Σχέδια είναι κάνουμε, λέει, αρχές της χρονιάς, άντε και μετά το καλοκαίρι, εκεί στον καλό Σεπτέμβρη, στην έναρξη της σεζόν των σχολείων, των δουλειών και των υποχρεώσεων. Κι όμως, τα σχέδια μπορούν να γίνονται κάθε μέρα, κι αν όχι κάθε μέρα, κάθε Κυριακή απόγευμα, πριν αρχίσει η εβδομάδα. Όποτε θέλουμε κι όσο αντέχουμε μπορούμε να καταστρώνουμε τις ζωές μας, να τις οργανώνουμε και να τις οραματιζόμαστε.
Με τα τέλη Νοέμβρη τι γίνεται; Βρισκόμαστε οι περισσότεροι σε μια παράξενη ψυχολογία. Το καλοκαίρι φαντάζει μακρινό όνειρο, τα Χριστούγεννα δεν-είναι-ακριβώς-εδώ-ακόμα, οι οικονομικές υποχρεώσεις καλπάζουν γύρω μας απειλητικά, νιώθουμε κουρασμένοι, ίσως κάτι που ξεκινήσαμε δυο μήνες πριν (μια καινούργια ασχολία, ένα σεμινάριο, κάτι) να το’ χουμε κιόλας παρατήσει, γιατί είμαστε εύθραυστοι και η ζωή μάς τσακίζει και μας λυγίζει και μας βαραίνει. Μας υπερφορτώνουμε με στόχους, με deadlines, με δραστηριότητες που αποσκοπούν στην καλύτερη εικόνα μας, μόρφωσή μας, καθημερινότητά μας. Θέλουμε να ζούμε σε φρέσκα, πεντακάθαρα σπίτια, μέσα σε ένα σφιχτό, λυγερό κορμί, τρώγοντας νόστιμα, πολύχρωμα, θρεπτικά φαγητά, διαβάζοντας βιβλία πλάι σε υγιέστατα φυτά και αναμμένα κεράκια, θέλουμε να χρησιμεύουμε στην κοινωνία, να κάνουμε ανακύκλωση, εθελοντισμό, να τρέξουμε έναν μαραθώνιο για καλό σκοπό, θέλουμε να ζούμε τον έρωτα, αλλά και ανέμελες στιγμές με φίλες και φίλους, όπου πάνω από ένα ποτήρι κρασί θα εξομολογηθούμε την πιο αστεία ιστορία και θα ξεκαρδιστούμε στα γέλια εμείς και η αψεγάδιαστη επιδερμίδα μας που θέλει φροντίδα, νταμκιγιάζ, αντηλιακό και ενυδάτωση, εμείς και τα ωραία ρούχα μας, που δεν κοστίζουν πανάκριβα, αλλά έχουν άποψη και στιλ, εμείς και οι 450 εαυτοί μας: η κόρη, η κολλητή, η εργαζόμενη, το μωρό, η ερωμένη, η μάνα, η αδερφή.
Όταν πικρά κατανοούμε πως αυτά είναι ανέφικτα, πως αναπόφευκτα θα κάνουμε τον έρωτα της ζωής μας με άλουστο από μέρες μαλλί,πως θα δει ένας φίλος που θα μας επισκεφθεί την σκόνη στα έπιπλα γιατί δεν προλάβαμε, πως θα παρεκκλίνουμε και κάποια στιγμή από την γλυκιά μας, προγραμματισμένη ρουτίνα και θα κάνουμε κάτι παλαβό, τότε θα ξεκινήσουμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια την ζωή. Κι αν νομίζουμε πως πάει κι αυτή η χρονιά, τελείωσε τώρα, ό, τι κάναμε κάναμε, έχουμε πολύ άδικο.
Μα, τι προλαβαίνουμε να κάνουμε τώρα, τελευταία στιγμή;
Αν βάλουμε ένα timeline μέχρι ας πούμε 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων, έχουμε περίπου έναν μήνα μπροστά μας. Αυτές τις μέρες, μπορούμε να πάρουμε μια λευκή κόλλα χαρτί και να καταγράψουμε όσες εκκρεμότητες έχουμε: κάποια χρωστούμενα; την αναδιοργάνωση της βιβλιοθήκης που από πριν τον Αύγουστο λιβανίζουμε; την αγορά κάποιας ηλεκτρονικής συσκευής ή άλλου είδους; Ενδεχομένως, μπορεί να έχουμε εκκρεμότητα να ζητήσουμε μια συγγνώμη από κάπου, να εμφανιστούμε κάπου από όπου εξαφανιστήκαμε αδικαιολόγητα (κι ας μην ήταν αναίτια), να λύσουμε μια παρεξήγηση που μας μπουκώνει και μας πνίγει την ψυχή, ο-τι-δή-πο-τε. Κυριολεκτικά. Ακόμα και η ψαλίδα από τα μαλλιά μας ή η ακρόαση ενός δίσκου που όλο αναβάλλουμε έχουν την θέση τους επάξια σε αυτήν την λίστα.
Ας αφιερώσουμε μισή ή μία ώρα κάθε μέρα από αυτές τις 30 για την διευθέτηση των υποχρεώσεων και των εκκρεμοτήτων που έχουμε. Καταρχάς, όλον αυτόν τον καιρό θα δημιουργηθούν κι άλλες, το πιθανότερο. Οπότε, ας αφήσουμε πίσω τα παλιά. Ας μας βρουν ελαφρείς φέτος οι γιορτές, αν το θέλουμε ή αν το έχουμε σκεφτεί για εμάς. Αν σπάσαμε κάπως την διατροφή μας, ας πούμε, είναι μέγα λάθος να συνεχίσουμε όπως να’ ναι, με την δικαιολογία ότι έρχονται και γιορτές. Αυτόν τον μήνα μπορούμε να χάσουμε (ή να πάρουμε) ένα, δύο, τρία κιλά. Μπορούμε να ενδυναμώσουμε το σώμα μας με συνεπή γυμναστική. Να ανακαλύψουμε μια νέα θρεπτική συνταγή για το πρωινό μας. Αν είναι να αφεθούμε, καλό θα ήταν να μην το κάνουμε «επειδή σε ένα μήνα είναι Χριστούγεννα».
Ας οργανώσουμε λίγο και τα οικονομικά μας. Το επόμενο διάστημα θα έχει έξοδα. Ας μην μας πέσουν όλοι οι λογαριασμοί μαζί. Μπορούμε να τακτοποιήσουμε τα κοινόχρηστα, να κάνουμε εκείνον τον καθαρισμό προσώπου που μας έχουμε υποσχθεί από τον Σεπτέμβριο, μπορούμε να επισκευάσουμε τώρα την βρύση που στάζει τόσον καιρό και να επισκεφθούμε άμεσα εκείνο το hype εστιατόριο, πριν πέσουμε πάνω στον πανικό των γιορτών που θα πλακώσουν όλοι.
Αν θέλουμε να στολίσουμε το σπίτι, θα χρειαστεί την ίδια ή καλύτερα την προηγούμενη μέρα να κάνουμε μια γενική καθαριότητα. Για να μην αγχωθούμε μα τα τραπεζώματα και τα πάρτυ, μπορούμε από τώρα να σταμπάρουμε μια δυο μέρες που θα θέλαμε να φέρουμε τους δικούς μας ανθρώπους στο σπίτι. Ας ελαφρύνουμε τις ντουλάπες μας, χαρίζοντας ρούχα και είδη που δεν μας χρειάζονται πλέον. Ας επενδύσουμε φέτος τις γιορτές σε περισσότερες εμεπιρίες, παρά κατανάλωση αγαθών και ένα σωρό σακούλες. Ας κάνουμε, στην τελική, ό, τι θέλουμε.
Αλλά να ξέρουμε πως έχουμε χρόνο. Ποτέ δεν είναι αργά, μέχρι που είναι: όταν δεν θα ζούμε πια.
ΥΓ: «Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε», Νίκος Καζαντζάκης
Σχέδια είναι κάνουμε, λέει, αρχές της χρονιάς, άντε και μετά το καλοκαίρι, εκεί στον καλό Σεπτέμβρη, στην έναρξη της σεζόν των σχολείων, των δουλειών και των υποχρεώσεων. Κι όμως, τα σχέδια μπορούν να γίνονται κάθε μέρα, κι αν όχι κάθε μέρα, κάθε Κυριακή απόγευμα, πριν αρχίσει η εβδομάδα. Όποτε θέλουμε κι όσο αντέχουμε μπορούμε να καταστρώνουμε τις ζωές μας, να τις οργανώνουμε και να τις οραματιζόμαστε.
Με τα τέλη Νοέμβρη τι γίνεται; Βρισκόμαστε οι περισσότεροι σε μια παράξενη ψυχολογία. Το καλοκαίρι φαντάζει μακρινό όνειρο, τα Χριστούγεννα δεν-είναι-ακριβώς-εδώ-ακόμα, οι οικονομικές υποχρεώσεις καλπάζουν γύρω μας απειλητικά, νιώθουμε κουρασμένοι, ίσως κάτι που ξεκινήσαμε δυο μήνες πριν (μια καινούργια ασχολία, ένα σεμινάριο, κάτι) να το’ χουμε κιόλας παρατήσει, γιατί είμαστε εύθραυστοι και η ζωή μάς τσακίζει και μας λυγίζει και μας βαραίνει. Μας υπερφορτώνουμε με στόχους, με deadlines, με δραστηριότητες που αποσκοπούν στην καλύτερη εικόνα μας, μόρφωσή μας, καθημερινότητά μας. Θέλουμε να ζούμε σε φρέσκα, πεντακάθαρα σπίτια, μέσα σε ένα σφιχτό, λυγερό κορμί, τρώγοντας νόστιμα, πολύχρωμα, θρεπτικά φαγητά, διαβάζοντας βιβλία πλάι σε υγιέστατα φυτά και αναμμένα κεράκια, θέλουμε να χρησιμεύουμε στην κοινωνία, να κάνουμε ανακύκλωση, εθελοντισμό, να τρέξουμε έναν μαραθώνιο για καλό σκοπό, θέλουμε να ζούμε τον έρωτα, αλλά και ανέμελες στιγμές με φίλες και φίλους, όπου πάνω από ένα ποτήρι κρασί θα εξομολογηθούμε την πιο αστεία ιστορία και θα ξεκαρδιστούμε στα γέλια εμείς και η αψεγάδιαστη επιδερμίδα μας που θέλει φροντίδα, νταμκιγιάζ, αντηλιακό και ενυδάτωση, εμείς και τα ωραία ρούχα μας, που δεν κοστίζουν πανάκριβα, αλλά έχουν άποψη και στιλ, εμείς και οι 450 εαυτοί μας: η κόρη, η κολλητή, η εργαζόμενη, το μωρό, η ερωμένη, η μάνα, η αδερφή.
Όταν πικρά κατανοούμε πως αυτά είναι ανέφικτα, πως αναπόφευκτα θα κάνουμε τον έρωτα της ζωής μας με άλουστο από μέρες μαλλί,πως θα δει ένας φίλος που θα μας επισκεφθεί την σκόνη στα έπιπλα γιατί δεν προλάβαμε, πως θα παρεκκλίνουμε και κάποια στιγμή από την γλυκιά μας, προγραμματισμένη ρουτίνα και θα κάνουμε κάτι παλαβό, τότε θα ξεκινήσουμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια την ζωή. Κι αν νομίζουμε πως πάει κι αυτή η χρονιά, τελείωσε τώρα, ό, τι κάναμε κάναμε, έχουμε πολύ άδικο.
Μα, τι προλαβαίνουμε να κάνουμε τώρα, τελευταία στιγμή;
Αν βάλουμε ένα timeline μέχρι ας πούμε 24 Δεκεμβρίου, παραμονή Χριστουγέννων, έχουμε περίπου έναν μήνα μπροστά μας. Αυτές τις μέρες, μπορούμε να πάρουμε μια λευκή κόλλα χαρτί και να καταγράψουμε όσες εκκρεμότητες έχουμε: κάποια χρωστούμενα; την αναδιοργάνωση της βιβλιοθήκης που από πριν τον Αύγουστο λιβανίζουμε; την αγορά κάποιας ηλεκτρονικής συσκευής ή άλλου είδους; Ενδεχομένως, μπορεί να έχουμε εκκρεμότητα να ζητήσουμε μια συγγνώμη από κάπου, να εμφανιστούμε κάπου από όπου εξαφανιστήκαμε αδικαιολόγητα (κι ας μην ήταν αναίτια), να λύσουμε μια παρεξήγηση που μας μπουκώνει και μας πνίγει την ψυχή, ο-τι-δή-πο-τε. Κυριολεκτικά. Ακόμα και η ψαλίδα από τα μαλλιά μας ή η ακρόαση ενός δίσκου που όλο αναβάλλουμε έχουν την θέση τους επάξια σε αυτήν την λίστα.
Ας αφιερώσουμε μισή ή μία ώρα κάθε μέρα από αυτές τις 30 για την διευθέτηση των υποχρεώσεων και των εκκρεμοτήτων που έχουμε. Καταρχάς, όλον αυτόν τον καιρό θα δημιουργηθούν κι άλλες, το πιθανότερο. Οπότε, ας αφήσουμε πίσω τα παλιά. Ας μας βρουν ελαφρείς φέτος οι γιορτές, αν το θέλουμε ή αν το έχουμε σκεφτεί για εμάς. Αν σπάσαμε κάπως την διατροφή μας, ας πούμε, είναι μέγα λάθος να συνεχίσουμε όπως να’ ναι, με την δικαιολογία ότι έρχονται και γιορτές. Αυτόν τον μήνα μπορούμε να χάσουμε (ή να πάρουμε) ένα, δύο, τρία κιλά. Μπορούμε να ενδυναμώσουμε το σώμα μας με συνεπή γυμναστική. Να ανακαλύψουμε μια νέα θρεπτική συνταγή για το πρωινό μας. Αν είναι να αφεθούμε, καλό θα ήταν να μην το κάνουμε «επειδή σε ένα μήνα είναι Χριστούγεννα».
Ας οργανώσουμε λίγο και τα οικονομικά μας. Το επόμενο διάστημα θα έχει έξοδα. Ας μην μας πέσουν όλοι οι λογαριασμοί μαζί. Μπορούμε να τακτοποιήσουμε τα κοινόχρηστα, να κάνουμε εκείνον τον καθαρισμό προσώπου που μας έχουμε υποσχθεί από τον Σεπτέμβριο, μπορούμε να επισκευάσουμε τώρα την βρύση που στάζει τόσον καιρό και να επισκεφθούμε άμεσα εκείνο το hype εστιατόριο, πριν πέσουμε πάνω στον πανικό των γιορτών που θα πλακώσουν όλοι.
Αν θέλουμε να στολίσουμε το σπίτι, θα χρειαστεί την ίδια ή καλύτερα την προηγούμενη μέρα να κάνουμε μια γενική καθαριότητα. Για να μην αγχωθούμε μα τα τραπεζώματα και τα πάρτυ, μπορούμε από τώρα να σταμπάρουμε μια δυο μέρες που θα θέλαμε να φέρουμε τους δικούς μας ανθρώπους στο σπίτι. Ας ελαφρύνουμε τις ντουλάπες μας, χαρίζοντας ρούχα και είδη που δεν μας χρειάζονται πλέον. Ας επενδύσουμε φέτος τις γιορτές σε περισσότερες εμεπιρίες, παρά κατανάλωση αγαθών και ένα σωρό σακούλες. Ας κάνουμε, στην τελική, ό, τι θέλουμε.
Αλλά να ξέρουμε πως έχουμε χρόνο. Ποτέ δεν είναι αργά, μέχρι που είναι: όταν δεν θα ζούμε πια.
ΥΓ: «Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε», Νίκος Καζαντζάκης
