Όταν το «άκοπο διαμάντι» της Julia Fox έκανε την εμφάνισή του στην ταινία “Uncut Gems” των Josh και Benny Safdie, όλα τα διεθνή Μέσα, μεταξύ των οποίων το Rolling Stone και οι New York Times, ξεκίνησαν να ασχολούνται με το νέο it girl της Νέας Υόρκης. Ανάμεσά τους και εγώ, όταν τότε έγραψα ένα σχετικό ενθουσιώδες άρθρο στο Playboy Greece, αλλά και ένα μεταγενέστερο στο Olafaq που μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Η Julia Fox, που τότε έκανε τα πρώτα της -εκκωφαντικά- βήματα στον κινηματογράφο, δεν ξεχώρισε απαραίτητα για τις ερμηνευτικές της ικανότητες, που μόνο αδιάφορες δεν ήταν, αλλά κυρίως για την ιδιοσυγκρασιακή προσέγγιση του ρόλου της στην ταινία. Η Julia De Fiore που είδαμε στο “Uncut Gems”, ουσιαστικά ήταν η Julia Fox μέσα από ένα άλλο πρίσμα. Και μέσα από το καλειδοσκόπιο είδαμε επίσης το σώμα της, μείναμε άφωνοι με τις καμπύλες της που θα μπορούσαν να είναι το πιο θαυμαστό γλυπτό των τελευταίων δεκαετιών, παρασυρθήκαμε σε ηδονιστικά μονοπάτια με το βλέμμα της και το περπάτημά της, τον τρόπο που τα οπίσθιά της είχαν ανεξαρτητοποιηθεί από το υπόλοιπο κορμί, με το στήθος της που φάνταζε να είναι η πιο ελκυστική περιοχή για να πειραματιστείς και το ανδρικό κοινό πάλλονταν στους ρυθμούς που επέβαλλε η ίδια.


Από τότε, βέβαια, πέρασαν κάποια χρόνια και σταδιακά η (αυτό)λογοκρισία κυρίευσε τους πάντες και τα πάντα, ενώ περιγραφές σαν τις παραπάνω ίσως θεωρούνται αναχρονιστικές και σεξιστικές. Είναι όμως; Ή, πιο σωστά, θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Πριν λίγο διάστημα, παρακολουθώντας ένα διαδικτυακό course για τη δημοσιογραφία από το Michigan State University, μου έκανε εντύπωση το σημαντικό μάθημα που αναφερόταν στο diversity (ποικιλομορφία). «Όταν μιλάμε για diversity, αναφερόμαστε σε στερεότυπα που μας έχουν αποδοθεί ή έχουμε αποδώσει» διευκρίνισε η Lucinda Davenport, διευθύντρια της Σχολής Δημοσιογραφίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. «Για παράδειγμα, λένε πως όσοι έχουν κόκκινα μαλλιά είναι έντονοι χαρακτήρες. Το ότι είναι κάποιος Ιταλός σημαίνει ότι μιλάει πολύ για το τίποτα. Το να είσαι μαύρη γυναίκα πρέπει να σημαίνει ότι είσαι ανύπαντρη και έχεις πολλά παιδιά. Και το να ζεις σε μια μικρή πόλη σημαίνει ότι μάλλον δεν είσαι πολύ μορφωμένος. Και ο κατάλογος συνεχίζεται» σχολίασε.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δε θέλει να σχολιαστεί στερεοτυπικά, αν όχι καθόλου, καθώς ένα στερεότυπο έχει σχεδόν πάντα αρνητική χροιά και καταλήγει να λειτουργεί ως ταμπέλα για το άτομο. «Δεν είναι καλή ιδέα να δημιουργείτε στερεότυπα [ως δημοσιογράφοι] ή να υποθέτετε οτιδήποτε για οποιονδήποτε στις ιστορίες σας. Ο καθένας είναι ξεχωριστό άτομο και τα γεγονότα και τα ζητήματα επηρεάζουν τους ανθρώπους διαφορετικά» τόνισε η Davenport. «Επομένως, το να σκέφτεστε και να λειτουργείτε με ποικιλομορφία είναι σημαντικό, επειδή η κοινωνία αποτελείται από πολλά διαφορετικά άτομα και διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Και δόξα τω Θεώ γι’ αυτό».

Όταν το μάθημα, και ενώ οι σημειώσεις είχαν γεμίσει ήδη μία κόλλα Α4, προχώρησε στο «ism» που μας απασχολεί περισσότερο -και καλώς- τα τελευταία χρόνια, αυτό του όρου «sexism» (σεξισμός), η διευθύντρια της Σχολής Δημοσιογραφίας του Michigan τοποθετήθηκε πολύ ξεκάθαρα λέγοντας πως «Οι άνδρες και οι γυναίκες πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα στις ιστορίες. Αν γράφετε για μια γυναίκα, τότε αναρωτηθείτε αν θα γράφατε τα ίδια λόγια για έναν άνδρα», ενώ συνέχισε με ένα παράδειγμα: «ας πούμε ότι καλύπτετε μια συνέντευξη Τύπου. Μην γράψετε τι φοράει η γυναίκα πολιτικός ή πώς είναι τα μαλλιά της, αν δεν θα περιγράφατε τα ρούχα ενός άνδρα πολιτικού και το κούρεμά του».

Μέχρι εδώ, λοιπόν, όλα καλά, με την έννοια πως έχουμε ξεκάθαρα τους λόγους για τους οποίους πρέπει να αποφεύγουμε τους στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς, να υιοθετούμε ποικιλομορφία στις αναφορές μας αλλά και ποια όρια είναι αυτά που αν ξεπεραστούν αγγίζουν εκείνο του σεξισμού.

Με βάση όλα αυτά, σκέφτομαι λοιπόν αν όσα έγραψα παραπάνω για την Julia Fox είναι κατακριτέα και τι μας εμποδίζει από το να προχωρήσουμε σε όμορφες γραπτές ιστορίες για την Sydney Sweeney και το επιβλητικό της στήθος που έχει κατακτήσει τον κόσμο αυτή την περίοδο, τη στιγμή που μεγάλο μέρος του γυναικείου κοινού ερεθίστηκε φωναχτά με τον Jeremy Allen White στην πρόσφατη καμπάνια του Calvin Klein. Εκείνες τις μέρες, όταν και δημοσιοποιήθηκε στα social media το βίντεο λίγων δευτερολέπτων της συγκεκριμένης διαφήμισης, ανά μερικά Instagram stories έπεφτα επάνω στο λευκό εσώρουχο του πρωταγωνιστή της σειράς “The Bear” και στους κοιλιακούς του.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Calvin Klein (@calvinklein)


Φυσικά δεν υπήρχε τίποτα κακό σε όλο αυτό. Ήταν ένα άψογα γυρισμένο διαφημιστικό spot, με έναν ηθοποιό που γνωρίζει επιτυχία και ακολουθεί τους άτυπους κανόνες του σύγχρονου ανδρικού προτύπου ομορφιάς: ξυρισμένο πρόσωπο με γωνίες και ευπρόσδεκτες οι δυσαναλογίες, γυμνασμένο σώμα, μέτριο ύψος, αθλητικότητα. Τον θαύμασα κι εγώ, το ομολογώ, καθώς το ωραίο δεν (πρέπει να) περιορίζεται σε φύλα. Ωστόσο ο προβληματισμός μου ήταν συγκεκριμένος και η σκέψη μου ήταν η εξής: τι θα γινόταν αν τα stories στο Instagram από λογαριασμούς ανδρών είχαν γεμίσει με το ακάλυπτο στήθος της Sweeney στο “Euphoria” ή από την εμφάνισή της στην τελετή των Όσκαρ; Φαντάζεστε.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Sydney Sweeney (@sydney_sweeney)

Όταν η Sydney Sweeney εμφανίστηκε στο Saturday Night Live (SNL) στις 2 Μαρτίου κάνοντας μια σειρά από «αποκαλυπτικές εμφανίσεις», όπως συνηθίζουμε λανθασμένα να τις αποκαλούμε, προκάλεσε ντόρο για όλους τους λάθος λόγους. Ένας χρήστης στο X (πρώην Twitter) έγραψε ότι το woke κίνημα πέθανε λόγω της Sweeney, αναρτώντας επίτηδες σε βίντεο ένα πολύ συγκεκριμένο απόσπασμα από τον χαιρετισμό της ηθοποιού στο τέλος της βραδιάς, όπου το στήθος της φαίνεται να νιώθει εγκλωβισμένο στο μαύρο φόρεμα που φοράει -αυτό βλέπουμε και αυτό σχολιάζουμε, χωρίς κανένα ίχνος σεξισμού, ενώ μπορούμε να κάνουμε κάτι αντίστοιχο στις 13 Απριλίου αν δούμε τον καβάλο του Ryan Gosling, που έχει ανακοινωθεί ως host του SNL, να διαγράφει στο παντελόνι του και να χρήζει αναφοράς.


Στον απόηχο των αντιδράσεων για την πληθωρική εμφάνιση της Sweeney στο SNL, η National Post έπαιξε τον τίτλο «Είναι το double-D στήθος της Sydney Sweeney προάγγελος του θανάτου του woke;», και η δημοσιογράφος Helen Coffey του Independent σχολίασε σε άρθρο της πως «Έπρεπε να το διαβάσω, να το ξαναδιαβάσω και μετά να βάλω τα γυαλιά μου και να το διαβάσω άλλη μια φορά. Κάθε φορά που κοίταζα, έβγαζε λιγότερο νόημα».

Η Sydney Sweeney, άθελά της, κατάφερε να δημιουργήσει εκ νέου συζητήσεις σχετικά με την ομορφιά, την επαγγελματική καταξίωση και τις κοινωνικές αντιλήψεις για την ελκυστικότητα των ατόμων. «Το επιχείρημα όμως που προβλήθηκε φάνηκε να είναι ότι, επειδή ο κόσμος είχε απολαύσει να βλέπει τη συμβατικά πανέμορφη ηθοποιό από το “White Locus” να φοράει ένα φόρεμα με χαμηλό ντεκολτέ στο Saturday Night Live… οι δεξιές αξίες είχαν νικήσει;», αναρωτιέται η Coffey, και μας κλείνει το μάτι για να μας υπενθυμίσει πως από οποιαδήποτε πλευρά ο εκθειασμός της ομορφιάς και του κάλους δεν μπορεί να φιμώνεται.

Στην τελετή των Όσκαρ ο John Cena, πρώην παλαιστής του WWE και ηθοποιός, ανέβηκε -φαινομενικά- γυμνός στη σκηνή για να δώσει το βραβείο της κατηγορίας Best Costume Design. Θα μπορούσε να κάνει κάτι αντίστοιχο μια γυναίκα; Μάλλον όχι, και αυτό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας πατριαρχικής κοινωνίας που δεν έχει αποτινάξει ακόμη από πάνω της τον σεξισμό. Ωστόσο, δεν είναι το γυμνό και η ομορφιά το πρόβλημα αλλά ο τρόπος που κοιτάζουμε σε αυτά και πώς τα αντιμετωπίζουμε.