Η Σάρλον Ρίγκαν με το σκηνοθετική της ντεμπούτο έφυγε με το Βραβείο της Επιτροπής από το Σάντανς. Στο πλευρό της ως διευθύντρια φωτογραφίας η Μόλι Μάνινγκ που σκηνοθέτησε το “Ηow to Have Sex” και εντυπωσίασε το προηγούμενο διάστημα. To “Άλανι” είναι ένας ύμνος για τους κατατρεγμένους που η ζωή δεν τους φέρθηκε φιλικά και παράλληλα ένας διαρκής αγώνας προς την ενηλικίωση δύο ανθρώπων που τους ενώνει βιολογική συγγένεια, αλλά η απόσταση μεταξύ των κόσμων τους είναι τόσο μακρινή… Ταυτόχρονα, όμως, οφείλουν να συναντηθούν και να βγουν πιο δυνατοί μέσα από αυτήν τη σύνθετη δοκιμασία.
Στα 12 της χρόνια η Τζόρτζι βρίσκεται μόνη στον κόσμο μετά τον θάνατο της μητέρας της. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης την οδηγεί σε γενναίες αποφάσεις. Καταφέρνει να ξεγελάει τις υπηρεσίες πρόνοιας του Ηνωμένου Βασιλείου και συνεχίζει να ζει στο σπίτι της. Στήριγμά της ο καλός της φίλος Άλι που τη βοηθάει να συντηρηθεί περπατώντας μαζί της έναν δρόμο που μόνο με ροδοπέταλα δεν είναι στρωμένος. Ξαφνικά στο κυρίαρχο φόντο της αφήγησης εντάσσεται ο Τζέισον. Ένας 30άρης νέος που υποστηρίζει πως είναι ο πατέρας της μικρής μας. Το γεγονός έρχεται να ταράξει τις ισορροπίες και να διαμορφώσει νέα δεδομένα.
Όπως είναι φυσιολογικό η επιφυλακτικότητα κυριαρχεί. Ο μεγαλύτερος προσπαθεί να επιβληθεί με έναν εντελώς αντιπαιδαγωγικό τρόπο. Το “αλάνι” δεν έχει μάθει να μπαίνει σε καλούπια και να συμβιβάζεται. Κάποιος “ξένος” εισβάλει στην κατοικία και τη ζωή του. Είναι αποφασισμένο να βρει τη λύση. Δίνει με τον δικό της τρόπο τον απαιτούμενο χρόνο. Σε αυτή τη διαδρομή υπάρχουν όμορφες, αλλά και δύσκολες στιγμές. Ο χαμένος χρόνος είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναπληρωθεί. ‘Οσο περνάει ο καιρός ο πατέρας βρίσκει τον τρόπο να προσεγγίσει καλύτερα την κόρη του και τον δρόμο του δείχνει η ίδια η ζωή. Είναι χαρακτηριστικό πως στα πρώτα βήματα αυτής της σχέσης η μικρή Τζόρτζι φαντάζει να είναι η ενήλικας της υπόθεσης.
Όσο δυνατή δείχνει όμως καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας, τόσο τα τραύματα της τη βασανίζουν όταν πια απομονωθεί στο δωμάτιό της την ώρα που πέφτει το σκοτάδι της νύχτας. Δεν έχει ξεχάσει, αλλά προσπαθεί να απασχολεί συνεχώς το μυαλό της με κάτι άλλο για να μη θυμάται. Η ερμηνεία της Λόλα Κάμπελ είναι καθηλωτική. Αποτελεί τον βασικό πυλώνα εξέλιξης της πλοκής. Δεν αποχωρίζεται ποτέ τη φανέλα της αγαπημένης της Γουέστ Χαμ. Παλεύει με το παρελθόν της, ωστόσο γνωρίζει καλά πως πρέπει μόνη και πάλι να καθορίσει το μέλλον της. Σε μία ευαίσθητη ηλικία, αυτή η διαδικασία ισοδυναμεί με Γολγοθά.
Η σκηνοθέτρια δεν ωραιοποιεί καταστάσεις σε καμία περίπτωση. Απεικονίζει με λεπτομέρεια τη φτώχεια, τη μιζέρια, το περιθώριο. Δε φοβάται να αντικρίσει το πρόβλημα, καθώς μονάχα αν το αναγνωρίσουμε μπορούμε να δώσουμε και λύση σε αυτό. Οι επιλογές της είναι μαεστρικές. Στα δικά μου μάτια ξεπερνάει το “Αftersun” της Σάρλοτ Γουέλς που ασχολείται με παρόμοια θεματική κι αγγίζει σε σημεία του το “Μερίδιο των Αγγέλων” του σπουδαίου Κεν Λόουτς. Ένα κοινωνικό σινεμά, με πολιτικές αιχμές που ορθά αποφεύγει τους μελοδραματισμούς.
Μία ετοιμόλογη νέα, παιδί ακόμα, ικανή να αντιμετωπίσει κάθε πρόκληση. Η επιστροφή του “ασώτου” δεν είναι κάτι απλό και φυσικά προκαλεί κλυδωνισμούς. Έρχεται όμως να δώσει ένα στήριγμα στη διάρκεια και τον χρόνο. Τζόρτζι και Τζέισον περπατούν μαζί, έχοντας ξεκινήσει από διαφορετικές αφετηρίες και στόχος είναι να συναντηθούν και να επικοινωνήσουν. Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να μοχθήσουν. Με τη δουλειά της η Ρίγκαν μπαίνει στο κάδρο των σκηνοθετών που έχουν προοπτική και αναμένουμε ήδη το επόμενό της έργο. Ένα πράγμα είναι δεδομένο πως το ανθρωποκεντρικό σινεμά φωνάζει παρόν και οι κύριοι εκφραστές του μπορεί να είναι περήφανοι για τις γενιές που έρχονται.
