Η αγαπημένη ταινία «The Boat that Rocked» για την αληθινή ιστορία του πειρατικού σταθμού Radio Caroline, που εξέπεμπε μέσα από ένα πλοίο για να μην τον τσακώσουν τα «επίσημα» ραντάρ, συμπεριλαμβάνει όλη αυτή τη μαγεία που  χαρακτηρίζει το ραδιόφωνο και δεν εκλογικεύεται. Ούτε χωράει σε δεξαμενές με περιοριστικούς όρους. Στις καμπίνες-στούντιο τον Philip Seymour Hoffman και τους φίλους του στα μικρόφωνα, χωρούν αυτές οι αναγκαίες, πολλές φορές, στιγμές που σε βοηθούν όταν η πραγματικότητα σου σκάει αντικανονικά τάκλιν από όλες τις γωνίες. Τις οικείες φωνές που σου κάνουν και ιδιαίτερα μαθήματα για τη ζωή χωρίς διδακτικά χέρια να ανεβοκατεβαίνουν υστερικά και είναι νοητά εκεί δίπλα σου.

Φυσικά πια στην Ελλάδα, οι περισσότεροι μουσικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί στα fm, πλην ελαχίστων, φωτεινών εξαιρέσεων, κυρίως λόγω των παραγωγών με την ακατέργαστη γοητεία τους και το χάρισμα να κάνουν τους ακροατές να ταυτίζονται σε κάθε on τους, έχουν χαθεί στην διεκπεραίωση των μαρμοτικών playlist και των ρομποτικών προγραμμάτων. Κάποιοι έχουν ξεμείνει σε άλλες εποχές που προσπαθούν να κρατούν τη φωνή βραχνή και σέξι όπως η Phoebe σ’ εκείνο το επικό επεισόδιο στα Φιλαράκια. Άλλοι προσπαθούν πολύ να είναι αστείοι με δανεικές ατάκες, άλλοι δεν προλαβαίνουν να μιλήσουν γιατί τους καταπίνουν τα κομπιούτερς και οι αριθμοί. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και εκείνες οι σταθερές αξίες των παραγωγών με την αβίαστη και γάργαρη φυσικότητα των ωραίων και χορτασμένων ανθρώπων που ό,τι και να γίνει θα παραμένουν αποθηκευμένες στη μνήμη και στα bookmarks για να τους ακούμε κάθε μέρα. Επίσης, όσοι είχαμε την τύχη να δουλέψουμε μαζί τους και με νεοτερους τα τελευταία χρόνια σε επαγγελματικά web radios με ξεκλείδωτα τα λουκέτα των περιορισμών και ανοιχτά τα παράθυρα με τους ακροατές, αισθανόμασταν ότι ήμασταν γ̶λ̶υ̶κ̶έ̶ς̶ συμμορίες, που κάνουν κάτι παράνομο και κάποια παιδική σκανταλιά συζητώντας τα αυτονόητα σε διαφημιστικά οβάλ γραφεία, τα οποία αρνούνται να ξεβολευτούν.

Η καλύτερη ραδιοφωνική όαση αυτή τη στιγμή είναι εκτός συνόρων. Το BBC6, για το οποίο είχε κάνει κι ένα συγκινητικό αφιέρωμα η Guardian σχετικά με την «ανάσταση» του, έχει όλα αυτά που ψάχνεις σε ένα ραδιόφωνο. Τόσο κλισέ. Και εδώ και τρία χρόνια έχουν φύγει τόσα λινκς με τις εκπομπές και τα podcasts του, σε φιλικά inbox που κάποιος θα έλεγε ότι παίρνω ποσοστά. Εκεί νιώθεις πως σε όποια μουσική πλευρά και αν ανήκεις και ό,τι διάθεσης έχει κάθε μέρα  υπάρχει κάποιος που θα σε καταλάβει. Και το πιο σημαντικό: θα σε ακούσει. Έχουν όλοι απόλυτη ελευθερία στις επιλογές τους, που φυσικά προϋποθέτει και τρομερή πειθαρχία και ακρίβεια στον τρόπο που θα παρουσιάσουν το οτιδήποτε, η αποστειρωμένη λίστα είναι άγνωστη λέξη, ενώ το συναίσθημα και η αληθινή έννοια της παρέας είναι σε περίοπτη θέση.

Καταρχάς, υπάρχει η εκπομπή του μέγα Iggy Pop, Iggy Confidential. Η φωνή του ροκ εν ρολα αρχηγού βγαίνει από τα τάρταρα, έχει καλεσμένους όσους διαμορφώνουν το μουσικό τώρα και κάθε φορά φτιάχνει έναν αδιανόητο συνδυασμό καινούριων και παλιών καλλιτεχνών χωρίς να κάνει διαχωρισμούς σε είδη. Καμία φλυαρία, σωστό χιούμορ και αυτοσαρκασμός, η κατάλληλη ατάκα την κατάλληλη στιγμή.Μπορείς να ακούσεις κυριολεκτικά τα πάντα αλλά όχι με την ανιαρή και πρόχειρη έννοια του «απ’όλα και συμφέρω».

Η Mary Anne Hobbs και η Lauren Laverne είναι τα κορίτσια που θα ήθελες να μοιράζεσαι τα ακουστικά για να ξορκίσεις τη ανία και την ρουτίνα, όπως τότε που παραλίγο να φάμε αποβολή από τον καθηγητή της Φυσικής γιατί είχαμε κρύψει τα καλώδια μέσα από τα μανίκια μας. Από τους πιο πειραματικούς μέχρι τα mainstream ήχους, στα σόου τους δεν υπάρχει σνομπισμός και εξυπνακίστικη λογική σχετικά με τις γνώσεις και τον προφορικό λόγο. Είναι ενημερωμένες για όλα, αφήνουν να πετάξει στον αέρα τους οτιδήποτε τους ταρακουνάει λίγο το είναι και κάθεσαι να κρατάς σημειώσεις στο τελευταίο θρανίο.

Λίγο πιο δίπλα, είναι στη γαλαρία ο Don Letts και ο Huey Morgan (Huey Show) των Fun Lovin’ Criminals. Αυτοί οι τύποι που μπορούν να σε κάνουν να χορεύεις μες το δρόμο χωρίς να καταλάβεις πως ξεκίνησες να κινείσαι. Soul, funk, hip hop, jazz, blues, όλα όσα έχουν χτίσει τη μαύρη μουσική και την εξελίσσουν σκορπίζονται στα ηχεία με την ανάλογη ευφορία και το κουλνες και ειδικά ο Huey, είναι ικανός να τα απογειώσει με ένα και μόνο σχόλιο.
Πέρα από τα shows, βρίσκεις στα ατελείωτα ράφια του BBC6, αφιερώματα, όπως το καταπληκτικό για τα 60 χρόνια των Rolling Stones, στο οποίο μιλούν όλα τα μέλη της μπάντας, guest εκπομπές και μιξαρισμένα σετ από djs, παραγωγούς, μουσικούς και τραγουδιστές, live αναμεταδόσεις με άψογο ήχο από φεστιβάλ και συναυλίες, podcasts με άγνωστες πληροφορίες και τρίβια, λίστες με τα καλύτερα νέα τραγούδια που προφανώς ξεφεύγουν πολλά χιλιόμετρα από όσα έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε sites.

Με λίγα λόγια, πόσο υπέροχο είναι, όταν ορισμένες ομάδες αποφασίζουν και καταφέρνουν να κρατούν ζωντανό το ωραιότερο μέσο που κρύβεται στα αρχικά των Μ.Μ.Ε και δεν γούσταρε να συμβιβάζεται όλα τα χρόνια της μεγάλης ιστορίας του. Με την καφρίλα, την ευαισθησία, την πώρωση της ανακάλυψης και του ξαφνιάσματος και την αποθέωση των σαρδάμ και του λάθους. Όπως ακριβώς οι άνθρωποι που πάντα θα θέλουμε να συναναστρεφόμαστε και μας κάνουν ένα τσακ καλύτερους.

Για όσους ρομαντικούς ραδιοφωνάκηδες ακροατές κυκλοφορούμε εκεί έξω/μέσα, είναι ένας συνδετικός κρίκος με τη μοναδική θρησκεία που πραγματοποιεί όσα υπάσχεται, όπως είχε χαρακτηρίσει o Frank Zappa τη μουσική, και με τον αφανή μηχανισμό ευφορίας που κάνει αυτή τη ζωή πιο υποφερτή.