έρωτας δεσμώτης
(μονόπρακτο)

με κρατάς
σε κρατώ
με αφήνεις
σε κρατώ

Αυτό το διάβασα δέκα φορές. Να εμπεδώσω την ομορφιά της συμπύκνωσης κάθε ερωτικής ιστορίας που ζήσαμε κι άφησε δάκρυα. Ο Κωνσταντίνος Πρωτόπαπας γεννήθηκε στην Περαχώρα Κορινθίας. Σπούδασε οικονομικά στην Καστοριά ενώ ζει και εργάζεται στην Αθήνα όπου γράφει και παίζει μουσική. Η απορία του Τσιν (Σμίλη 2019) ήταν η πρώτη του ποιητική συλλογή. Λάτρης των sixties, τoυ τσαγιού και των t-shirt. Η συλλογή του από τις εκδόσεις Ενύπνιο με τίτλο ”Βουτιά” έφθασε στα χέρια μου χάρη στην συνάδελφο Εύα Αναστασιάδου.

Διαβάζω στο επίμετρο του ποιητή:

Η «Βουτιά»: μια επιτέλους δεύτερη ποιητική συλλογή. Ώριμα ποιήματα, σαν φρούτα που έμειναν στο ράφι απούλητα και περνάνε ξώφαλτσα έξω από τον οικειοθελή τους εγκλεισμό. Μερικά από αυτά λειτουργούν σαν σοβατεπί διαμορφώνοντας το εσωτερικό πλαίσιο της αναγνωστικής της πορείας. Πλέουν με ντάλα ήλιο και εγώ τα βλέπω να φεύγουν. Τη μέρα που κυκλοφόρησαν έγραψα: «Είμαι κακός στην επικοινωνία ενώ γράφω ποιήματα/ δεν ξέρω τι είναι χειρότερο». Μια βουτιά μάλλον μου αξίζει.

Στην πρωτη πρώτη σελίδα, επιλέγει ο Πρωτόπαππας σαν προμετωπίδα μια φράση από την διάσημη ταινία του Σταύρου Τσιώλη «Γυναίκες που περάσατε από δω». Την εξής φράση: «Ταπεινώσου και αγάπα». Μας προετοιμάζει ωραία για το τι θα ακολουθήσει στις σελίδες της Βουτιάς του. Τρεις ενότητες: τ’ απόνερα, αυτοσυντήρηση, με την ουρά στα σκέλια. Τρεις φάσης ενός έντονου συναισθήματος; Τρεις φάσεις ξεπεράσματος ενός χωρισμού; Κάτι τέτοιο, πιθανόν. Ίσως και όχι. Πάντως, τα ποιήματα-τα περισσότερα σύντομα, μεστά, αιχμηρά-είναι γραμμένα σε παρελθοντικό, κατά κύριο λόγο, χρόνο. Μια αναφορά στο χθες, μια επιστροφή στις μνήμες όταν εκείνες βιώνονταν, όταν αποτελούσαν παρόν. Το παρελθόν είναι χαρακτηριστικό της ερωτικής ποίησης. Και εδώ μιλάμε για ατόφια, σύγχρονη ερωτική ποίηση, έναν χαρακτηρισμό που ίσως να φοβόταν ο ποιητής να θέσει για το πόνημά του, μιας που δυστυχώς η ερωτική ποίηση παρανοείται, μπερδεύεται με λουλουδάκια, μελισσάκια και σκάρτα ηλιοβασιλέματα σε τουριστικές ατραξιόν.

Δείγματα ερωτικότητας στην ποίηση του Πρωτόπαππα, δύο μόνο, θέλετε; Λάβετε:

«Εστίαση προσοχής, απόσπαση προσοχής: η προπαίδεια του έρωτα» και «τίποτε δε γεννήθηκε σκληρό/όλα ήταν κάποτε μαλακά και ρευστά/έπειτα έγιναν σκληρά/από τη λάβα μέχρι την πέτρα/από το σπέρμα μέχρι το παιδί/από το σ’ αγαπώ μέχρι το άντε γαμήσου».

Ενώ στην αρχή, θεώρησα πως κρατώ στα χέρια μου μια ακόμα συλλογή από αυτές που μοιάζει να ξετρύπωσαν από το Instagram (έτσι, βολική, ευανάγνωστη, ό, τι πρέπει για αναδημοσιεύσεις αποσπασμάτων σε ώρες περίεργες για να περαστούν αμένσιοτα μηνύματα), στην πορεία, και καθώς πραγματικά αφηνόμουν στη δίνη της βουτιάς, από το αναγνωστικό μου μετερίζι, διαπίστωσα ότι μιλάμε για ποίηση ατόφια, καλή, αξιανάγνωστη. Από αυτήν που γράφεται, αλλά δυστυχώς χάνεται, δεν διαβάζεται από πολλούς, αλλά από λίγους, πιστούς της ή ανθρώπους που τυχαία έπεσαν πάνω της. Ο ποιητής αδιαφορεί, δηλαδή κανείς δεν γράφει με πρωταρχικό σκοπό να (πολυ)διαβαστεί. Ο Πρωτόπαππας, εδώ, παρουσιάζεται έως και ανακουφισμένος που κατορθώνει να βγάλει όσα νιώθει και σκέφτεται στο χαρτί, με γενναιότητα και γενναιοδωρία, χωρίς διδακρισμούς και μεγαλόπνοες ατάκες, λέξεις, ύφη.

Κάπου, σε ένα από τα τελευταία ποιήματα της συλλογής διαβάζω «ο πόνος είναι ένα λαϊκό όργανο» και πιο κάτω, στο ίδιο ποίημα, «ο πόνος είναι ένας σπασμένος μπαγλαμάς». Η εξύμνηση, το αγκάλιασμα, η αποδοχή του πόνου, ενδεχομένως και η σταδιακή απομάκρυνση από αυτόν, για να τον παρατηρήσει και να τον καταγράψει. Αυτή είναι η τροχία της βουτιάς του Κωνσταντίνου Πρωτόπαππα. Αν προσεδεθείτε στους στίχους του, θα έχετε ένα ωραίο ταξίδι, όχι χωρίς αναταράξεις. Α, και κάτι ακόμα. Η «Βουτιά» διαβάζεται απνευστί. Ιδανικά, της πάνε δυο στριφτά τσιγάρα και ένα ποτήρι κρασί ή ουίσκι. Ας μην είναι βράδυ κατ’ ανάγκη. Μπορεί και να είναι σε ένα αεροδρόμιο, περιμένοντας την επόμενη πτήση, γιατί χάσατε την προηγούμενη. Και δίπλα, ο έρωτάς σας, με άλλο βιβλίο στα χέρια. Ναι, αμέ.

Βρείτε την Βουτιά εδώ.