Το κέντρο όσο πνιγμένο σε μαγαζιά και να είναι, πάντα υπάρχει χώρος και για ένα καινούργιο. Δύο βδομάδες να κάνει κανείς να κατέβει προς τα εκεί και αμέσως θα βρει τουλάχιστον ένα καινούργιο καφέ ή μπαρ ή street food μαγαζί ή εστιατόριο. Τώρα, αν όλα αυτά που ανοίγουν αξίζουν, αυτό είναι άλλη υπόθεση, που θέλει πολύ κουβέντα, ανάλυση και δεν θα το κάνω τώρα. Αυτή τη φορά θα σας μιλήσω για μια αξιόλογη προσπάθεια που γίνεται σε ένα πρόσφατο ιταλικό εστιατόριο στη Πραξιτέλους. Ονομάζεται Prac·sitele και κάνει λογοπαίγνιο με την οδό στην οποία και βρίσκεται. Πίσω από αυτό το all day ιταλικό project βρίσκεται το διδύμου Ηλία Ανθίδη – Σπύρου Κερκύρα που αυτή την φορά συνεργάζονται με την ομάδα του Belle Epoque, του ξενοδοχείου δηλαδή που βρίσκεται ακριβώς από πάνω από το εστιατόριο.

Το Prac·sitele είναι γοητευτικό και κομψό. Ευρύχωρο και γεμάτο φως, με μεγάλα παράθυρα γύρω γύρω που τώρα που σιγά σιγά (λέμε) φτιάχνει ο καιρός θα ανοίγουν. Εντυπωσιάσει η μεγάλη νησίδα με φυτά στο κέντρο της σάλας που χωρίζει την στα δύο καθώς και τα πολλά φυτά που κρέμονται από το ταβάνι, δημιουργώντας έναν πραγματικά κρεμαστό κήπο. Το ανοιχτόχρωμο ξύλο, το μάρμαρο και τα παλ χρώματα συμπληρώνουν την τελική εικόνα του μαγαζιού.

Το επισκέφτηκα μια Τετάρτη βράδυ που φαινομενικά το κέντρο της Αθήνας έμοιαζε άδειο. Παρ’ όλα αυτά το Prac·sitele ήταν γεμάτο από νεαρά κυρίως ζευγάρια που αντάλλασσαν κομμάτια pizza και πιρουνιές από μακαρονάδες. Για μια στιγμή αισθάνθηκα ότι είχα βγει ρομαντικό ραντεβού με τον κολλητό. Μάλιστα μου έκανε ακριβώς το ίδιο σχόλιο, χωρίς όμως να το ενοχλεί. Γιατί αυτή την ακομπλεξάριστη αίσθηση σου δίνει αυτό το μαγαζί: μπορείς να έρθεις όπως θέλεις και με όποιον θέλεις. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν εδώ. Είχα έρθει τον πρώτο καιρό που είχε ανοίξει, όταν ακόμα έψαχνε τα πατήματα του. Έτσι ήξερα τι θα παραγγείλουμε: pizza και pasta.

Πριν όμως περάσουμε σε αυτά είπαμε να δοκιμάσουμε ένα vitello tonnato, το μοσχαρίσιο ταρτάρ καθώς και τα aranicini που τόσο πολύ ήθελε ο κολλητός. Τα δύο πρώτα, αν και τα είχα δοκιμάσει και την πρώτη φορά, είπα να τα επαναλάβω γιατί δεν μου είχαν αρέσει και τόσο. Δυστυχώς, ήταν ακριβώς τα ίδια: αδύναμα, φλύαρα και αδιάφορα. Τα χρυσαφένια arancini πάντως έσωσαν τον γύρο των ορεκτικών. Όσο για την pizza, που είναι σημαντικό κομμάτι του καταλόγου είναι ναπολιτάνικου τύπου με προζυμένιο ζυμάρι που ωριμάζει για 48 ώρες, πριν μπει για ψήσιμο. Ζητήσαμε τη Margherita – δοκιμασμένη – που μέσα στην απλότητα της είναι νόστιμη και απολαυστική. Έχουν και pinsa, είναι ρωμαϊκός τύπος pizza που έχει οβάλ σχήμα και πιο τραγανό ζυμάρι. Δοκιμάσαμε εκείνη με το πικάντικο σαλάμι ventricina, το peperoncino και την σάλτσα από τοματάκια San Marzano, που την βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα. Στο τσακ ήμουν να ζητήσω και δεύτερη, όμως κρατήθηκα γιατί ακολουθούσαν και δύο πιάτα με pasta. Η carbonara με το κρατσανιστό guanciale ήταν πολύ νόστιμη, όπως επίσης και η caccio e pepe καυτερή όσο πρέπει και την απαραίτητη δόση τυριού για να δέσει σωστά – επιτέλους μια σωστή caccio e pepe που δεν χρειάστηκε να προσθέσουμε επιπλέον πιπέρι.

Κάπου εδώ να σας πω ότι την κουζίνα έχει αναλάβει ο Βασίλης Παύλος που κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια πατώντας πάνω σε κλασικές ιταλικές συνταγές βάζοντας όμως την δική του πινελιά. Αυτή η δεύτερη μου φορά εδώ στο Prac·sitele ήταν το ίδιο ευχάριστη όσο και η πρώτη με την μόνη διαφορά ότι το φαγητό ήταν ακόμη καλύτερα. Βλέπετε όσο μπαίνει σε ρυθμό το εστιατόριο τόσο διορθώνουν τις τυχόν ατέλειες τους. Και αυτό είναι καλό. Θα επιστρέψω σε αυτό το ιταλικό all day αλλά την επόμενη φορά θα είναι για brunch και καφέ – συνεργάζονται με την αλυσίδα Cultivos και έχουν τον καφέ τους – για να δω και αυτή την πλευρά του.

Prac·sitele

• ΙΝΦΟ: Πραξιτέλους 7, Αθήνα, τηλ. 2107000720 | Instagram