Τα γόνατα της Ρωξάνης

Δεν αποτελεί μέρος της αιώνιας αλήθειας να φοράς ψηλά τακούνια μενεξεδί με χρυσούς κρίκους στις μύτες. Ούτε να προσπαθείς ν’ αποσπάσεις τα ωραία μέλη σου από τα δόντια του χρόνου. Πράσινα φύλλα πέφτουν με κρότο και σκεπάζουν το χώμα. Στο έδαφος φαίνονται περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. Σκέφτομαι, αν υπάρχει ο θάνατος είναι κυρίως η επιθυμία του να ανατρέπει τη φυσική τάξη των πραγμάτων. Δωσ’ μου το χέρι σου. Ο χρόνος δεν ψεύδεται και από τα τόσα που αποφαίνεται ίσως κάτι ν’ απομείνει

στο δέρμα σου σαν ένα ελάχιστο ποσοστό αθανασίας.