Στις φωτογραφίες της Sanne De Wilde από το Pingelap, ένα μικρό κοραλλιογενές νησί στον Ειρηνικό Ωκεανό, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Με τον φακό της απαθανατίζει έναν τροπικό παράδεισο όπου η βλάστηση της ζούγκλας έχει χρώμα ροζ, η θάλασσα είναι γκρίζα και οι ντόπιοι εμφανίζονται ασπρόμαυροι.
Αλλά η Βελγίδα φωτογράφος δεν απεικόνισε τον κόσμο όπως τον βλέπει η ίδια– αλλά όπως φαντάζεται ότι τον βλέπουν οι κάτοικοι του νησιού. Γνωστό και ως το «Νησί της Αχρωματοψίας», το Pingelap φιλοξενεί ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό ανθρώπων που δεν μπορούν να διακρίνουν το χρώμα. Ενώ η αχρωματοψία εμφανίζεται σε περίπου 1 στους 30.000 ανθρώπους παγκοσμίως, η συχνότητα στον μικρό πληθυσμό του Pingelap πιστεύεται ότι είναι μεταξύ 4% και 10%.
Η ευρεία εξάπλωση πιστεύεται ότι σχετίζεται με έναν βασιλιά του 18ου αιώνα που, αφού επέζησε από ένα καταστροφικό τσουνάμι, θέλησε να ξανακατοικήσει το Pingelap αποκτώντας πολλά παιδιά. Αλλά πολλοί από τους απογόνους του κληρονόμησαν το σπάνιο γονίδιο που προκαλεί την αχρωματοψία, το οποίο μεταδίδεται πλέον από γενιά σε γενιά.
Το χρώμα είναι «απλά μια λέξη» στο νησί της αχρωματοψίας
Γοητευμένη με το πώς η γενετική διαμορφώνει τους ανθρώπους και τις κοινότητες, η De Wilde δημοσίευσε τις φωτογραφίες της στο βιβλίο, “The Island of the Colorblind”. Η φωτογράφος προσπαθεί να δει μέσα από τα μάτια των κατοίκων, «χειραγωγώντας» τους τόνους και τις αποχρώσεις των εικόνων της. Σε έναν μονόχρωμο κόσμο, το χρώμα είναι «απλά μια λέξη» για όσους δεν μπορούν να το δουν, όπως σχολιάζει η ίδια.
Οι νησιώτες ισχυρίζονται ότι «βλέπουν» περισσότερο το κόκκινο, έτσι η De Wilde τόνιζε και επεξεργάστηκε τις αποχρώσεις του κόκκινου. Άλλοι της είπαν ότι το πράσινο είναι το αγαπημένο τους χρώμα, αν και είναι μια από τις αποχρώσεις που δυσκολεύονται περισσότερο να αναγνωρίσουν.
Βλέποντας τον κόσμο διαφορετικά
Γεννημένη στην Αμβέρσα, η 36χρονη φωτογράφος έχει κερδίσει βραβεία για τη δουλεία της στην οποία προβάλλει τη διαφορετικότητα και την συμπερίληψη, καταγράφοντας τον νανισμό στην Κίνα και τον αλμπινισμό στη Σαμόα, μεταξύ άλλων.
Η De Wilde βλέπει μια σύνδεση μεταξύ του προηγούμενου έργου της και της μελέτης της για την αχρωματοψία στο Pingelap.
«Ο αλμπινισμός είναι μια γενετική πάθηση. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι — λόγω των φυσικών συνόρων που δημιουργεί η θάλασσα — τα γονίδια αυτά κυκλοφορούν σε μικρές νησιωτικές κοινότητες».
«Μια μικροσκοπική κουκκίδα στο απέραντο γαλάζιο»
Βέβαια, το πώς έφτασε στο μικροσκοπικό αυτό νησάκι, είναι μια περιπέτεια από μόνη της:
«Δεν ήταν εύκολο να φτάσω στο Pingelap. Είναι μια μικρή ατόλη στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Μια μικροσκοπική κουκκίδα στο απέραντο γαλάζιο. Πέταξα πρώτα στις ΗΠΑ, από την ηπειρωτική χώρα προς τη Χαβάη κι από κει στα νησιά Μάρσαλ. Κι έτσι έφτασα, τελικά, στο Pohnpei, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά των Ομόσπονδων Πολιτειών της Μικρονησίας. Από εκεί πήρα ένα αεροπλάνο τσάρτερ τεσσάρων θέσεων για το Pingelap».
Όταν επιτέλους πάτησε το πόδι της στο νησί, βρήκε έναν δρόμο και κανένα μαγαζί ή εστιατόριο. Οι νησιώτες τρέφονται από τις καρύδες και τα ψάρια που πιάνουν. «Ζουν με τα πολύ βασικά», αναφέρει η φωτογράφος.
«(Τα άτομα με) αχρωματοψία είναι εξαιρετικά ευαίσθητα στο φως, κάτι που είναι εξαιρετικά δύσκολο σε ένα τόσο ηλιόλουστο, τροπικό νησί. Στο φως της ημέρας, ο κόσμος μοιάζει (για αυτούς) σαν καμένη εικόνα. Δύσκολα μπορούν να κρατήσουν τα μάτια τους ανοιχτά όταν βρίσκονται έξω».
ΠΗΓΗ: CNN
