Από την πρώτη στιγμή που η Jennifer Lopez έγινε γνωστή όταν πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Selena» και ξεκίνησε να ηχογραφεί τα τραγούδια της σε μεγάλα στούντιο, δεχόταν κριτική για το σώμα και το αμφιλεγόμενο, για πολλούς, ταλέντο της.
Έπρεπε συνεχώς να αποδεικνύει την αξία της γιατί πολύ απλά κάτι δεν ήταν ποτέ αρκετό. Την πετούσαν- και συνεχίζουν ακόμα και μετά από τόσα χρόνια- στην κανιβαλίστικη αρένα των media χωρίς κανένα φιλτράρισμα στους σκληρούς χαρακτηρισμούς για τη Λατίνα που είχε το θράσος(!) να γίνει σταρ και να προβάλει τις καμπύλες της. Λες και τους κλέβει τη θέση στην ουρά σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Τη στιγμή που κάποιος την ανέβαζε στα ψηλά είτε γιατί έπαιξε σε κάποια καλή ταινία είτε επειδή ένα άλμπουμ της, άρεσε, ένας άλλος θα γείωνε τα πάντα σχολιάζοντας τους γοφούς και τους συντρόφους της.
Η JLo παρόλο που έχει ασπίδα τον δυναμισμό τον αυθεντικό τσαμπουκά της, έχει κρυμένη μια ευάλωτη πλευρα που την βγάζει στην επιφάνεια σε ελάχιστες δόσεις. Δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να «κιτρινίσει» τον εαυτό της και να γίνει κάποια άλλη ώστε να κερδίσει τον σεβασμό όσων την υποτιμούσαν με τις ναι-μεν-αλλά καραμέλες. Ήρθε από το block για να χορέψει, να παίξει στον κινηματογράφο και να πει τα τραγούδια που γουστάρει. Έκανε διπλή προσπάθεια για να μπει στις mainstream καλλιτεχνικές λίστες με τον δικό της τρόπο, να εξαφανίσει τα στερεότυπα για τις Λατίνες και να ταξιδέψει σε σκηνές όλου του κόσμου ανεξαρτήτως μεγέθους. Όλα αυτά σε παράλληλες διαδρομές με καμία διάθεση να μπει σε κατηγορίες και στενά κουτάκια.
Σίγουρα αυτό που δεν μπορεί να της προσάψει κάποιος από αυτούς που την περιμένουν στη γωνία για να πεταχτούν να βάλουν τρικλοποδιές, είναι πως δεν έχει δουλέψει πολύ για να καταφέρει όσα ήθελε. Έκανε διπλή προσπάθεια σε όλα και ακόμα και αν δεν βάζουμε το όνομα της στα χρυσά ονόματα της pop μαρκίζας ή σε περίοπτη θέση στο κινηματογραφικού πάνθεον, την παραδεχόμαστε για το πείσμα και την αλήθεια της. Και φυσικά, το καλύτερο απ’ όλα είναι πως τη σέβονται άνθρωποι που σίγουρα δεν φάνταζόνταν και η ίδια πως θα τους επηρέαζε.
«Δεν έχει ιδέα πώς μπορεί να εμπνεύσει τυχαία ανθρώπους απλά κάνοντας τη δουλειά της. Αν κάποιος ενέπνευσε αυτή τη σειρά με τρόπο, τον οποίο δεν γνωρίζει, αυτή είναι η Jlo. Δεν γνωρίζω πού βρίσκεται, αλλά αποφάσισα ότι το αγαπημένο τραγούδι του ιερέα είναι το Jenny from the Block και αυτό αποκάλυψε έναν ολόκληρο χαρακτήρα για μένα. Είναι πραγματικά αυθεντική, σε ευχαριστώ Jlo», είχε πει για εκείνη η ιδιοφυία Phoebe Waller Bridge για τον χαρακτήρα του Andrew Scott στο αγαπημένο Fleabag.
Πέρσι, έκλεισε τα 50 και ήταν σαν πάτησε ένα μεγάλο restart. Ξαφνικά, άρχισαν να τη σέβονται περισσότερο, να της δίνουν credits για πολλά πρότζεκτ που έχουν το όνομα της, τα εξώφυλλα των περιοδικών τη ζητούσαν συνεχώς και τα κορίτσια, της αναγνωρίσαμε (ξανά) τo θάρρος να υπερασπίζεται όσο ποτέ το σώμα και τις επιλογές της. Έγινε παραγωγός και πρωταγωνίστησε στο Hustlers κάνοντας του πάντες να τη χειροκροτήσουν για την ερμηνεία και το αδιανόητο 10λεπτο pole dancing, το Super Bowl, τη διάλεξε μαζί με τη Shakira, που αποδείχθηκε εντελώς ατυχής επιλογή, για το περιβόητο μισάωρο του και άρχισε να παίρνει θέση πιο ενεργά για σημαντικά ζητήματα σχετικά με τα δικαιώματα των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ+ κονότητας.
To ντοκιμαντέρ του Netflix, Halftime επικεντρώνεται σ’ αυτή τη χρονική περίοδο που ήταν υποψήφια για αρκετά βραβεία -κάποια από τα οποία τα κέρδισε- λόγω του Hustlers περιμένοντας μια οσκαρική υποψηφιότητα που δεν ήρθε ποτέ, έκανε πρόβες για το τεράστιο σόου της στο Super Bowl με πολλά εμπόδια και αψυχολόγητες αλλαγές από τους διοργανωτές και προετοιμαζόταν για την εμφάνιση της στην ορκομωσία του Joe Biden, όπου τραγούδησε τα This Land is Your Land και America The Beautiful.
Ξεσπάει, αφήνει την τρωτή της πλευρά να ξεγυμνωθεί, μιλάει για τη συγκινητική σχέση με την κόρη της και την προβληματική επικοινωνία με τη μητέρα της που δεν την αποδέχεται πλήρως και έχει τον 360° έλεγχο κάθε perfomance της. Αποδεικνύει πως είναι πιο γήινη μεγάλη σταρ, έχει σωστή κρίση και με μία ανεπιτήδευτη αμεσότητα, σε εμπνέει να μην παρατάς τίποτα όσο και αν το πάτωμα έχει άλλη γνώμη. Κι όλα αυτά δεν τα αναφέρουν για να τη λυπηθείς και να της δώσεις μια ευκαιρία αλλά για να συνειδητοποιήσεις πως έχουμε περάσει σε μία πάρα πολύ αγρια εποχή για τις γυναίκες, που πρέπει να απολογούμαστε για την θηλυκότητα μας, τους πολλαπλούς ρόλους και την ικανότητα να να επιβιώνουμε από την τοξικότητα του ιντερνετικού και όχι μόνο μελανιού.
Και επειδή σε τέτοια ντοκιμαντέρ, προφανώς και είναι πολύ εύκολο να γίνει μια γραφική επίκληση στο συναίσθημα, εδώ ευτυχώς έχει αποφύγει να ξεχειλώσει κάθε κλισεδούρα, το coolness της βγαίνει αυθόρμητα, και ακολουθεί το παράδειγμα των Homecoming της Beyonce και του Gaga: Five Foot Two.
Χωρίς πολλές αναλύσεις και κατατάξεις σε εμπορικά και ποιοτικά είδη, let’s get loud λοιπόν.
