Το Hollywood μπορεί να είναι γνωστό για τις ταινίες δράσης, περιπέτειας που σου κόβουν την ανάσα, αλλά ο ισπανικός κινηματογράφος, τα τελευταία χρόνια, έχει κυριαρχήσει σε ταινίες τρόμου και θρίλερ που είναι ικανά να σε κρατήσουν ξάγρυπνο για μέρες. Η ιβηρική χερσόνησος κρύβει αληθινά διαμάντια που με τον καιρό κατάφεραν να ξεπεράσουν τα σύνορα και να σταθούν στο πάνθεον των απόλυτων ταινιών του είδους. Οι Ισπανοί έχουν έναν μοναδικό τρόπο να μας χαρίζουν θρίλερ και ταινίες τρόμου και αγωνίας με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και απειλητικά στοιχεία αφήνοντας στην άκρη τη βία και τις όποιες υπερβολές.
Στο Γρανάζι του Φόβου (Palabras Εncadenadas), 2003
Μία ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία της Laura Mañá με πρωταγωνιστές τους Darío Grandinetti και Goya Toledo. Πρόκειται για ένα δυναμικό ψυχολογικό θρίλερ αυτοβιογραφικού χαρακτήρα που διεισδύει άφοβα στον ταραγμένο εσωτερικό κόσμο ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, αποκαλύπτοντας όλες τις μύχιες σκέψεις του. Ο Ramon (Dario Grandinetti) απαγάγει την πρώην σύζυγό του Laura (Goya Toledo) για να παίξει ψυχολογικά παιχνίδια μαζί της. Είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος που θέλει να ομολογήσει ότι είπε ψέματα κατά την ακρόαση του διαζυγίου. Και αρχίζει να παίζει αλυσίδες λέξεων μαζί της όπου τα στοιχήματα είναι υψηλά και πρέπει να κερδίζει κάθε γύρο για να πλησιάσει στο να επιβιώσει. Συλλαμβάνεται πριν προλάβει να τελειώσει και κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αρνείται αμείλικτα να απακαλύψει το πού βρίσκεται η Λόρα. Καθώς οι δύο αστυνομικοί προσπαθούν να ξεδιπλώσουν την αλήθεια, οι ρόλοι του θύτη και του θύματος αλλάζουν επανειλημμένα. Η ατμόσφαιρα κλιμακώνεται και γίνεται απειλητική και κλειστοφοβική και ο θεατής βυθίζεται σε ένα γοητευτικό χάος που αμφισβητεί τα πάντα.
Το Ορφανοτροφείο (El Οrfanato), 2007
Η Laura (Belén Rueda) έχει χαρούμενες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια σε ένα ορφανοτροφείο. Πείθει τον άντρα της να αγοράσει το μέρος και τη βοηθά να το μετατρέψει σε σπίτι για άρρωστα παιδιά. Μια μέρα, ο υιοθετημένος γιος της, Σιμόν (Roger Príncep), εξαφανίζεται. Ο Σάιμον είναι βαριά άρρωστος και όταν αγνοείται ακόμη αρκετούς μήνες αργότερα, θεωρείται νεκρός. Η Λόρα πιστεύει ότι ακούει πνεύματα, τα οποία μπορεί ή όχι να προσπαθούν να τη βοηθήσουν να βρει το αγόρι. Το Ορφανοτροφείο αγγίζει τους πιο μύχιους φόβους σας χωρίς να έχει φτηνά τεχνάσματα των ταινιών τρόμου. Δεν ακουμπάει τα κλισέ.Ο J. A. Bayona μετέτρεψε αυτόν τον τρόμο σε μια πολύ εσωτερική, βυθισμένη και βαθιά μελέτη της θλίψης.
REC, 2007
Πρόκειται αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Έχει πραγματικά όλα όσα θα μπορούσατε να θέλετε σε μία ταινία τρόμου π. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ταινίες σε αυτό το υποείδος τρόμου, το “REC” του Paco Plaza είναι ένα απόλυτο masterclass στο να μη χαθεί ποτέ η ψευδαίσθηση ότι τα πλάνα είναι αληθινά. Το σκηνικό της πολυκατοικίας είναι υπέροχα κλειστοφοβικό, η ανάπτυξη του χαρακτήρα είναι κορυφαία και ο ρυθμός σας μεταφέρει πραγματικά στα χαοτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στη μέση της Βαρκελώνης. Η ταινία ακολουθεί δύο ρεπόρτερ που καλύπτουν πώς είναι να δουλεύεις νυχτερινές βάρδιες ως πυροσβέστης. Ο σταθμός λαμβάνει μια κλήση για μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο. Οι δύο ρεπόρτερ, πρόθυμοι να πάνε να καλύψουν το γεγονός, συνοδεύουν τους πυροσβέστες σε μια πολυκατοικία όπου τα πράγματα ξεφεύγουν πολύ γρήγορα. Σύντομα, όλοι στο κτίριο μπαίνουν σε καραντίνα από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Χωρίς πληροφορίες και ακόμη λιγότερες ερωτήσεις απαντημένες, η ομάδα αναγκάζεται να προσπαθήσει να επιβιώσει από τις μυστηριώδεις συνθήκες που περιβάλλουν το κτίριο. Αυτή η ταινία δημιούργησε τρία σίκουελ και ένα αμερικάνικο ριμέικ που όλα ωχριούν σε σύγκριση με αυτό το διαμάντι.
Cell 211, 2009
Πρόκειται για μία ισπανογαλλική ταινία φυλακής σε σκηνοθεσία Daniel Monzón από σενάριο των Monzón και Jorge Guerricaechevarría και βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 2003 του Francisco Pérez Gandul. Έχει κερδίσει συνολικά 8 βραβεία Goya, συμπεριλαμβανομένων “Καλύτερης Ταινίας”, “Καλύτερης Ηθοποιού” και “Καλύτερης Σκηνοθεσίας”. Η ταινία μας εκπλήσσει και μας εμπλέκει με απροσδόκητους τρόπους, αλλάζοντας τις αντιλήψεις μας για τους χαρακτήρες και την κατάσταση ξανά και ξανά, αλλά πάντα με έναν συναισθηματικά κυρίαρχο τρόπο. Η πλοκή διαδραματίζεται μέσα σε μια φυλακή όπου προσλαμβάνεται ένας νέος φύλακας. Βρίσκεται στη μέση μιας από τις ταραχές στη φυλακή που πραγματοποιούν οι κρατούμενοι, χωρίς να ξέρει τι να κάνει! Αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια είναι συναρπαστικό, αλλά μέχρι εδώ θα πούμε γιατί δε θέλουμε να spoilαρουμε.
Ο Θυρωρός ή Κοιμήσου Ήσυχα (Mientras Duermes), 2011
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ παραγωγής του σε σκηνοθεσία του Jaume Balagueró. Πρωταγωνιστούν ο μοναδικός Luis Tosar και η Marta Etura. Η ταινία διαδραματίζεται σε μια πολυκατοικία όπου ο Cesar είναι ο θυρωρός. Ένας ψυχολογικά διαταραγμένου άνιρωπος που πιστεύει ότι δεν μπορεί να νιώσει ευτυχία και το μοναδικό ενδιαφέρον του είναι να δημιουργεί προβλήματα στις ζωές των ενοίκων της πολυκατοικίας όπου εργάζεται. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν αποκτά εμμονή με μια από τις κοπέλες του κτιρίου την Clara. Απώτερος στόχος του… να εξαφανίσει το χαμόγελο από το πρόσωπο ενώ η κατάσταση κορυφώνεται όταν στο διαμέρισμα της κοπέλας καταφθάνει ο φίλος της. Ο Jaume Balagueró χτίζει ένα εφιαλτικό οικοδόμημα που διεισδύει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχολογία, φέρνοντας στην επιφάνεια μερικές ανεπιθύμητες για την κοινωνική ηθική συμπεριφορές. Ηδονοβλεψία, ζήλια, μοχθηρία, κατάθλιψη και η τρομακτική επίδραση της μοναξιάς λειτουργούν μοναδικά σε μία ταινία που παίζει με τα όρια της νοσηρότητας και της ανθρώπινης μοχθηρίας. Η εξαιρετική ερμηνεία του Luis Tosar, ο αριστοτεχνικά γραμμένος χαρακτήρας του, και οι έξυπνες ανατροπές της πλοκής θα σας κρατήσουν στην τσίτα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας!
Tο Σώμα (El Cuerpo), 2012
Μια σκοτεινή ταινία θρίλερ μυστηρίου σε σκηνοθεσία Oriol Paulo με πρωταγωνιστές τους José Coronado, Belén Rueda και Hugo Silva. Το σενάριο έγραψε ο Oriol Paulo μαζί με τη Lara Sendim. Μέρος της ταινίας διαδραματίζεται μέσα σε ένα νεκροτομείο όπου προφανώς, υπάρχει ένα σώμα που έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Από εκεί και πέρα αρχίζουν να δημιουργούνται υποθέσεις για το τι έχει συμβεί. Η ταινία θα σας κρατήσει με κομμένη την ανάσα μέχρι να τελειώσει. Σιγά σιγά θα βγάλετε τις δικές σας θεωρίες, αλλά μέχρι το τέλος δεν θα ξέρετε τι θα συμβεί… Η ανατροπή είναι τόσο δυνατή που την κατατάσσει σε μία από τις πιο ευρημετικές ταινίες του είδους.
Το Μικρό Νησί (La Isla Minima / Marshland), 2014
Το “Marshland” είναι μια μεταφορά για τη μετάβαση από τη δικτατορία του Φράνκο στη δημοκρατία. Δύο έφηβοι εξαφανίζονται από μια πόλη στους υγροτόπους του Γουαδαλκιβίρ. Για έρευνα, η Μαδρίτη στέλνει δύο ντετέκτιβ που έχουν αντίθετες απόψεις και δεν βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους. Μια απεργία απειλεί τη συγκομιδή του ρυζιού και περιπλέκει τις έρευνες των δύο αστυνομικών, που πιέζονται να λύσουν την υπόθεση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πρέπει να διευθετήσουν τις διαφορές τους για να φέρουν έναν δολοφόνο ενώπιον της δικαιοσύνης προτού ο δολοφόνος σκοτώσει περισσότερες νεαρές γυναίκες.
Η ιδιοφυΐα της ταινίας βρίσκεται στο σκηνικό της εποχής της. Βρίσκεται ανάμεσα στο θάνατο του Φράνκο το 1975 και στις συντριπτικές εκλογές του 1982, που θα εδραίωσαν τη δημοκρατία. Είναι 1980, για την ακρίβεια. Ο σκηνοθέτης Alberto Rodríguez λέει ότι επέλεξε κυρίως εκείνη τη χρονιά επειδή ήταν μια χρονιά μεγάλης πολιτικής έντασης στην Ισπανία. Οι δύο αστυνομικοί αντιπροσωπεύουν τις δύο διαφορετικές Ισπανίες της εποχής, και στις δύο περιπτώσεις αντλούμε έμπνευση από πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνα τα χρόνια. Είναι μια πολύ σκοτεινή ταινία . Η τραχιά υφή, η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα, η ασχήμια της δύναμης και η σκονισμένη ηλιοκαμένη ερημιά αναδεικνύουν τα χειρότερα σε αυτούς τους χαρακτήρες. Οι άνθρωποι κάνουν διαρκώς παραλληλισμούς μεταξύ “Marshland” και “True Detective” (2014-2019), και υπάρχουν επίσης απτές ομοιότητες με τις ταινίες του David Fincher “Zodiac” και “Seven”. Όμως, ο Rodríguez έχει και ένα δικό του, μοναδικό ύφος που μετατρέπει το σκοτεινό αυτό αριστούργημα σε μία υποδειγματική αλληγορία της πραγματικότητας που σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος.
Ο Θεός Nα Mας Σώσει (Que Dios Νos Perdone), 2016
Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία θρίλερ σε σκηνοθεσία Rodrigo Sorogoyen και σενάριο Sorogoyen και Isabel Peña. Είναι ένα σκοτεινό, άβολο και ασφυξιακό θρίλερ. Δύο αστυνομικοί επιθεωρητές στη Μαδρίτη αναλαμβάνουν μια υπόθεση που περιλαμβάνει έναν κατά συρροή δολοφόνο, καθώς οι αξιωματούχοι της πόλης προετοιμάζονται για μια προγραμματισμένη επίσκεψη του Πάπα. “Δύο αστυνομικοί κυνηγούν έναν κατά συρροή δολοφόνο”, με μια πλοκή κλισέ και αυθεντική, ο σκηνοθέτης Rodrigo Sorogoyen δημιούργησε ένα σύμπαν με ένα οικοσύστημα μοναξιάς, αγανάκτησης, διαβολικής βίας, βρωμιάς και ηθικής καταστροφής.
Η ταινία ξεκινά σαν ντοκιμαντέρ, με μια θολή, ασταθή κάμερα στο χέρι. Η ταινία προσπαθεί να ξεπεράσει την ασχήμια και την εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Και όταν η πλοκή σκοτεινιάζει, η ταινία αλλάζει ταχύτητα με μια σταθερή κάμερα και πιο κομψό και απαλό καδράρισμα, και αισθητικά, γίνεται πιο πλούσια. Ο Sorogoyen ήθελε στο κοινό του να αρέσει αυτό που έβλεπε, αλλά να ενοχληθεί από τη αθλιότητα και τη βία. Αυτός ο οξύμωρος συνδυασμός είναι εξαιρετικά σπάνιος. Η αφήγηση γίνεται τόσο περίπλοκη όσο και οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο τεταμένη. Ο Sorogoyen λέει ότι το θέμα της φιλίας στην ταινία ήταν δευτερεύον μέχρι να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Μόλις άρχισαν να δουλεύουν με τους ηθοποιούς, η ταινία έγινε τελικά η ιστορία δύο ανθρώπων που ένιωσαν μόνοι. Η χημεία των πρωταγωνιστών Antonio de la και Torre Roberto Álamo, άλλαξε ουσιαστικά το μοτίβο της ταινίας. Ένα δυνατό αστυνομικό θρίλερ, μια ηθική απεικόνιση των απεχθών ανθρώπινων προθέσεων. Είναι μια πολύ περίεργη ταινία, που θέτει τις σωστές ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να νιώθεις άβολα.
Ο Aόρατος Eπισκέπτης (Contratiempo), 2016
Ο σκηνοθέτης Oriol Paulo είναι πλέον συνώνυμος του ισπανικού κινηματογράφου θρίλερ. Το “The Innocent” (2021), το “Mirage” (2018) και το “The Body” (2012) κυμαίνονται κάπου μεταξύ της καλής και εξαιρετικής ποιότητας ταινιών. Το “The Invisible Guest” αποτελεί μάλλον την επιτομή του θρίλερ. Ένας νεαρός επιχειρηματίας ξυπνά σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο ξενοδοχείου δίπλα στο σώμα του νεκρού εραστή του. Προσλαμβάνει έναν διάσημο δικηγόρο για να τον υπερασπιστεί, και σε όλη τη διάρκεια μιας νύχτας, συνεργάζονται για να μάθουν τι συνέβη. Είναι ένα θρίλερ μυστηρίου που υπηρετεί επάξια το είδος. Οι συγκλονιστικές ανατροπές, η διαρκώς αυξανόμενη ένταση, ο αναξιόπιστος πρωταγωνιστής και η αφήγηση ενάντια στον χρόνο θα σας κάνουν να αναρωτιέστε μέχρι το τέλος. Και όλα αυτά, χωρίς σχεδόν καμία σκηνή απόλυτης δράσης, τόσο δυνατή ατμόσφαιρα έχει.
Verónica, 2017
Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του μυστηριώδους θανάτου της Estefanía Gutiérrez Lázaro το 1991, η Verónica, πάλι του Paco Plaza δραματοποιεί τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μιας έφηβης μετά από ένα περιστατικό ένα Ouija board. Μετά το θάνατο του πατέρα της, η Verónica (Sandra Escacena) και οι φίλοι της αποφασίζουν να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί του ενώ ήταν στο σχολείο κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης ηλίου. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να πάνε γρήγορα τα πράγματα στραβά και η Verónica λιποθυμάει χωρίς να θυμάται τι συνέβη. Ωστόσο, αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία της δαιμονικής κατοχής. Στον πυρήνα της, η ταινία είναι για ένα νεαρό κορίτσι που αναγκάζεται να μεγαλώσει πολύ γρήγορα. Αντί να έχει χρόνο για να είναι μια έφηβη χωρίς ανησυχίες, η Verónica φροντίζει τα τρία μικρότερα αδέρφια της, ενώ η μαμά της εργάζεται διαρκώς για να στηρίξει την οικογένεια.
Απλώς φανταστείτε ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε ένα σατανικό πνεύμα που τρομοκρατεί εσάς και τα αδέρφια σας χωρίς κανέναν ενήλικα στον οποίο μπορείτε να απευθυνθείτε αξιόπιστα. Όλα αυτά ενώ φροντίζετε να είναι στο τραπέζι το πρωινό, το μεσημεριανό γεύμα και το δείπνο. Ο φόβος μαζί με το αίσθημα απελπισίας είναι σίγουρα.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Inst
Το Hollywood μπορεί να είναι γνωστό για τις ταινίες δράσης, περιπέτειας που σου κόβουν την ανάσα, αλλά ο ισπανικός κινηματογράφος, τα τελευταία χρόνια, έχει κυριαρχήσει σε ταινίες τρόμου και θρίλερ που είναι ικανά να σε κρατήσουν ξάγρυπνο για μέρες. Η ιβηρική χερσόνησος κρύβει αληθινά διαμάντια που με τον καιρό κατάφεραν να ξεπεράσουν τα σύνορα και να σταθούν στο πάνθεον των απόλυτων ταινιών του είδους. Οι Ισπανοί έχουν έναν μοναδικό τρόπο να μας χαρίζουν θρίλερ και ταινίες τρόμου και αγωνίας με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και απειλητικά στοιχεία αφήνοντας στην άκρη τη βία και τις όποιες υπερβολές.
Στο Γρανάζι του Φόβου (Palabras Εncadenadas), 2003
Μία ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία της Laura Mañá με πρωταγωνιστές τους Darío Grandinetti και Goya Toledo. Πρόκειται για ένα δυναμικό ψυχολογικό θρίλερ αυτοβιογραφικού χαρακτήρα που διεισδύει άφοβα στον ταραγμένο εσωτερικό κόσμο ενός ψυχοπαθούς δολοφόνου, αποκαλύπτοντας όλες τις μύχιες σκέψεις του. Ο Ramon (Dario Grandinetti) απαγάγει την πρώην σύζυγό του Laura (Goya Toledo) για να παίξει ψυχολογικά παιχνίδια μαζί της. Είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος που θέλει να ομολογήσει ότι είπε ψέματα κατά την ακρόαση του διαζυγίου. Και αρχίζει να παίζει αλυσίδες λέξεων μαζί της όπου τα στοιχήματα είναι υψηλά και πρέπει να κερδίζει κάθε γύρο για να πλησιάσει στο να επιβιώσει. Συλλαμβάνεται πριν προλάβει να τελειώσει και κατά τη διάρκεια της ανάκρισης αρνείται αμείλικτα να απακαλύψει το πού βρίσκεται η Λόρα. Καθώς οι δύο αστυνομικοί προσπαθούν να ξεδιπλώσουν την αλήθεια, οι ρόλοι του θύτη και του θύματος αλλάζουν επανειλημμένα. Η ατμόσφαιρα κλιμακώνεται και γίνεται απειλητική και κλειστοφοβική και ο θεατής βυθίζεται σε ένα γοητευτικό χάος που αμφισβητεί τα πάντα.
Το Ορφανοτροφείο (El Οrfanato), 2007
Η Laura (Belén Rueda) έχει χαρούμενες αναμνήσεις από τα παιδικά της χρόνια σε ένα ορφανοτροφείο. Πείθει τον άντρα της να αγοράσει το μέρος και τη βοηθά να το μετατρέψει σε σπίτι για άρρωστα παιδιά. Μια μέρα, ο υιοθετημένος γιος της, Σιμόν (Roger Príncep), εξαφανίζεται. Ο Σάιμον είναι βαριά άρρωστος και όταν αγνοείται ακόμη αρκετούς μήνες αργότερα, θεωρείται νεκρός. Η Λόρα πιστεύει ότι ακούει πνεύματα, τα οποία μπορεί ή όχι να προσπαθούν να τη βοηθήσουν να βρει το αγόρι. Το Ορφανοτροφείο αγγίζει τους πιο μύχιους φόβους σας χωρίς να έχει φτηνά τεχνάσματα των ταινιών τρόμου. Δεν ακουμπάει τα κλισέ.Ο J. A. Bayona μετέτρεψε αυτόν τον τρόμο σε μια πολύ εσωτερική, βυθισμένη και βαθιά μελέτη της θλίψης.
REC, 2007
Πρόκειται αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Έχει πραγματικά όλα όσα θα μπορούσατε να θέλετε σε μία ταινία τρόμου π. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ταινίες σε αυτό το υποείδος τρόμου, το “REC” του Paco Plaza είναι ένα απόλυτο masterclass στο να μη χαθεί ποτέ η ψευδαίσθηση ότι τα πλάνα είναι αληθινά. Το σκηνικό της πολυκατοικίας είναι υπέροχα κλειστοφοβικό, η ανάπτυξη του χαρακτήρα είναι κορυφαία και ο ρυθμός σας μεταφέρει πραγματικά στα χαοτικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στη μέση της Βαρκελώνης. Η ταινία ακολουθεί δύο ρεπόρτερ που καλύπτουν πώς είναι να δουλεύεις νυχτερινές βάρδιες ως πυροσβέστης. Ο σταθμός λαμβάνει μια κλήση για μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρίσκεται σε κίνδυνο. Οι δύο ρεπόρτερ, πρόθυμοι να πάνε να καλύψουν το γεγονός, συνοδεύουν τους πυροσβέστες σε μια πολυκατοικία όπου τα πράγματα ξεφεύγουν πολύ γρήγορα. Σύντομα, όλοι στο κτίριο μπαίνουν σε καραντίνα από κυβερνητικούς αξιωματούχους. Χωρίς πληροφορίες και ακόμη λιγότερες ερωτήσεις απαντημένες, η ομάδα αναγκάζεται να προσπαθήσει να επιβιώσει από τις μυστηριώδεις συνθήκες που περιβάλλουν το κτίριο. Αυτή η ταινία δημιούργησε τρία σίκουελ και ένα αμερικάνικο ριμέικ που όλα ωχριούν σε σύγκριση με αυτό το διαμάντι.
Cell 211, 2009
Πρόκειται για μία ισπανογαλλική ταινία φυλακής σε σκηνοθεσία Daniel Monzón από σενάριο των Monzón και Jorge Guerricaechevarría και βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 2003 του Francisco Pérez Gandul. Έχει κερδίσει συνολικά 8 βραβεία Goya, συμπεριλαμβανομένων “Καλύτερης Ταινίας”, “Καλύτερης Ηθοποιού” και “Καλύτερης Σκηνοθεσίας”. Η ταινία μας εκπλήσσει και μας εμπλέκει με απροσδόκητους τρόπους, αλλάζοντας τις αντιλήψεις μας για τους χαρακτήρες και την κατάσταση ξανά και ξανά, αλλά πάντα με έναν συναισθηματικά κυρίαρχο τρόπο. Η πλοκή διαδραματίζεται μέσα σε μια φυλακή όπου προσλαμβάνεται ένας νέος φύλακας. Βρίσκεται στη μέση μιας από τις ταραχές στη φυλακή που πραγματοποιούν οι κρατούμενοι, χωρίς να ξέρει τι να κάνει! Αυτό που θα συμβεί στη συνέχεια είναι συναρπαστικό, αλλά μέχρι εδώ θα πούμε γιατί δε θέλουμε να spoilαρουμε.
Ο Θυρωρός ή Κοιμήσου Ήσυχα (Mientras Duermes), 2011
Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ παραγωγής του σε σκηνοθεσία του Jaume Balagueró. Πρωταγωνιστούν ο μοναδικός Luis Tosar και η Marta Etura. Η ταινία διαδραματίζεται σε μια πολυκατοικία όπου ο Cesar είναι ο θυρωρός. Ένας ψυχολογικά διαταραγμένου άνιρωπος που πιστεύει ότι δεν μπορεί να νιώσει ευτυχία και το μοναδικό ενδιαφέρον του είναι να δημιουργεί προβλήματα στις ζωές των ενοίκων της πολυκατοικίας όπου εργάζεται. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν αποκτά εμμονή με μια από τις κοπέλες του κτιρίου την Clara. Απώτερος στόχος του… να εξαφανίσει το χαμόγελο από το πρόσωπο ενώ η κατάσταση κορυφώνεται όταν στο διαμέρισμα της κοπέλας καταφθάνει ο φίλος της. Ο Jaume Balagueró χτίζει ένα εφιαλτικό οικοδόμημα που διεισδύει βαθιά στην ανθρώπινη ψυχολογία, φέρνοντας στην επιφάνεια μερικές ανεπιθύμητες για την κοινωνική ηθική συμπεριφορές. Ηδονοβλεψία, ζήλια, μοχθηρία, κατάθλιψη και η τρομακτική επίδραση της μοναξιάς λειτουργούν μοναδικά σε μία ταινία που παίζει με τα όρια της νοσηρότητας και της ανθρώπινης μοχθηρίας. Η εξαιρετική ερμηνεία του Luis Tosar, ο αριστοτεχνικά γραμμένος χαρακτήρας του, και οι έξυπνες ανατροπές της πλοκής θα σας κρατήσουν στην τσίτα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας!
Tο Σώμα (El Cuerpo), 2012
Μια σκοτεινή ταινία θρίλερ μυστηρίου σε σκηνοθεσία Oriol Paulo με πρωταγωνιστές τους José Coronado, Belén Rueda και Hugo Silva. Το σενάριο έγραψε ο Oriol Paulo μαζί με τη Lara Sendim. Μέρος της ταινίας διαδραματίζεται μέσα σε ένα νεκροτομείο όπου προφανώς, υπάρχει ένα σώμα που έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Από εκεί και πέρα αρχίζουν να δημιουργούνται υποθέσεις για το τι έχει συμβεί. Η ταινία θα σας κρατήσει με κομμένη την ανάσα μέχρι να τελειώσει. Σιγά σιγά θα βγάλετε τις δικές σας θεωρίες, αλλά μέχρι το τέλος δεν θα ξέρετε τι θα συμβεί… Η ανατροπή είναι τόσο δυνατή που την κατατάσσει σε μία από τις πιο ευρημετικές ταινίες του είδους.
Το Μικρό Νησί (La Isla Minima / Marshland), 2014
Το “Marshland” είναι μια μεταφορά για τη μετάβαση από τη δικτατορία του Φράνκο στη δημοκρατία. Δύο έφηβοι εξαφανίζονται από μια πόλη στους υγροτόπους του Γουαδαλκιβίρ. Για έρευνα, η Μαδρίτη στέλνει δύο ντετέκτιβ που έχουν αντίθετες απόψεις και δεν βρίσκονται στην ακμή της καριέρας τους. Μια απεργία απειλεί τη συγκομιδή του ρυζιού και περιπλέκει τις έρευνες των δύο αστυνομικών, που πιέζονται να λύσουν την υπόθεση όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Πρέπει να διευθετήσουν τις διαφορές τους για να φέρουν έναν δολοφόνο ενώπιον της δικαιοσύνης προτού ο δολοφόνος σκοτώσει περισσότερες νεαρές γυναίκες.
Η ιδιοφυΐα της ταινίας βρίσκεται στο σκηνικό της εποχής της. Βρίσκεται ανάμεσα στο θάνατο του Φράνκο το 1975 και στις συντριπτικές εκλογές του 1982, που θα εδραίωσαν τη δημοκρατία. Είναι 1980, για την ακρίβεια. Ο σκηνοθέτης Alberto Rodríguez λέει ότι επέλεξε κυρίως εκείνη τη χρονιά επειδή ήταν μια χρονιά μεγάλης πολιτικής έντασης στην Ισπανία. Οι δύο αστυνομικοί αντιπροσωπεύουν τις δύο διαφορετικές Ισπανίες της εποχής, και στις δύο περιπτώσεις αντλούμε έμπνευση από πραγματικά γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνα τα χρόνια. Είναι μια πολύ σκοτεινή ταινία . Η τραχιά υφή, η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα, η ασχήμια της δύναμης και η σκονισμένη ηλιοκαμένη ερημιά αναδεικνύουν τα χειρότερα σε αυτούς τους χαρακτήρες. Οι άνθρωποι κάνουν διαρκώς παραλληλισμούς μεταξύ “Marshland” και “True Detective” (2014-2019), και υπάρχουν επίσης απτές ομοιότητες με τις ταινίες του David Fincher “Zodiac” και “Seven”. Όμως, ο Rodríguez έχει και ένα δικό του, μοναδικό ύφος που μετατρέπει το σκοτεινό αυτό αριστούργημα σε μία υποδειγματική αλληγορία της πραγματικότητας που σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος.
Ο Θεός Nα Mας Σώσει (Que Dios Νos Perdone), 2016
Πρόκειται για μια αστυνομική ταινία θρίλερ σε σκηνοθεσία Rodrigo Sorogoyen και σενάριο Sorogoyen και Isabel Peña. Είναι ένα σκοτεινό, άβολο και ασφυξιακό θρίλερ. Δύο αστυνομικοί επιθεωρητές στη Μαδρίτη αναλαμβάνουν μια υπόθεση που περιλαμβάνει έναν κατά συρροή δολοφόνο, καθώς οι αξιωματούχοι της πόλης προετοιμάζονται για μια προγραμματισμένη επίσκεψη του Πάπα. “Δύο αστυνομικοί κυνηγούν έναν κατά συρροή δολοφόνο”, με μια πλοκή κλισέ και αυθεντική, ο σκηνοθέτης Rodrigo Sorogoyen δημιούργησε ένα σύμπαν με ένα οικοσύστημα μοναξιάς, αγανάκτησης, διαβολικής βίας, βρωμιάς και ηθικής καταστροφής.
Η ταινία ξεκινά σαν ντοκιμαντέρ, με μια θολή, ασταθή κάμερα στο χέρι. Η ταινία προσπαθεί να ξεπεράσει την ασχήμια και την εγγύτητα μεταξύ των ανθρώπινων όντων. Και όταν η πλοκή σκοτεινιάζει, η ταινία αλλάζει ταχύτητα με μια σταθερή κάμερα και πιο κομψό και απαλό καδράρισμα, και αισθητικά, γίνεται πιο πλούσια. Ο Sorogoyen ήθελε στο κοινό του να αρέσει αυτό που έβλεπε, αλλά να ενοχληθεί από τη αθλιότητα και τη βία. Αυτός ο οξύμωρος συνδυασμός είναι εξαιρετικά σπάνιος. Η αφήγηση γίνεται τόσο περίπλοκη όσο και οι χαρακτήρες και η ατμόσφαιρα γίνεται όλο και πιο τεταμένη. Ο Sorogoyen λέει ότι το θέμα της φιλίας στην ταινία ήταν δευτερεύον μέχρι να ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Μόλις άρχισαν να δουλεύουν με τους ηθοποιούς, η ταινία έγινε τελικά η ιστορία δύο ανθρώπων που ένιωσαν μόνοι. Η χημεία των πρωταγωνιστών Antonio de la και Torre Roberto Álamo, άλλαξε ουσιαστικά το μοτίβο της ταινίας. Ένα δυνατό αστυνομικό θρίλερ, μια ηθική απεικόνιση των απεχθών ανθρώπινων προθέσεων. Είναι μια πολύ περίεργη ταινία, που θέτει τις σωστές ερωτήσεις, με αποτέλεσμα να νιώθεις άβολα.
Ο Aόρατος Eπισκέπτης (Contratiempo), 2016
Ο σκηνοθέτης Oriol Paulo είναι πλέον συνώνυμος του ισπανικού κινηματογράφου θρίλερ. Το “The Innocent” (2021), το “Mirage” (2018) και το “The Body” (2012) κυμαίνονται κάπου μεταξύ της καλής και εξαιρετικής ποιότητας ταινιών. Το “The Invisible Guest” αποτελεί μάλλον την επιτομή του θρίλερ. Ένας νεαρός επιχειρηματίας ξυπνά σε ένα κλειδωμένο δωμάτιο ξενοδοχείου δίπλα στο σώμα του νεκρού εραστή του. Προσλαμβάνει έναν διάσημο δικηγόρο για να τον υπερασπιστεί, και σε όλη τη διάρκεια μιας νύχτας, συνεργάζονται για να μάθουν τι συνέβη. Είναι ένα θρίλερ μυστηρίου που υπηρετεί επάξια το είδος. Οι συγκλονιστικές ανατροπές, η διαρκώς αυξανόμενη ένταση, ο αναξιόπιστος πρωταγωνιστής και η αφήγηση ενάντια στον χρόνο θα σας κάνουν να αναρωτιέστε μέχρι το τέλος. Και όλα αυτά, χωρίς σχεδόν καμία σκηνή απόλυτης δράσης, τόσο δυνατή ατμόσφαιρα έχει.
Verónica, 2017
Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία του μυστηριώδους θανάτου της Estefanía Gutiérrez Lázaro το 1991, η Verónica, πάλι του Paco Plaza δραματοποιεί τα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μιας έφηβης μετά από ένα περιστατικό ένα Ouija board. Μετά το θάνατο του πατέρα της, η Verónica (Sandra Escacena) και οι φίλοι της αποφασίζουν να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί του ενώ ήταν στο σχολείο κατά τη διάρκεια μιας έκλειψης ηλίου. Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να πάνε γρήγορα τα πράγματα στραβά και η Verónica λιποθυμάει χωρίς να θυμάται τι συνέβη. Ωστόσο, αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία της δαιμονικής κατοχής. Στον πυρήνα της, η ταινία είναι για ένα νεαρό κορίτσι που αναγκάζεται να μεγαλώσει πολύ γρήγορα. Αντί να έχει χρόνο για να είναι μια έφηβη χωρίς ανησυχίες, η Verónica φροντίζει τα τρία μικρότερα αδέρφια της, ενώ η μαμά της εργάζεται διαρκώς για να στηρίξει την οικογένεια.
Απλώς φανταστείτε ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε ένα σατανικό πνεύμα που τρομοκρατεί εσάς και τα αδέρφια σας χωρίς κανέναν ενήλικα στον οποίο μπορείτε να απευθυνθείτε αξιόπιστα. Όλα αυτά ενώ φροντίζετε να είναι στο τραπέζι το πρωινό, το μεσημεριανό γεύμα και το δείπνο. Ο φόβος μαζί με το αίσθημα απελπισίας είναι σίγουρα.
➸ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, X/Twitter και Inst
