Πλωτά νησιά από καλάμια και μια φυσική πέργκολα που χρησιμεύει ως γέφυρα από ζωντανά δέντρα: είναι ξεκάθαρο εδώ και πολλούς αιώνες ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί ανά την υφήλιο είχαν βρει τον τρόπο να βρίσκουν λύσεις… φυσικά απέναντι στα προβλήματα που τους έβαζε στον δρόμο τους η ίδια η Φύση.
Υπάρχουν λοιπόν τεχνολογίες που έχουν αναπτύξει οι κοινότητες αυτές και που μπορούν να κάνουν τις σύγχρονες πόλεις πιο ανθεκτικές απέναντι στην κλιματική κρίση. Αυτό τουλάχιστον σκέφτηκε το design studio Buro Happold, το οποίο, στα πλαίσια της έκθεσης «Our Time on Earth» [Ο χρόνος μας πάνω στη Γη] στο Barbican Center στο Λονδίνο δημιούργησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο πρότζεκτ με τίτλο «Symbiocene», αναφέρει το εκτενές αφιέρωμα του ιστότοπου dezeen.
Αντλώντας έμπνευση από και σε συνεργασία με ιθαγενείς και αυτόχθονες πληθυσμούς, το studio παρουσίασε τρεις προτάσεις οι οποίες βασίζονται πάνω σε έναν σχεδιασμό βγαλμένο από τη φύση και ανεπτυγμένο από ισάριθμες κοινότητες αυτόχθονων από όλο τον κόσμο: τους War-Khasi στη βορειοανατολική Ινδία, τους Ma’dan στο νότιο Ιράκ και τους αγροτικούς συνεταιρισμούς Subak στο Μπάλι.
Το πρώτο concept είναι εμπνευσμένο από τα πλωτά νησιά από καλάμια των ιρακινών Ma’dan, οι οποίοι χτίζουν τα σπίτια τους πάνω σε βάλτους. Τα καλάμια δημιουργούν μια βάση κάτω από ελαφριές κατασκευές και σπίτια. Καθώς τα αποσυντίθενται, παγιδεύουν αέρα με αποτέλεσμα κάθε σπίτι να επιπλέει. Τα κτίρια αυτά μπορούν έπειτα να συνδεθούν με πιο σταθερές κατασκευές με πλωτές γέφυρες.
«Όταν τα καλάμια αποσυντίθενται, παγιδεύουν τον αέρα και έτσι δημιουργούν αυτές τις πλευστές φυσαλίδες, που σημαίνει ότι τα νησιά επιπλέουν. Και μετά μπορείτε να δημιουργήσετε σπίτια πάνω σε αυτά, μπορείτε μέχρι και να καλλιεργήσετε φρούτα και φυτά πάνω τους γιατί τα δημιουργούμενα στρώματα πάνω στα ήδη υπάρχοντα στρώματα των καλαμιών δημιουργούν ένα “νησάκι”. Και κάτω από τα “νησιά” αυτά, υπάρχουν αυτοί οι καταπληκτικοί βιολογικοί παράδεισοι που παρέχουν τον ιδανικό βιότοπο για μια υδάτινη ζωή», δήλωσε ο διευθυντής βιωσιμότητας του Buro Happold, Smith Mordak.
Το δεύτερο concept βασίζεται στην τεχνική δημιουργίας μιας φυσικής πέργκολας που χρησιμοποιούν οι War-Khasi για να φτιάξουν γέφυρες από ζωντανά δέντρα. Σκαλωσιές από μπαμπού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση πάνω στην οποία θα φυτευτούν δέντρα με εναέριες ρίζες, οι οποίες με την σειρά τους μπορούν να δημιουργήσουν πράσινες σκεπές που θα προστατεύουν τους περαστικούς από τις υψηλές θερμοκρασίες.
«Οι πόλεις σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν καλά ότι οι συμβατικές κατασκευές είναι πολύ προβληματικές όσον αφορά την κλιματική έκτακτη ανάγκη και αλλαγή», προσθέτει ο Mordak.
Η τελευταία πρόταση αφορά στην αποκέντρωση του συστήματος διαχείρισης νερού. Το concept βασίζεται σε μικρούς συνεταιρισμούς που θα αναλάβουν τη διαχείριση του νερού της γειτονιάς τους, όπως οι αγροτικοί συνεταιρισμοί Subak. Η ιδέα είναι ότι «αν είσαι μέρος του συστήματος, παύεις να το βλέπεις σαν κάτι αφηρημένο και καταναλώνεις κι εσύ υπεύθυνα την ποσότητα που σου αναλογεί».
«Έχουμε λύσεις, αλλά συνήθως ψάχνουμε σε λάθος μέρη. Εάν συνεργαστούμε με αυτόχθονες κοινότητες που αναπτύσσουν πρακτικές και τεχνολογίες που σέβονται τον τρόπο λειτουργίας των οικοσυστημάτων τους για αιώνες ολόκληρους, τότε μπορούμε να έχουμε ένα σωστό και βιώσιμο όραμα για το έτος 2040», καταλήγει με νόημα ο Mordak.
Πλωτά νησιά από καλάμια και μια φυσική πέργκολα που χρησιμεύει ως γέφυρα από ζωντανά δέντρα: είναι ξεκάθαρο εδώ και πολλούς αιώνες ότι οι αυτόχθονες πληθυσμοί ανά την υφήλιο είχαν βρει τον τρόπο να βρίσκουν λύσεις… φυσικά απέναντι στα προβλήματα που τους έβαζε στον δρόμο τους η ίδια η Φύση.
Υπάρχουν λοιπόν τεχνολογίες που έχουν αναπτύξει οι κοινότητες αυτές και που μπορούν να κάνουν τις σύγχρονες πόλεις πιο ανθεκτικές απέναντι στην κλιματική κρίση. Αυτό τουλάχιστον σκέφτηκε το design studio Buro Happold, το οποίο, στα πλαίσια της έκθεσης «Our Time on Earth» [Ο χρόνος μας πάνω στη Γη] στο Barbican Center στο Λονδίνο δημιούργησε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο πρότζεκτ με τίτλο «Symbiocene», αναφέρει το εκτενές αφιέρωμα του ιστότοπου dezeen.
Αντλώντας έμπνευση από και σε συνεργασία με ιθαγενείς και αυτόχθονες πληθυσμούς, το studio παρουσίασε τρεις προτάσεις οι οποίες βασίζονται πάνω σε έναν σχεδιασμό βγαλμένο από τη φύση και ανεπτυγμένο από ισάριθμες κοινότητες αυτόχθονων από όλο τον κόσμο: τους War-Khasi στη βορειοανατολική Ινδία, τους Ma’dan στο νότιο Ιράκ και τους αγροτικούς συνεταιρισμούς Subak στο Μπάλι.
Το πρώτο concept είναι εμπνευσμένο από τα πλωτά νησιά από καλάμια των ιρακινών Ma’dan, οι οποίοι χτίζουν τα σπίτια τους πάνω σε βάλτους. Τα καλάμια δημιουργούν μια βάση κάτω από ελαφριές κατασκευές και σπίτια. Καθώς τα αποσυντίθενται, παγιδεύουν αέρα με αποτέλεσμα κάθε σπίτι να επιπλέει. Τα κτίρια αυτά μπορούν έπειτα να συνδεθούν με πιο σταθερές κατασκευές με πλωτές γέφυρες.
«Όταν τα καλάμια αποσυντίθενται, παγιδεύουν τον αέρα και έτσι δημιουργούν αυτές τις πλευστές φυσαλίδες, που σημαίνει ότι τα νησιά επιπλέουν. Και μετά μπορείτε να δημιουργήσετε σπίτια πάνω σε αυτά, μπορείτε μέχρι και να καλλιεργήσετε φρούτα και φυτά πάνω τους γιατί τα δημιουργούμενα στρώματα πάνω στα ήδη υπάρχοντα στρώματα των καλαμιών δημιουργούν ένα “νησάκι”. Και κάτω από τα “νησιά” αυτά, υπάρχουν αυτοί οι καταπληκτικοί βιολογικοί παράδεισοι που παρέχουν τον ιδανικό βιότοπο για μια υδάτινη ζωή», δήλωσε ο διευθυντής βιωσιμότητας του Buro Happold, Smith Mordak.
Το δεύτερο concept βασίζεται στην τεχνική δημιουργίας μιας φυσικής πέργκολας που χρησιμοποιούν οι War-Khasi για να φτιάξουν γέφυρες από ζωντανά δέντρα. Σκαλωσιές από μπαμπού μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση πάνω στην οποία θα φυτευτούν δέντρα με εναέριες ρίζες, οι οποίες με την σειρά τους μπορούν να δημιουργήσουν πράσινες σκεπές που θα προστατεύουν τους περαστικούς από τις υψηλές θερμοκρασίες.
«Οι πόλεις σε όλο τον κόσμο γνωρίζουν καλά ότι οι συμβατικές κατασκευές είναι πολύ προβληματικές όσον αφορά την κλιματική έκτακτη ανάγκη και αλλαγή», προσθέτει ο Mordak.
Η τελευταία πρόταση αφορά στην αποκέντρωση του συστήματος διαχείρισης νερού. Το concept βασίζεται σε μικρούς συνεταιρισμούς που θα αναλάβουν τη διαχείριση του νερού της γειτονιάς τους, όπως οι αγροτικοί συνεταιρισμοί Subak. Η ιδέα είναι ότι «αν είσαι μέρος του συστήματος, παύεις να το βλέπεις σαν κάτι αφηρημένο και καταναλώνεις κι εσύ υπεύθυνα την ποσότητα που σου αναλογεί».
«Έχουμε λύσεις, αλλά συνήθως ψάχνουμε σε λάθος μέρη. Εάν συνεργαστούμε με αυτόχθονες κοινότητες που αναπτύσσουν πρακτικές και τεχνολογίες που σέβονται τον τρόπο λειτουργίας των οικοσυστημάτων τους για αιώνες ολόκληρους, τότε μπορούμε να έχουμε ένα σωστό και βιώσιμο όραμα για το έτος 2040», καταλήγει με νόημα ο Mordak.
