Μία ταινία που σε συνεπαίρνει με τον ρυθμό της και σε ταξιδεύει στο Παρίσι αντιμέτωπο με ένα παρόν που προκαλεί προβληματισμό και κατάφερε να κερδίσει Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο τμήμα “Ορίζοντες” του Φεστιβάλ της Βενετίας και Βραβείο Κοινού στο 22ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Η Ζιλί Ρουά είναι μία καμαριέρα σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο της πρωτεύουσας. Η πόλη του Φωτός κρύβει βαθιά μέσα της όμως… “σκοτάδι”. Οι φρενήρεις ρυθμοί ζωής τη φέρνουν συνεχώς στα όρια. Κάθε βράδυ στα προάστια την περιμένουν τα παιδιά της. Ο σύζυγος απών. Συχνά καθυστερεί. Ποτέ δεν έχει χρόνο για τον εαυτό της κι όταν έρθει η ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο, το σύμπαν συνωμοτεί κι έρχεται να της θυμίσει ένοχες πληγές του παρελθόντος. Δε θα το βάλει κάτω, έχει χρέος να συνεχίσει τον αγώνα δρόμου για χάρη των παιδιών της.
Κοινωνικός ρεαλισμός που φέρνει στο μυαλό μας το σινεμά των Κεν Λόουτς και αδελφών Νταρντέν. Κίνηση, ένταση, απεργίες, νεύρα. Μία έμμεση αναφορά στο κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων που τάραξε συθέμελα την Ευρώπη. Από την άλλη όμως ξεπροβάλλει και μία ελπίδα αλληλεγγύης στο πρόσωπο των οδηγών που εξυπηρετούν την πρωταγωνίστρια. Αν σκεφτεί κανείς τους πολιτικούς συσχετισμούς που διαμορφώνονται στη γειτονική χώρα, αυτές τις κρίσιμες για την ήπειρό μας στιγμές, αντιλαμβάνεται πως το σχόλιο του σκηνοθέτη αποκτά απόλυτα επίκαιρο χαρακτήρα.
Ο Πρόεδρος Μακρόν έχει μόλις επανεκλεγεί, μετά από μία μεγάλη μάχη απέναντι στην Ακροδεξιά της Λεπέν. Η είδηση των τελευταίων ωρών είναι όμως η σύμπραξη Αριστεράς-Σοσιαλιστών-Οικολόγων-ΚΚ στον δρόμο για τις βουλευτικές εκλογές της πρώτης εβδομάδας του Ιουνίου. Μία κίνηση που αλλάζει τους συσχετισμούς και στέλνει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Χθεσινή δημοσκόπηση μάλιστα δίνει τον συνδυασμό πρώτο με ποσοστό που αγγίζει το 34%. Η Τέχνη συμπλέκεται κι αλληλεπιδρά με μαγικό τρόπο με την πραγματικότητα. Αυτό είναι το μεγαλείο αυτού του είδους σινεμά.
Σήμα κατατεθέν του έργου αποτελεί η παρουσία της Λορ Καλαμί (τέσσερις υποψηφιότητες για Σεζάρ την τελευταία εξαετία) που γνωρίσαμε στους “Αγώνες μας” κι έγινε ευρέως γνωστή στο “Call my Agent”. Οι κινήσεις, οι λέξεις, τα βλέμματα εξωτερικεύουν τον εσωτερικό της κόσμο. Μία σωματική ερμηνεία υψηλού επιπέδου. “Πρέπει να πάρεις τα παιδιά για διακοπές μερικές μέρες, είμαι κουρασμένη”. Μία κατάρρευση, την οποία προσπαθεί να αποτρέψει με τεράστιο τίμημα για την ίδια. Μαεστρικό το μοντάζ που μας φέρνει συνεχώς αντιμέτωπους με την ηρωίδα μας. Εξαιρετική η απαλή μουσική της Ιρίν Ντρεσέλ που δένει αρμονικά με την πλοκή και το σενάριο.
Εργασία κι οικογένεια. Μία λεπτή ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί. Για περίπου μία ώρα αντικρύζουμε ελάχιστα τα παιδιά. Θα έρθουν στο προσκήνιο στο τελευταίο κομμάτι και θα χρωματίσουν τη ζωή της Ζιλί. Τη στιγμή που ηρεμεί, που ο γόρδιος δεσμός έχει κοπεί κι ας μην το έχει αντιληφθεί πλήρως. Θα μπορέσει να χαμογελάσει ξανά, να δει τη ζωή θετικά. Θα κατανοήσει πως η αισιοδοξία κι η δύναμη κρύβονται στα “μικρά” της καθημερινότητας. Σύντομα θα είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα, έχοντας ξεφύγει πια από το αδιέξοδό της. Αυτό είναι που θέλει να μας αφήσει ως επιμύθιο κι ο δημιουργός …
