Πρόσφατα στο κομμωτήριο, λέγαμε για όλα τα γελοία κουρέματα που κάναμε όταν ήμασταν στις τάξεις του γυμνασίου και τώρα, θέλουμε να εξαφανίσουμε τις φωτογραφίες σε κλειδωμένα για πάντα συρτάρια.

Οι λεγόμενοι millenials θυμηθήκαμε όλες αυτές τις φαεινές ιδέες που είχαμε για να γίνουν τα μαλλιά μας πίνακες του Πικάσο με διαφορετικά μήκη και πλάτη σε όλες τις πλευρές. Και φυσικά πόσο θέλαμε με όλους αυτούς τους πειραματισμούς της μοντέρνας τέχνης να εντυπωσιάσουμε εκείνα τα αγόρια και τα κορίτσια που μας μαγνήτιζαν πάνω τους και όταν υπήρχε αμοιβαία σύγκρουση, προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πάντα για να μην εξαφανιστούν τα ροζ σύννεφα από πάνω.

Είναι αυτές οι ηλικίες που όλα τα μεγεθύνεις, οι έρωτες γίνονται το επίκεντρο του κόσμου σου και κάθε συναισθηματικό σκαμπανέβασμα είναι βαρύ oscarικό δράμα. Κάτι που μαρτυρούν δοκίμια σε προσωπικά ημερολόγια με μυρωδιές λεβάντας και σημειώσεις σε σταραπατσαρισμένα σχολικά βιβλία όταν συνέβαιναν ενδοεπικοινωνίες στις τάξεις. Βέβαια αρκετές φορές, οι εφηβικές καψούρες μάς έμεναν απωθημένα. Γιατί είτε δεν τολμούσαμε να πούμε πώς νιώθουμε για να μη ρεζιλευτούμε είτε νομίζαμε πως δεν είχαμε το ίδιο ποσοστό coolness.

Κι επειδή δεν έχουν αλλάξει και πολλά απο τότε, επαναφέραμε εκείνες τις στιγμές που συμμαχούσαμε με τους ΛΟΑΤΚΙ+ φίλους και φίλες που προσπαθούσαν να αντικρούσουν την αγριότητα του bullying και της κατακραυγής κάποιων συμμαθητών- ευγενική παραχώρηση της οικογενειακής τους ανατροφής. Ήμασταν εκεί στη διπλή τους προσπάθεια να κάνουν τα διαλείμματα στα προαύλια μια πιο ανώδυνη διαδικασία και στις εξομολογήσεις τους για το συναισθηματικό τους beat, που άλλαζε συνεχώς ταχύτητες και ρυθμό χωρίς να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε κολλήσει με αριστουργηματικές σειρές που έχουν βάλει την καθημερινότητα των σύγχρονων εφήβων κάτω από τους μαγνητικούς τομογράφους και εξετάζουν την ψυχοσύνθεση τους από την πρώτη έως την τελευταία ίντσα. Οι παρέες στο σπαρακτικό Euphoria,  στο απελευθερωτικό Sex Education, στο φορτισμένο The End of the Fucking World και στο αναποδογυρισμένο Stranger Things είναι σε μία διαρκή μάχη με τα σκοτάδια τους, τον εαυτό τους, τον ακατανόητο πόνο και την σκληρότητα της ενηλικίωσης σε όλο της το μεγαλείο.
Σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα βγαίνουν νικητές και χαμένοι ταυτόχρονα, τους προλαβαίνει η ζωή στην επόμενη γωνία για να τους ρίξει από τα ποδήλατα και να τους σηκώσει μαθάινοντας από τα τραύματα τους και ο κόσμος του σεξ είναι δεν έχει πολύ χώρο για αθωότητα γιατί έχει απλωθεί τριγύρω η εκτόνωση, η revenge επίθεση και η επίτευξη ενός σκορ.

Το«Heartstopper» στο Netflix είναι μια επαναστατική όαση τρυφερότητας σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα που έχει περικυκλώσει τις τσακισμένες καρδιές όλων ανευ ηλικίας. Βασισμένο στο graphic novel της Alice Oseman, έχει ως βασικούς ήρωες δύο μαθητές, τον Charlie και τον Nick, οι οποίοι γίνονται φίλοι και στη συνέχεια, ζευγάρι ύστερα από μία συγκατοίκηση που τους επέβαλε ένας δάσκαλος στο ίδιο θρανίο. Και ενώ προέρχονται από τελειώς διαφορετικούς κόσμους, ανακαλύπτουν πως ουσιαστικά ανήκουν στον ίδιο.
Ο πρώτος βιώνει όλες τις συνέπειες του coming out, είναι μέλος μιας τετράδας, που ευτυχώς τον καταλαβαίνουν απόλυτα, και η μουσική βρίσκεται πάντα στα ακουστικά και τις ντραμίστικες μπαγκέτες τους ως σωματοφύλακας του. Ο δεύτερος, μεγάλος σταρ της σχολικής ομάδας ράγκμπι, κυκλοφορεί σε ένα περιβάλλον ατελείωτης ματσίλας και τζάμπα μαγκιάς που εξαπλώνεται κι εκτός γηπέδου για να μειώνει οποιονδήποτε δείξει αδυναμία.

Ανάμεσα σε δύο σχολεία που έχουν χωριστεί σε αρρένων και θηλέων, οι δυο τους ανακαλύπτουν συνεχώς τι είναι όλες αυτές οι ξαφνικές αντιδράσεις του σώματος τους όταν οι ενδορφίνες απογειώνονται και τα μέσα τους αλλάζουν θέσεις χωρίς να βλέπουν μπροστά τους σαν συγκρουόμενα αμάξια σε κάποιο λούνα παρκ, μόλις βλέπουν ο ένας τον άλλον. Η ιστορία τους κινείται παράλληλα με εκείνες των straight, gay, bisexual, transgender φίλων τους που είναι επίσης στα πρώτα στάδια συνειδητοποίησης της ταυτότητας και του προσανατολισμού τους και όλοι μαζί, ορμούν πάνω στην όχι και τόσο φιλόξενη ζωή πατώντας συχνά φρένο στις επιθυμίες τους.

Από το πρώτο επεισόδιο, έπαιζε συνέχεια στο κεφάλι το αγαπημένο μου κομμάτι από τους Blur, το «Tender»,  παρόλο που δεν ακούγεται πουθενά στη σειρά. Αλλά κάθε φορά που οι πρωταγωνιστές ηλεκτρίζονται από ένα βλέμμα και τραντάζονται ολόκληροι από ένα άγγιγμα, σε μια νοητή κερκίδα τραγουδάμε όλοι Come on come on come on Get through it come on love’s the greatest thing και τους αγκαλιάζουμε για να μην τους πετύχει καμία αδέσποτη σφαίρα ρεαλισμού. Ακόμα και τα γραφιστικά που τους περικυκλώνουν όταν ερωτεύονται, έχουν βγει από παιδικές ζωγραφιές χωρίς να σημαίνει πως το σενάριο αναπαύεται σε χαρούμενα τέλη παραμυθιών. Όλοι πέφτουν στα πατώματα, κλαίνε μέσα σε αγκαλιές αλλά αντιμετωπίζουν ό,τι τους συμβαίνει με μία ακατέργαστη γενναιότητα και το θάρρος της ηλικίας που δεν έχει ακόμα το 2 μπροστά της.
Σε ένα καθόλου επιφανειακό storytelling, οι συζητήσεις των παιδιών για τις σχέσεις και την ιερή φιλία, η εισβολή των social media στα κινητά τους, η έκθεση σ’ ένα σχολικό περιβάλλον που όλοι φορούν τις ίδιες στολές και οι υποστηρικτικοί ενήλικες συγγενείς και δάσκαλοι, μπαίνουν στην ίδια σειρά και ισορροπούν με έναν απλό και ανθρώπινο τρόπο επικοινωνίας. Και δικαίως, το έχουν αγαπήσει όλοι από την πρώτη μέρα προβολής.

Το«Heartstopper», σου δίνει ένα ωραιότατο χαστούκι για να σε ξεκουνήσει από το όποιο συναισθηματικό τέλμα και σε συγκινεί πολύ γιατί δεν κρίνονται όλα από το ανελέητο ντέρμπι κυριαρχίας του σεξ που έχει απλώσει υποννοούμενα και λογοπαίγνια ακόμα και στις καλημέρες μας. Υπάρχει μια ολόκληρη ξεχασμένη ζωή σε εκείνη την αθωότητα που έχει φάει πόρτα από τα newsfeeds επειδή δεν είναι πια της μόδας και κάποτε μας έκανε ευτυχισμένους. 

Είναι εκεί που κρυβόταν η χαρά και η θλίψη του υπέροχου Elio από το «Call me by your name», σ’ εμάς όταν τρέχαμε στους διαδρόμους και στα πούλμαν τις εκδρομής ψάχνοντας να βρούμε που είναι ο δεύτερος πόλος του μαγνήτη και τραγουδώντας τον κατάλληλο στίχο που έλεγε καλύτερα όσα αισθανόμασταν. Όταν μας κοιτούσαν παράξενα, όπως λέει @pansofia οι άλλοι σαν να κάναμε κάτι που δεν έπρεπε ενώ απλά δείχναμε την ευαισθησία μας.

Και όταν μπαίνει παρελθοντικός χρόνος σε όλα αυτά, κάτι έχουμε κάνει πολύ λάθος.