Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή για κάποιους από αυτή την ώρα που χωμένοι μέσα στις σελίδες του βιβλίου τους μεταφέρονται σε άλλους κόσμους, πέρα από τη συμβατική εμμονή του doomstrolling και των συμπαρομαρτούντων του.
Τρία νέα βιβλία του εκδοτικού οίκου Πατάκη που αξίζει να τσεκάρουμε τώρα που ανοίγει ο καιρός και είναι πιο εύκολο να βγούμε σε ένα πάρκο ή σε ένα καφέ με ένα βιβλίο της επιλογής μας στο χέρι.
Η άλλη Κατερίνα / Συγγραφέας: Αύγουστος Κορτώ
Σ’ έναν κόσμο ελάχιστα διαφορετικό απ’ τον δικό μας, η Κατερίνα, χήρα εξήντα επτά ετών, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μ’ αυτή την άτιμη την πανδημία, μαύρισε το μάτι της απ’ την αποθυμιά, έχει να δει τον εγγονό της, τον Τασούλη, μήνες. Μα στο αποψινό τραπέζι, κι αύριο, στο σπίτι του Πέτρου στο Πανόραμα, θα πάρει τα παιδιά της αγκαλιά, κι η καρδιά της θα πάει στη θέση της.
Κι έπειτα, ψάχνοντας για δώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου, πέφτει πάνω στο Βιβλίο της Κατερίνας. Πρώτη φορά το βλέπει, κι ούτε έχει ακουστά τον συγγραφέα με το παράξενο όνομα, μα η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι δική της. Κι όταν, σαστισμένη, αρχίζει να το διαβάζει, ανακαλύπτει πως η πλοκή είναι μια γκροτέσκα παραχάραξη της ιστορίας της, ένα χαοτικό, εφιαλτικό ψέμα: η Κατερίνα του βιβλίου, ναυαγισμένη απ’ την αρρώστια και τις καταχρήσεις, αυτοκτονεί στα σαράντα εννιά, κι όλη η αφήγηση είναι μια ζοφερή, βάναυση καρικατούρα της ζωής της, της δικής της ζωής.
Ταραγμένη κι οργισμένη, η Κατερίνα αποφασίζει να κρύψει το βιβλίο απ’ τα παιδιά της, να το ξεχάσει. Μα αυτό δεν είναι εύκολο: η άλλη Κατερίνα έχει τρυπώσει στο μυαλό της κι έχει σπείρει σκοτάδι: αμφιβολίες, υποψίες, φόβο. Κι αν κάτι είχε πάει στραβά, μονολογεί, κι ήμουν εγώ ένα στοιχειό που μιλά απ’ τον άλλο κόσμο;
Η πραγματικότητα –πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα– αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένεια της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε.
Μόνο μία απ’ τις δυο μπορεί να επιβιώσει – στη ζωή ή στο χαρτί.
Όμως ποια;
Ποια είναι η αληθινή Κατερίνα;
John Craxton: Ο αγαπημένος της ζωής. Μία ελληνική ψυχή / Συγγραφέας: Ian Collins / Μετάφραση: Μαίρη Κιτροέφ
Γεννηµένος σε µια µεγάλη µποέµικη οικογένεια, ο John Craxton (1922-2009) από πολύ νωρίς λαχταρούσε να ζήσει και να ζωγραφίσει στην Ελλάδα. Πέτυχε τον στόχο του, και έκτοτε όλα τα έργα του έχουν τα χρώµατα µιας ακατάλυτης χαράς. Δεν έδωσε ποτέ στη ζωή του εξετάσεις, παρά µόνο για να αποκτήσει δίπλωµα οδήγησης µοτοσικλέτας. Αναρχικό πνεύµα αυτοδίδακτης ευρυµάθειας, απεχθανόταν τις ταµπέλες, ειδικά του νεοροµαντικού κινήµατος της δεκαετίας του 1940, του οποίου θεωρήθηκε πρωταγωνιστής. Κι ενώ οι µοναχικές, σκοτεινές φιγούρες του ήταν αυτοπροσωπογραφίες του, ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά κοινωνική ζωή σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου. Στα 19 του γνώρισε µια ατίθαση αδελφή ψυχή ονόµατι Lucian Freud, που τον ακολούθησε στην Ελλάδα το 1946, για να επιστρέψει µόνος του στην Αγγλία πέντε µήνες αργότερα. Ο Craxton είχε ήδη γνωρίσει, στο Λονδίνο το 1945, τον Έλληνα ζωγράφο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, καθώς και τον Βρετανό συγγραφέα Patrick Leigh Fermor. Οι τρεις τους συµπορεύθηκαν, στη ζωή και στην τέχνη, για τα επόµενα 50 χρόνια, στην Ύδρα, στην Κρήτη, στην Καρδαµύλη, στην Κέρκυρα… Μοντερνιστής µε αγάπη για την αρχαιολογία, ο Craxton υπήρξε ιδιαίτερος καλλιτέχνης. Το έργο του, µε επιρροές αρχικά από τον Blake και τον Palmer και στη συνέχεια από τον Miró και τον Picasso, εξελίχθηκε σε έναν διάλογο µε τα βυζαντινά ψηφιδωτά, τον Ελ Γκρέκο και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ο Craxton αγαπούσε την ανθεκτικότητα του µύθου στη ζωή της ελληνικής υπαίθρου. Είχε διάσηµους φίλους, αλλά ζωγράφιζε καθηµερινούς ανθρώπους. Στο τέλος έµοιαζε µε βοσκό από την κατ’ επιλογήν πατρίδα του, την Κρήτη.
Αφελής ξένος και θύµα µιας σκανταλιάρικης αίσθησης του χιούµορ, έµπλεξε αρκετές φορές σε δυσάρεστες καταστάσεις. Όσα κι αν τραβούσε, όµως, δεν έπαψε ποτέ να αντιµετωπίζει τα πάντα µε έναν ηρωικό ηδονισµό.
Θαλασσινό νερό / Συγγραφέας: Τζέσσικα Άντριους / Μετάφραση: Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου
Όταν η Λούσυ εξασφαλίζει μια θέση στο πανεπιστήμιο, πιστεύει ότι το Λονδίνο, αυτή η ολοζώντανη μητρόπολη με τα μπαράκια και τα φώτα νέον που καταυγάζουν τον Τάμεση τη νύχτα, θα ξεκλειδώσει το μέλλον της. Έχει μεγαλώσει σ’ έναν εντελώς διαφορετικό, όπως νομίζει, κόσμο, αυτόν της εργατικής τάξης στην επαρχιακή πόλη του Σάντερλαντ, με οικογενειακές ιστορίες για Ιρλανδούς μετανάστες, ξενώνες φιλοξενίας εργατών, ερειπωμένα παγοδρόμια κι ένα δαχτυλίδι αρραβώνων σε κάποια ψαραγορά. Όμως αυτή η νέα ζωή θα αποδειχτεί πολύ πιο σαρωτική από ό,τι περίμενε. Ενώ αναγκάζεται να κάνει πολύωρες βάρδιες για να τα βγάλει πέρα και πηγαινοέρχεται σε ξέφρενα πάρτι από αποθήκες του ανατολικού Λονδίνου σε επαύλεις του Σάουθ Κένσινγκτον, εξακολουθεί να νιώθει σαν ξένο σώμα ανάμεσα στους συμφοιτητές της…
Λυρικό και ρηξικέλευθο, το Θαλασσινό νερό διερευνά την πολυπλοκότητα της σχέσης μητέρας και κόρης, τη μετατόπιση της ταξικής ταυτότητας και τις προκλήσεις της, και τον τρόπο με τον οποίο τα ισχυρότερα αισθήματα αγάπης μπορεί να είναι και τα πιο δύσκολα να ορίσουμε.
Η Jessica Andrews γεννήθηκε το 1992 στο Sunderland της βορειοανατολικής Αγγλίας, όπου μεγάλωσε, ενώ έχει ζήσει στη Σάντα Κρουζ, στο Παρίσι, στο Ντονεγκάλ, στη Βαρκελώνη και στο Λονδίνο. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στoν Independent, στα περιοδικά Somesuch Stories και AnOther, καθώς και στα διαδικτυακά Caught by the River, Shabby Doll House και Papaya Press. Το Θαλασσινό νερό (Saltwater) είναι το πρώτο της βιβλίο. Πρωτοκυκλοφόρησε το 2019 και απέσπασε το Βραβείο Portico 2020. Συνδιευθύνει το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό The Grapevine που στόχος του είναι να δίνει βήμα σε υποεκπροσωπούμενους συγγραφείς. Διδάσκει λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο University of Roehampton. jessica-andrews.com
Ίσως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή για κάποιους από αυτή την ώρα που χωμένοι μέσα στις σελίδες του βιβλίου τους μεταφέρονται σε άλλους κόσμους, πέρα από τη συμβατική εμμονή του doomstrolling και των συμπαρομαρτούντων του.
Τρία νέα βιβλία του εκδοτικού οίκου Πατάκη που αξίζει να τσεκάρουμε τώρα που ανοίγει ο καιρός και είναι πιο εύκολο να βγούμε σε ένα πάρκο ή σε ένα καφέ με ένα βιβλίο της επιλογής μας στο χέρι.
Η άλλη Κατερίνα / Συγγραφέας: Αύγουστος Κορτώ
Σ’ έναν κόσμο ελάχιστα διαφορετικό απ’ τον δικό μας, η Κατερίνα, χήρα εξήντα επτά ετών, ετοιμάζεται να γιορτάσει τα γενέθλια της κόρης της Ζωής. Μ’ αυτή την άτιμη την πανδημία, μαύρισε το μάτι της απ’ την αποθυμιά, έχει να δει τον εγγονό της, τον Τασούλη, μήνες. Μα στο αποψινό τραπέζι, κι αύριο, στο σπίτι του Πέτρου στο Πανόραμα, θα πάρει τα παιδιά της αγκαλιά, κι η καρδιά της θα πάει στη θέση της.
Κι έπειτα, ψάχνοντας για δώρο στο παλαιοβιβλιοπωλείο ενός φίλου, πέφτει πάνω στο Βιβλίο της Κατερίνας. Πρώτη φορά το βλέπει, κι ούτε έχει ακουστά τον συγγραφέα με το παράξενο όνομα, μα η φωτογραφία στο εξώφυλλο είναι δική της. Κι όταν, σαστισμένη, αρχίζει να το διαβάζει, ανακαλύπτει πως η πλοκή είναι μια γκροτέσκα παραχάραξη της ιστορίας της, ένα χαοτικό, εφιαλτικό ψέμα: η Κατερίνα του βιβλίου, ναυαγισμένη απ’ την αρρώστια και τις καταχρήσεις, αυτοκτονεί στα σαράντα εννιά, κι όλη η αφήγηση είναι μια ζοφερή, βάναυση καρικατούρα της ζωής της, της δικής της ζωής.
Ταραγμένη κι οργισμένη, η Κατερίνα αποφασίζει να κρύψει το βιβλίο απ’ τα παιδιά της, να το ξεχάσει. Μα αυτό δεν είναι εύκολο: η άλλη Κατερίνα έχει τρυπώσει στο μυαλό της κι έχει σπείρει σκοτάδι: αμφιβολίες, υποψίες, φόβο. Κι αν κάτι είχε πάει στραβά, μονολογεί, κι ήμουν εγώ ένα στοιχειό που μιλά απ’ τον άλλο κόσμο;
Η πραγματικότητα –πότε ανεπαίσθητα, πότε κεραυνοβόλα– αρχίζει να μπατάρει. Μια αδιόρατη απειλή τυλίγει την οικογένεια της Κατερίνας, κι ανεξήγητα συμβάντα, άγρια σαν του βιβλίου, μολύνουν τις μέρες γαλήνης κι ευτυχίας που σχεδίαζε.
Μόνο μία απ’ τις δυο μπορεί να επιβιώσει – στη ζωή ή στο χαρτί.
Όμως ποια;
Ποια είναι η αληθινή Κατερίνα;
John Craxton: Ο αγαπημένος της ζωής. Μία ελληνική ψυχή / Συγγραφέας: Ian Collins / Μετάφραση: Μαίρη Κιτροέφ
Γεννηµένος σε µια µεγάλη µποέµικη οικογένεια, ο John Craxton (1922-2009) από πολύ νωρίς λαχταρούσε να ζήσει και να ζωγραφίσει στην Ελλάδα. Πέτυχε τον στόχο του, και έκτοτε όλα τα έργα του έχουν τα χρώµατα µιας ακατάλυτης χαράς. Δεν έδωσε ποτέ στη ζωή του εξετάσεις, παρά µόνο για να αποκτήσει δίπλωµα οδήγησης µοτοσικλέτας. Αναρχικό πνεύµα αυτοδίδακτης ευρυµάθειας, απεχθανόταν τις ταµπέλες, ειδικά του νεοροµαντικού κινήµατος της δεκαετίας του 1940, του οποίου θεωρήθηκε πρωταγωνιστής. Κι ενώ οι µοναχικές, σκοτεινές φιγούρες του ήταν αυτοπροσωπογραφίες του, ο ίδιος ζούσε εξαιρετικά κοινωνική ζωή σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσµίου πολέµου. Στα 19 του γνώρισε µια ατίθαση αδελφή ψυχή ονόµατι Lucian Freud, που τον ακολούθησε στην Ελλάδα το 1946, για να επιστρέψει µόνος του στην Αγγλία πέντε µήνες αργότερα. Ο Craxton είχε ήδη γνωρίσει, στο Λονδίνο το 1945, τον Έλληνα ζωγράφο Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, καθώς και τον Βρετανό συγγραφέα Patrick Leigh Fermor. Οι τρεις τους συµπορεύθηκαν, στη ζωή και στην τέχνη, για τα επόµενα 50 χρόνια, στην Ύδρα, στην Κρήτη, στην Καρδαµύλη, στην Κέρκυρα… Μοντερνιστής µε αγάπη για την αρχαιολογία, ο Craxton υπήρξε ιδιαίτερος καλλιτέχνης. Το έργο του, µε επιρροές αρχικά από τον Blake και τον Palmer και στη συνέχεια από τον Miró και τον Picasso, εξελίχθηκε σε έναν διάλογο µε τα βυζαντινά ψηφιδωτά, τον Ελ Γκρέκο και τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ο Craxton αγαπούσε την ανθεκτικότητα του µύθου στη ζωή της ελληνικής υπαίθρου. Είχε διάσηµους φίλους, αλλά ζωγράφιζε καθηµερινούς ανθρώπους. Στο τέλος έµοιαζε µε βοσκό από την κατ’ επιλογήν πατρίδα του, την Κρήτη.
Αφελής ξένος και θύµα µιας σκανταλιάρικης αίσθησης του χιούµορ, έµπλεξε αρκετές φορές σε δυσάρεστες καταστάσεις. Όσα κι αν τραβούσε, όµως, δεν έπαψε ποτέ να αντιµετωπίζει τα πάντα µε έναν ηρωικό ηδονισµό.
Θαλασσινό νερό / Συγγραφέας: Τζέσσικα Άντριους / Μετάφραση: Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου
Όταν η Λούσυ εξασφαλίζει μια θέση στο πανεπιστήμιο, πιστεύει ότι το Λονδίνο, αυτή η ολοζώντανη μητρόπολη με τα μπαράκια και τα φώτα νέον που καταυγάζουν τον Τάμεση τη νύχτα, θα ξεκλειδώσει το μέλλον της. Έχει μεγαλώσει σ’ έναν εντελώς διαφορετικό, όπως νομίζει, κόσμο, αυτόν της εργατικής τάξης στην επαρχιακή πόλη του Σάντερλαντ, με οικογενειακές ιστορίες για Ιρλανδούς μετανάστες, ξενώνες φιλοξενίας εργατών, ερειπωμένα παγοδρόμια κι ένα δαχτυλίδι αρραβώνων σε κάποια ψαραγορά. Όμως αυτή η νέα ζωή θα αποδειχτεί πολύ πιο σαρωτική από ό,τι περίμενε. Ενώ αναγκάζεται να κάνει πολύωρες βάρδιες για να τα βγάλει πέρα και πηγαινοέρχεται σε ξέφρενα πάρτι από αποθήκες του ανατολικού Λονδίνου σε επαύλεις του Σάουθ Κένσινγκτον, εξακολουθεί να νιώθει σαν ξένο σώμα ανάμεσα στους συμφοιτητές της…
Λυρικό και ρηξικέλευθο, το Θαλασσινό νερό διερευνά την πολυπλοκότητα της σχέσης μητέρας και κόρης, τη μετατόπιση της ταξικής ταυτότητας και τις προκλήσεις της, και τον τρόπο με τον οποίο τα ισχυρότερα αισθήματα αγάπης μπορεί να είναι και τα πιο δύσκολα να ορίσουμε.
Η Jessica Andrews γεννήθηκε το 1992 στο Sunderland της βορειοανατολικής Αγγλίας, όπου μεγάλωσε, ενώ έχει ζήσει στη Σάντα Κρουζ, στο Παρίσι, στο Ντονεγκάλ, στη Βαρκελώνη και στο Λονδίνο. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί, μεταξύ άλλων, στoν Independent, στα περιοδικά Somesuch Stories και AnOther, καθώς και στα διαδικτυακά Caught by the River, Shabby Doll House και Papaya Press. Το Θαλασσινό νερό (Saltwater) είναι το πρώτο της βιβλίο. Πρωτοκυκλοφόρησε το 2019 και απέσπασε το Βραβείο Portico 2020. Συνδιευθύνει το διαδικτυακό λογοτεχνικό περιοδικό The Grapevine που στόχος του είναι να δίνει βήμα σε υποεκπροσωπούμενους συγγραφείς. Διδάσκει λογοτεχνία και δημιουργική γραφή στο University of Roehampton. jessica-andrews.com
