Πέρασε μία εβδομάδα από τη βομβιστική επίθεση που οδήγησε στον θάνατο της 29χρονης Ντάρια Ντούγκινα, κόρης του Αλεξάντρ (αρθρογράφος από το 1990 στην εφημερίδα Den). Στόχος σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο πατέρας που φέρεται τελευταία στιγμή να επιβιβάστηκε σε άλλο όχημα. Αρκετά διεθνή Μέσα διείσδυσαν σε λεπτομέρειες που αφορούν το προφίλ του κι οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι τον θεωρούν “εγκέφαλο” της στρατηγικής του Πούτιν και φτάνουν στο σημείο να του αποδίδουν το προσωνύμιο “Ρασπούτιν”, άλλοι πάλι υποβαθμίζουν τον ρόλο του και εκτιμούν πως η απήχησή του είναι περιορισμένη. Η αλήθεια πιθανότατα βρίσκεται κάπου στην μέση.

Η ακροδεξιά του δράση και οι επαφές του με εθνικιστικές οργανώσεις από την Ευρώπη μέχρι την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι γνωστή εδώ κι αρκετά χρόνια. Η φιλοσοφία του απέναντι στη Δύση και τον πολιτισμό της έχει εκφραστεί ποικιλοτρόπως. Σταθμό για το έργο του θεωρείται πως αποτελεί ένα βιβλίο του 1997, “Τα θεμέλια της γεωπολιτικής: Το γεωπολιτικό μέλλον της Ρωσίας”. Εκεί διατυπώνει ξεκάθαρα τη θεωρία του για τον παρεμβατισμό των Αμερικανών στην Ευρασία και υποδεικνύει τον ρόλο που πρέπει να αναλάβει η Ρωσία για να “αποκαταστήσει” την τάξη. Μάλιστα μέσα από κείμενά του φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι υπέρμαχος της εισβολής στην Ουκρανία.

Υπό την επιρροή του βρίσκεται ο ιστότοπος Geopolitica. Ένας ακόμα καλοστημένος μηχανισμός προπαγάνδας που τονώνει το εθνικό στοιχείο και προκαλεί τριγμούς στον υπόλοιπο κόσμο με την “υποχθόνια” δράση του. Από τη δράση του δε λείπουν οι αναφορές στον Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία, που όπως έχουμε δει από την ιστορία, αποτελεί συχνά μοχλό συσπείρωσης και ταυτόχρονα χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Το αφήγημά του χρησιμοποιεί τέσσερα επίθετα, “νέα, αιώνια, αληθινή, βαθιά Ρωσία”. Το καθένα έχει τη σημασία του. Μία νέα τάξη πραγμάτων, που θα κουβαλά στοιχεία της ιστορίας, θα βασίζεται σε μία “υποκειμενική” πραγματικότητα που έχει ορίσει ο ίδιος στο μυαλό του και θα έχει μεγάλη έκταση από την Ευρώπη μέχρι τα βάθη της Ασίας.

Το τελευταίο διάστημα καλούσε σε κάθε ευκαιρία από δημόσιο βήμα και τον λογαριασμό του στο Telegram σε κλιμάκωση της έντασης και τελική επίθεση γράφοντας χαρακτηριστικά πως έρχεται … “μία ρωσική ώρα. Ανελέητα”. Kάπως έτσι βρέθηκε στο στόχαστρο και φτάσαμε στην ανατίναξη του αυτοκινήτου του. Οι εικασίες σχετικά με τους ηθικούς αυτουργούς της επίθεσης δίνουν και παίρνουν. Κατηγορήθηκαν φυσικά οι μυστικές υπηρεσίες της Ουκρανίας, ενώ θεωρείται πως υπήρξε ανάμιξη και της Εσθονίας με φυγάδευση του δράστη. Φυσικά τίποτα από τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνεται στην πράξη, ούτε έχει υπάρξει ανάληψη ευθύνης του χτυπήματος.

Σχετικά με την Ντάρια, ήταν μία κοπέλα που είχε αφουγκραστεί πλήρως τις ιδέες του Αλεξάντερ. Εργαζόταν ως δημοσιογράφος κι είχε ενστερνιστεί ακραίες θέσεις. Σε δημοσιεύματα παρομοιάζεται με την Μαρίν Λεπέν κι ίσως έναν τέτοιον ρόλο ονειρευόταν για τη θυγατέρα του ο πατέρας. Ο υπερεθνικιστής “φιλόσοφος” μοιραία καταδίκασε ένα από τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα. Ο κύκλος του αίματος συνεχίζεται. Μία ατέρμονη σύγκρουση λαμβάνει χώρα με απώτερο στόχο τον έλεγχο της περιοχής. Ο Ντούγκιν νιώθει πως η ιστορία ήρθε η στιγμή να τον δικαιώσει.

Δεν έπαψε στιγμή να υιοθετεί το μοτίβο “να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε, να σκοτώσουμε τους Ουκρανούς” που διατυπώθηκε ανοιχτά το 2014 (εποχή που προσαρτήθηκε η Κριμαία). Ήταν αποφασισμένος τυφλωμένος από τον φανατισμό να μην κάνει βήμα πίσω. Επανήλθε μετά τη δολοφονία της κόρης του και είπε πως “οι καρδιές μας λαχταρούν κάτι περισσότερο από εκδίκηση”. Αμετανόητος. Δεν μπορεί να πάρει μάθημα από την τυφλή βία που σκοτώνει καθημερινά αμάχους. Έχει χαράξει την πορεία του στη ζωή και μοναδικός τρόπος να λυτρωθεί από τα αδιέξοδά του θα είναι ο δικός του… θάνατος.