωνα με την Dana, τα glimmers μας βοηθούν να ρυθμίσουμε με τέτοιον τρόπο το νευρικό μας σύστημα, ώστε να νιώθουμε πιο ανάλαφροι, διαυγείς και λιγότερο triggered.
Σε μία σύγχρονη εποχή που κυριαρχούν ο φόβος και η τοξικότητα (αλλά και η συνεχής, δίχως νόημα συχνά ανακύκλωση στις κουβέντες μας αυτών των αρνητικών εννοιών), δεν είναι να πέφτουμε και από τα σύννεφα που ο όρος glimmers έχει συγκεντρώσει συνολικά πάνω από 3,2 εκατομμύρια προβολές μόνο στο TikTok. Ποια όμως μπορεί να είναι τα δικά μας glimmers;
Ας διαχειριστούμε, για αρχή, την υπερπληροφόρηση-ας βάλουμε ένα στοπ στο πόσες αρνητικές ειδήσεις λαμβάνουμε καθημερινά. Και αυτό, όχι, επουδενί δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπουμε στην τύχη της την πολιτική μας και κοινωνική μας συνείδηση. Οι γονείς ενός καλού φίλου μού εξηγούσαν τις προάλλες ότι κάπου μες στα χρόνια της κρίσης έβαλαν την τηλεόρασή τους σε ένα κουτί και την εγκατέλειψαν πλάι στα σκουπίδια-η διάθεσή τους βελτιώθηκε άμεσα, δεν δέχονταν καθημερινό εκφοβισμό από τα κανάλια. Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι επιλέγουν μέχρι σήμερα άλλους τρόπους να ενημερωθούν και να ενεργοποιηθούν ως πολίτες και μέλη των κοινοτήτων τους. Τους θαύμασα απεριόριστα.
Στην συνέχεια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη μνήμη μας. Ας χαλαρώσουμε κάποια στιγμή που θα έχουμε λίγο χρόνο. Ας σκεφτούμε τι θέλαμε, τι κάναμε για όσα θέλαμε, τι μας χαροποιούσε μέχρι πρόσφατα, γιατί απωλέσαμε τη σύνδεσή μας μαζί του. Μπορούμε να φέρουμε στο νου τα καλοκαίρια των παιδικών χρόνων, να θυμηθούμε τα σύκα που μας καθάριζε η γιαγιά. Αλήθεια, πόσον καιρό έχουμε να φάμε σύκα; Κάπως έτσι μπορούμε να ξεκινήσουμε να συναντιόμαστε πάλι με όσα μας κάνουν ευτυχισμένους. Μήπως τον τελευταίο καιρό δεν ακούμε μουσική; Μήπως τηλεφωνιόμαστε με τους δικούς μας μόνο για να γκρινιάξουμε;
Ας περάσουμε μια μέρα παρατηρώντας γύρω μας. Αλήθεια, προσέξαμε ποτέ το γιασεμί της απέναντι μάντρας; Μπορούμε να πάμε να το μυρίσουμε. Όχι, δεν είναι παλαβομάρες αυτά τα πράγματα. Παλαβομάρα είναι να λιμνάζουμε και να βαθαίνουμε όλο και πιο πολύ στις γκρίνιες και στην αρνητική μας διάθεση που μας κάνει να πιστεύουμε ότι δεν είμαστε ούτε λίγο υπεύθυνοι για την προσωπική μας γαλήνη. Τόπο στα glimmers: από τη μυρωδιά του σβέρκου του μωρού μας, μέχρι ένα ματσάκι λουλούδια από τη λαϊκή των 3 ευρώ είναι εκεί έξω κι εκεί γύρω και μας περιμένουν να τα ανακαλύψουμε και να εντάξουμε πιο ενεργά στην καθημερινότητά μας.
Με πληροφορίες και από loveandgrief.gr, Queen.gr
