Η τεχνολογία φαντάζει τρομακτική στους ανθρώπους εδώ και αιώνες. Από την τυπογραφία μέχρι το ταπεινό ποδηλατάκι, έχουν γίνει αμέτρητες προσπάθειες να συνδεθούν οι νέες εφευρέσεις με την ηθική και δεοντολογική παρακμή. Στη δεκαετία του 1890, πάρα πολλοί γιατροί άρχισαν να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ της χρήσης ποδηλάτων και της αύξησης της ψυχασθένειας στις γυναίκες. Εκατό χρόνια νωρίτερα, οι Λουδίτες, μια ομάδα οργισμένων εργατών κλωστοϋφαντουργίας, άρχισαν να σπάνε τις ραπτομηχανές που τους είχαν πάρει τις δουλειές τους και τους άφησαν άνεργους, ενώ το 1982, η Ένωση Μουσικών προσπάθησε να απαγορεύσει τα συνθεσάιζερ σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί τις καριέρες των μουσικών ορχήστρας, επιλέγοντας κατά τραγική ειρωνία την ημέρα των γενεθλίων του πρωτοπόρου των συνθεσάιζερ Robert Moog για να προωθήσουν το νομοσχέδιο.
Όπως πολύ συχνά συνέβαινε, για όλα έφταιγε ο Barry Manilow. Το 1982, ο τραγουδιστής αποφάσισε να κάνει περιοδεία με μια επιλέγοντας μουσικούς που έπαιζαν συνθεσάιζερ, αντί για την ορχήστρα με την οποία είχε συνεργαστεί στην προηγούμενη περιοδεία του. Όταν η Ένωση Μουσικών πληροφορήθηκε την απόφασή του αυτή, τα μέλη της άρχισαν να ζητούν την πλήρη απαγόρευση των συνθεσάιζερ για να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας των υπόλοιπων μουσικών. Τον Μάιο του 1982, το σωματείο ψήφισε την πρόταση, προκαλώντας την οργή της μουσικής κοινότητας. Ακόμα περισσότερο η νομοθεσία αυτή εξόργισε τους ίδιους τους παίκτες των συνθεσάιζερ, οι οποίοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια αντίπαλη οργάνωση την οποία ονόμασαν Union of Sound Synthesists.
Την ίδια μέρα το 1973, οι Jefferson Airplane βρέθηκαν στο επίκεντρο της τεχνοφοβικής οργής. Το συγκρότημα δεν μπόρεσε να δώσει την προγραμματισμένη συναυλία του στο Golden Gate Park της γενέτειράς του, το Σαν Φρανσίσκο, λόγω της απαγόρευσης της ηλεκτρονικής μουσικής. Όταν έφτασαν, το συγκρότημα βρήκε μερικές εκατοντάδες μεσήλικες διαδηλωτές να φωνάζουν: «Χτίσαμε αυτή την πόλη με ορχηστρική μουσική», ένα σύνθημα που ενέπνευσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Starship, το «We Built This City», που κυκλοφόρησε το 1985.
Μέχρι το 1997, η ένωση μουσικών είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της για να εμπεδώσει την τεχνολογική εξέλιξη στη μουσική και αναθεώρησε, αποφασίζοντας ότι θα μπορούσε κάλλιστα να άρει την απαγόρευση των συνθεσάιζερ. Κατά ειρωνεία της τύχης, η απειλή που συνιστά για τις ορχήστρες η τεχνολογία, είναι σήμερα μάλλον μεγαλύτερη από ποτέ. Ενώ τα συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 1980 σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή που τα κατέστησε πολύτιμα αντικείμενα . Η δειγματοληψία που εισήγαγε το συνθεσάιζερ Fairlight κατα το 1979, επηρέασε όλα τα είδη μουσικής και είχε μεγάλο αντίκτυπο στην εξέλιξη της ηλεκτρονικής και χιπ χοπ μουσικής. Σήμερα το συνθεσάιζερ χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής, και θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά όργανα στη μουσική βιομηχανία. Σύμφωνα με το περιοδικό Fact το 2016, «το συνθεσάιζερ είναι το ίδιο σημαντικό και απανταχού, στην σύγχρονη μουσική όσο και η ανθρώπινη φωνή».
Τη δεκαετία του ’90, οι περισσότεροι συνθέτες ταινιών που προέρχονταν από την κλασική εκπαίδευση, χρησιμοποιούσαν ζωντανές ορχήστρες, καθώς είχαν διαπαιδαγωγηθεί σε ένα ωδείο, με τον παραδοσιακό τρόπο, γράφοντας παρτιτούρες και διευθύνοντας μια ορχήστρα βασισμένοι στις παρτιτούρες. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον John Williams να στριφογυρίζει τη μπαγκέτα του στο «Jurassic Park Theme». Εκείνη την εποχή, οι συνθέτες που κέρδιζαν τα περισσότερα χρήματα, δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με τις νέες ψηφιακές πρακτικές που έρχονταν. Για να καλύψουν την αδυναμία τους αυτή, συνήθιζαν να προσλαμβάνουν βοηθούς που γνώριζαν καλά τα μυστικά της τεχνολογικής εξέλιξης στα μουσικά πράγματα. Σήμερα, αυτοί οι βοηθοί (άνθρωποι όπως ο Hanz Zimmer) είναι οι συνθέτες που κερδίζουν τα πολλά λεφτά, και ενώ πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να έχουν κλασική εκπαίδευση, συχνά βασίζονται σε εικονικά ορχηστρικά plugins για να δημιουργήσουν τις παρτιτούρες τους, κάτι που έχει επηρεάσει ριζικά τη χρήση των αναλογικών μουσικών εγχόρδων, των πνευστών και των κρουστών.
Πριν από μερικά χρόνια, η Spitfire Audio συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC για να δημιουργήσει ένα VST plugin για επαγγελματίες συνθέτες ταινιών και τηλεόρασης, παίρνοντας δείγματα από μια τεράστια ποικιλία οργάνων και αρμονιών για να δημιουργήσει μια όσο το δυνατόν περισσότερο ηχητικά ρεαλιστική «ορχήστρα σε ένα κουτί». Αντί να θέσει τους μουσικούς εκτός εργασίας, αυτό το εγχείρημα αντιθέτως παρείχε στους μουσικούς της Συμφωνικής Ορχήστρας του BBC ένα μακροπρόθεσμο έργο, και ένα μέρος του κέρδους από κάθε πακέτο που πουλιόταν πήγαινε απευθείας στους μουσικούς που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο προτζεκτ. Ταυτόχρονα, μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τους λόγους που οι μουσικοί που προέρχονται από την κλασσική μουσική παιδεία νιώθουν μεγάλη ανησυχία. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί μουσική με επαγγελματικό ήχο χωρίς να βγει κανείς από το γραφείο του.
Τα συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 1980 έγιναν ηχητικοί πυλώνες λόγω της αναλογικής τους ατέλειας, αλλά αναρωτιέται κανείς αν η πανταχού παρούσα κβαντοποίηση, τα εξαιρετικά ρεαλιστικά VSTs κ.λπ. οδηγούν σε φόβο για την ατέλεια και σε μια ανησυχητική ομοιογένεια στο είδος της μουσικής που παράγουμε. Από την άλλη, ίσως είμαστε απλά ένα είδος νεολουδίτων.
Η τεχνολογία φαντάζει τρομακτική στους ανθρώπους εδώ και αιώνες. Από την τυπογραφία μέχρι το ταπεινό ποδηλατάκι, έχουν γίνει αμέτρητες προσπάθειες να συνδεθούν οι νέες εφευρέσεις με την ηθική και δεοντολογική παρακμή. Στη δεκαετία του 1890, πάρα πολλοί γιατροί άρχισαν να κάνουν συγκρίσεις μεταξύ της χρήσης ποδηλάτων και της αύξησης της ψυχασθένειας στις γυναίκες. Εκατό χρόνια νωρίτερα, οι Λουδίτες, μια ομάδα οργισμένων εργατών κλωστοϋφαντουργίας, άρχισαν να σπάνε τις ραπτομηχανές που τους είχαν πάρει τις δουλειές τους και τους άφησαν άνεργους, ενώ το 1982, η Ένωση Μουσικών προσπάθησε να απαγορεύσει τα συνθεσάιζερ σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί τις καριέρες των μουσικών ορχήστρας, επιλέγοντας κατά τραγική ειρωνία την ημέρα των γενεθλίων του πρωτοπόρου των συνθεσάιζερ Robert Moog για να προωθήσουν το νομοσχέδιο.
Όπως πολύ συχνά συνέβαινε, για όλα έφταιγε ο Barry Manilow. Το 1982, ο τραγουδιστής αποφάσισε να κάνει περιοδεία με μια επιλέγοντας μουσικούς που έπαιζαν συνθεσάιζερ, αντί για την ορχήστρα με την οποία είχε συνεργαστεί στην προηγούμενη περιοδεία του. Όταν η Ένωση Μουσικών πληροφορήθηκε την απόφασή του αυτή, τα μέλη της άρχισαν να ζητούν την πλήρη απαγόρευση των συνθεσάιζερ για να προστατευτούν οι θέσεις εργασίας των υπόλοιπων μουσικών. Τον Μάιο του 1982, το σωματείο ψήφισε την πρόταση, προκαλώντας την οργή της μουσικής κοινότητας. Ακόμα περισσότερο η νομοθεσία αυτή εξόργισε τους ίδιους τους παίκτες των συνθεσάιζερ, οι οποίοι αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια αντίπαλη οργάνωση την οποία ονόμασαν Union of Sound Synthesists.
Την ίδια μέρα το 1973, οι Jefferson Airplane βρέθηκαν στο επίκεντρο της τεχνοφοβικής οργής. Το συγκρότημα δεν μπόρεσε να δώσει την προγραμματισμένη συναυλία του στο Golden Gate Park της γενέτειράς του, το Σαν Φρανσίσκο, λόγω της απαγόρευσης της ηλεκτρονικής μουσικής. Όταν έφτασαν, το συγκρότημα βρήκε μερικές εκατοντάδες μεσήλικες διαδηλωτές να φωνάζουν: «Χτίσαμε αυτή την πόλη με ορχηστρική μουσική», ένα σύνθημα που ενέπνευσε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Starship, το «We Built This City», που κυκλοφόρησε το 1985.
Μέχρι το 1997, η ένωση μουσικών είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της για να εμπεδώσει την τεχνολογική εξέλιξη στη μουσική και αναθεώρησε, αποφασίζοντας ότι θα μπορούσε κάλλιστα να άρει την απαγόρευση των συνθεσάιζερ. Κατά ειρωνεία της τύχης, η απειλή που συνιστά για τις ορχήστρες η τεχνολογία, είναι σήμερα μάλλον μεγαλύτερη από ποτέ. Ενώ τα συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 1980 σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή που τα κατέστησε πολύτιμα αντικείμενα . Η δειγματοληψία που εισήγαγε το συνθεσάιζερ Fairlight κατα το 1979, επηρέασε όλα τα είδη μουσικής και είχε μεγάλο αντίκτυπο στην εξέλιξη της ηλεκτρονικής και χιπ χοπ μουσικής. Σήμερα το συνθεσάιζερ χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής, και θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά όργανα στη μουσική βιομηχανία. Σύμφωνα με το περιοδικό Fact το 2016, «το συνθεσάιζερ είναι το ίδιο σημαντικό και απανταχού, στην σύγχρονη μουσική όσο και η ανθρώπινη φωνή».
Τη δεκαετία του ’90, οι περισσότεροι συνθέτες ταινιών που προέρχονταν από την κλασική εκπαίδευση, χρησιμοποιούσαν ζωντανές ορχήστρες, καθώς είχαν διαπαιδαγωγηθεί σε ένα ωδείο, με τον παραδοσιακό τρόπο, γράφοντας παρτιτούρες και διευθύνοντας μια ορχήστρα βασισμένοι στις παρτιτούρες. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον John Williams να στριφογυρίζει τη μπαγκέτα του στο «Jurassic Park Theme». Εκείνη την εποχή, οι συνθέτες που κέρδιζαν τα περισσότερα χρήματα, δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένοι με τις νέες ψηφιακές πρακτικές που έρχονταν. Για να καλύψουν την αδυναμία τους αυτή, συνήθιζαν να προσλαμβάνουν βοηθούς που γνώριζαν καλά τα μυστικά της τεχνολογικής εξέλιξης στα μουσικά πράγματα. Σήμερα, αυτοί οι βοηθοί (άνθρωποι όπως ο Hanz Zimmer) είναι οι συνθέτες που κερδίζουν τα πολλά λεφτά, και ενώ πολλοί από αυτούς εξακολουθούν να έχουν κλασική εκπαίδευση, συχνά βασίζονται σε εικονικά ορχηστρικά plugins για να δημιουργήσουν τις παρτιτούρες τους, κάτι που έχει επηρεάσει ριζικά τη χρήση των αναλογικών μουσικών εγχόρδων, των πνευστών και των κρουστών.
Πριν από μερικά χρόνια, η Spitfire Audio συνεργάστηκε με τη Συμφωνική Ορχήστρα του BBC για να δημιουργήσει ένα VST plugin για επαγγελματίες συνθέτες ταινιών και τηλεόρασης, παίρνοντας δείγματα από μια τεράστια ποικιλία οργάνων και αρμονιών για να δημιουργήσει μια όσο το δυνατόν περισσότερο ηχητικά ρεαλιστική «ορχήστρα σε ένα κουτί». Αντί να θέσει τους μουσικούς εκτός εργασίας, αυτό το εγχείρημα αντιθέτως παρείχε στους μουσικούς της Συμφωνικής Ορχήστρας του BBC ένα μακροπρόθεσμο έργο, και ένα μέρος του κέρδους από κάθε πακέτο που πουλιόταν πήγαινε απευθείας στους μουσικούς που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο προτζεκτ. Ταυτόχρονα, μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τους λόγους που οι μουσικοί που προέρχονται από την κλασσική μουσική παιδεία νιώθουν μεγάλη ανησυχία. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο υπάρχει η δυνατότητα να παραχθεί μουσική με επαγγελματικό ήχο χωρίς να βγει κανείς από το γραφείο του.
Τα συνθεσάιζερ της δεκαετίας του 1980 έγιναν ηχητικοί πυλώνες λόγω της αναλογικής τους ατέλειας, αλλά αναρωτιέται κανείς αν η πανταχού παρούσα κβαντοποίηση, τα εξαιρετικά ρεαλιστικά VSTs κ.λπ. οδηγούν σε φόβο για την ατέλεια και σε μια ανησυχητική ομοιογένεια στο είδος της μουσικής που παράγουμε. Από την άλλη, ίσως είμαστε απλά ένα είδος νεολουδίτων.
