Σε πάνω από 250 άλμπουμ έχει κάνει παραγωγή ένας απ’ τους σημαντικότερους παραγωγούς των τελευταίων 35 ετών, ο 60χρονος σήμερα Rick Rubin.

Με αφορμή την κυκλοφορία της εξαιρετικής μουσικής του αυτοβιογραφίας με τίτλο «The Creative Act: A Way of Being», αναλύουμε 26 από τα καλύτερα ροκ, μέταλ και χιπ χοπ άλμπουμ στα οποία έβαλε το μαγικό του χεράκι ο πολυδιάστατος μουσικός παραγωγός.

1986: Run-D.M.C. – Raising Hell
Είναι το άλμπουμ που έβαλε τους Run-D.M.C. στον μουσικό χάρτη: από εκεί που μέχρι τότε ήταν απλώς ακόμη ένα νέο ραπ γκρουπ, με τη βοήθεια του τότε μόλις 23χρονου Ρούμπιν έγιναν εν μια νυκτί πρωτοκλασάτο όνομα.

1986: Beastie Boys – Licensed to Ill
Την ίδια χρονιά, έσκασαν μύτη και οι τρεις αυτοί Νεοϋορκέζοι που με τη συνδρομή του Ρούμπιν έκαναν τον ήχο τους πιο τραχύ και πιο ροκ με αποτέλεσμα ο Rick να τους κάνει, το 1986, το πιο «καυτό νέο συγκρότημα», με το ένα τους πόδι στη ροκ και το άλλο τους στην ραπ.

1986: Slayer – Reign Ιn Blood
Ο Ρούμπιν ποτέ του δεν αρνήθηκε πως μεγάλωσε με χέβι μέταλ και ανέκαθεν ήταν φαν του μέταλ ήχου: στα χέρια του, οι Slayer έγιναν οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι του death/thrash metal και με το άλμπουμ αυτό έκαναν το πολυπόθητο breakthrough που τους έβαλε σε εκατομμύρια σπίτια και δισκοθήκες.

1988: Public Enemy – It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back
Δεν χρειάζεται να πω πολλά για το άλμπουμ αυτό, που έκανε δημοφιλή και άκρως επίκαιρο τον μαύρο πολιτικό στίχο, που κατόπιν πήρε ο Spike Lee και τον έκανε σινεμά. Είναι η εποχή που το zeitgeist επιτάσσει (δικαίως) την πάσης φύσεως διαμαρτυρία και ο Ρούμπιν είναι αρκετά διορατικός ώστε να διακρίνει την προοπτική αυτή.

1990: The Black Crowes – Shake Your Money Maker
Σύμφωνοι, η μπάντα αυτή ήταν και είναι παντελώς αδιάφορη. Όμως, το 1990 δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην άκουσε τον δίσκο αυτό και να μην τον έλιωσε στο πικάπ του. Ο ήχος φυσικά είναι έμπνευσης και δημιουργίας του Ρούμπιν και έκτοτε κοπιαρίστηκε από πολλούς (βλέπε Primal Scream εποχής «Give Up»), χωρίς πάντοτε τα αναμενόμενα αποτελέσματα.

1991: Red Hot Chili Peppers – Blood Sugar Sex Magik
Το άλμπουμ αυτό είναι ένα πολυεπίπεδο κατασκεύασμα που όχι απλώς έκανε τον Ρούμπιν εκατομμυριούχο, αλλά κατόρθωσε να αναστήσει τις καριέρες των τεσσάρων Peppers. Κάθε τραγούδι ακολουθεί και μια διαφορετική ηχητική διαστρωμάτωση και επεξεργασία, αν το καλοπροσέξετε και καλοακούσετε.

1993: Mick Jagger – Wandering Spirit
Το άλμπουμ αυτό ήταν μια μεγάλη «πατάτα» για το δημιουργό του, αλλά ο Ρούμπιν έκανε ο,τι περνούσε απ’ το χέρι του ώστε να το κάνει όσο το δυνατόν πιο εύληπτο στο μέσο αυτί. Δεν ευθύνεται αν ο Jagger δεν είχε ούτε μια μελωδία της προκοπής και είχε στο νου του μόνο πως να κάνει φιγούρα των φωνητικών του χορδών. Μάπα το καρπούζι δηλαδή, αλλά άνευ υπαιτιότητας του ίδιου του Ρικ.

1994: Tom Petty – Wildflowers
Είχα πολλά χρόνια να ακούσω αυτό το άλμπουμ. Το ξέθαψα προχθες απ’ τη δισκοθήκη μου και εκτίμησα τον καθαρό, σαν κρύσταλλο, ήχο των κιθάρων του, τα ντραμς και τα μπάσα που σκάνε ιδανικά πίσω από κάθε άρπισμα και τη φωνή του Petty που γεμίζει τα μεγάφωνα, χωρίς να τα ξεκουφαίνει.

1994: Johnny Cash – American Recordings
Το 1994, μια δεκαετία πριν πεθάνει, ο Cash ανέθεσε στον Ρούμπιν να του «αναστήσει» την καριέρα, όπως είχε συνηθίσει να κάνει σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Ο πολυμήχανος Ρικ όχι απλώς τον σύστησε σε ένα νέο κοινό και μια ολοκαίνουργια γενιά που διψούσε για παλιές φωνές, αλλά κατόρθωσε να ταιριάξει επίσης τον στιλπνό ήχο με το επικό γρέντζο της φωνής του Cash.

1995: Nine Inch Nails – Further Down the Spiral
Είναι κάποια (όχι όλα) απ’ τα ρεμιξ που ο Ρούμπιν ανέλαβε να κάνει για λογαριασμό του Trent Reznor και του άλμπουμ του «The Downward Spiral». Το «Piggy (Nothing Can Stop Me Now)» με τις κιθάρες του Dave Navarro σε πρώτο πλάνο να θέτουν εξαρχής το κλίμα του άλμπουμ: νοσηρό όπως και ο δημιουργός του.

1995: AC/DC – Ballbreaker
Οι αυστραλοσκωτσέζοι το 1995 είχαν πέντε χρόνια να βγάλουν άλμπουμ και η επιστροφή τους ήταν κάτι παραπάνω από πολυαναμενόμενη: το «Hard As A Rock» θέτει τα πράγματα στη σωστή τους βάση και το υπόλοιπο άλμπουμ κυλάει σαν τρεχούμενο νερό, υπό τη μαεστρικη μπαγκέτα του Ρούμπιν, ο οποίος γνώριζε τη μπάντα από το 1993, όταν είχε κάνει την παραγωγή στο «Big Gun» για τις ανάγκες της ταινίας «Last Action Hero».

1999: Red Hot Chili Peppers – Californication
Οκτώ χρόνια μετά το θρίαμβο του «Blood Sugar Sex Magik», ο Ρούμπιν ξαναπαίρνει απ’ το χεράκι τους, σχεδόν διαλυμένους, Peppers και, μαζί με την επιστροφή του κιθαρίστα John Frusciante, τους μεταμορφώνει στο μεγαλύτερο συγκρότημα του πλανήτη για τη νέα χιλιετία.

2000: Rage Against The Machine – Renegades
Είναι προς τιμήν του Ρούμπιν που άφησε την μπάντα να βγάλει όλη της την ενέργεια και δεν τής ψαλίδισε τον ενθουσιασμό με άκαιρες ηχητικές παρεμβάσεις του στο τελικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν είναι σούπερ, αλλά είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές.

2000: Johnny Cash – American III: Solitary Man
Εδώ ο Ρούμπιν κατάφερε το ακατόρθωτο: να δουλέψει τον ήχο με έναν τρόπο ώστε η πνευμονία που ταλαιπωρούσε τον Cash κατά την διάρκεια της ηχογράφησης να μην ακούγεται στο ελάχιστο μέσα απ’ το τελικό αποτέλεσμα. Και τα «I Won’t Back Down», «One» καθώς και το ομώνυμο τραγούδι είναι ενδεικτικά της καλοδουλεμένης παραγωγής του Ρούμπιν.

2001: System of a Down – Toxicity
Ο πρώτος σπουδαίος χαρντ ροκ/μέταλ δίσκος της νέας χιλιετίας είχε κι αυτός τη σφραγίδα του Ρούμπιν στην ούγια της παραγωγής: μονοκόμματοι, στακάτοι ρυθμοί και μανιακά, σχιζοφρενικά φωνητικά, περασμένα μέσα από φίλτρα και reverb έκαναν το άλμπουμ αυτό, την εποχή εκείνη, να μοιάζει χιλιόμετρα μακριά απ’ τα υπόλοιπα της κατηγορίας του.

2002: Johnny Cash – American IV: The Man Comes Around
Ο Ρούμπιν έχει κερδίσει πλέον με το σπαθί του τον τίτλο του «μάγου της κονσόλας», ειδικά σε άλμπουμ αποτελούμενα από διασκευές: το θαύμα γίνεται ακόμη μια φορά κι εδώ, με τα “The Man Comes Around”, “Hurt”, “Bridge Over Troubled Water”, “The First Time Ever I Saw Your Face”, “Personal Jesus”, “In My Life” και άλλα να λειτουργούν ως φάρος για κάθε νέο και φέρελπι παραγωγό.

2002: Audioslave – Audioslave
Με τους Rage Against the Machine διαλυμένους, ο Chris Cornell ανέλαβε τα φωνητικά και ο Ρούμπιν κάθεται ξανά πίσω απ’ την καρέκλα του παραγωγού. Τα “Cochise”, “Show Me How to Live”, “What You Are”, “Like a Stone” και “I Am the Highway” κάνουν το άλμπουμ τριπλά πλατινένιο στην Αμερική και τον παραγωγό ήχου του να κερδίσει ακόμη ένα Grammy για την καθάρια ηχητική του επεξεργασία.

2003: Jay-Z – The Black Album
Οι σχέσεις του Ρούμπιν με το χώρο της ραπ και της χιπ χοπ μουσικής δεν έμειναν ποτέ κρυφές: όπως έχει δηλώσει πολλάκις ο ίδιος, λατρεύει να δουλεύει με μουσικά ιδιώματα που δεν ακούει σπίτι του, όταν είναι μόνος του. Η old skool παραγωγή του Ρούμπιν είναι ένα στοιχείο που επίσης δεν κρύβεται.

2003: The Mars Volta – De Loused In The Comatorium
Ο Ρούμπιν βάζει τον Cedric Bixler-Zavala και τον Omar Rodriguez-Lopez στο στούντιο και μεταμορφώνει μια απλή ιστορία (την περιπέτεια του Cerpin Taxt, ενός άνδρα που προσπαθεί να αυτοκτονήσει με ποντικοφάρμακο) σε ένα έπος πολλών prog rock μεγατόνων, ακολουθώντας την παράδοση του καναδέζικου τρίο Rush, της αγαπημένης μπάντας του Ρούμπιν.

2003: Joe Strummer & The Mescaleros – Streetcore
Το τελευταίο άλμπουμ του ηγέτη των Clash, λίγο πριν τον πρόωρο θάνατο του, περιείχε τραγούδια που μπορούσαν να είχαν βγει μόνο μέσα απ’ την μαγική κονσόλα του Ρούμπιν: τα “Long Shadow”, η διασκευή στο “Redemption Song” του Bob Marley, τα “Silver and Gold”, “Before I Grow Too Old” καθώς και το έπος “Ramshackle Day Parade” φανερώνουν έναν παραγωγό που μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, δείχνει να μην έχει βαρεθεί ούτε μια στιγμή.

2005: Weezer – Make Believe
Η στιλπνή, καλογυαλισμένη παραγωγή, που θυμίζει έντονα τις αντίστοιχες στα άλμπουμ του Billy Joel, λατρεμένου καλλιτέχνη των Weezer, διαπερνάει όλο το άλμπουμ, με αποκορύφωμα τα “Beverly Hills” και “Perfect Situation”, που κρατάνε ψηλά την παντιέρα της αμερικανικής εναλλακτικής κιθαριστικής τιμής, χωρίς να πέφτουν στη λούμπα του ηχητικού ξεπουλήματος για μερικές χιλιάδες πωλήσεις παραπάνω.

2005: Neil Diamond – 12 Songs
«Αναστήσαμε τον Cash, πάμε να κάνουμε το ίδιο και με τον Neil Diamond, ακόμη έναν ξεχασμένο από Θεό και ανθρώπους τραγουδιστή της δεκαετίας του ’60», φαίνεται να σκέφτηκε ο Ρούμπιν, κάνοντας την υπόσχεση του πραγματικότητα: το άλμπουμ είναι υπέροχο και υπενθυμίζει σε όλους μας πόσο σπουδαίος τραγουδοποιός και τραγουδιστής ήταν ο Diamond.

2006: Justin Timberlake – FutureSex/LoveSounds
Το άλμπουμ αυτό τα έχει όλα και συμφέρει: ραπ, ηλεκτρονική, ροκ, κιθάρες, συνθεσάιζερ. Κυρίως όμως έχει τον Ρούμπιν πίσω από μια παραγωγή που δίνει βάθος και αφήνει τα τραγούδια να «αναπνεύσουν». Ο ίδιος ο Justin, αμέσως μετά την ηχογράφηση του άλμπουμ, χαρακτήρισε τον παραγωγό του «μεγαλοφυΐα».

2007: Linkin Park – Minutes to Mindnight
Πήρε τα τραγούδια “Given Up”, “Bleed It Out” και “Hands Held High” και τους άλλαξε τον αδόξαστο, προς το καλύτερο φυσικά, αφού αρχικά ακούγονταν λες κι είχε έρθει ο Αρμαγγεδώνας στη Γη με τη μορφή ενός κακού ροκ συγκροτήματος. Χωρίς την συνδρομή του Ρούμπιν, το άλμπουμ αυτό δεν θα είχε γίνει διπλά πλατινένιο.

2009: Gossip – Music For Men
Ακόμη μια καταπληκτική παραγωγή του Ρούμπιν, ο οποίος εδώ βοηθιέται πολύ κι απ’ το εξαιρετικό λαρύγγι της Βeth Ditto. Τα περισσότερα κομμάτια ούτως ή άλλως είναι θαυμάσια, αλλά αξίζει κι ένα ακόμη μπράβο στον παραγωγό, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή κατάφερε να περάσει με επιτυχία το τεστ «κάνω παραγωγή σε ένα αμιγώς indie συγκρότημα» -με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό.