❀
!!! – Let It Be Blue (Warp)
Μετά από δύο και βάλε δεκαετίες οι πιο αξιόπιστοι προβοκάτορες του χορευτικού punk συνεχίζουν να παραμένουν απρόβλεπτοι. Το ένατο full-length του γκρουπ ξεκινάει με το “Normal People”, μια πανέμορφη ακουστική μπαλάντα, για να περάσει στο άρρωστο house του “A Little Bit (More)” και να ευθυγραμμιστεί πλέον σε μια χαρούμενα ενεργητική τροχιά, παρόμοια με αυτή που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τους !!!. Mόνο που αυτό το νέο τους άλμπουμ προαναγγέλει τον εαυτό του ως έναν δίσκο φτιαγμένο πάνω σε ένα σύννεφο, μέσα σε έναν υπολογιστή, κομμένο και ραμμένο από τους περιορισμούς της ανταλλαγής ψηφιακών αρχείων και στιγματισμένο από την έλλειψη αυθορμητισμού της μπάντας στο στούντιο. Δύσκολο, λοιπόν, να αποφευχθούν οι μέτριες ανέμπνευστες στιγμές, ή τουλάχιστον εκείνες που μπορεί να ακουστούν γλυκίτατα (και βαρετά) στοχευμένες για τα αυτιά μιας Gen Z που (μουσικά) δεν ξέρει τι της γίνεται. Και ενώ με αυτήν την κυκλοφορία μπορεί να ανοίξει (και να κλείσει) το κεφάλαιο «Που στο διάολο χάθηκε η πρωτοπορία της Warp;» αρκούμαστε και ξεχωρίζουμε τα “Storm Around the World”, “Crazy Talk” και το όμορφο κλείσιμο του “This Is Pop 2”, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε μαζί τους ότι προσπάθησαν αρκετά για να φτιάξουν ένα πλήρες pop άλμπουμ.
Horsegirl – Versions of Modern Performance (Matador)
Tρία κορίτσια από το Σικάγο, οι Horsegirl, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους στη Matador. Η Penelope Lowenstein (κιθάρα, φωνητικά), η Nora Cheng (κιθάρα, φωνητικά) και η Gigi Reece (ντραμς) – οι τρεις φίλες που απαρτίζουν τους Horsegirl – κάνουν τα πάντα συλλογικά, από το γράψιμο των τραγουδιών, την ανταλλαγή καθηκόντων στα φωνητικά, την ανταλλαγή οργάνων στις ηχογραφήσεις μέχρι τον σχεδιασμό του ήχου και της οπτικής τους εικόνας. Η ζεστασιά και η δύναμη αυτού το κοριτσίστικου “best-friend” δεσίματος αντηχεί σε κάθε δευτερόλεπτο του πρώτου άλμπουμ τους. Με στίχους σκοπίμως ιμπρεσιονιστικούς και έναν ήχο που σπέρνει χαρά και ενθουσιασμό, πάνω σε μια σειρά από διαφορετικά (κιθαριστικά) στυλ γραψίματος, το “Versions of Modern Performance” προσφέρει πολλά πανέμορφα μονοπάτια για να διαβείς.
Letting Up Despite Great Faults – IV (Self Released)
Οι Letting Up Despite Great Faults είναι μια dream pop μπάντα από το Τέξας που δημιουργήθηκε το 2006. Το εύστοχα ονομαζόμενο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους “IV”, που κυκλοφόρησε από τους ίδιους τον Μάρτιο, είναι φορτωμένο με μια απόκοσμη ποιότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τόσο ανεβαστικό, τόσο ζωηρό και τόσο ονειρικό για να πείσει τον καθένα να βουτήξει στην ηχητική παραμόρφωση του shoegaze. Και όντως, συνοψίζοντας, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να αρέσουν σε αυτό το άλμπουμ. Τα πιο λυρικά κομμάτια όπως το “New Ground” και το “Self Portrait” έχουν δύναμη, ριφς που σου κολλάνε στο μυαλό και breaks που μπορούν να ραγίσουν κάθε εύθραστη καρδιά. Επίσης, τα ορχηστρικά προσφέρουν μια πιο στοχαστική και πιο επιμελημένη δομή, με πολύπλοκες συνθετικές μανούβρες που τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Ωστόσο, αν κάποιος αναζητά κάτι πρωτότυπο στο συγκεκριμένο είδος μουσικής ίσως αυτό να μην είναι ένα ενδεικτικό σύγχρονο άλμπουμ, γιατί τελικά θέλει πολλή δεξιοτεχνία να ξέρεις να θάβεις τη φωνή σου στον κιθαριστικό θόρυβο. Αλλά, για τη συνέχεια μιας μπάντας που ηχογραφεί για περισσότερο από 15 χρόνια είναι ένα ακόμη τίμιο άλμπουμ που κρύβει πολλές όμορφες δημιουργίες της παρέας του Mike Lee.
Wet Leg – Wet Leg (Domino)
Εντάξει, κανένας δεν θα μπορούσε να τις αποκαλέσει πρωτοποριακές σε καμία περίπτωση, αλλά κατά κάποιο διεστραμμένο τρόπο έχουν τον πιο φρέσκο ήχο που έχω ακούσει σε αυτό το χώρο εδώ και χρόνια. Κάνουν πλάκα, τα λένε χύμα, και βασικά σου πετάνε μερικά βρώμικα κιθαριστικά αγκίστρια με τόση ευκολία, σε πιάνουν και μπαίνουν βαθιά στο μυαλό σου, κάθονται εκεί και χωρίς να το καταλάβεις σε κάνουν δικό τους. Λαμπερό, διαφορετικό, πανίσχυρο, αλήτικο, παιχνιδιάρικο, διαχρονικό εναλλακτικό ροκ, παραμόρφωση, αντήχηση, φωνητικά με attitude, και φυσικά ένας πολύ καλύτερος τρόπος να επενδύσεις σε γνήσια pop αντί στην Lilly Allen. Γιατί, αν σε έναν δίκαιο κόσμο η Lilly είναι μια πλούσια καλλιτέχνις, τότε οι δύο Wet Leg θα έπρεπε να ήταν πολύ πλούσιες.
Vomit Heat – Second Skin (Ana Ott)
Πίσω από το όνομα Vomit Heat δημιουργεί ο, γεννημένος στην Κολωνία, Nils Herzogenrath. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη όνομα-κουρτίνα πίσω από το οποίο κρύβεται ένα , αλλά η μουσική εικόνα μια μακράς, διαυγούς κατάστασης εγρήγορσης. Κάπου μεταξύ Krautrock, Dream Pop και Post-Punk, η μουσική των Vomit Heat χάνεται σε ήχους και ριφς, προσκαλώντας τους ακροατές να την ακολουθήσουν, χωρίς όρους. Οι τυχεροί που θα ακούσουν αυτό το κάλεσμά, θα βυθιστούν σε ένα από τα πιο όμορφα κιθαριστικά άλμπουμ της χρονιάς, γεμάτο απομόνωση, μοναξιά και αποστασιοποίηση. Από τις post-punk αναμνήσεις του Nils αναβλύζει μια σπουδαία ποπ, που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη βαρύτητας και τα κυκλικά επαναλαμβανόμενα εξάχορδα ριφς που σε παρασέρνουν σε κόσμους μαγικούς, όπως θα έκανε κάθε ιδανικός ονειρικός σύντροφος.
Crystal Eyes – The Sweetness Restored (Bobo Integral)
To “Wishes” που ανοίγει το άλμπουμ είναι κομμένο από τα ίδιο ύφασμα των New Order ή των Cure (την εποχή του “Head on the Door”), με τις ακουστικές να σε στέλνουν κατευθείαν πίσω στο χρόνο, μέχρι τη στιγμή οι υψίφωνες νότες του θέρεμιν σε ταρακουνήσουν και σε πετάξουν στο σύγχρονο περιβάλλον αυτού του φανταστικού καναδέζικου τρίο. Κι ενώ οι κιθάρες επιβάλλονται στην εφευρετική ενορχήστρωση αυτού του άλμπουμ, κι ενώ έχεις αφεθεί στην αγγελική φωνή της Erin Jenkins, τότε ξαφνικά σπάνια όργανα (ένα Hammond C3, ένα ξεκούρδιστο πιάνο, φτερουγίσματα άρπας, αναλογικά συνθεσάιζερ) πετάγονται από το πουθενά για να σε παρασύρουν στο πιο πολύτιμο ψυχεδελικό αραχνοΰφαντο paisley των ημερών μας.
❀
!!! – Let It Be Blue (Warp)
Μετά από δύο και βάλε δεκαετίες οι πιο αξιόπιστοι προβοκάτορες του χορευτικού punk συνεχίζουν να παραμένουν απρόβλεπτοι. Το ένατο full-length του γκρουπ ξεκινάει με το “Normal People”, μια πανέμορφη ακουστική μπαλάντα, για να περάσει στο άρρωστο house του “A Little Bit (More)” και να ευθυγραμμιστεί πλέον σε μια χαρούμενα ενεργητική τροχιά, παρόμοια με αυτή που έχουμε συνηθίσει να περιμένουμε από τους !!!. Mόνο που αυτό το νέο τους άλμπουμ προαναγγέλει τον εαυτό του ως έναν δίσκο φτιαγμένο πάνω σε ένα σύννεφο, μέσα σε έναν υπολογιστή, κομμένο και ραμμένο από τους περιορισμούς της ανταλλαγής ψηφιακών αρχείων και στιγματισμένο από την έλλειψη αυθορμητισμού της μπάντας στο στούντιο. Δύσκολο, λοιπόν, να αποφευχθούν οι μέτριες ανέμπνευστες στιγμές, ή τουλάχιστον εκείνες που μπορεί να ακουστούν γλυκίτατα (και βαρετά) στοχευμένες για τα αυτιά μιας Gen Z που (μουσικά) δεν ξέρει τι της γίνεται. Και ενώ με αυτήν την κυκλοφορία μπορεί να ανοίξει (και να κλείσει) το κεφάλαιο «Που στο διάολο χάθηκε η πρωτοπορία της Warp;» αρκούμαστε και ξεχωρίζουμε τα “Storm Around the World”, “Crazy Talk” και το όμορφο κλείσιμο του “This Is Pop 2”, χωρίς απαραίτητα να συμφωνούμε μαζί τους ότι προσπάθησαν αρκετά για να φτιάξουν ένα πλήρες pop άλμπουμ.
Horsegirl – Versions of Modern Performance (Matador)
Tρία κορίτσια από το Σικάγο, οι Horsegirl, κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους στη Matador. Η Penelope Lowenstein (κιθάρα, φωνητικά), η Nora Cheng (κιθάρα, φωνητικά) και η Gigi Reece (ντραμς) – οι τρεις φίλες που απαρτίζουν τους Horsegirl – κάνουν τα πάντα συλλογικά, από το γράψιμο των τραγουδιών, την ανταλλαγή καθηκόντων στα φωνητικά, την ανταλλαγή οργάνων στις ηχογραφήσεις μέχρι τον σχεδιασμό του ήχου και της οπτικής τους εικόνας. Η ζεστασιά και η δύναμη αυτού το κοριτσίστικου “best-friend” δεσίματος αντηχεί σε κάθε δευτερόλεπτο του πρώτου άλμπουμ τους. Με στίχους σκοπίμως ιμπρεσιονιστικούς και έναν ήχο που σπέρνει χαρά και ενθουσιασμό, πάνω σε μια σειρά από διαφορετικά (κιθαριστικά) στυλ γραψίματος, το “Versions of Modern Performance” προσφέρει πολλά πανέμορφα μονοπάτια για να διαβείς.
Letting Up Despite Great Faults – IV (Self Released)
Οι Letting Up Despite Great Faults είναι μια dream pop μπάντα από το Τέξας που δημιουργήθηκε το 2006. Το εύστοχα ονομαζόμενο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους “IV”, που κυκλοφόρησε από τους ίδιους τον Μάρτιο, είναι φορτωμένο με μια απόκοσμη ποιότητα. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι τόσο ανεβαστικό, τόσο ζωηρό και τόσο ονειρικό για να πείσει τον καθένα να βουτήξει στην ηχητική παραμόρφωση του shoegaze. Και όντως, συνοψίζοντας, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να αρέσουν σε αυτό το άλμπουμ. Τα πιο λυρικά κομμάτια όπως το “New Ground” και το “Self Portrait” έχουν δύναμη, ριφς που σου κολλάνε στο μυαλό και breaks που μπορούν να ραγίσουν κάθε εύθραστη καρδιά. Επίσης, τα ορχηστρικά προσφέρουν μια πιο στοχαστική και πιο επιμελημένη δομή, με πολύπλοκες συνθετικές μανούβρες που τα κάνουν να ξεχωρίζουν. Ωστόσο, αν κάποιος αναζητά κάτι πρωτότυπο στο συγκεκριμένο είδος μουσικής ίσως αυτό να μην είναι ένα ενδεικτικό σύγχρονο άλμπουμ, γιατί τελικά θέλει πολλή δεξιοτεχνία να ξέρεις να θάβεις τη φωνή σου στον κιθαριστικό θόρυβο. Αλλά, για τη συνέχεια μιας μπάντας που ηχογραφεί για περισσότερο από 15 χρόνια είναι ένα ακόμη τίμιο άλμπουμ που κρύβει πολλές όμορφες δημιουργίες της παρέας του Mike Lee.
Wet Leg – Wet Leg (Domino)
Εντάξει, κανένας δεν θα μπορούσε να τις αποκαλέσει πρωτοποριακές σε καμία περίπτωση, αλλά κατά κάποιο διεστραμμένο τρόπο έχουν τον πιο φρέσκο ήχο που έχω ακούσει σε αυτό το χώρο εδώ και χρόνια. Κάνουν πλάκα, τα λένε χύμα, και βασικά σου πετάνε μερικά βρώμικα κιθαριστικά αγκίστρια με τόση ευκολία, σε πιάνουν και μπαίνουν βαθιά στο μυαλό σου, κάθονται εκεί και χωρίς να το καταλάβεις σε κάνουν δικό τους. Λαμπερό, διαφορετικό, πανίσχυρο, αλήτικο, παιχνιδιάρικο, διαχρονικό εναλλακτικό ροκ, παραμόρφωση, αντήχηση, φωνητικά με attitude, και φυσικά ένας πολύ καλύτερος τρόπος να επενδύσεις σε γνήσια pop αντί στην Lilly Allen. Γιατί, αν σε έναν δίκαιο κόσμο η Lilly είναι μια πλούσια καλλιτέχνις, τότε οι δύο Wet Leg θα έπρεπε να ήταν πολύ πλούσιες.
Vomit Heat – Second Skin (Ana Ott)
Πίσω από το όνομα Vomit Heat δημιουργεί ο, γεννημένος στην Κολωνία, Nils Herzogenrath. Δεν πρόκειται για ένα ακόμη όνομα-κουρτίνα πίσω από το οποίο κρύβεται ένα , αλλά η μουσική εικόνα μια μακράς, διαυγούς κατάστασης εγρήγορσης. Κάπου μεταξύ Krautrock, Dream Pop και Post-Punk, η μουσική των Vomit Heat χάνεται σε ήχους και ριφς, προσκαλώντας τους ακροατές να την ακολουθήσουν, χωρίς όρους. Οι τυχεροί που θα ακούσουν αυτό το κάλεσμά, θα βυθιστούν σε ένα από τα πιο όμορφα κιθαριστικά άλμπουμ της χρονιάς, γεμάτο απομόνωση, μοναξιά και αποστασιοποίηση. Από τις post-punk αναμνήσεις του Nils αναβλύζει μια σπουδαία ποπ, που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη βαρύτητας και τα κυκλικά επαναλαμβανόμενα εξάχορδα ριφς που σε παρασέρνουν σε κόσμους μαγικούς, όπως θα έκανε κάθε ιδανικός ονειρικός σύντροφος.
Crystal Eyes – The Sweetness Restored (Bobo Integral)
To “Wishes” που ανοίγει το άλμπουμ είναι κομμένο από τα ίδιο ύφασμα των New Order ή των Cure (την εποχή του “Head on the Door”), με τις ακουστικές να σε στέλνουν κατευθείαν πίσω στο χρόνο, μέχρι τη στιγμή οι υψίφωνες νότες του θέρεμιν σε ταρακουνήσουν και σε πετάξουν στο σύγχρονο περιβάλλον αυτού του φανταστικού καναδέζικου τρίο. Κι ενώ οι κιθάρες επιβάλλονται στην εφευρετική ενορχήστρωση αυτού του άλμπουμ, κι ενώ έχεις αφεθεί στην αγγελική φωνή της Erin Jenkins, τότε ξαφνικά σπάνια όργανα (ένα Hammond C3, ένα ξεκούρδιστο πιάνο, φτερουγίσματα άρπας, αναλογικά συνθεσάιζερ) πετάγονται από το πουθενά για να σε παρασύρουν στο πιο πολύτιμο ψυχεδελικό αραχνοΰφαντο paisley των ημερών μας.
