«Σε όλα η μιζέρια κυβερνά αλλά το θέατρο τα κάνει όλα μαγικά». Το 1928, ο Nikolai Erdman γράφει τη μαύρη κωμωδία Αυτόχειρ!  για έναν άνδρα της εργατικής τάξης με το όνομα Σεμιόν Σεμιόνοβιτς Ποντσεκάλνικοφ, που δεν αντέχει άλλο να ζει δυστυχισμένος και παίρνει την απόφαση να αυτοκτονήσει. Όλο αυτό το διάστημα που προσπαθεί να το πραγματοποιήσει, έχει κάποιες σουρεαλιστικές επισκέψεις από προσωπικότητες της διανόησης, των τεχνών, του εμπορίου, της πολιτικής, της εκκλησίας, οι οποίοι προσπαθούν να τον πείσουν να το κάνει ώστε να εκμεταλευτούν τη θυσία του ήρωα τους για δικό τους όφελος. Ουσιαστικά δηλαδή δεν ενδιαφέρεται κανείς για το δράμα του. Αυτό που ονειρεύονται είναι πώς θα το κάνουν δικό τους βάζοντας απο πάνω τις γνωστές σάλτσες του δακρύβρεχτου λαϊκισμού και της παραπληροφόρησης ώστε να μεγαλουργήσουν. Κανιβαλίζουν τα πάντα με ένα γκροτέσκο περιτύλιγμα γεμάτο κονφετί για να βγάλουν χρήματα.

Αν κάτι σου θυμίζει, ναι δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε.

Πέμπτη βράδυ στην Πανεπιστημίου ήμασταν χωρισμένοι σε δύο πλευρές. Ένα μικρό χωριό θεατών περικύκλωσε τον κινηματογράφο Ιντεάλ για μια μεγάλη πρεμιέρα και άλλο ένα, συγκεντρώθηκε λίγα μέτρα πιο κάτω, έξω από το Rex για έναν  Αυτόχειρα που είχε αφήσει ελάχιστες θέσεις άδειες. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου, γλεντάει τη ζωή όπως της αξίζει και τα 110 λεπτά της φεύγουν από τα ρολόγια χωρίς να το καταλάβεις. Επειδή όπως λέει ο Σεμιόν, όταν μαζευόμαστε για να λέμε πόσο δύσκολη είναι η ζωή, γίνεται πιο εύκολη, αυτό ακριβώς συμβαίνει ενώ παρακολουθείς αυτή την ιστορία. Νιώθεις πως ό,τι ζούμε εκτός πλατείας, έχει μεταφερθεί πάνω στη σκηνή με τα κουστούμια μιας άλλης εποχής κάπως παραμορφωμένα και με μικρές ψυχεδελικές δόσεις ματαιοδοξίας.

Εδώ, όλοι έχουν μια μεγάλη ανάγκη να αποθεώσουν την ατέλειωτη λαγνεία μας του να ασχολείσαι συνέχεια με τραγικές ειδήσεις και να τρέφεσαι από τον πόνο άγνωστων και γνωστών ανθρώπων. Κι αυτό φυσικά, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Ανακυκλώνεται και συνεχίζεται στον αιώνα τον άπαντα. «Εκείνος που μέχρι τώρα δεν είχε εξουσία πάνω σε τίποτα, θα γίνει πρωταγωνιστής και θα βρεθεί με όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του» αναφέρει εύστοχα ο Παπαγεωργίου, ο οποίος απογείωσε έναν θίασο με μια τεράστια ορμή και ζωντάνια φτιάχνοντας μια γιορτή με υπόγειο χιούμορ, απενεχοποιημένη τρέλα και κανένα όριο στο σκηνικό σύμπαν (Πάρις Μέξης).

Από το πρώτο λεπτό έως το τελευταίο σκοτάδι, αισθάνεσαι σαν να έχεις ανέβει στο άχρονο τρένο ενός λούνα παρκ με ιδιοκτήτες τον Emir Kusturica και τον Terry Gilliam. Κι αυτή ακριβώς η τόσο γοητευτική παραδοξότητα ενός τέτοιου διδύμου, χαρακτηρίζει τη συγκεκριμένη, ξέφρενη και ταυτόχρονα σκοτεινή παράσταση που δεν χάνει ποτέ τον ρυθμό και την ουσία της.

Ακολουθεί ρεκόρ των περισσότερων tags σε μία πρόταση. Οι Μανώλης Μαυροματάκης, Αγορίτσα Οικονόμου, Ναταλία Τσαλίκη, Μάκης Παπαδημητρίου, Βάσω Καβαλιεράτου, Νίκος Καρδώνης, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Χρήστος Πούλος-Ρένεσης, Κώστας Μπερικόπουλος, Άγγελος Μπούρας, Λυδία Τζανουδάκη, Φανή Παρλή, Νικόλας Ντούρος μαζί με την σπαρταριστή ομάδα των μουσικών (Γιώργος Δούσος, Αλέξανδρος Δανδουλάκης, Δημήτρης Κλωνής, Βασίλης Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Τίγκας), που παίζουν live, σε παίρνουν από το χέρι και σου δίνουν τις απαντήσεις που θες πριν καν ρωτήσεις τίποτα.

Είναι όλοι τους πρωταγωνιστές -όσες ατάκες κι αν έχουν- και δεν φοβούνται να τσαλακωθούν για να μας υπενθυμίσουν πως όσο άσχημη και αν είναι η ζωή πολλές φορές, είναι ωραία. Όχι όμως με κοελικά τσιτάτα και φόντο ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα. Αλλά αφήνοντας τις πόρτες ανοιχτές και τους τοίχους, γυμνούς.
Μια εύπλαστη πραγματικότητα που πολλοί μπορούν να τη φτιάξουν όπως θέλουν και λίγοι καταλαβαίνουν την αλήθεια της. 

Εκείνοι που έφυγαν από το Ιντεάλ, δεν ξέρω τι εικόνες κράτησαν. Εμείς του Rex, χειροκροτούσαμε αυτή την bittersweet συμφωνία μέχρι να φτάσουμε στο μετρό για το δρόμο του γυρισμού.

❈ INFO ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΟΥ
Θέατρο Rex – Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη, Ομόνοια 48
Τετάρτη & Κυριακή: 19:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21:00
Τηλ κρατήσεων: 210 7001468

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News