Η συγχώρεση μας προσφέρει ψυχική απελευθέρωση και μία συνθήκη ευφορίας. Μήπως αυτά τα συναισθήματα είναι επίπλαστα για να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας και να νιώσουμε καλά με την απόφασή μας; Επίσης πόσοι από εμάς πραγματικά συγχωρούμε, αφήνοντας στο παρελθόν το συμβάν που κλόνισε της σχέση μας; Δεν ξέρω ποιο είναι το ποσοστό, αλλά πιστεύω ότι αν απαντούσαμε όλοι ειλικρινά, θα ήταν αρκετά μικρό.
Ας αποδεχθούμε ότι κάποιες φορές είναι αδύνατο να συγχωρέσουμε, κάποια πράγματα δεν ξεγράφονται και η προσωπική ηθική μας δεν μας το επιτρέπει. Η κοινωνία μας έχει περάσει την ιδέα ότι υποχρεούμαστε να συγχωρέσουμε γιατί “έτσι πρέπει” και επειδή “αυτό είναι το σωστό”. Μία εξαιρετικά καταπιεστική ιδέα, η οποία όταν επιτελείται βάζουμε τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα. Όταν συγχωρούμε κάποιον για να μην τον στεναχωρέσουμε ή τον χάσουμε, διαιωνίζουμε αυτή τη κοινωνική σύμβαση ενώ θα έπρεπε να εξαλείφεται.
Η συγχώρεση δεν πραγματοποιείται τη στιγμή που την εκστομίζουμε, συνήθως παίρνει χρόνο μέχρι να επεξεργαστούμε το συμβάν και να “κάτσει” μέσα μας. Ο χρόνος και οι πράξεις μόνο μπορούν να μας οδηγήσουν σε αυτή. Μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχουμε όλη την καλή θέληση, η οποία μας κάνει να πιστεύουμε ότι έχουμε συγχωρέσει, αλλά την επόμενη μέρα να νιώθουμε ότι δεν τα καταφέραμε. Όλα τα συναίσθηματα της επίμαχης πράξης αναδύονται και μας καταβάλουν, με αποτέλεσμα να προβαίνουμε σε διαδικασία επαναπροσδιόρισης της συγχώρεσης και να επανέρχεται στο τραπέζι.
Η θέληση και η καλή πρόθεση μας ξεγελάνε αρκετές φορές, το ίδιο συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση. Η ψευδαίσθηση της συγχώρεσης δημιουργεί μία νέα συνθήκη σχέσης, που θα έχει παρακμάζουσα μορφή. Σε κάθε ευκαιρία θα επαναφέρετε το γεγονός και θα δημιουργείται ένα τοξικό περιβάλλον. Θα πέφτετε συνεχώς στην ίδια λούπα τσακωμών, επειδή δεν μπορείτε να παραδεχθείτε στον εαυτό σας ότι δεν καταφέρατε να συγχωρήσετε το άτομο που σας πλήγωσε.
Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ σύνηθες να νιώθουμε απογοητευμένοι από τον εαυτό μας που δεν καταφέραμε να τηρήσουμε την υπόσχεσή μας. Περισσότερο νιώθουμε ότι απογοητεύουμε την κοινωνία και αυτομάτως αισθανόμαστε υποδεέστεροι από τα υπόλοιπα μέλη που υποστηρίζουν ότι συγχωρούν επιτυχώς. Στην πραγματικότητα, εμείς βρισκόμαστε σε καλύτερη μοίρα από αυτούς, γιατί είμαστε ειλικρινείς απέναντι στα συναισθήματά μας και δεν τα θάβουμε κάτω από το χαλάκι, για να επιβεβαιώσουμε τον κοινωνικό μύθο που ουσιαστικά μας έχει επιβληθεί.
Εκτός από την προσωπική ηθική, τα τραύματα και το παράθυρο αντοχής, μπορούν να σας βοηθήσουν για να πάρετε τη σωστή απόφαση. Αν νιώθετε ότι δεν αξίζει ή ότι θα καταπιεστείτε, μην το κάνετε. Μην νιώθετε ενοχές ή τύψεις, επειδή δεν θα ανεχτείτε άλλο ένα επιζήμιο για την ψυχική σας υγεία άτομο.
Υπάρχει η πεποίθηση ότι αν δεν συγχωρείς είσαι άκαρδος και σκληρός άνθρωπος. Όχι! Είναι απλά ένα τρόπος αυτοπροστασίας και συναισθηματικής θωράκισης. Όλοι λένε γιατί πρέπει να προβαίνουμε στη συγχώρεση, εκθειάζοντας τα πολλαπλά οφέλη της, αλλά κανείς δεν μιλάει για τα ψυχικά οφέλη που έχουμε όταν δεν αναγκαζόμαστε να συγχώρεσουμε. Είναι μία πράξη αβίαστη και προσωπική. Δεν χρειάζεται να συγχωρήσετε κάποιον. Τελεία και παύλα.
Αν επιλέξετε να συγχωρήσετε, το χρονικό πλαίσιο εξαρτάται απόλυτα από εσάς. Και το προσωπικό σας χρονοδιάγραμμα δεν αφορά κανέναν άλλο εκτός από εσάς.
Να θυμάστε ότι η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι συγχωρείτε τη συμπεριφορά
Έχουμε την ψευδαίσθηση όταν συγχωρούμε ότι θα κάνουμε τα πάντα όπως ήταν πριν. Αυτό είναι μία μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουμε οι περισσότεροι. Η αλήθεια είναι ότι, ακόμη και αν συγχωρέσετε κάποιον και η σχέση σας επουλωθεί, τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Μπορεί να είναι πολύ καλύτερα, αλλά ποτέ πια δεν θα είναι τα ίδια. Στην πραγματικότητα, όταν συγχωρείτε κάποιον, το άλλο άτομο δεν θα ανταποκρίνεται πάντα σε εσάς με τον τρόπο που θέλετε.
Όταν συγχωρείτε κάποιον, δεν σημαίνει ότι δέχεστε αυτό που έκανε. Είναι μια κοινή παρανόηση ότι συμβαίνει με τη συγχώρεση. Χρειάζεται πολλή θέληση και προσπάθεια και από τους δύο -συνήθως- εμπλεκόμενους για να λειτουργήσει η εκάστοτε σχέση, αλλά και χρόνο. Τα αποτελέσματα δεν θα έρθουν εντός λίγων ημερών, όπως έρχεται κάποιο συστημένο πακέτο στο σπίτι. Χρειάζεται ειδική εξατομικευμένη αποκατάσταση που θα ορίσετε εσείς.
Συγχώρεση δεν σημαίνει να ξεχνάς, να αποφεύγεις ή να δικαιολογείς αυτό που σου συνέβη. Αν προσπαθείτε να συγχωρέσετε κάποιον και νιώθετε μνησικακία και την τάση να τον εκδικηθείτε, καλύτερα να ματαιώσετε την προσπάθειά σας, γιατί στο τέλος θα είναι αναποτελεσματική και επιζήμια για εσάς. Δεν αξίζουν όλοι συγχώρεση και αυτή είναι μία αντιδημοφιλής άποψη, που σιγά σιγά πρέπει να αποκτάει το κοινό της, αν δεν θέλουμε να βλάπτουμε την ψυχική μας υγεία και να κοροϊδεύουμε τον περίγυρό μας.
Και για να μην ξεχνιόμαστε τα έχει πει και το γνωστό άσμα: “με μια συγνώμη, συγνώμη μα δε γίνονται και θαύματα“.
