Υπάρχουν στιγμές που είναι δύσκολο να αποδράσεις από αδιέξοδα. O Nτούσαν Μίλιτς μας ταξιδεύει στα γεγονότα του 2004 και το Κοσσυφοπέδιο. Ο Σέρβος σκηνοθέτης αποφασίζει με αφετηρία μία αληθινή ιστορία να δώσει μεταφυσικές διαστάσεις και να περιγράψει τη δίνει των συρράξεων που άφησαν πίσω τους επίσημα 19 νεκρούς και εκατοντάδες αγνοουμένους, που η τύχη τους ακόμα και σήμερα δεν έχει διευκρινιστεί επισήμως. Οι οικογένειές τους ζουν με ένα μεγάλο κενό και το βάρος των αναφορών τους που χάθηκαν σε γραφεία και συρτάρια στο πέρασμα του χρόνου.
Σε ένα μικρό χωριό της επαρχίας κατοικούν ο Μιλούτιν, η κόρη του κι η εγγονή του. Ο γαμπρός και γιος του έχουν εξαφανιστεί εδώ και περίπου έναν χρόνο και αναζητά δικαιοσύνη και μία κουβέντα από τους αρμόδιους φορείς για την τύχη τους. Οι συνθήκες γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες για τους παραμένοντες. Ο τόπος ερημώνει και μοναδική παρουσία αποτελεί ένα τεθωρακισμένο των δυνάμεων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών που πηγαινοφέρνει την μικρή μαθήτρια στο τοπικό σχολείο. Η απουσία του πατέρα φανερή. Η αίσθηση ασφάλειας σβήνει με το που νυχτώσει. Το ρεύμα κόβεται, τα φώτα πέφτουν, σκοτάδι, σιωπή …
Τα μέλη της οικογένειας αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν την περιουσία τους, αλλά κυρίως τις ελπίδες τους για τη σωτηρία των δύο ανδρών. Δημιουργείται ένα κλειστοφοβικό θρίλερ με κλιμακούμενη ένταση. Η επανάληψη κάθε ημέρας, με έμφαση στις νύχτες, εξηγεί τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Αέρας, βροντές, μακρινοί ήχοι και στο βάθος ένας αόρατος εχθρός. Η συνεχής αίσθηση της απειλής καταστρέφει τη ζωή των κατοίκων. Πιο ψύχραιμη όλων φαντάζει η μικρή Μιλίτσα, που ετοιμάζει το γράμμα που της ζήτησε η δασκάλα κι ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο. Η ανασφάλεια όμως έχει επηρεάσει την καθημερινότητά της και την οδηγήσει σε μία πρώιμη «ενηλικίωση».
Η άρνηση της αποδοχής οδηγεί σε τέλμα. Η κλεψύδρα αδειάζει απελπιστικά. Ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος της σφυρίχτρας και πώς την αξιοποιούν τα παιδιά; Αυτά θέτει στο κάδρο του (και δίπλα τους τον σκύλο, τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου) ο Μίλιτς, που βρέθηκε στην αίθουσα και έδωσε το στίγμα της δουλειάς του. Δούλεψε το σενάριο από το 2012 και για τον ίδιο η συγκεκριμένη ταινία αποτελεί ένα έργο ζωής. Εξαιρετική κινηματογράφηση, προσεγμένη φωτογραφία και το μοντάζ του Γιάννη Χαλκιαδάκη απογειώνουν τη δράση. Αξίζει να σημειωθεί πως είναι μία ελληνική συμπαραγωγή, με τους συντελεστές να βρίσκονται επί σκηνής και να συνομιλούν με το κοινό.
Οι απέλπιδες προσπάθειες να πειστεί ο πρεσβύτερος να αποχωρήσει με τα κορίτσια του πέφτουν στο κενό. Για τρεις ημέρες καλούνται να τα καταφέρουν δίχως εξωτερική βοήθεια. Το «φάντασμα» τους στοιχειώνει. Το μυαλό θολώνει, η καταστροφή είναι θέμα χρόνου. Κάθε λάθος κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να σηματοδοτήσει ένα επώδυνο τέλος. Ο Μπόγκο αποχαιρετά με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, αυτούς που τον φρόντισαν. Ένας ένας οι πρωταγωνιστές λυγίζουν, ο σκηνοθέτης όμως δεν έχει πει την τελευταία του κουβέντα. Την αφήνει στον θεατή και είναι έτοιμος για διάλογο μαζί του …
