Η νέα ταινία του Στεφάν Ντεμουστιέ “Το Κορίτσι με το Βραχιόλι” που το σενάριο της βασίζεται στο “Acusada” του Αργεντινού Γκονζάλο Τομπάλ (Φεστιβάλ Βενετίας 2018) αποτελεί ένα βαθιά συμβολικό έργο για την αίσθηση της ελευθερίας, την ευαίσθητη σχέση ανάμεσα σε πατέρα – κόρη και ένα αποτρόπαιο έγκλημα που ο ένοχός του μοιάζει να δένει από τις ενδείξεις, ωστόσο μέχρι την τελευταία κυριολεκτικά σκηνή προσδοκούμε την ανατροπή, κάτι που όμως είναι εξαιρετικά αμφίβολο να συμβεί με βάση το παζλ των αποκαλύψεων.

Μία ηλιόλουστη ημέρα βρίσκει αμέριμνη την οικογένεια στην παραλία. Ξαφνικά δύο άντρες της αστυνομίας έρχονται στο σημείο και συλλαμβάνουν την μεγάλη κόρη αιφνιδιαστικά. Ο χρόνος παγώνει. Το σκηνικό μεταφέρεται ακαριαία δύο χρόνια αργότερα. Η ώρα της δίκης έχει φτάσει. Η Λιζ Μπατάιγ θα καθίσει στο εδώλιο της κατηγορουμένης. Μέχρι εκείνη τη στιγμή παραμένει σε κατ΄οίκον περιορισμό (κράτηση). Παρ΄ότι έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από το συμβάν φαντάζει ακόμα σοκαρισμένη, στο βάθος όμως η συνείδησή της μοιάζει καθαρή. Μπορεί να μας ξεγελάει όλους;

Ο ίδιος ο σκηνοθέτης τονίζει πως η γέννηση των παιδιών του άλλαξε τελείως τη ζωή του. Στην πορεία κάποια στιγμή ένιωσε σαστισμένος μπροστά στη διαφορετικότητά τους. Η ένταση ανάμεσα στην οικογένεια και την ατομικότητα, ανάμεσα στην κληρονομιά και την ανεξαρτησία, ανάμεσα στην επικοινωνία και το ανείπωτο βρίσκεται στην καρδιά κάθε σχέσης γονιού με το παιδί του. Αναρωτιέται σε ποιο βαθμό μπορούμε να γνωρίζουμε τα παιδιά μας; Πόσο μπορούμε στα αλήθεια να τα καταλάβουμε; Υπάρχουν όρια στην αγάπη που μπορούμε να νιώσουμε; Αποφάσισε να τοποθετήσει την ιστορία κατά τη διάρκεια μιας ποινικής δίκης με κεντρικό φόντο την αίθουσα του δικαστηρίου, καθώς θεωρεί πως είναι ένα μέρος όπου υποτίθεται ότι βρίσκουμε, ξετρυπώνουμε κι αποκαλύπτουμε την αλήθεια.

Καταθέσεις, μαρτυρίες, videos… Σιωπή, παύση, ελάχιστα λόγια στην πρώτη απολογία της Λιζ. O μίτος σιγά σιγά ξετυλίγεται. Η Φλόρα Ντυφούρ δυστυχώς δε θα γυρίσει πίσω. Αναζητείται δικαίωση στην μνήμη της. Οι συνεδριάσεις ακολουθούν η μία την άλλη. Οι συνήγοροι καταθέτουν τα επιχειρήματά τους. Δικαστής κι εισαγγελέας ακούν με μεγάλο ενδιαφέρον. Ο πατέρας παρόντας παρακολουθεί υπομονετικά. “Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του και έναν ύποπτο για φόνο από τις αντιδράσεις του στο δικαστήριο”. Η πρωταγωνίστρια μας βρίσκει το κουράγιο να πει τη δική της “αλήθεια”. Η ετυμηγορία θα λυτρώσει τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Πριν όμως φτάσουμε εκεί αξίζει να ταξιδέψουμε στα ενδότερα των Μπατάιγ. Ο αντίκτυπος της ακροαματικής διαδικασίας είναι τεράστιος. Οι λεπτομέρειες που γίνονται γνωστές για την κόρη πληγώνουν τον πατέρα (Ροσντί Ζεμ), δίπλα του η σύζυγος (Κιάρα Μαστρογιάνι) προσπαθεί να ισορροπήσει την κατάσταση κι ο μικρός γιος μάλλον παραμελημένος περιμένει τις εξελίξεις. Οι ημέρες περνούν βασανιστικά, οι ώρες μοιάζουν με αιώνες. Ο θεατής μπαίνει σε ρόλο πρωταγωνιστή και καλείται να αποφασίσει τι θα έκανε αν το παιδί του ήταν στην αντίστοιχη θέση. Ερμηνευτικά μεγάλη αποκάλυψη αποτελεί η Μελίσα Γκερς στο ντεμπούτο της.

Πλησιάζει η ώρα της τελικής απόφασης του δικαστηρίου. Αγωνία, άγχος, θυμός, οργή. Τα συναισθήματα νικούν τη λογική. Αθώωση ή καταδίκη; Δολοφονία εν βρασμώ ή κάποιος που την παγίδευσε ιδανικά; Ποια η επόμενη ημέρα για τους άμεσα εμπλεκόμενους μετά από τη φθορά δύο ετών, ακόμα κι αν συμβεί η ανατροπή; Τι σημαίνει να φοράς το “βραχιόλι” σε μία τόσο νεαρή ηλικία και πώς αυτό σε συνοδεύει για πάντα; Οι απαντήσεις στις σκοτεινές αίθουσες και τα θερινά σινεμά…