Η Ρέα Γαλανάκη επιστρέφει με ένα βιβλίο που καταπιάνεται με το παρελθόν της υπό το πρίσμα ανθρώπων: αυτών που απαρτίζουν την οικογένειά της.
Με φόντο τα ιστορικά γεγονότα της κάθε εποχής η συγγραφέας αφηγείται ιστορίες των δύο οικογενειών, εκείνης της μητέρας κι εκείνης του πατέρα της. Με τον χαρακτηρισμό «παραμύθια που δεν είναι παραμύθια» ντύνει τις ιστορίες αυτές, οι οποίες με τη σειρά τους μάς οδηγούν στη γνωριμία του Εμμανουήλ και της Αικατερίνης, των γονιών της.
Το βιβλίο βρίσκεται με το ένα πόδι στην Ιστορία της Ελλάδας και της Κρήτης και με το άλλο στις ιστορίες τις παλιές, που είτε τις αφηγήθηκαν άλλοι και τις κρυφάκουσε μικρή, είτε τις έζησε η ίδια πλάι στους ανθρώπους που τη σημάδεψαν στην Κρήτη.
Ο Εμμανουήλ ήταν ωτορινολαρυγγολόγος στα χωριά της Βιάννου. Η ζωή τον οδήγησε στη Μικρασία το 1922 κι έπειτα πίσω στην Κρήτη στο πλευρό των βενιζελικών. Η Αικατερίνη πήγε στη Βιέννη να σπουδάσει γιατρός και όταν γύρισε στην Κρήτη δούλεψε στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου κι αργότερα του Ηρακλείου.
Χρόνια αργότερα η Ρέα προσπαθεί να τους γνωρίσει ξανά, να μάθει περισσότερα για να μάθει τον εαυτό της. Ψάχνει στο διαδίκτυο, ξεθάβει φωτογραφίες και ρωτά συγγενείς. Και μέσα από αυτή την αναζήτηση ανακαλύπτει παραμύθια που δεν είναι παραμύθια και προσπαθεί να καταλάβει από πού προήλθε. Όπως είπε η ίδια η συγγραφέας για το βιβλίο, «ένα παιδί ακούει πάντοτε, όπως και το παιδί που ήμουν η ίδια, τις οικογενειακές εξιστορήσεις σαν παραμύθια, οποιαδήποτε σχέση κι αν έχουν οι ίδιες εξιστορήσεις με τα πραγματικά γεγονότα».
Το κείμενο της Γαλανάκη έχει τη γοητεία του. Η συγγραφέας παντρεύει την ντοπιολαλιά με το λογοτεχνικό στοιχείο, την ώρα που η ιστορική αφήγηση βάφει με τα δικά της χρώματα την ιστορία της οικογένειας. Και με όχημα τη γλώσσα, η συγγραφέας μαζεύει μία μία τις ψηφίδες του παρελθόντος της για να φτιάξει το προσωπικό της ψηφιδωτό.
Με αυτό το βιβλίο λοιπόν δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μυθιστόρημα, ούτε με ιστορική καταγραφή. Η Γαλανάκη βασίζεται σε ντοκουμέντα, φωτογραφίες και μαρτυρίες από στόμα σε στόμα προκειμένου να ανασυνθέσει την αληθινή πορεία πραγματικών ανθρώπων. Το λογοτεχνικό ύφος της είναι αυτό που κάνει το κείμενο να φαντάζει μυθοπλασία, κάνοντας την ανάγνωση πιο ευχάριστη και συστήνοντάς μας μια Κρήτη παλιά όσο και οι γιαγιάδες της.
Info
Εμμανουήλ και Αικατερίνη – Τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια
Συγγραφέας: Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελίδες: 416
Η Ρέα Γαλανάκη επιστρέφει με ένα βιβλίο που καταπιάνεται με το παρελθόν της υπό το πρίσμα ανθρώπων: αυτών που απαρτίζουν την οικογένειά της.
Με φόντο τα ιστορικά γεγονότα της κάθε εποχής η συγγραφέας αφηγείται ιστορίες των δύο οικογενειών, εκείνης της μητέρας κι εκείνης του πατέρα της. Με τον χαρακτηρισμό «παραμύθια που δεν είναι παραμύθια» ντύνει τις ιστορίες αυτές, οι οποίες με τη σειρά τους μάς οδηγούν στη γνωριμία του Εμμανουήλ και της Αικατερίνης, των γονιών της.
Το βιβλίο βρίσκεται με το ένα πόδι στην Ιστορία της Ελλάδας και της Κρήτης και με το άλλο στις ιστορίες τις παλιές, που είτε τις αφηγήθηκαν άλλοι και τις κρυφάκουσε μικρή, είτε τις έζησε η ίδια πλάι στους ανθρώπους που τη σημάδεψαν στην Κρήτη.
Ο Εμμανουήλ ήταν ωτορινολαρυγγολόγος στα χωριά της Βιάννου. Η ζωή τον οδήγησε στη Μικρασία το 1922 κι έπειτα πίσω στην Κρήτη στο πλευρό των βενιζελικών. Η Αικατερίνη πήγε στη Βιέννη να σπουδάσει γιατρός και όταν γύρισε στην Κρήτη δούλεψε στο νοσοκομείο του Ρεθύμνου κι αργότερα του Ηρακλείου.
Χρόνια αργότερα η Ρέα προσπαθεί να τους γνωρίσει ξανά, να μάθει περισσότερα για να μάθει τον εαυτό της. Ψάχνει στο διαδίκτυο, ξεθάβει φωτογραφίες και ρωτά συγγενείς. Και μέσα από αυτή την αναζήτηση ανακαλύπτει παραμύθια που δεν είναι παραμύθια και προσπαθεί να καταλάβει από πού προήλθε. Όπως είπε η ίδια η συγγραφέας για το βιβλίο, «ένα παιδί ακούει πάντοτε, όπως και το παιδί που ήμουν η ίδια, τις οικογενειακές εξιστορήσεις σαν παραμύθια, οποιαδήποτε σχέση κι αν έχουν οι ίδιες εξιστορήσεις με τα πραγματικά γεγονότα».
Το κείμενο της Γαλανάκη έχει τη γοητεία του. Η συγγραφέας παντρεύει την ντοπιολαλιά με το λογοτεχνικό στοιχείο, την ώρα που η ιστορική αφήγηση βάφει με τα δικά της χρώματα την ιστορία της οικογένειας. Και με όχημα τη γλώσσα, η συγγραφέας μαζεύει μία μία τις ψηφίδες του παρελθόντος της για να φτιάξει το προσωπικό της ψηφιδωτό.
Με αυτό το βιβλίο λοιπόν δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μυθιστόρημα, ούτε με ιστορική καταγραφή. Η Γαλανάκη βασίζεται σε ντοκουμέντα, φωτογραφίες και μαρτυρίες από στόμα σε στόμα προκειμένου να ανασυνθέσει την αληθινή πορεία πραγματικών ανθρώπων. Το λογοτεχνικό ύφος της είναι αυτό που κάνει το κείμενο να φαντάζει μυθοπλασία, κάνοντας την ανάγνωση πιο ευχάριστη και συστήνοντάς μας μια Κρήτη παλιά όσο και οι γιαγιάδες της.
Info
Εμμανουήλ και Αικατερίνη – Τα παραμύθια που δεν είναι παραμύθια
Συγγραφέας: Ρέα Γαλανάκη
Εκδόσεις Καστανιώτη
Σελίδες: 416
