Τα μέχρι πρότινος παρεξηγημένα 80s, σαράντα χρόνια μετά, επανέρχονται για να μας κάνουν να καταλάβουμε πως ήταν μια δεκαετία την οποία αργήσαμε πάρα πολύ να εκτιμήσουμε. Η μουσική της, ο κινηματογράφος της, η μόδα της, η τεχνολογία της, ήταν όλα τόσο μα τόσο καθοριστικά για εμάς και όμως, επιμέναμε να το αρνιόμαστε για πολλές δεκαετίες, χαρακτηρίζοντας περισσότερο ως guilty pleasure την ευχαρίστησή μας να ακούμε το “Touch me” της Samantha Fox ή να βλέπουμε τη “Γαλάζια Λίμνη” με τη Brooke Shields. Για αδιευκρίνιστους λόγους που οι ίδιοι θέσαμε, ξορκίσαμε την υπερβολή των 80s ως trash και για πολλά χρόνια αποφεύγαμε συνειρμούς και συνδέσεις μαζί τους. Κανείς δεν λέει ότι τα 80s ήταν τέλεια. Ήταν όμως τα χρόνια που το παλιό άλλαζε κρατώντας ακόμη τα καλά στοιχεία του παρελθόντος και το νέο ερχόταν με τα καλά στοιχεία του μέλλοντος να υπερτερούν. Κι αυτό είναι που τα κάνει μοναδικά. Ήταν αγνά ενώ ταυτόχρονα πρωτοποριακά. Ήταν αυθεντικά ενώ παράλληλα τολμηρά. Ήταν ανέμελα ενώ την ίδια στιγμή επαναστατικά.

To 1986, το Top Gun βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες με τον 24χρονο τότε Τοm Cruise να φοράει μαζί με τους υπόλοιπους επίλεκτους πιλότους του Τοp Gun την στολή του να κάνει ακρότητες με το F14 και να ερωτεύεται την πανέμορφη εκπαιδεύτριά του. Φυσικά και ο συνδυασμός του love story με την αδρεναλίνη δεν θα μπορούσε να μην είναι επιτυχημένος. Το soundtrack της ταινίας κάτι παραπάνω από αριστούργημα.Το “Take My Breath Away” βραβεύτηκε με Όσκαρ και εμείς αναστενάξαμε αρκετές φορές όταν ο Μaverick άφηνε στο μαξιλάρι της Charlie ένα οριγκάμι αεροπλανάκι μετά από μια παραπάνω από καυτή νύχτα σεξ. Από τότε πέρασαν 35 περίπου χρόνια και δεν ξεχάσαμε ποτέ τον Pete Mitchell και την παρέα του. Πως όμως θα ήταν σήμερα ο ριψοκίνδυνος και ακαταμάχητος Maverick; Η απάντηση είναι: όπως ακριβώς εμφανίζεται στο sequel της πιο πολυαναμενόμενης ταινίας της χρονιάς – και όχι μόνο.

Το Top Gun Maverick ήταν να βγει στις αίθουσες πολύ νωρίτερα, αλλά λόγω της πανδημίας, άργησε κάτι λιγότερο από 2 χρόνια. Βγήκε όμως στις 25 Μαΐου και δικαίωσε τους πάντες. Δημιουργούς και κοινό.

Ο Μaverick είναι ο καλύτερος ιπτάμενος που διαθέτει το ναυτικό, όμως είναι πολύ απροσάρμοστος για να ανέβει στους βαθμούς της ιεραρχίας. Έχει παραμείνει captain, με τον Iceman δηλαδή τον Val Kilmer να έχει γίνει ναύαρχος και να τον προστατεύει σε κάθε ακραία μαλακία που μπορεί να του κοστίσει ακόμη και την αποστρατεία του. Ο Μaverick δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε οικογένεια και παιδιά, δεν ζει σε ένα όμορφο μεγάλο σπίτι κάπου στα προάστεια με μια αστερόεσσα να κυματίζει απ έξω. Ζει σε μια σχεδόν παρατημένη αεροπορική βάση στη μέση του πουθενά και φοράει ακόμη το τζιν του, ένα λευκό T Shirt, το χαρακτηριστικό του μπουφάν και γυαλιά aviator. Και είναι ακόμη το ίδιο σέξι με τότε.

Όταν το ναυτικό που έχει αγανακτήσει μαζί του βρίσκεται μπροστά σε μια αποστολή την οποία δεν μπορεί να φέρει εις πέρας κανείς άλλος, τότε ο Pete Mitchell επανέρχεται στο Top Gun. Είναι ο μόνος που ξέρει να τους δείξει πως γίνεται. Και το κάνει. Αυτή τη φορά, στο Top Gun, οι επίλεκτοι πιλότοι είναι δώδεκα και ανάμεσά τους υπάρχουν μια γυναίκα, ένας λατίνος, μαύροι, ένας ασιάτικής καταγωγής καθώς και ο γιος του Goose, με τον οποίο τον συνδέει μια παλιά γλυκόπικρη ιστορία. Η Αμερική θέλει να γίνει η δουλειά σωστά και ας πέσουν στο καθήκον μερικοί ήρωες. Ο Maverick, θέλει η δουλειά να γίνει σωστά και οι ήρωες να γυρίσουν πίσω στο αεροπλανοφόρο.

Το Τοp Gun Maverick είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι και ο Pete Mitchell είναι ακριβώς αυτός ο τύπος που βλέπουμε στην οθόνη μας. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Είναι αυτός ο άνδρας που έρχεται και φεύγει  στη ζωή μιας υπέροχης γυναίκας όποτε αυτός θέλει χωρίς εκείνη να το αξίζει καθόλου, χωρίς όμως και να μπορεί να του κρατήσει καμία κακία. Γιατί μερικοί έρωτες, απλά δεν φοράνε στέφανα. Ούτε αυτά του γάμου, ούτε αυτά τα φωτεινά στα κεφάλια των Αγίων. Είναι όμως εκρηκτικοί, συναρπαστικοί, σε κάνουν να γεμίζεις χαρά και λύπη, ερωτηματικά και μαγεία. Κι ένας τέτοιος είναι αυτός του Maverick και της Penny. Ακόμα κι αν εκείνος την διαβεβαιώνει πως αυτή τη φορά πλέον ήρθε για να μείνει.

Είχα πολύ καιρό να παρακολουθήσω μια ταινία με τόση αφοσίωση, να συγκινηθώ για τους συνειρμούς, να μην βαρεθώ δευτερόλεπτο και να μην κοιτάξω ούτε μια φορά το κινητό μου για δυο ώρες και δεκαεπτά λεπτά.

Η ταινία είναι αναμφισβήτητα καλογυρισμένη. Αλλά δεν την χειροκροτώ για αυτό. Την χειροκροτώ γιατί με έκανε να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο και να σκεφτώ πόσα συναισθήματα κατάφερε να μου ξαναγεννήσει το δεύτερο φιλμ ενώ κακά τα ψέματα δεν πρόκειται ούτε για ένα ανατρεπτικό σενάριο, ούτε για ένα έργο υψηλής κουλτούρας. Αποδεικνύει όμως ότι γίνεται και με ένα blockbuster. Και αυτό μάλλον είναι ακόμα πιο δύσκολο. Δυο πράγματα παραμένουν μυστήριο μετά από το Top Gun Maverick: Η αιώνια νεότητα του Tom Cruise και αν θα υπάρξει κάτι τρίτο, το ίδιο συναρπαστικό με τα Top Gun και Top Gun Maverick.