Η Έιμι Άνταμς (Amy Adams) αποτελεί ένα πρότυπο αυτοδημιούργητης ηθοποιού που με όπλο το πείσμα της έφτασε στο σημείο να διεκδικήσει έξι Όσκαρ, να κερδίσει πλήθος Βραβείων (77) και να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Το ταξίδι της δεν είχε έναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Αντιμετώπισε πολλά προβλήματα, γνώρισε την απόρριψη, φλέρταρε με την απογοήτευση, ποτέ όμως δεν το έβαλε κάτω. Για καλή της τύχη σε ένα από τα πιο κρίσιμα μονοπάτια της ζωής της γνώρισε τον Ντάρεν Λε Γκάλον και μαζί έχουν μία κόρη.

Γεννήθηκε στη Βιτσέντζα της Ιταλίας, επειδή ο πατέρας της υπηρετούσε εκεί σε αμερικανική στρατιωτική βάση. Άξιο αναφοράς είναι ότι μέσα σε αυτή τη συνθήκη ένας στρατιωτικός ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με το θέατρο. Είναι προφανές ότι της έδωσε το ερέθισμα και το κίνητρο να φτάσει στην κορυφή του παγκοσμίου θεάματος. Είναι χαρακτηριστικό πως σε νεαρή ηλικία διεγνώσθη με ΔΕΠΥ. Δε σπούδασε υποκριτική, αλλά αυτό δε φαίνεται σε καμία της ερμηνεία. Έχει πηγαίο ταλέντο που λάμπει από το “Junebug” (2005). Στο “Εnchanted” (2007) για πρώτη φορά ασχολείται και με το τραγούδι. Αργότερα αποκαλύπτει πως ως παιδί ήθελε να γίνει τραγουδίστρια ή νοσοκόμα. Με μεγάλη επιτυχία φροντίζει αυτό το κομμάτι σε δύο ακόμα ταινίες (“Η Hμέρα που ‘Αρχισα να Ζω”, “Τhe Muppets”), που πρωταγωνιστεί τα επόμενα τρία χρόνια. Η συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Ο. Ράσελ στην ταινία “The Fighter” (2010) και αργότερα στο “American Hustle” (2013) ήταν καθοριστική για την καριέρα της.

Xαρακτηριστικό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι η προσαρμοστικότητά της κι η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων που ερμηνεύει κάνοντας τους ρόλους κομμάτι του εαυτού της. Το People την είχε στη λίστα του ως μία από τις 100 ομορφότερες γυναίκες του κόσμου το 2008 και το Τime στις πιο επιδραστικές γυναίκες το 2014. Στις αγαπημένες της ταινίες περιλαμβάνονται τα “Όσα Παίρνει ο Άνεμος” (1939), “Ο Μάγος του Οζ” (1939), “Casablanca” (1942), “Δεσμώτης του Ιλίγγου” (1958), “Τελευταία ‘Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ” (1994), “Πόλι: Μια Τρυφερή Ιστορία” (1998). Μία από τις καλύτερές της φίλες είναι η Έμιλι Μπάντ. Έχει παραδεχθεί πως είναι κλειστοφοβική. Tην έχει σημαδέψει η κοινή της ερμηνεία με τον Ντι Κάπριο στο “Catch Me If you Can”. 

Μία από τις κορυφαίες της ερμηνείες είναι στο “Νocturnal Animals” του Τομ Φορντ (την ίδια χρονιά έχουμε και το “Αrrival”). Mία διάσημη γκαλερίστα μοντέρνας τέχνης της Νέας Υόρκης, η Σούζαν Μόρροου έχει όλα τα υλικά αγαθά και την αναγνώριση του κοινού, της λείπει όμως η αληθινή ευτυχία που δεν αγοράζεται. Εγκλωβισμένη μέσα σ΄έναν προβληματικό γάμο βιώνει την απόλυτη μοναξιά κι αναλώνεται σε ανούσιες συναναστροφές για να καλύψει το κενό. Στα όρια της κατάθλιψης, έρχεται να την ταράξει συθέμελα ένα ακυκλοφόρητο βιβλίο που τις στέλνει ο πρώην σύζυγος της, Έντουαρντ Σέφιλντ δεκαπέντε χρόνια μετά τον χωρισμό τους με προσωπική αφιέρωση. Πρόκειται για ένα ταξίδι αντιθέσεων. Από την Σούζαν και τον Έντουαρντ. Στον πλούτο της Δύσης (σοφιστικέ, Νέα Υόρκη) και τον αγροτικό Νότο (Τέξας), στο φως και το σκοτάδι, τον πολιτισμό, την εξουσία. Όλα με υποδειγματικό τρόπο. Ένα παζλ που ο θεατής, θέλοντας και μη γίνεται κομμάτι του κι εμπεριέχει όλες τις εκφάνσεις της ζωής, την αγάπη, τον έρωτα, την απογοήτευση, τη βία.

Επόμενη πρόκληση το “Νight Bitch” της Μαρία Χέλερ. Αναμένεται στις κινηματογραφικές αίθουσες. Ένας ακόμα ρόλος υψηλών απαιτήσεων που αναμένεται να συζητηθεί ιδιαιτέρως και να βρεθεί στα υψηλά στρώματα του παγκόσμιου box office. Παρά τις πολυάριθμες υποψηφιότητες για Όσκαρ η Έιμι Άνταμς δεν έχει κερδίσει ακόμα το πολυπόθητο Χρυσό Αγαλματίδιο. Φυσικά αυτό το γεγονός δε μειώνει σε καμία περίπτωση τη συμβολή της στον κινηματογράφο, καθώς έχει λάβει πολλά βραβεία κι έχει την αναγνώριση των ενώσεων κριτικών. Η Adams είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων με ευγενικό χαρακτήρα. Σε μια βιομηχανία που συχνά επικεντρώνεται στη φήμη και την προβολή έχει καταφέρει να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική της ζωή και την επαγγελματική της καριέρα, προστατεύοντας την ιδιωτικότητά της και διατηρώντας έναν σεμνό και προσγειωμένο προφίλ.