Η λαβή, επίσης, των σπαθιών των σαμουράι είναι στολισμένη με κεράσια που, συν τοις άλλοις, λέει, συμβολίζουν την πολεμική κλίση και τη μοίρα αυτών των ανδρών. Αυτά στην Ιαπωνία. Εν Ελλάδι, τώρα, «Αν σκαλίσεις τον κορμό της κερασιάς κρύβει κόκκινο στο πέρας του» γράφει ο Γιώργος Χιώτης (σ.16) στο δεύτερο βιβλίο του με τίτλο Στη λαβή του κερασιού. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό. Και με πλήρη επίγνωση της «βαρύγδουπης» λέξης που χρησιμοποίησα, θα προσπαθήσω να εξηγήσω, όσο πιο απλά γίνεται, γιατί τη χρησιμοποίησα.

Πάμε λοιπόν: Στη λαβή του κερασιού ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ, ΑΚΟΥΜΕ και ΒΛΕΠΟΥΜΕ (η επιλογή και των τριών ρημάτων είναι απολύτως κυριολεκτική) μέσα από τα μάτια του Γιου την βήμα βήμα Αναχώρηση προς τον Άλλο Κόσμο του Πατέρα. Ο σκηνικός χώρος είναι ένα Νοσοκομείο. Το Νοσοκομείο, όμως, ως γνωστόν, πλην της γνωστής του λειτουργίας και χρησιμότητας, διαθέτει ακόμη μία, πιο ύπουλη: Διαθέτει τη λειτουργία της Ανάκλησης, δηλαδή της Μνήμης, όλων όσων προηγήθηκαν του Νοσοκομείου. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, η πολλαπλή επανάληψη της λέξης Μνήμη μέσα στο Έργο.

Και λέω Έργο διότι το Ποίημα Στη λαβή του κερασιού παίζει σε δύο Χωροχρόνους που δυνάμει το καθιστούν ΚΑΙ κινηματογραφική ταινία σε μία συνεχή Παλινδρόμηση: Ο ένας Χωροχρόνος είναι ο Νυν, αυτός του Νοσοκομείου, στον οποίο διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε το σεντόνι, τα γυαλιά, τα χείλη, τα πόδια, το κρεβάτι, το μαξιλάρι, το στήθος, τα χέρια, το σχισμένο τζιν, το δέρμα του έτοιμου προς Αναχώρηση Πατέρα· και ο άλλος Χωροχρόνος είναι ο Αεί: αυτός που υπήρχε Πριν το Νοσοκομείο και θα υπάρχει -σίγουρα- και Μετά από αυτό. Αυτός ο Αεί Χωροχρόνος που συνίσταται τελικά -μάλλον- από «απλές» εικόνες: Ένα σπίτι στην Πλάκα, ένα βαρελότο στο Λεωνίδιο, μια πρόκα που κάρφωνε με νεύρα ο Πατέρας, το κτήμα της Κορίνθου κι ένα σωρό άλλες.

Ο Θάνατος του Πατέρα είναι ΠΑΝΤΟΤΕ για τον Γιο ένα ακραία κρίσιμο θέμα. Ένα θέμα Σεισμός. Με το βιβλίο του αυτό ο Γιώργος Χιώτης καταφέρνει άθλο διπλό και σπάνιο στα Γράμματα. Ο πρώτος είναι ότι μας μιλάει για αυτό το κρίσιμο θέμα τόσο ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ –που θα πει χωρίς το παραμικρό γλωσσικό και συναισθηματικό ταμπού– υπενθυμίζοντάς μας ότι η Αλήθεια μόνο έναν τρόπο έχει με το μέρος της όταν θέλει και πρέπει να λεχθεί: ΤΟΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ. Ο δεύτερος και, κατά τη γνώμη μου, σημαντικότερος είναι ότι το Ποίημα Στη λαβή του κερασιού είναι στη ρίζα του ένα βαθύτατα ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Ναι, καλά διαβάσατε: ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Ο Χιώτης με το δεύτερο αυτό βιβλίο του επεκτείνει, σχεδόν ανασημασιολογεί, την έννοια του Έρωτα. Ότι Έρωτας, δηλαδή, δεν είναι μόνο αυτό το γνωστό και τετριμμένο και βαρετό -ενίοτε- σε όλους μας, λίγο πολύ, συναίσθημα. Έρωτας είναι η συνειδητή Μυθοποίηση, η εντός μας δηλαδή Αθανασία του Άλλου. Του όποιου Άλλου. Εν προκειμένω του Πατέρα.

Θάνατε, τρυφερέ μου. Προτού επισκεφθείς το σώμα του πατέρα μου χάρισε-σαν υπερβατικός δάσκαλος που δίχως κίνητρα προτάσσει το ωφέλιμο του άλλου- λίγο λευκό χρόνο στο φεγγάρι των ματιών του. Μήπως προλάβει αυτό και μας τυλίξει με τον ήλιο του. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία -που λένε- με φως να σ’ αγκαλιάζει εκείνο που παρέρχεται (σ.28) Νομίζω ότι ποτέ άλλοτε, ως αναγνώστης, δεν κατάλαβα καλύτερα τη φράση του Γιώργου Χειμωνά «Αγαπάω σημαίνει κάνω ένδοξο έναν άνθρωπο».

Και μπροστά ακριβώς σε αυτήν την ανασημασιολόγηση του όρου ΕΡΩΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που έχουμε με το βιβλίο αυτό, το να σταθώ και να μιλήσω για τις οφθαλμοφανέστατες αρετές του βιβλίου που έχουν να κάνουν με τη Γλώσσατου, το Ύφος του, την πολυσχιδή Ποιητικότητά του, το Μέτρο του, μου φαίνεται –κυριολεκτικά- κάτι που, ενώ δεν είναι καθόλου ήσσονος σημασίας, δεν είναι, ωστόσο, της παρούσης. Και σε αυτήν ακριβώς την ανασημασιολόγηση έγκειται το επίθετο «συγκλονιστικό» που χρησιμοποίησα στην αρχή του μικρού αυτού κειμένου.

Διαβάστε το, σπασμένο σε 10 ενότητες βιβλίο, και σκεφθείτε ότι ο Θρήνος -ευτυχώς- δεν έχει έναν και μοναδικό Τρόπο να εκφραστεί · αφήστε που το Διάβασμα δεν βγαίνει ποτέ σε κακό.

➸ ΙΝΦΟ: Το Στη λαβή του κερασιού, του Γιώργου Χιώτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2023.