Ο πάντα ανατρεπτικός Ράντου Ζούντε (Χρυσή Άρκτο για το “Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό”) πραγματοποιεί μία δυναμική επιστροφή με το “Μην περιμένετε πολλά από το τέλος του Κόσμου”. Δημιουργεί μία ταινία – φάρσα, θα λέγαμε. Έχει ως στόχο να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα μέσα από μία ιδιότυπη σάτιρα και χιούμορ. Από το επώδυνο παρελθόν που στοιχειώνει ακόμα τους κατοίκους της Ρουμανίας, μέχρι τη σημερινή εποχή του TikTok. Xρωματίζει το πριν και αφήνει ασπρόμαυρο το παρόν. Αναζητεί διεξόδους εκτόνωσης και επικοινωνίας μαζί με τους πρωταγωνιστές του και προσπαθεί μέσα από την Τέχνη του να αντιληφθεί κι ο ίδιος τις τεκτονικές αλλαγές που συντελούνται στην εποχή μας.

Τα 160΄ διάρκειας είναι ικανά να σοκάρουν τον θεατή, οι μυημένοι όμως στον κόσμο του Ρουμάνου σκηνοθέτη θα λατρέψουν τη νέα εξωτερίκευση του κόσμου του μέσα από πλάσματα του σύμπαντός του. Ο δημιουργός πλέκει την ιστορία με την πραγματικότητα κι είναι αρκετές οι στιγμές που τα όρια γίνονται ασαφή. Έχει στόχο να προκαλέσει τα βλέμματα και να κάνει τον θεατή να εμβαθύνει σε μείζονα θέματα της εποχής κόντρα στην αποχαύνωση που επικρατεί καθολικά. Μέσω της σάτιρας προσπαθεί να τονίσει κάτι πολύ σοβαρό που μας αγγίζει. Ιδιαιτέρα όλους εμάς στη γειτονιά μας, τα Βαλκάνια.

Αναδεικνύει κοινωνικά ζητήματα όπως ο φυλετικός ρατσισμός, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, η επισφάλεια στην εργασία, τα εξαντλητικά ωράρια κι οι άθλιες συντάξεις. Επικρίνει πολιτικές που υιοθετούνται στην Ευρώπη κι αγγίζει τον Όρμπαν και το κύμα της Ακροδεξιάς. Δε μένει όμως στην επιφάνεια. Το ρολόι δίχως δείκτες σηματοδοτεί την πλήρη αποδιοργάνωση και παράλληλα την άνιση μάχη με τον χρόνο. Μέσω αυτής ο άνθρωπος μοιάζει να παραδίνεται. Να σηκώνει τα χέρια ψηλά μετά από μία αέναη μάχη που δεν κατάφερε να κερδίσει. Η κα Σόλομον παραγωγός της νέας προσπάθειας του Ζούντε βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και εν μέρει επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω.

Προκαλεί απέχθεια η εικόνα ενός τέτοιου κόσμου, κι όμως αυτός είναι ο δικός μας κόσμος. Η ευθύνη είναι συλλογική και κανείς δε δικαιούται να πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Γίνεται μία τεράστια προσπάθεια αφύπνισης, καθώς η πλειοψηφία μοιάζει να έχει εγκλωβιστεί σε μία συνθήκη μεταξύ παραίτησης και ψευδαίσθησης εφησυχασμού που επικρατεί το “μη χείρον βέλτιστον”. Θα χρησιμοποιήσει τολμηρή γλώσσα και μία ρισκαδόρικη τακτική, αλλά αυτά είναι τα μέσα που έχει, τα όπλα που κρύβει στα φαρέτρα του προκειμένου να μας φέρει προ των ευθυνών μας με παιχνιδιάρικο τρόπο, δίχως καλά καλά να το αντιληφθούμε.

Στο έργο που μας παρουσιάζεται οι ερμηνείες και οι χαρακτήρες περνούν σε δεύτερη μοίρα. Όσοι εμφανίζονται στην οθόνη “υπηρετούν” συγκεκριμένο σκοπό στην απεικόνιση του Ζούντε. Τόσο το πρώτο, όσο και το δεύτερο μέρος κρύβουν ιδιαιτερότητες κι εκπλήξεις. Υπάρχει μία ισορροπία που πιθανώς να χρειάζεται και μία δεύτερη ανάγνωση για να εδραιωθούν όλα τα μηνύματα στο μυαλό του θεατή και να αποκρυσταλλώσει την δική του εικόνα κι άποψη. Δεν είναι εύκολο να δεις κανείς το είδωλό του στον καθρέφτη, τον σοκάρει, αν δεν του αρέσει. Ο μόνος τρόπος να αλλάξει όμως είναι να κάνει αυτή τη διαπίστωση.

Η ταινία τάραξε την κινηματογραφική κοινότητα, έδωσε το μεγάλο Βραβείο στο Λοκάρντο στον σκηνοθέτη και ήρθε η στιγμή να ανακαλύψετε όσα θέλει να μας πει για την εποχή που τα τραύματα του παρελθόντος αντανακλώνται ολοένα και περισσότερο στη ψυχοσύνθεση και τις επιλογές μας. Απόλυτα συνειδητά επιλέγεται ένα από τα κορυφαία μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα αυτό που έχει μεγαλύτερη επιρροή στις νεαρές ηλικίες, καθώς αυτές είναι κι οι πλέον ευάλωτες σε έναν κόσμο που έμαθαν να επικοινωνούν πίσω από την ασφάλεια των οθονών. Ίσως ήρθε η στιγμή αυτό να αλλάξει.