Η Patti Smith δεν χρειάζεται κάποια αφορμή για να τη θυμηθείς. Πάντα θα βρει τον τρόπο να είναι διακριτικά σε μια γωνιά του τώρα και να μας μαζεύει όλους γύρω της, όπως οι πραγματικά μεγάλες καλλιτεχνικές μορφές, που σου αφήνουν κάτι για να το μεταφέρεις σαν ντόμινο σε όποιον θέλει να γίνει καλύτερος.
Με αφορμή την καλοκαιρινή ευρωπαϊκή περιοδεία της, με αφετηρία το Bearded Theory festival στις 26 Μαίου, η Guardian φώναξε κάποιους αναγνώστες να τη ρωτήσουν ό,τι θέλουν σχετικά με τραγούδια, εξώφυλλα, δίσκους και την ίδια τη ζωή, κι εκείνη τα απάντησε όλα-όπως πάντα- με μεγάλη χαρά.
Μπορείς να δεις κάποιες απαντήσεις ένα βήμα παρακάτω κι αφού είμαστε στο σύμπαν της, ακολούθησε της στο Instagram γιατί ανεβάζει αρκετά που σίγουρα θα θες να κρατήσεις, και ψάξε επίσης το υπέροχο βιβλίο της Just Kids (Πάτι και Ρόμπερτ, ο ελληνικός τίτλος).
Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε από τον δικό της ορισμό για το punk rock, που συνοψίζεται στη λέξη ελευθερία. Το πρόγραμμα των ερωτήσεων συνεχίζεται με το τι είναι αυτό που την κάνει ευτυχισμένη και αναφέρει τους στίχους από το κομμάτι του φίλου της, Jimi Hendrix, (A Merman I Should Turn To Be). Hurrah. I awake from yesterday.: «I live by that. Another day, I’m still here. A chance to do something useful, read a book, see a film, see my kids. I just saw The Power of the Dog – such a great movie – and The Batman. I just made myself peanut butter toast and black coffee, one of my father’s favourite things, and I suddenly had such a sense of him. I experience joy very easily».
Αν απορείς ποια είναι τα όνειρα που δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα και θέλει πολύ να τα δει να γίνονται πραγματικότητα, λέει πως δεν υπάρχει τίποτα που να αγαπάει περισσότερο από τα βιβλία. Έχει χαρεί με όσα κατάφερε να κυκλοφορήσει και βγήκαν όπως τα φανταζόταν αλλά έχει βάλει στόχο να γράψει ένα που να είναι λίγο πιο βαθυστόχαστο. «Βασικά θα ήθελα να γράψω κάτι τόσο καλό όσο ο Πινόκιο και ναι, το έχω ξεκινήσει» προσθέτει.
Κάτι που ίσως δεν ξέρεις για την Smith είναι πως λόγω της τεράστιας αγάπης για τον Arthur Rimbaud, αγόρασε και επισκεύασε το σπίτι του ποιητή, το oποίο είχαν βομβαρδίσει οι Γερμανοί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να το κρατήσει ζωντανό για τις επόμενες γενιές«Ζούσε εκεί μια κυρία ως τα 80 της και ήταν στεναχωρημένη γιατί δεν μπορούσε να το φροντίζει. Η γη ανήκε στη μητέρα της και εκεί ήταν που ο Rimbaud ξάπλωνε στα γρασίδια, έβλεπε τα αστέρια κι έγραψε το ποίημα του A Season in Hell. Αυτή η γυναίκα με βρήκε και ενώ φυσικά δεν έχω το συνήθειο να αγοράζω σπίτια με τόση ευκολία, ξεκίνησα τις διαδικασίες της αγοράς για να είμαι η φύλακας αυτή της γης στο μέλλον.».
Κάποιος άλλος απορεί πώς παρόλα τα άσχημα γενονότα που συμβαίνουν, διατηρεί ακόμα το αίσθημα της ελπίδας. Απαντάει λοιπόν ότι νιώθει πολύ άσχημα για τους νέους γιατί θεωρεί πως απ’ όσα έχει ζήσει έως τώρα, βιώνουμε τη χειρότερη χρονική περίοδο με τις συνέπειες του πολέμου, την ατελείωτη πίεση των social media και την περιβαλλοντική κρίση. Η προσωπική της, διαρκής μάχη είναι οι αρρώστιες επειδή ήταν πάντα φιλάσθενη αλλά έχει καταφέρει να τα ξεπεράσει όλα και προσπαθεί να συνεχίζει να ζει χωρίς τους φίλους, τον αδερφό και τον σύζυγο της, που έφυγαν από τη ζωή.
«Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουμε μέσα μας τη δύναμη να αντέχουμε πολλές δυσκολίες και να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Δεν έχω απαντήσεις για όλα αλλά με κάνουν να διατηρώ την ελπίδα μου για πιο αισιόδοξες μέρες οι προσπάθειεες νέων ανθρώπων, όπως η Greta Thunberg ή η κόρη μου που είναι επίσης περιβαλλοντική ακτιβίστρια. Κάθε άνθρωπος έχει την ευθύνη να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Κάθε δράση φέρνει αντίδραση και ακόμα με τη μικρότερη πρωτοβουλία, μπορούμε να πετύχουμε κάτι χρήσιμο για όλους».
Σχετικά με το βιβλίο που αναφέρθηκε στην αρχή, επικεντρώνεται στη σχέση της με τον τρομερό φωτογράφο Robert Mapplethorpe και όσα έζησαν μαζί με άλλους γνωστούς καλλιτέχνες στο περιβόητο Hotel Chelsea, βάζοντας τις βάσεις για την τέχνη και την κουλτούρα γενικότερα. Κάποιος λοιπόν τη ρώτησε αν έχει καταλάβει το μέγεθος της επιρρόης που συνεχίζει να ασκεί το εξώφυλλο του άλμπουμ της, Horses, το οποίο βγήκε στο φως το 1975 και έχει ένα πορτραίτο της από τον Mapplethorpe, και ποιο είναι το αγαπημένο της εξώφυλλο δίσκου. Ξεκαθαρίζει για το Horses πως ήθελε να μπει η συγκεκριμένη φωτογραφία του γιατί δεν ήταν διάσημος τότε και εκείνη ήθελε να να δει ο κόσμος τη δουλειά του. Δεν περίμενε ποτέ όμως ότι αυτή η εικόνα θα γινόταν τελικά τόσο ιστορική και εμβληματική.
«Πόζαρα όπως ακριβώς κυκλοφορούσα στην καθημερινότητα μου. Ο Robert τράβηξε 12 φωτογραφίες και νομίζω πως του εξωφύλλου ήταν η όγδοη, για την οποία είχε πει “Αυτή είναι η εικόνα που βγάζει μια μοναδική μαγεία”. Μακάρι να ζούσε για να δει την επίδραση της αλλά κάποιοι όπως ο Michael Stipe, ο Bono και πολλά κορίτσια μιλούν για εκείνον με θαυμασμό και αυτό με κάνει πραγματικά χαρούμενη». Επίσης, συμπληρώνει πως όσον αφορά το δικό της αγαπημένο είναι το Highway 61 του Bob Dylan γιατί της αρέσει πολύ η φωτογραφία με την κάμερα πίσω του ενώ θεωρεί σπουδαίο και το Blonde on Blonde.
Τέλος, σε περίπτωση που σκέφτεσαι αν κάνει κάποια νέα συνεργασία με τους Soundwalk Collective, έχει καλά νέα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ηχογράφησαν έξι τραγούδια διάρκειας περίπου 14 λεπτών και είναι πολύ ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα. Ανάμεσα τους υπάρχει ένα που είναι αφιερωμένο στα παιδιά, τα οποία πάσχουν από καρκίνο στο πάγκρεας μετά από το ατύχημα του Chernobyl και ένα άλλο, στη φαλαινοθηρία που συνεχίζεται σε πολλά μέρη.
Ήταν άλλη μία ωραία διαμονή στο 25th floor της.
Η Patti Smith δεν χρειάζεται κάποια αφορμή για να τη θυμηθείς. Πάντα θα βρει τον τρόπο να είναι διακριτικά σε μια γωνιά του τώρα και να μας μαζεύει όλους γύρω της, όπως οι πραγματικά μεγάλες καλλιτεχνικές μορφές, που σου αφήνουν κάτι για να το μεταφέρεις σαν ντόμινο σε όποιον θέλει να γίνει καλύτερος.
Με αφορμή την καλοκαιρινή ευρωπαϊκή περιοδεία της, με αφετηρία το Bearded Theory festival στις 26 Μαίου, η Guardian φώναξε κάποιους αναγνώστες να τη ρωτήσουν ό,τι θέλουν σχετικά με τραγούδια, εξώφυλλα, δίσκους και την ίδια τη ζωή, κι εκείνη τα απάντησε όλα-όπως πάντα- με μεγάλη χαρά.
Μπορείς να δεις κάποιες απαντήσεις ένα βήμα παρακάτω κι αφού είμαστε στο σύμπαν της, ακολούθησε της στο Instagram γιατί ανεβάζει αρκετά που σίγουρα θα θες να κρατήσεις, και ψάξε επίσης το υπέροχο βιβλίο της Just Kids (Πάτι και Ρόμπερτ, ο ελληνικός τίτλος).
Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε από τον δικό της ορισμό για το punk rock, που συνοψίζεται στη λέξη ελευθερία. Το πρόγραμμα των ερωτήσεων συνεχίζεται με το τι είναι αυτό που την κάνει ευτυχισμένη και αναφέρει τους στίχους από το κομμάτι του φίλου της, Jimi Hendrix, (A Merman I Should Turn To Be). Hurrah. I awake from yesterday.: «I live by that. Another day, I’m still here. A chance to do something useful, read a book, see a film, see my kids. I just saw The Power of the Dog – such a great movie – and The Batman. I just made myself peanut butter toast and black coffee, one of my father’s favourite things, and I suddenly had such a sense of him. I experience joy very easily».
Αν απορείς ποια είναι τα όνειρα που δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα και θέλει πολύ να τα δει να γίνονται πραγματικότητα, λέει πως δεν υπάρχει τίποτα που να αγαπάει περισσότερο από τα βιβλία. Έχει χαρεί με όσα κατάφερε να κυκλοφορήσει και βγήκαν όπως τα φανταζόταν αλλά έχει βάλει στόχο να γράψει ένα που να είναι λίγο πιο βαθυστόχαστο. «Βασικά θα ήθελα να γράψω κάτι τόσο καλό όσο ο Πινόκιο και ναι, το έχω ξεκινήσει» προσθέτει.
Κάτι που ίσως δεν ξέρεις για την Smith είναι πως λόγω της τεράστιας αγάπης για τον Arthur Rimbaud, αγόρασε και επισκεύασε το σπίτι του ποιητή, το oποίο είχαν βομβαρδίσει οι Γερμανοί στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ώστε να το κρατήσει ζωντανό για τις επόμενες γενιές«Ζούσε εκεί μια κυρία ως τα 80 της και ήταν στεναχωρημένη γιατί δεν μπορούσε να το φροντίζει. Η γη ανήκε στη μητέρα της και εκεί ήταν που ο Rimbaud ξάπλωνε στα γρασίδια, έβλεπε τα αστέρια κι έγραψε το ποίημα του A Season in Hell. Αυτή η γυναίκα με βρήκε και ενώ φυσικά δεν έχω το συνήθειο να αγοράζω σπίτια με τόση ευκολία, ξεκίνησα τις διαδικασίες της αγοράς για να είμαι η φύλακας αυτή της γης στο μέλλον.».
Κάποιος άλλος απορεί πώς παρόλα τα άσχημα γενονότα που συμβαίνουν, διατηρεί ακόμα το αίσθημα της ελπίδας. Απαντάει λοιπόν ότι νιώθει πολύ άσχημα για τους νέους γιατί θεωρεί πως απ’ όσα έχει ζήσει έως τώρα, βιώνουμε τη χειρότερη χρονική περίοδο με τις συνέπειες του πολέμου, την ατελείωτη πίεση των social media και την περιβαλλοντική κρίση. Η προσωπική της, διαρκής μάχη είναι οι αρρώστιες επειδή ήταν πάντα φιλάσθενη αλλά έχει καταφέρει να τα ξεπεράσει όλα και προσπαθεί να συνεχίζει να ζει χωρίς τους φίλους, τον αδερφό και τον σύζυγο της, που έφυγαν από τη ζωή.
«Έχω συνειδητοποιήσει ότι έχουμε μέσα μας τη δύναμη να αντέχουμε πολλές δυσκολίες και να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Δεν έχω απαντήσεις για όλα αλλά με κάνουν να διατηρώ την ελπίδα μου για πιο αισιόδοξες μέρες οι προσπάθειεες νέων ανθρώπων, όπως η Greta Thunberg ή η κόρη μου που είναι επίσης περιβαλλοντική ακτιβίστρια. Κάθε άνθρωπος έχει την ευθύνη να κάνει τα πράγματα καλύτερα. Κάθε δράση φέρνει αντίδραση και ακόμα με τη μικρότερη πρωτοβουλία, μπορούμε να πετύχουμε κάτι χρήσιμο για όλους».
Σχετικά με το βιβλίο που αναφέρθηκε στην αρχή, επικεντρώνεται στη σχέση της με τον τρομερό φωτογράφο Robert Mapplethorpe και όσα έζησαν μαζί με άλλους γνωστούς καλλιτέχνες στο περιβόητο Hotel Chelsea, βάζοντας τις βάσεις για την τέχνη και την κουλτούρα γενικότερα. Κάποιος λοιπόν τη ρώτησε αν έχει καταλάβει το μέγεθος της επιρρόης που συνεχίζει να ασκεί το εξώφυλλο του άλμπουμ της, Horses, το οποίο βγήκε στο φως το 1975 και έχει ένα πορτραίτο της από τον Mapplethorpe, και ποιο είναι το αγαπημένο της εξώφυλλο δίσκου. Ξεκαθαρίζει για το Horses πως ήθελε να μπει η συγκεκριμένη φωτογραφία του γιατί δεν ήταν διάσημος τότε και εκείνη ήθελε να να δει ο κόσμος τη δουλειά του. Δεν περίμενε ποτέ όμως ότι αυτή η εικόνα θα γινόταν τελικά τόσο ιστορική και εμβληματική.
«Πόζαρα όπως ακριβώς κυκλοφορούσα στην καθημερινότητα μου. Ο Robert τράβηξε 12 φωτογραφίες και νομίζω πως του εξωφύλλου ήταν η όγδοη, για την οποία είχε πει “Αυτή είναι η εικόνα που βγάζει μια μοναδική μαγεία”. Μακάρι να ζούσε για να δει την επίδραση της αλλά κάποιοι όπως ο Michael Stipe, ο Bono και πολλά κορίτσια μιλούν για εκείνον με θαυμασμό και αυτό με κάνει πραγματικά χαρούμενη». Επίσης, συμπληρώνει πως όσον αφορά το δικό της αγαπημένο είναι το Highway 61 του Bob Dylan γιατί της αρέσει πολύ η φωτογραφία με την κάμερα πίσω του ενώ θεωρεί σπουδαίο και το Blonde on Blonde.
Τέλος, σε περίπτωση που σκέφτεσαι αν κάνει κάποια νέα συνεργασία με τους Soundwalk Collective, έχει καλά νέα. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ηχογράφησαν έξι τραγούδια διάρκειας περίπου 14 λεπτών και είναι πολύ ενθουσιασμένη με το αποτέλεσμα. Ανάμεσα τους υπάρχει ένα που είναι αφιερωμένο στα παιδιά, τα οποία πάσχουν από καρκίνο στο πάγκρεας μετά από το ατύχημα του Chernobyl και ένα άλλο, στη φαλαινοθηρία που συνεχίζεται σε πολλά μέρη.
Ήταν άλλη μία ωραία διαμονή στο 25th floor της.
