«Επική εισαγωγή ενός ποπ ή ροκ τραγουδιού»: μια τέχνη χαμένη στη μουσική λήθη περασμένων δεκαετιών.
Μερικές εξαιρετικές και χαρακτηριστικές περιπτώσεις τραγουδιών από την ροκ και ποπ μουσική που χρησιμοποιούν μεγάλες σε διάρκεια εναρκτήριες εισαγωγές προτού μπουν στο… ψητό.
Όλα τα τραγούδια της λίστας είναι, κατά την ταπεινή μας άποψη, άκρως σημαντικά για την ευρύτερη ποπ και ροκ κουλτούρα.
Σπουδαίες εναρκτήριες εισαγωγές ποπ και ροκ τραγουδιών
Pet Shop Boys – West End Girls (1985)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.37]
Το τραγούδι ηχογραφήθηκε αρχικά το 1984, όταν το συγκρότημα γνώρισε τον αμερικανό παραγωγό Μπόμπι Ορλάντο. Το τραγούδι είχε μικρή επιτυχία στις ΗΠΑ, αλλά παταγώδη αποτυχία στη Βρετανία. Όταν όμως το 1985 προσέλαβαν για παραγωγό τον Στίβεν Χέιγκ, που έκανε ένα απείρως πιο ατμοσφαιρικό και λιγότερο χορευτικό ρεμίξ του «West End Girls», είδαν την (μαζική) επιτυχία να τους χαμογελάει.
The Eagles – Hotel California (1976)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.52]
Δυο ακουστικές κιθάρες «μονομαχούν» στην μονόλεπτη εισαγωγή, με φόντο την αφιλόξενη αμερικανική έρημο και έναν ανώνυμο ταξιδιώτη που φτάνει στο Λος Άντζελες από την επαρχία προκειμένου να γνωρίσει μια νέα ζωή γεμάτη ναρκωτικά, αλκοόλ και πάσης φύσεως πειρασμούς.
Led Zeppelin – Stairway to Heaven (1971)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 0.53]
Ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της ροκ ιστορίας, διαθέτει την εισαγωγή που του αρμόζει, με μια κιθάρα και ένα «στοιχειωμένο» αρμόνιο. Ακόμη το μετανιώνουν οι Zeppelin που δεν το κυκλοφορήσαν ως single…
The Who – Baba O’Riley (1971)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.06]
Το 1970 ο Πιτ Τάουνσεντ έχει αφήσει πίσω του το βαρύ, κιθαριστικό Mod παρελθόν του και αρχίζει και πειραματίζεται με τα νέα ηλεκτρονικά συνθεσάιζερ. Αποτέλεσμα των πειραματισμών αυτών υπήρξε αυτό το τραγούδι (που το ρεφρεν του κατόπιν έκλεψαν και οι αδελφοί Κατσιμίχα για το «Για Ένα Κομμάτι Ψωμί»)…
Of Montreal – The Past Is A Grotesque Animal (2007)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.40]
Τραγούδι-σταθμός της αμερικανικής (αλλά και εγχώριας…) εναλλακτικής σκηνής εκεί στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, αυτό το 11λεπτο έπος μιλάει για έναν χωρισμό με μουσικούς όρους και μια στιχουργική ενάργεια που είχαμε χρόνια να ακούσουμε. Η εισαγωγή κυλάει… νεράκι και ούτε καν καταλαβαίνεις το πότε μπαίνει η φωνή του τραγουδιστή Κέβιν Μπαρνς.
The Stone Roses – I Wanna Be Adored (1989)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.48]
Ίσως το σημαντικότερο σταδιακό «χτίσιμο» τραγουδιού όλης της brit-pop σκηνής: ψυχεδελική εισαγωγή, το μπάσο μπαίνει στα 40 δευτερόλεπτα, κιθάρες και ντραμς, σε ένα ηχητικό κολάζ πέραν πάσης προσδοκίας. Πολλοί προσπάθησαν να το αντιγράψουν έκτοτε, κανείς δεν τα κατάφερε τόσο επιτυχημένα.
U2 – Where the Streets Have No Name (1987)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 1.46]
Η χαρακτηριστική κουδουνιστή κιθάρα του Edge μπαίνει σιγά σιγά στα ηχεία με το κλασικό της ριφ, προτού ακουστεί το μπάσο και τα ντραμς σε απόλυτη αρμονία με την απότομη αλλαγή του ρυθμού από 3/4 σε 4/4 (μια από τις σπουδαιότερες αλλαγές ρυθμολογίας της ροκ ιστορίας).
Isaac Hayes – Theme From Shaft (1971)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 2.41]
Τεράστια εισαγωγή σε ένα εξίσου σημαντικότατο κομμάτι, χαρακτηριστικό όχι μόνο του Χέις, αλλά και των αμερικανικών αστυνομικών ταινιών blaxploitation των αρχών των ’70s.
The Temptations – Papa Was a Rollin’ Stone (1972)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 3.53]
Σχεδόν τέσσερα λεπτά από κιθάρα wah-wah, φανκ ενορχήστρωση, χειροκροτήματα, χτυπήματα hi-hat στα ντραμς και μια λιτή και σπαρτιάτικη μπασογραμμή, προτού μπουν τα πρώτα φωνητικά.
Pink Floyd – Shine On You Crazy Diamond (1975)
[Χρόνος που διαρκεί η εισαγωγή: 8.40]
Ίσως το καλύτερο τραγούδι που ηχογράφησαν ποτέ οι Βρετανοί progrock-άδες, σε ένα οκτάλεπτο έπος που μοιάζει να μην τελειώνει, αλλά όταν καταλαβαίνεις πως αυτό θα συμβεί, θέλεις να συνεχιστεί, ει δυνατόν, και για ακόμη… δυο πλευρές βινυλίου.
