Ο Μάκης Παπασημακόπουλος ζει (περίπου) και εργάζεται (περιπου) στον Άγιο Ελευθέριο. Όταν δεν, τρέχει στην Κυψέλη για το The Film Pit Podcast και καταπιάνεται εξ αποστάσεως με τους Modern Ruin. Κάνει και άλλα που σπανίως θυμάται.
Για τη μουσική λίστα που ετοίμασε για το Olafaq και την οποία ονόμασε “Last Exits”, μας λέει: «Τον τελευταίο καιρό διαβάζω από την αρχή το εξαιρετικό (όσο και φόλα μακάβριο) Final Exits: An Illustrated Encyclopedia of How we Die του Michael Largo και έχοντας βρει κόσμο να με κοιτάει πάρα πολύ περίεργα κάθε φορά που το αναφέρω, αποφάσισα ότι ίσως μπορέσω να το αναλύσω κάπως εσωτερικά μέσω αυτής της λίστας.
Κυρίως γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έχω αρχίσει να σκέφτομαι όλο και περισσότερο τον θάνατο. Των δικών μου προσώπων, φίλων, οικογενειακών συνδέσμων μέχρι και τον δικό μου. Οκ, ίσως πολύ παραπάνω τον δικό μου. Όχι επειδή έχω κάποια μακάβρια ψύχωση με τον θάνατο, αλλά γιατί αποτελεί το απόλυτο αδιέξοδο ντουβάρι το οποίο σου θυμίζει διαρκώς το πόσο λίγο χρόνο έχεις, το πόσο ξαφνικά μπορεί αυτός ο λίγος χρόνος να γίνει ακόμα λιγότερος (ή και μηδενικός) και το πόσο λάθος είναι να σκέφτεσαι το «θα το κάνω αύριο».
Όλα τα παραπάνω γίνονται μέσα σε μια περίοδο ακραίων προσωπικών αλλαγών, σε κάθε επίπεδο, οι οποίες εύκολα σε παρασέρνουν σε αυτό το αναθεματισμένα άσκοπο «go with the flow» που τόσο άνετα ξεστομίζεται και το ίδιο άνετα σε πείθει ότι αν βρεις τον τρόπο να γίνεις «ένα» με την μπουρδολογία της ζωής σου την δεδομένη χρονική στιγμή, τότε μπορεί να καταλήξεις σε κάποια ασφαλή όχθη. Καμία ασφαλή όχθη δεν υπάρχει βέβαια. Ίσως η ψευδαίσθηση κάποιας.
Το μόνο «σταθερό» αυτής της περιόδου, είναι η μουσική. Κυρίως γιατί μετά από πολλά χρόνια, έχω αρχίσει πάλι να ασχολούμαι εμμονικά με αυτήν, να μην την έχω μόνο για «χαλί», να αγοράζω πάλι κάπως πιο «τυφλά», που είχα να το κάνω χρόνια και εν τέλει κάνει την όποια ζωή σαφώς πιο ενδιαφέρουσα.
Τι λέγαμε όμως στην αρχή; Α ναι, για τον θάνατο. Αυτή λοιπόν ίσως είναι μια λίστα για μια κάποια τελική ευθεία. Όχι με αυτήν την σειρά, όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι για να υπάρχει. Έτσι γιατί πάντα θες να πιστεύεις ότι την στιγμή της εξόδου σου θα παίζει κάτι καλό.
Αλλά μάλλον δεν θα παίζει τίποτα».
Ο Μάκης Παπασημακόπουλος ζει (περίπου) και εργάζεται (περιπου) στον Άγιο Ελευθέριο. Όταν δεν, τρέχει στην Κυψέλη για το The Film Pit Podcast και καταπιάνεται εξ αποστάσεως με τους Modern Ruin. Κάνει και άλλα που σπανίως θυμάται.
Για τη μουσική λίστα που ετοίμασε για το Olafaq και την οποία ονόμασε “Last Exits”, μας λέει: «Τον τελευταίο καιρό διαβάζω από την αρχή το εξαιρετικό (όσο και φόλα μακάβριο) Final Exits: An Illustrated Encyclopedia of How we Die του Michael Largo και έχοντας βρει κόσμο να με κοιτάει πάρα πολύ περίεργα κάθε φορά που το αναφέρω, αποφάσισα ότι ίσως μπορέσω να το αναλύσω κάπως εσωτερικά μέσω αυτής της λίστας.
Κυρίως γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έχω αρχίσει να σκέφτομαι όλο και περισσότερο τον θάνατο. Των δικών μου προσώπων, φίλων, οικογενειακών συνδέσμων μέχρι και τον δικό μου. Οκ, ίσως πολύ παραπάνω τον δικό μου. Όχι επειδή έχω κάποια μακάβρια ψύχωση με τον θάνατο, αλλά γιατί αποτελεί το απόλυτο αδιέξοδο ντουβάρι το οποίο σου θυμίζει διαρκώς το πόσο λίγο χρόνο έχεις, το πόσο ξαφνικά μπορεί αυτός ο λίγος χρόνος να γίνει ακόμα λιγότερος (ή και μηδενικός) και το πόσο λάθος είναι να σκέφτεσαι το «θα το κάνω αύριο».
Όλα τα παραπάνω γίνονται μέσα σε μια περίοδο ακραίων προσωπικών αλλαγών, σε κάθε επίπεδο, οι οποίες εύκολα σε παρασέρνουν σε αυτό το αναθεματισμένα άσκοπο «go with the flow» που τόσο άνετα ξεστομίζεται και το ίδιο άνετα σε πείθει ότι αν βρεις τον τρόπο να γίνεις «ένα» με την μπουρδολογία της ζωής σου την δεδομένη χρονική στιγμή, τότε μπορεί να καταλήξεις σε κάποια ασφαλή όχθη. Καμία ασφαλή όχθη δεν υπάρχει βέβαια. Ίσως η ψευδαίσθηση κάποιας.
Το μόνο «σταθερό» αυτής της περιόδου, είναι η μουσική. Κυρίως γιατί μετά από πολλά χρόνια, έχω αρχίσει πάλι να ασχολούμαι εμμονικά με αυτήν, να μην την έχω μόνο για «χαλί», να αγοράζω πάλι κάπως πιο «τυφλά», που είχα να το κάνω χρόνια και εν τέλει κάνει την όποια ζωή σαφώς πιο ενδιαφέρουσα.
Τι λέγαμε όμως στην αρχή; Α ναι, για τον θάνατο. Αυτή λοιπόν ίσως είναι μια λίστα για μια κάποια τελική ευθεία. Όχι με αυτήν την σειρά, όχι για κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Έτσι για να υπάρχει. Έτσι γιατί πάντα θες να πιστεύεις ότι την στιγμή της εξόδου σου θα παίζει κάτι καλό.
Αλλά μάλλον δεν θα παίζει τίποτα».
